ตอนที่ 7

ตอนที่ 7

มากันแล้วว่ะ โชนสะกิดบอกเพื่อน เมื่อพวกฉันเดินเข้ามา ฉันเดินเข้ามาก็พบกับสมาชิกในโต๊ะเพิ่ม

แล้วฉันก็ดีใจมากที่เป็นเขา

“เดฟ” ฉันยิ้มตาหยีให้เขา น้ำเสียงของฉันเจือไปด้วยความดีใจ

“ยูมิ” เขายิ้มหล่อกลับมา พระเจ้ามันกร้าวใจอยากบอกไม่ถูก ปกติคริสเตียนไม่ค่อยยิ้ม มาเจอเดวิดที่หน้าเหมือนกันยิ้มให้แล้วใจเต้นจังเลยแฮะ

ฉันเรียกเขาสนิทสนมมาก เพราะฉันคุยกันเขาบ่อยผ่านโซเชียล เขาช่วยแชร์และรีวิวนิยายของฉันด้วย น่ารักมาก ฉันยิ้มกว้างเมื่อเห็นหน้าเขา

“มาได้ยังไงคะนี่” ฉันยังยิ้มถามคนตัวใหญ่ไม่หยุด

“อืม อยากมาเปิดหูเปิดตาน่ะ ก็เลยโทรหาไอ้พวกนี้แล้วตามมันมา”

“คิกๆ ดีใจจังที่ได้เจอ”

“เช่นกันครับ วันนี้เธอสวยมากเลยยูมิ”

“ฮ่าๆๆ เหมือนเรื่องนางทาสแปลงโฉมเลยหรือเปล่าคะ” กระซิบพูดเรื่องนิยายข้างหูเขา

“คิกๆ ผมว่าเธอน่าจะสวยกว่านางเอกในเรื่องนั้นอีกนะครับ” เขากระซิบกลับมา

“พวกนายรู้จักกันได้ไง” เสียงเย็นชาของคริสเตียนที่เดินตามมาถามขึ้น หน้าเขาไม่สบอารมณ์เอาเสียเลย

“ไม่เกี่ยวกับมึงนี่” เดวิดทำสายตาเย็นชาใส่คริสเตียน

“ทำไมจะไม่เกี่ยว ยัยนี่เป็นของเล่นของกู” หัวใจของฉันเหมือนถูกบีบรัดตอนได้ยินแบบนั้นทำไมกันนะ

“ตอนนี้กูยังไม่เบื่อ แต่ไม่เป็นไรนะเดวิด วันไหนกูเบื่อมึงก็มาแดกต่อได้”

“อย่ามั่นใจให้มากไอ้คริส มึงคิดว่าเธอจะยอมเป็นของเล่นให้มึงแบบนี้ตลอดไปหรอ”

“ก็ไม่รู้สิ พวกกูก็พึ่งไปเอากันมา ยัยนี่ติดใจกูจะตาย”

ตอนนั้นฉันรู้สึกว่าเริ่มโมโหแล้ว ไม่รู้ว่าเขาจะพูดเพื่อข่มเดวิดหรืออะไรก็ชั่ง แต่เขาไม่ควรพูดกับฉันแบบนี้ป่ะ เหมือนฉันเป็นของใช้เลย น้ำตาฉันไหลอยู่ตรงนั้นเลย จนทุกคนเหวอกันหมด

“ยูมิ” ปรางเรียกฉัน ด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง

“เฮ้ยไอ้คริสมึงพูดแรงไปป่ะวะ” โชนออกตัวมาร้องห้าม

ฉันเช็ดน้ำตาแล้วเดินออกมาไม่พูดไม่จา เดฟเดินตามฉันมา แล้วดึงแขนฉันให้ไปกับเขา แล้วเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นเพื่อหนีคริสเตียนที่เดินตามมาติดๆ เขายัดฉันลงไปในรถพอช แล้วขับออกมาเลย ฉันนั่งร้องไห้ไม่หยุด จนเดฟเอ่ยถาม

.

“นี่ เรื่องมันเป็นไงมาไงหรอ ทำไมถึงไปลงเอยกับคนแบบนั้นได้ล่ะ” เขาถามฉันอ่อนโยน

แล้วฉันก็เล่าให้เขาฟังจนหมดเปลือก

.

.

(Talk คริสเตียน)

ไอ้เชี่ยเดวิด มึงมาฉกผู้หญิงของกูต่อหน้ากูเลยงั้นหรอ ผมสบถอย่างหัวเสียแล้วเดินออกมาจากร้านงี่เง่านั่น ขับรถออกมา ในใจก็คิดว่า คนแบบไอ้เดฟ มันไม่ค่อยสนใจใครง่ายๆ วันๆ อยู่แต่ทำงานที่บริษัท

แล้วพวกมันไปรู้จักกันได้ไงว่ะ ยิ่งคิดยิ่งหงุดหงิด แล้วยัยนั่นก็ตามมันไปง่ายๆ เนี่ยนะ ใจง่ายฉิบหาย เอากับผมแล้วยังอยากจะเอากับพี่ชายผมอีกงั้นหรอ ร่านชิบ

โอ๊ย โคตรหงุดหงิด แม่งเอ้ย

ผมขับรถวนไปวนมา วนมาวนไปอยู่แบบนั้น

.

.

(Talk เดวิด)

บนรถของเดฟ

“งี้นี่เอง แต่งนิยายไม่ออกนี่เอง” ผมพยักหน้ารับรู้ถึงสถานการณ์จำเป็นของคนอย่างเธอ

“ใช่ค่ะ ตอนนั้นมันจวนตัวมาก ฉันไม่ได้อัพนิยายนานแล้ว” เธอบอกด้วยสีหน้าลำบากใจนิดหน่อย

“ว่าแต่เธอ เก่งชะมัด สามารถแต่งนิยายร้อนแรงขนาดนั้นได้ ทั้งๆ ที่ไม่เคยมีประสบการณ์สักครั้งเลยเนี่ยนะ” ผมแหย่เธอ

“โถ่เดฟ อย่าล้อฉันสิคะ ฉันไม่เคยบอกใครเลยนะคะนอกจากมะปราง คริสเตียนยังไม่รู้เลยค่ะว่าทำไมฉันถึงต้องขอร้องเขาแบบนั้น” เธอทำสีหน้าเจ็บปวดเมื่อพูดถึงไอ้น้องชายตัวดีของผม

“เออ อย่างไอ่เวรนั่นก็คงคิดหลงตัวเองว่าที่เธอขอร้องเพราะมัน หล่อ รวย ลีลาดี”

“ช่างเขาเถอะค่ะ ฉันไม่คิดจะเจอเขาอีกแล้ว จริงๆ ก็ไม่ได้คิดว่าจะเจอเขาตั้งแต่คืนแรกแล้ว แต่เหมือนมะปรางจะโดนบังคับมาอีกทีให้โทรตามฉันออกมา ปกติฉันไม่ออกมาที่แบบนี้หรอกค่ะ”

เธอหยุดร้องไห้แล้วแฮะ แล้วเธอก็คุยกับผมได้เป็นธรรมาชาติมากกว่าตอนเจอกันครั้งแรก คิกๆ น่ารักจัง

“ก็พอรู้อยู่ แต่งเป็นร้อยเรื่องแบบนั้นคงใช้ชีวิต เหมือนสิงอยู่หน้าคอม”

“จะบอกให้ว่าบางทีฉันไม่อาบน้ำติดกัน 3 วันแน่ะค่ะ ถ้างานเร่งๆ ฮ่าๆ”

“อี๋ สกปรกจัง”

“ใช่ม่ะ เพื่อนร่วมห้องฉันคือปีเตอร์ค่ะ แมลงสาบตัวร้าย”

“อี๋ สุดจัดอะไรจัด”

“ใช่มั้ยๆ วันนั้นที่คุณเจอฉันครั้งแรก ฉันใส่เสื้อที่แมลงสาบแทะคอเสื้อไปด้วยค่ะ”

“แล้วมาพูดเหมือนเป็นเรื่องน่าภูมิใจเนี่ยนะ ฮ่าๆๆ เธอนี่มันโคตรตลก”

“ฉันไม่เคยบอกใครเลยนะคะเนี่ย ถือว่าคุณเป็นแฟนคลับ N.1 ได้เลยค่ะ คิกๆ”

“ฮ่าๆๆๆ”

เธอทำให้ผมยิ้มตามไม่หยุด

.

.

“ขอบคุณที่มาส่งนะคะ ไว้คุยกันคะเดฟ” เดวิดวนกลับมาส่งฉันที่ลานจอดรถหน้าผับ

“แน่ใจนะว่าขับกลับเองได้” สีหน้าเขาดูเป็นห่วงอย่างมาก

“ไม่ต้องห่วงค่ะสบายมาก” ฉันยิ้มให้เขา แล้วโบกมือลา

ฉันเดินจ้ำอ้าวมาที่รถของตัวเองแล้วกดรีโมทเพื่อจะเปิดประตู ทันใดนั้นมือใหญ่ก็มาฉุดกระชากแขนฉัน

“คริสเตียน” ฉันเลิกคิ้วมองไปยังผู้ชายร่างใหญ่ท่าทางเหมือนกินรังแตนมา

“เออ กูเอง ไปไหนกับมันมา” นั่นไงคำพูดคำจา

“มันเรื่องของฉันค่ะ” ฉันไม่สนใจใยดี

“อย่ามาทำฉันโมโหนะยูมิ” เขาบีบแขนฉันแรงๆ

“แล้วฉันไปทำอะไรให้คุณโมโหละคะ” ฉันมองหน้าเขาแล้วกลอกตาใส่

“แล้วไปไหนกับมันมา ไปเอากันมารึไง” เขายังระรานไม่หยุดเขาต้องการอะไรกับคนแบบฉันอีกกันแน่

“แล้วมันยังไงคะ ฉันจะไปเอากับเขามาแล้วคุณจะทำไม คุณไม่ใช่เจ้าของฉันคริสเตียน ฉันจะไปเอากับใครมันก็เรื่องของฉัน อย่ามาทำเหมือนฉันเป็นของใช้ของคุณ” น้ำตาฉันไหลอาบแก้ม น้ำเสียงโกรธเจือด้วยเสียงสะอื้นไห้

เขากระชากแขนฉันแรงขึ้นแล้วลากไปที่รถจนแขนฉันแดงไปหมด

“จะพาไปไหน” ฉันกลั้นใจถามเขา

“ไปคอนโดฉัน ฉันจะสั่งสอนเธอให้จำให้ได้ยูมิ ว่าเธอมันเป็นของใคร” ทำไมต้องโมโหขนาดนี้ด้วยนะ ไม่เข้าใจจริงๆ