ตอนที่ 2 ไม่ตายก็ดี

เรือนเหม่ยฮว่า

เสียงหายใจกระชั้นยังดังแว่วมาจากห้องข้างใน ทำให้บ่าวที่อยู่ข้างนอกไม่กล้ารบกวน

“พวกเจ้าไม่กลัวตายหรืออย่างไร ตอนนี้ใช่เวลาจะขอเข้าพบนายท่านหรืออย่างไร”

“แต่ว่าฮูหยิน ฮูหยินอาการหนักมาก” เสียงตอบกระซิบแผ่วเบา

พวกนางคุกเข่าอยู่เป็นเวลาหลายเค่อ ทว่าเสียงรัณจวนก็ยังไม่แผ่วลงทำให้คนข้างนอกล้วนมีสีหน้าแตกต่างกันออกไป ทั้งร้อนใจและอับอาย หากฮูหยินสิ้นตอนนี้ไม่รู้ว่าชื่อเสียงจะย่อยยับเพียงใด

สงครามข้างในสงบลงแล้ว ฮูหยินรองอันชิงอีเอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงออเซาะ

“ท่านพี่ ข้าจะปรนนิบัติท่านอาบน้ำเองนะเจ้าคะ”

“เจ้าไม่แสร้งเป็นคนดี ขอร้องให้ข้าไปดูนางหน่อยหรือ”

แม่ทัพหวงซีซวนเอ่ยถามน้ำเสียงทุ้มต่ำแฝงความเย้ยหยัน

“ไยข้าต้องหาเรื่องใส่ตัวด้วยเจ้าคะ หากท่านต้องการจะไปท่านพี่ย่อมตัดสินใจเอง”

ฮูหยินรองพูดพร้อมชายตาแลยั่วยวน แม่ทัพหวงซีซวนเก่งกาจสามารถ มารยาเล็กน้อยเขาย่อมมองออก

นางไม่สนใจชิงดีชิงเด่นหรือเอาอกเอาใจใคร สิ่งเดียวที่ต้องทำคือปรนนิบัติท่านแม่ทัพให้ดีเท่านั้น และนี่ทำให้นางได้ตำแหน่งฮูหยินรองมาครอบครอง

“เจ้าเข้าใจเช่นนี้ดียิ่ง บุตรของข้าหากมีมารดาเช่นเจ้าย่อมได้รับการอบรมที่ดี”

ฮูหยินรองดวงตาเบิกกว้างยินดี ท่านแม่ทัพอนุญาตให้นางตั้งครรภ์ได้ คำพูดแล้งน้ำใจเมื่อครู่ช่างดีเหลือเกิน หากวันนี้นางตั้งครรภ์ต่อไปฐานะในจวนแม่ทัพนางยิ่งจะมั่นคง

หลังจากอาบน้ำเปลี่ยนเครื่องแต่งกาย แม่ทัพหวงก็โอบกอดหญิงงามและหลับตาลงนอนรอฟังข่าวเขาไม่เชื่อแม้แต่น้อยว่าคนผู้นั้นจะป่วยเจียนตายได้

เรือนไผ่หยก

แม่นมมู่กำลังนั่งร้องไห้อยู่ข้างเตียง ใบหน้าเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง องค์หญิงน้อยของนางไม่ควรที่จะต้องมาสิ้นชีพแบบนี้ เป็นเพราะรักคำเดียวเท่านั้น

ฮูหยินเจินไป๋เจีย เดิมชีพจรทีกำลังแผ่วเบาและจางหายไปแล้วกลับค่อย ๆ มั่นคงขึ้น ทั้งคืน ทุกเรือนในจวนแม่ทัพต่างเฝ้ารอข่าวฮูหยินเสียชีวิต ทว่าจวบจนตะวันเริ่มทอแสก็ไร้ข่าวคราว แต่ละเรือนต่างยิ้มเยาะองค์หญิงช่างอารมณ์ขันชอบปล่อยข่าวว่าตนจะสิ้นชีพ

เรือนตะวัน

“ไม่ใช่ท่านหมอบอกให้เตรียมงานแล้วหรือ” อนุหนิงหลิง เรือนตะวันเอ่ยถามเพราะแม้จะไม่เชื่อภายในใจก็หวังว่าจะเป็นจริง

“กระทั้งชุดคนตายนางก็สวมเรียบร้อยแล้ว” อนุลู่อี้ พูดขึ้น

“แล้วทำไมยังเงียบอยู่เล่า” อนุเหอซินเอ่ยต่อ

…

เรือนจันทรา

“หรือจะยังไม่ตาย” อนุกัวอิงเอ่ยถาม

“ไม่เป็นไรพวกเรารอได้” อนุโจวจือพูดขึ้น

“ข้าก็เตรียมชุดไว้เรียบร้อย” อนุหม่าจินเยว่ พูดพลางก้มจิบกาชาเบา ๆ

..

เรือนไม้งาม

ฮูหยินผู้เฒ่า กำลังนั่งจิบชามือถือลูกประคำขึ้นมาแล้วเอ่ยถาม

“ยังไม่มีข่าวหรือ”

“ยังเจ้าค่ะ ไท่ไท่” บ่าวรับใช้คนสนิทเอ่ยตอบ

กลับไปที่ เรือนเหม่ยฮว่า ฮูหยินรองกำลังช่วยท่านแม่ทัพแต่งตัวด้วยความเจียมเนื้อเจียมตัว เมื่อได้รับรางงายจากบ่าวไพร่ แม่ทัพหวงร้องฮึในลำคอเอ่ยขึ้นน้ำเสียงเย็นชา

“ไม่ตายก็ดี”

ไร้อารมณ์ ไร้ซึ่งไมตรี

สำหรับฮูหยินที่ต้องตบแต่งเข้ามาเพราะราชโองการเย่อหยิงจองหอง เขาไม่แยแสแม้แต่น้อยเพราะตั้งแต่ตบแต่งนางเข้ามาจวนแม่ทัพของเขาก็วุ่นวาย แต่ละวันเกิดเรื่องขึ้นไม่หยุดหย่อน แค่คิดถึงผลงานที่ผ่านมาก็ทำให้รู้สึกปวดขมับ

ในขณะที่บุคคลที่ทุกคนกำลังรอฟังการตาย

เจินไป๋เจีย ก็กำลังนั่งทบทวนชีวิตของเจินไป๋เจียผู้นี้

นางว่าแล้วเชียว ยมฑูตหรือสวรรค์ไว้ใจไม่ได้ ตรงไหนกันบอกว่านางจะได้เสวยสุข ไม่ใช่ต้องทุกข์กว่าเดิมหรอกหรือ

สามีไม่รัก

แม่สามีเกลียดชัง

เหล่าอนุอีกเป็นสิบ

สิ่งที่สวรรค์ชดเชยให้ น่าจะไม่ใช่แล้ว แบบนี้เขาเรียกว่า เวรกรรม

ทว่าก็ยังมีบางอย่าง นางเป็นองค์หญิงแม้จะนิสัยเสียไปบ้างก็มีข้อดีเพราะนางเป็นน้องสาวที่ฮ่องเต้รักมากและมีมารดาเป็นไทเฮา มีเงินมีทองมากมายและที่สำคัญนางเป็นเมียเอก หมอหลวงที่กำลังตรวจดูอาการ คิ้วก็ขมวดไปมาหรือจะเป็นเพราะยาวิเศษเม็ดนั้นจริง

“ท่านหมอหลวง ฮูหยินเป็นอย่างไรบ้าง” แม่นมมู่เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงร้อนรน

“อาการดีขึ้นมา ทานยาตามที่ข้าจัดให้ใหม่ไม่เกิน 1 เดือนก็จะดีขึ้น หายเป็นปกติ”

ในที่สุดหมอหลวงก็ตัดสินใจบอกอาการแม้จะขัดกับสิ่งที่เขาบอกเมื่อคืนก็ตาม

“ขอบคุณท่านหมอหลวง”

“ฮูหยิน องค์หญิงน้อยของหม่อมฉันขวัญเอ่ยขวัญมานะเจ้าคะ” นางรีบเข้าไปปลอบโยน

“ข้าต้องรีบเข้าไปรายงานฮ่องเต้ ข้าน้อยขอลา”

เพราะตอนนี้องค์หญิงเจินไป๋เจียกลายเป็นฮูหยินของจวนแม่ทัพแล้วนางประกาศบอกทุกคนให้เรียกนางว่า

ฮูหยินหวงจวนแม่ทัพเท่านั้น