3

นดารินเพิ่งรู้ว่าเธอโง่งมอยู่คนเดียว เหมือนเป็นการหลอกตัวเอง เมื่อได้เห็นว่าดรัณแอบนัดพบกับข้าวหอม อดีตแฟนสาวที่เขารักสุดหัวใจ

“หอมเป็นยังไงบ้าง” ดรัณเอ่ยถามข้าวหอมอย่างห่วงใย นดารินแอบมองอยู่อีกด้าน ถ้าเธอไม่แอบตามเขามาคงไม่รู้ พอเธอโทร. หาเขาก็บอกว่าติดธุระ แล้วก็ไม่ยอมบอกว่าธุระคืออะไร จนเธอต้องสะกดรอยตามเขามา

“หอมสบายดีจ้ะ รัณล่ะเป็นอย่างไรบ้าง” ข้าวหอมไม่อยากโกรธเคืองอะไรเขาอีก เพราะเธอกับเขาเลิกกันอย่างถาวรแล้ว เธอก็อยากจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน อีกอย่างเธอก็มีพายัพแล้ว จะนอกกายนอกใจกลับไปหาแฟนเก่าไม่ได้อีกแล้ว และที่สำคัญเธอเองก็ไม่ได้รักดรัณแล้วนั่นเอง

“เรายังทำใจเรื่องหอมไม่ได้ เรายังรักหอมอยู่นะ” ดรัณดึงมือของข้าวหอมมากุมเอาไว้ แต่ข้าวหอมดึงมือหนี นั่นทำให้ชายหนุ่มหน้าเสีย

“อย่าทำแบบนี้อีกนะรัณ”

“แค่จับมือก็ไม่ได้เหรอหอม”

“เราไม่อยากให้คุณพายัพเข้าใจผิด”

“หอมคงรักเขามาก”

“รักมากจ้ะ เขาดีกับหอมมาก”

“เมื่อก่อนหอมเกลียดเขาจะตาย” ประโยคของดรัณทำให้ข้าวหอมกัดปากตัวเอง

“แต่ตอนนี้ไม่ได้เกลียดแล้ว”

“เพราะเขารวยกว่า...”

“อย่าพูดแบบนี้อีกนะ รัณกำลังดูถูกหอม ความรักมันห้ามกันไม่ได้ เพราะถ้าจะพูดเรื่องความรวยความจน รัณเองก็รวยไม่ใช่เหรอ” แต่บิดามารดาของเขาค่อนข้างขี้เหนียวไปสักนิด เธอคบกับดรัณ พวกท่านสนับสนุนก็จริง แต่พอรู้ว่าบ้านเธอเป็นหนี้ พวกท่านก็มาขอให้เธอเลิกกับดรัณ เธอไม่เคยบอกเรื่องนี้กับดรัณเพราะไม่อยากให้เขารู้สึกไม่ดีกับบิดามารดาของเขา เธอขอยอมเจ็บและเดินออกไปจากชีวิตของเขาเองจะดีกว่า

“ทำไมหอมถึงไม่รักรัณเหมือนเดิม รัณยังรักหอมเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยนแปลง”

“แต่รัณมีนดารินแล้ว”

“รัณไม่ได้รักริน รัณอยู่กับรินเพราะรัณสงสารริน เขารักรัณ ยอมทำทุกอย่าง รัณเลยไม่กล้าทิ้งเขาหรือบอกเลิกกับเขา”

“ถ้ารินมาได้ยินคงเสียใจ รัณไม่ควรคิดหรือพูดแบบนี้อีก” ข้าวหอมรู้สึกโกรธแทนเพื่อน แม้จะไม่ได้สนิทกับนดารินมากนัก ถึงจะเรียนห้องเดียวกัน แต่นดารินเป็นคนดีและนิสัยดีมาก มีผู้ชายดี ๆ กว่าดรัณมาจีบมากมายก็ไม่ชอบ ดรัณไม่ควรด้อยค่านดารินขนาดนี้ เพราะถ้าวันหนึ่งนดารินเกิดเปลี่ยนใจขึ้นมา คนที่จะเสียใจที่สุดก็คือดรัณนั่นเอง เพราะคนดี ๆ ที่จะดีกับเราด้วยความบริสุทธิ์ใจนั้นหายากยิ่งนัก

“ช่างรินเถอะ เรามาพูดเรื่องของเรากันดีกว่า”

“ไม่มีเรื่องของเราอีกต่อไปแล้ว หอมขอโทษจริงๆ ที่หอมคงไม่ดีพอที่จะเป็นคนรักของรัณอีกต่อไป ลาก่อนนะรัณ หวังว่ารัณจะตัดใจจากหอมได้ ถ้าเราจะเป็นเพื่อนกัน หอมก็จะเป็นเพื่อนกับรัณ แต่ถ้ารัณคิดเป็นอื่น หอมก็คงต้องขอถอยห่างจากรัณ หอมไม่อยากให้คุณพายัพเข้าใจผิดอีก” เธอเน้นย้ำในประโยคสุดท้าย ก่อนจะเดินจากไป ทิ้งให้ดรัณเข่าทรุด ร้องไห้ด้วยความเสียใจเพราะเขารักข้าวหอมมาก เธอใจร้ายกับเขามาก

คนที่ร้องไห้อีกคนคือนดาริน เธอคิดว่าความดีของเธอจะเอาชนะใจของเขาได้ แต่เปล่าเลย เขาไม่เคยรักเธอตั้งแต่แรก เขาเห็นเธอเป็นของตาย หรือเธอเองก็ควรที่จะตัดใจจากเขาเช่นกัน

หญิงสาวหมุนกายเดินจากมาทั้งน้ำตา เธอปาดน้ำตาทิ้งด้วยความรู้สึกอดสูใจ

เขาไม่รักไม่แคร์ขนาดนี้ เขายังรักแฟนเก่าอยู่แบบนี้ แล้วเธอจะเสียศักดิ์ศรียอมให้เขาเหยียบย้ำน้ำใจอยู่เช่นนี้น่ะเหรอ

นดารินถามตัวเองในใจ เธอสวย รวย เก่ง สอบเรียนต่อแพทย์ได้ ฐานะทางบ้านก็ไม่ได้ลำบากอะไร มีผู้ชายดี ๆ มาจีบมากมาย ทำไมเธอถึงได้ไร้ค่าเพียงนี้นะ

นดารินทำเป็นใจแข็งไปแบบนั้นเอง แต่พอเห็นหน้าของดรัณ หัวใจของเธอก็อ่อนยวบ

เขาเจอหน้าเธอก็โผเข้ามากอด ซุกหน้าที่ซอกคอของเธอ อาการของเขาคือคนอกหักซ้ำซาก เธอสงสารและเห็นใจเขา อยากที่จะปลอบโยนเขา แกล้งทำเป็นไม่รู้ว่าเขาไปไหนมา

เธอคงเป็นได้แค่ศาลาพักใจสินะ เขาไม่มีใครถึงได้มาหาเธอ

“เป็นอะไรเหรอรัณ”

“เปล่า” เขาโกหกคำโต และเธอก็รู้ นดารินเม้มปากเข้าหากัน ก่อนจะดันร่างของเขาออก

“หิวไหม รินจะไปทำอะไรให้กิน”

“หิว”

“อยากกินอะไรล่ะ” เธอฝืนยิ้มให้เขา

“อยากกินรินไง”

“อุ๊ย!” เธอร้องออกมา เขาก็อุ้มเธอไปที่เตียงนอนกว้าง ก่อนจะซุกใบหน้าเข้าหา รุกเร้าจนเธอไม่ทันตั้งตัว ถ้าเป็นเวลาปกติเธอคงรู้สึกดีที่เขาปรารถนาเธอเช่นนี้ แต่เวลานี้เธอรู้สึกย่ำแย่เหลือเกิน อาจเพราะที่เขาทำแบบนี้คงอยากให้เธอทดแทนผู้หญิงอีกคน

นดารินครางออกมาเบา ๆ เมื่อปากร้อนจูบซับไปทั่วสรรพางค์กาย บทรักของดรัณดูดุดันรุนแรงจนเธอร้องครางไม่เป็นส่ำ เขาจ้วงแทงล้ำลึก กระแทกเข้ามาในร่องจนเธอร้องประท้วง

“รัณ รินเจ็บ” เสียงร้องครางของเธอดูเหมือนจะไม่เป็นผลเมื่อเขายังกระแทกถี่กระชั้นจนเธอเกร็งกระตุกเสร็จสมอย่างรุนแรง

เขากอดเธอเอาไว้แนบอก โยกกายขึ้นลงสับสะโพกจนคนใต้ร่างเกร็งค้างอีกครั้ง

ดรัณพลิกกายลงนอนคว่ำ ก่อนที่เขาจะหลับไป นดารินได้แต่นอนน้ำตานองหน้า หมดหน้าที่ตัวสำรองเขาก็ไม่สนใจไยดี แม้แต่อ้อมกอดของเขาก็ไม่เคยมีให้เธอเลย มีแต่เธอนี่แหละที่แอบกอดเขาอยู่เพียงฝ่ายเดียว

นดารินฝืนกายลุกจากเตียงนอนกว้างเพื่อที่จะเข้าครัวไปทำอาหารให้เขารับประทาน เธอรู้ทุกอย่าง รู้ทุกเรื่องว่าเขาชอบกินอะไร ไม่ชอบกินอะไร ในขณะที่เขาไม่เคยรู้เลย

น่าน้อยใจเสียจริง

นดารินคิดอย่างเศร้าใจ แต่ความรักที่เธอมีให้เขามันมากมายเกินกว่าจะมานั่งเรียกร้องให้เขาสนใจ เธอยังฝืนยิ้มและพยายามทำดีต่อไป สักวันความดีอาจจะเอาชนะใจของเขาได้ ก็ในเมื่อข้าวหอมปฏิเสธอย่างจริงจังว่าไม่ได้คิดอะไรกับดรัณแล้ว

อย่างน้อยเธอก็ยังนึกขอบคุณข้าวหอมที่อีกฝ่ายปฏิเสธดรัณอย่างจริงจัง ไม่ใช่มัวแต่จับปลาสองมือ เหยียบเรือสองแคมอยู่ แบบนั้นเธอคงรู้สึกเกลียดข้าวหอมจับใจ

เธอมีแต่ความอิจฉาให้ข้าวหอม แต่ความเกลียดของเธอไม่มีให้อีกฝ่ายเลยแม้แต่น้อย

กลิ่นอาหารหอมกรุ่นปลุกให้ดรัณตื่นจากเตียงนอนกว้าง เขาเดินออกมาภายนอกก็เห็นว่านดารินกำลังจัดโต๊ะอาหารอยู่

“รัณตื่นแล้วเหรอ หิวหรือเปล่า”

“ทำอะไรหอมจัง” เขาเข้ามาชโงกหน้ามองอาหารบนโต๊ะ

“ของโปรดของรัณไง ล้างหน้าล้างตาแล้วมากินข้าวกินปลากันนะ”

“ต้องอร่อยแน่ ๆ เลย” เขาพยายามทำตัวให้สดชื่น ทั้ง ๆ ที่หดหู่ใจยิ่งนัก หัวใจของเขามันเจ็บปวดเมื่อโดนปฏิเสธซ้ำๆ แต่ใจเจ้ากรรมก็ยังรักข้าวหอมอยู่ไม่เคยจืดจาง หากวันใดที่นายพายัพนั่นไม่เอาข้าวหอมแล้ว เขาก็ยินดีที่จะรับเธอมาอยู่ด้วยกัน เขาเพิ่งรู้ว่าที่เธอต้องยอมตกเป็นผู้หญิงของพายัพเพราะฐานะทางบ้านที่สั่นคลอน หนี้สินที่มากมาย ถ้าเขารู้ก่อนหน้านั้น เขาคงช่วยเหลือเธอไปแล้ว