ตอนที่ 5

พ่อบ้านเพียงแต่ส่งยิ้มให้หญิงสาว แล้วรินน้ำชาให้ด้วยตัวเอง

“ดื่มชาสักหน่อย ขนมพวกนี้เมียของข้าเพิ่งทำเสร็จใหม่ ๆ กินให้หมดเลยนะ”

“ขอบคุณลุงโป แต่ข้าต้องรีบกลับไปทำงานแล้ว ข้าขอเก็บเงินค่าอาหารเลยได้ไหม” หญิงสาวไม่กล้าเสียเวลาเพียงเพราะอยากหาความสุขส่วนตัวอยู่ที่นี่ เพราะกลัวจะโดนมารดาต่อว่าด้วยถ้อยคำบั่นทอนจิตใจอีก

พ่อบ้านมองไปทางหนึ่งอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นคนจากทางนั้นพยักหน้าก็ยอมหยิบเงินส่งให้หญิงสาว

“เจ้าน่าจะกินขนมสักหน่อย เซาปิ่งและชาของที่นี่รสชาติดีที่สุดในเมืองเทียนสินเลยนะ เป็นชาที่ส่งมาจากเมืองหลวงเชียวนะ” พ่อบ้านโปแอบทำท่ากระซิบ

เห็นท่าทางจริงใจของท่านพ่อบ้านนางก็ยกน้ำชาขึ้นมาดื่มจนหมดถ้วย นอกจากชาจะรสชาติดีแล้ว ความร้อนของมันก็กำลังดีทีเดียว สมแล้วที่เป็นชาของบ้านผู้มั่งคั่ง

“ข้าขอเอาเซาปิ่งไปกินระหว่างทางก็แล้วกันนะลุงโป” หยิบขนมหนึ่งชิ้นเพื่อรักษาน้ำใจ

“เอาไปให้หมดเลยสิ เดี๋ยวข้าห่อให้”

“ไม่เป็นไรลุงโป ขนมนี่ชิ้นใหญ่มาก แค่ชิ้นเดียวข้าน่าจะแบ่งกินได้ถึงสามมื้อ ข้าไปก่อนนะลุงโป”

“เจ้ากินน้อยอย่างนี้มิน่าถึงผอมนัก เจอลมแรง ๆ คงจะปลิว ควรกินให้มากอีกหน่อย”

“ข้ากินน้อยจนชินแล้วลุงโป”

คำพูดของหญิงสาวทำให้หัวใจของพ่อบ้านสะท้านไปเล็กน้อย ขนมชิ้นแค่นี้นางต้องเก็บไว้กินถึงสามมื้อเชียวหรือ ขนาดบ่าวรับใช้ที่นี่ยังได้กินมื้อละชิ้น

โอ้หนอ.. ทำไมนางจูถึงใจดำกับลูกสาวคนนี้นัก

เขามองตามหลังร่างระหงโปร่งบาง แม้แต่เสื้อผ้าก็ยังต่างกับลูกสาวอีกคน คนนั้นใส่เสื้อผ้าเนื้อดี สีสันสดใส เนื้อตัวมีแต่กลิ่นหอมของน้ำดอกไม้ ส่วนคนนี้ใส่เสื้อผ้าสะอาดก็จริง แต่ก็ดูเก่าและเรียบง่าย เนื้อตัวมีแต่กลิ่นของแป้งสาลี

เคร้ง..

หญิงสาวที่เพิ่งเดินพ้นจากประตูใหญ่ของคฤหาสน์สกุลเติ้งด้วยความเร่งรีบได้ไม่ถึงยี่สิบก้าว หันกลับไปมองทางด้านหลัง..

“ข้าเก็บให้เอง” แล้วรีบวิ่งกลับไปเก็บไม้เท้าที่ตกอยู่บนพื้น ยื่นให้บุรุษรูปร่างสูงสง่าที่ยืนอยู่ จากท่าทางของเขาทำให้นางรู้ว่าเขาน่าจะได้รับบาดเจ็บที่ขา ทำให้ลำบากในการก้มเก็บไม้เท้าที่ทำร่วง

“ขอบใจ”

“ไม่เป็นไร ท่านบาดเจ็บหรือ มีอะไรอยากให้ข้าช่วยไหม” แม้จะรีบแต่นางก็ยังเป็นห่วง แต่ดูจากลักษณะและการแต่งตัวของเขาแล้ว..เขาน่าจะมีบ่าวคอยติดตามสักคนสิ

แล้วทำไม.. ทำไมเขาเอาแต่มองหน้านางเล่า

เร็วเท่าความคิด เท้าของนางรีบถอยห่างจากเขาหลายก้าว อย่างน้อยก็ยังวิ่งหนีทัน

บุรุษผู้ปรากฏตัวพร้อมแผนการ เริ่มรู้สึกตัวว่าทำให้แม่นางน้อยเกิดความกลัว จึงปรับเปลี่ยนท่าทีให้ดูเป็นสุภาพชนมากขึ้น

“ขอบใจแม่นางที่เป็นห่วง ข้ากำลังรอคนของข้าอยู่ เชิญแม่นางตามสบาย”

“เช่นนั้นข้าขอตัว” นางโค้งศีรษะให้เขาแล้วรีบเดินจากไปทันที

ไม่ได้รู้ตัวเลยว่าถูกเขามองตามด้วยสายตาลึกซึ้ง ก่อนที่เขาจะเดินเข้าประตูคฤหาสน์สกุลเติ้งไป

ร้านซาลาเปาสกุลจู

“ข้าให้เจ้าไปส่งของแค่นี้ เจ้าก็ไปเอ้อระเหยเสียนาน คนขี้เกียจแบบเจ้าข้าควรสั่งสอนอย่างไรดี”

“เปล่านะท่านแม่ ที่ข้าช้าก็เพราะรอเงินจากลุงโปอยู่”

“โกหก ทุกครั้งที่หนี่เอ๋อร์ไปก็ไม่เห็นจะช้าเหมือนเจ้าเลย”

“ข้าเห็นพี่รองกลับมาช้ากว่านางอีก เงินที่ได้ก็กลับมาไม่เคยครบสักครั้ง” จูก่านต้งแย้งคำพูดของมารดาน้ำเสียงราบเรียบ แล้วคีบข้าวใส่ปากต่อเหมือนไม่ได้พูดอะไรออกไป

จูอินมองหน้าลูกชายหัวแก้วหัวแหวนเพียงคนเดียว ได้แต่อึกอักเพราะคิดคำพูดแก้ตัวให้ลูกสาวคนโปรดไม่ทัน

“เอ๋อร์จื่อ เจ้าพูดมากเกินไปแล้ว พี่สาวเจ้ากลับช้าก็ขอแม่ก่อนทุกครั้ง เจ้าอย่าได้ใส่ร้ายพี่เจ้านักเลย”

“ข้าไม่อยากกินแล้ว” เด็กหนุ่มวัยย่างสิบสี่หยิบจานไก่นึ่งแล้วเดินจากไป

“เจ้าจะเอาไก่ไปไหนทั้งจาน ข้ายังกินไม่เสร็จเลยนะ อาต้ง!”

“หนี่เอ๋อร์ลูกรัก ไก่ไม่มีก็กินปลาแทนสิ ปลานี่ของโปรดเจ้าเลยนะ”

“แต่วันนี้ข้าไม่อยากกินปลา ข้าอยากกินไก่ ข้าไม่ยอมนะท่านแม่ ข้าจะกินไก่นึ่ง ท่านต้องไปเอามาให้ข้าเดี๋ยวนี้!”

“ลูกรัก เจ้าอย่าเอาแต่ใจนักเลย นั่นน้องชายของเจ้านะ”

“ท่านลำเอียง ท่านรักอาต้งมากกว่าข้า”

“โธ่ลูกรัก แม่จะลำเอียงได้อย่างไร ในเมื่อเจ้าทั้งสองคนก็เป็นลูกแม่เหมือนกัน”

“ข้าไม่เชื่อ! ถ้าอยากให้ข้าเชื่อก็ไปเอาไก่จานนั้นกลับมาให้ข้าสิ”

“ใจเย็น ๆ ก่อนนะลูกรัก แม่จะทำให้เจ้าใหม่เดี๋ยวนี้”

“เอะอะโวยวายอะไรกัน เสียงดังไปถึงหน้าร้านแล้ว”

น้ำเสียงที่ราบเรียบแต่มีความเฉียบขาดทางสายตา ทำให้จูอ้ายเหม่ยรีบทำตัวสำรวม

“ข้าถามได้ยินไหม”

จูอ้ายเหม่ยรีบปรับสีหน้ายิ้มแย้ม “ไม่มีอะไรหรอกท่านพ่อ ข้าแค่โมโหซินซินนิดหน่อยเท่านั้น”

“..นางทำอะไรเจ้า”

“ข้าแค่อยากกินไก่นึ่ง แต่นางไม่ยอมไปทำให้ข้า”

จูเกอมองหญิงสาวที่ถูกเอ่ยถึงที่ยืนสำรวมอยู่ไม่ห่างจากโต๊ะอาหาร ก้นบึ้งของหัวใจเขาสุดแสนจะสงสารเห็นใจนางเหลือเกิน แต่ก็ต้องทำเป็นเย็นชาใส่เพราะไม่อยากให้นางถูกแม่แท้ ๆ หาเรื่องจงเกลียดจงชังไปมากกว่านี้

“งานของเจ้าเสร็จแล้วหรืออาซิน”

“ยังเจ้าค่ะ”

“งานยังไม่เสร็จแล้วมายืนทำอะไรอยู่ตรงนี้ นางเรียกให้เจ้ามานึ่งไก่ให้หรือ”

“ไม่ใช่ ข้าแค่นำเงินค่าอาหารจากคฤหาสน์ท่านเติ้งมาส่งให้ท่านแม่เจ้าค่ะ”

“งั้นก็รีบกินข้าวแล้วกลับไปทำงานของเจ้าให้เสร็จ”

“งานยังไม่เสร็จอย่ามาเสนอหน้ากินข้าว อย่าทำตัวให้เปลืองข้าวเปลืองน้ำข้านัก”

“ข้าจะรีบทำให้เสร็จเจ้าค่ะ” ซินซินกล่าวอย่างชินชาแล้วรีบเดินจากไปทันที