บทที่ 5 โฮสหนุ่ม VS หญิงคณิกา

บทที่ 5

โฮสหนุ่ม VS หญิงคณิกา

เว่ยอ๋องเถียนหย่งหนานทิ้งตัวลงนั่งกึ่งนอนบนตั่งตัวยาวข้างหน้าต่าง หวังให้สายลมเย็นจากด้านนอกช่วยพัดพาความร้อนรุ่มในกายให้สงบลง ปิดเปลือกตาข่มความอยากกระสัน พยายามเดินลมปราณต่อสู้กับกำหนัดที่กำลังแผดเผาจนปวดหนึบ แท่งหยกชี้แข็งตื่นตัวเต็มกำลังด้วยต้องการปลดปล่อยเหลือกำลัง

เขาลองปลดปล่อยกำหนัดด้วยมือของตนเองแล้ว แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผล ฤทธิ์ของผงกำหนัดนี้ส่งผลต่อพลังหยินของสตรี ทว่ากลับไม่ตอบสนองต่อพลังหยางของบุรุษ ดังนั้นจึงต้องเสพสมสอดใส่เข้าไปในร่างกายสตรีเพื่อรับพลังหยินเข้ามาในร่างเท่านั้นจึงจะสามารถกดข่มฤทธิ์ยากำหนัดให้สงบลงได้

เว่ยอ๋องนอนนิ่งควบคุมลมหายใจเข้าออกช้าๆ ประหนึ่งกำลังหลับเมื่อได้ยินเสียงเคลื่อนไหวภายในห้อง แต่ก่อนหน้านี้กลับไม่ได้ยินเสียงเปิดประตูเข้ามา มิหนำซ้ำภายในห้องนี้ยังมีหน้าต่างเพียงบานเดียวคือบานที่เขานอนขวางเอาไว้

นักฆ่าหรือ?

เข้ามาทางไหน?

หรือว่าจะใช้วิชามารเร้นกายซ่อนเงาแอบเข้ามา เช่นนั้นเขาจึงหลับตานอนนิ่งเพื่อหยั่งเชิงอีกฝ่ายเสียก่อน หากมีหนอนบ่อนไส้มันคงรู้ว่าเวลานี้เขาถูกพิษกำหนัด และคงหวังใช้โอกาสนี้สังหารเขา

ดังนั้นหากนักฆ่าปล่อยจิตสังหารออกมาเมื่อไหร่เขาก็จะชิงลงมือปลิดชีพมันทันที

“นะ...นี่สินะอันดับหนึ่งของโฮสคลับ หล่อเกินเบอร์ไปมาก หล่อสะอาดเหมือนอาบน้ำวันละสิบรอบ หล่อจนอยากขายตับขายไตเปย์ หล่อจนต้องเรียกว่านี่คือวาระแห่งชาติ!”

เสียงหวานดังระฆังแก้วเอื้อนเอ่ยทำให้คนที่แสร้งนอนหลับถึงกับทำอะไรไม่ถูก

สตรี?

อีกทั้งยังชมเขาว่า ‘หล่อ’ แล้วหล่อจนเป็นวาระแห่งชาติคือสิ่งใดกัน อีกทั้งยังชมว่าหล่อเหมือนอาบน้ำวันละสิบรอบช่างดูวิปริตสิ้นดี

แล้วคำว่า ‘โฮส’ คืออะไร รหัสลับงั้นหรือ?

เว่ยอ๋องยังคงนอนนิ่ง นั่นเพราะเขาจับจังหวะปราณของอีกฝ่ายเอาไว้ได้ นางไม่ได้มีจิตสังหารมุ่งร้าย ทว่าปราณของนางเต็มไปด้วยความตื่นเต้นราวกับได้เรียนรู้สิ่งใหม่ๆ จนกระทั่งนางเดินเข้ามาใกล้ๆ แล้วชะโงกหน้าลงมามองใบหน้าและร่างกายของเขาอย่างสำรวจ

หอม…

กลิ่นกายของสตรีผู้นี้ช่างหอมเย้ายวนยิ่งนัก เว่ยอ๋องไม่เคยได้กลิ่นหอมเช่นนี้มาก่อนเลย

“เสน่ห์ร้ายกาจ เซ็กซี่สุดๆ นี่เหยาเหยาต้องจ่ายไปกี่หยวนเพื่อซื้อตัวโฮสคนนี้มาให้เรากันนะ เหยาเหยาเพื่อนรักชาตินี้ฉันจะไม่ลืมบุญคุณเธอเลย!”

นางพูดถึงอะไรกัน สติเลอะเลือนหรือ จึงได้พูดพร่ำไม่หยุดเหมือนสตรีปากไม่มีหูรูดเช่นนี้!

“ฉันตัดสินใจแล้วพรหมจรรย์ที่รักษามาถึงยี่สิบห้าปี ฉันจะมอบให้คุณ!”

คำว่า ‘พรหมจรรย์’ ทำให้เว่ยออกตัดสินใจลืมตาขึ้น ใบหน้างดงามที่โน้มลงมาทำให้หัวใจของอ๋องโฉดเต้นแรงขึ้นมาเสียดื้อๆ เขาจึงเขม็งตาดุกร้าวอีกทั้งยังเค้นเสียงทุ้มต่ำลอดไรฟันออกไปเพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกประหลาดที่ก่อเกิดขึ้นกลางอกซ้าย

“มาแล้วหรือ!”

“ถะ...ถ้าคุณไม่สบายก็ไม่เป็นไร ปะ...ไปเรียกโฮสคนอื่นมาบริการฉันก็ได้นะคะ”

นางเอ่ยคำว่า ‘โฮส’ อีกแล้วมันคืออะไรกันแน่ จังหวะนั้นจู่ๆ หญิงสาวก็ยื่นมือเข้ามา เขาจึงคว้ามือนางเอาไว้แล้วกระชากร่างบอบบางเข้ามาในอ้อมกอด

กลิ่นกายของนาง...

ดูเหมือนว่ากลิ่นจะทำให้ยาปลุกกำหนัดยิ่งออกฤทธิ์ เว่ยอ๋องรู้สึกหายใจลำบาก ร้อนรุ่มไปทั้งเรือนกาย เขาเผลอวางปลายคางลงบนไหล่ของนาง

ไม่ผิดแน่ นางคงเป็นหญิงคณิกาจากหอนางโลม เป็นหญิงคณิกาแต่กลับอวดอ้างว่าจะมอบพรหมจรรย์ ช่างเป็นสตรีที่ไร้ยางอายสิ้นดี

แต่ถึงอย่างนั้นเวลานี้นางยังคงมีประโยชน์เกินกว่าจะฆ่าทิ้ง! คิดพลางเค้นเสียงลอดไรฟันออกไป คำสั่งของเขาไม่เคยมีใครกล้าขัด

“ข้าสั่งให้เจ้าแก้พิษให้ข้า เดี๋ยวนี้!”

“อะ...เอ่อ ระ...หรือว่าคุณไม่ได้ป่วย แต่กำลัง...กะ...กำลังโรลเพลย์อยู่งะ...งั้นเหรอ”

โร-เพคืออะไรกัน นางคณิกาผู้นี้วิปลาสงั้นหรือ!

เว่ยอ๋องเถียนหย่งหนานเงยหน้าขึ้น จ้องมองใบหน้างดงามของนางอยู่หลายลมหายใจ งาม...นางงดงามปานจะล่มเมือง แต่นางก็แปลกประหลาดเช่นกัน

‘กรี๊ด! บ้าจริง! รู้สึกตื่นเต้นเฉยเลย แต่งคอสเพลย์ชุดจีนโบราณแถมยังเล่นโรลเพลย์ก็น่าสนุกดีเหมือนกันนะ บางทีการทำแบบนี้อาจทำให้เราไม่เกร็งที่จะหลับนอนกับคนแปลกหน้า โฮสของที่นี่ช่างเอาใจใส่ลูกค้า สมแล้วที่เหยาเหยาชมนักหนา!’

ชายหนุ่มเบิกตาน้อยๆ เมื่อพบว่านางไม่ได้ขยับริมฝีปาก แต่เขากลับได้ยินเสียงพูดของนางชัดเจน เป็นไปได้อย่างไรกัน

อึก...

เว่ยอ๋องลมหายใจขาดห้วง เขาทนไม่ไหวแล้ว หากนางยังลีลาพูดพร่ำไม่รู้ความเขาจะฆ่านางทิ้งเสียเดี๋ยวนี้

“พูดจาไม่รู้เรื่อง รักษาข้าเร็วเข้า! ไม่งั้นข้าจะฆ่าเจ้า!”

“ได้สิ ข้าจะรักษาเจ้าเอง”

หญิงสาวยืดอกขึ้นน้อยๆ อย่างลำพองใจ แก้มของนางปริออกราวกับกำลังกลั้นขำ แววตาไหวระริกเต็มไปด้วยประกายแห่งความสนุกสนาน นางยกสองแขนขึ้นคล้องรอบลำคอของเขา ก่อนที่จะจงใจบดยั่วสะโพกผายลงบนแก่นกายที่กำลังแข็งขึง

บ้าฉิบ!

ยิ่งนางบดสะโพกลงมา เอ็นอุ่นของเขายิ่งชี้ชัน เขาอยาก ‘เอา’ จนแทบบ้า

‘อะ...ไอ้นั่นของผู้ชาย กรี๊ด! ฉันกำลังนั่งทับไอ้นั่นอยู่’

อีกแล้ว!

เขาได้ยินเสียงนางโดยที่นางไม่ได้ขยับปากพูดอีกแล้ว นี่มันเรื่องอะไรกัน หรือว่าจะเป็นผลข้างเคียงจากฤทธิ์ยาปลุกกำหนัด

เขามองใบหน้าเขินอายราวกับสาวน้อยไร้เดียงสาของหญิงสาวด้วยความไม่เข้าใจ กระนั้นลึกๆ แล้วกลับรู้สึกขบขันไม่น้อย แค่นางนั่งทับแท่งหยกของเขานางก็กรีดร้องตกอกตกใจเสียแล้ว หากเขาเอาแท่งหยกเข้าไปในร่างกายของนาง นางจะไม่เป็นลมล้มพับเลยหรือ

สตรีเช่นนางมาเป็นคณิกาได้อย่างไรกัน ช่างน่าสงสัยตัวตนของนางเสียจริง