ตอนที่ 7 เป็นของณิรินนะคะ

นับตั้งแต่คืนนั้นที่ออฟฟิศ ความสัมพันธ์ของประธานหนุ่มและผู้ช่วยสาวก็เร่าร้อนขึ้นกว่าเดิมเป็นเท่าตัว

ร้อน...ที่ไม่ไม่ได้หมายถึงความสัมพันธ์แนบชิด หากแต่เป็นวาจาและสงครามประสาทที่ทั้งคู่มีให้แก่กันต่างหาก

ชูอิจิหาทางเอาคืนหญิงที่บังอาจมาหลอกเขาจนต้องเจ็บตัวในวันนั้น ไม่ว่าจะเป็นการจงใจป่วยในเวลาทำงานแกล้งเธอสารพัดและประชิดตัวทุกครั้งที่มีโอกาส จนบางทีแกล้งเธอให้อยู่ถึงกลางคืนก็มีบ่อยไป

แต่มีหรือคนอย่างณิรินจะยอมให้เขาทำตามใจอีกเป็นครั้งที่สองประธานหนุ่มสุดหล่อจึงได้กินเข่าของหญิงทุกครั้งที่รุ่มร่ามกับเธอ นั่นจึงให้เขาต้องตั้งหลักใหม่เพื่อไม่ให้ตนเองต้องเจ็บตัวโดยไม่จำเป็นอีก

"ช่วงนี้รินดูสนิทกันบอสดีนะ"

เมยาเอ่ยขึ้นในวันหนึ่งขณะที่ทั้งคู่กำลังนั่งทานข้าวกลางวันกันอยู่

"สนิท? พี่เมเอาอะไรมาคิดคะ"

สีหน้าฉงนของหญิงสาวถามออกไป

"ก็พี่เห็นบอสหาโอาสเข้ามาอยู่ใกล้รินตลอดเลยนี้บอสมาจีบรินเหรอ"

"จีบเจิบอะไรกันคะพี่เมต้องพูดว่าอีตานั่น... เอ่อรินหมายถึงท่านประธานผู้แสนดีของพี่น่ะ คอยมาอยู่ใกล้รินเพราะหมั่นไส้หรือเปล่า แบบนี้ถึงจะถูกมากกว่าเพราะทุกวันนี้เขาแทบจะงับหัวรินอยู่แล้วค่ะ"

คนฟังที่ได้ยินแบบนั้นก็นิ่งเงียบไปชั่วครู่ก่อนจะยกยิ้มขึ้นมา

"งั้นก็ดีแล้วจ่ะอย่าลืมนะว่าบอสน่ะเขามีคนรักอยู่แล้วพี่ไม่อยากให้รินถูกมองว่าแย่งแฟนคนอื่นนะเดี๋ยวจะเดือดร้อน"

ณิรินยิ้มรับทั้งที่ในใจเจ็บลึกๆ กับคำพูดนั่นราวคนมีชนักติดหลัง เพราะเมื่อคืนนั้นเธอกลับเขาก็เรียกได้ว่าก้าวขาเข้าสู่ดงงิ้วแล้วคนละข้างแม้จะเป็นการรุกล้ำแค่ภายนอกก็ตาม

วันนี้ที่บริษัทมีงานเลี้ยงฉลองความสำเร็จเล็กๆ ที่ลูกค้าจัดขึ้นให้เพื่อตอบแทนที่สามารถผลิตโฆษณาออกมาได้เป็นที่น่าพอใจและส่งให้สินค้าติดตลาด ณิรินที่เป็นหนึ่งในผู้ช่วยก็ได้รับเชิญให้มาเหมือนกันเช่นเดียวกับเลขาอย่างเมยา

ระหว่างที่ทั้งคู่นั่งดื่มและคุยกันอยู่นั้นสายตาของเมยาก็หันไปมองสบเข้ากับชายหน้าตาดีคนหนึ่งอยู่ครู่ ก่อนจะหันไปกระซิบกับรุ่นน้องว่า

"มีคนมองมาน่ะ"

เธอหันไปมองตามจึงเห็นว่าเป็นเช่นนั้นจริง ในตอนนั้นหญิงสาวไม่คิดอะไรทว่าไม่นานเขาก็มารวมวงสนทนากับเธอและชวนคุยทันทีท่ามกลางความรู้สึกที่อึดอัดอย่างประหลาดของณิริน

"คุณรินเครื่องดื่มหมดแล้วนี่ครับเดี๋ยวผมไปเอาให้นะ"

"เอ่อไม่เป็นไรค่ะ รินเกรงใจ"

ไม่ไว้ใจมากกว่านึกอยากจะตอบไปแบบนั้นแต่ด้วยมารยาททำให้เธอไม่กล้าพูดไปตรงๆ ว่าคิดแบบนั้นกับเขาช่วยไม่ได้นี้ก็คนมันต้องระวังตัวระแวงทุกอย่างที่มาจากคนแปลกหน้าไว้ก่อนป่ะ

"ทำไมครับไม่ไว้ใจผมเหรอ"

สีหน้าอึดอัดฉายชัดทันทีบนใบหน้าสวยโดยที่เมยาสังเกตเห็น

"เดี๋ยวพี่ไปเอาให้ก็ได้นะพี่จะไปพอดี"

หญิงสาวยิ้มรับด้วยความดีใจที่รุ่นพี่อาสาแก้ความอึดอัดนี้ให้ ทว่าการไปของเธอค่อนข้างที่จะนานพอสมควรทำให้เธอต้องอยู่กับหนุ่มแปลกหน้านี้แค่สองคนทั้งที่ไม่รู้มาก่อนอย่างแน่ชัดว่าเขาเป็นใครและเกี่ยวข้องอะไรกับงานนี้

และที่หญิงสาวไม่รู้อีกนั้นก็คือกำลังมีสายตาของประธานหนุ่มที่จับจ้องมองอยู่ด้วยความไม่พอใจ

"ทำไมไปนานจังคะ"

สาวน้อยกระซิบถามคนพี่กว่าที่เพิ่งมาถึงหลายจากหายไปนานราวเกือบยี่สิบนาทีได้

"ก็คุณนีน่าน่ะสิจู่ๆ ก็ใช้ไปเอาของเลยมาช้าน่ะ"

ณิรินยิ้มรับกับคำตอบนั้นพลางรับแก้วเครื่องดื่มสีสวยขึ้นมาส่งมันลงคออย่างว่าง่ายตามคำชวนของเมยา...

. "อื้อ บอสขารินต้องการบอสจังขอรินได้ไหมคะ"

เจ้าของแววตายั่วยวนหยาดเยิ้มในชุดชั้นในที่นั่งบนตัวเขาดังขึ้น ในขณะที่เจ้าตัวโยกตัวไปมาเบาๆ จนท่อนเอ็นของชายหนุ่มเสียดสีเข้ากับร่องที่เปียกชุ่มภายใต้กางเกงในตัวจิ๋วของเธอ เสียงครางเบาๆ อย่าถูกใจดังขึ้นจนยากที่เขาจะปฏิเสธได้แม้ว่าในใจตอนนี้จะมีหลายๆ คำถามก็ตามแต่มันก็ไม่มากพอที่จะดึงเขาให้หยุดแม่เสือสาวบนตัวคนนี้ได้

ณิรินกำลังพยายามทำทุกอย่างให้ได้ครอบครองร่างแกร่งเบื้องล่าง แม้ว่าเธอเองจะไม่เคยมีประสบการณ์มาก่อนแต่เรื่องแบบนี้ไม่ต้องให้ใครมาสอนก็สามารถทำไปได้อย่างเป็นธรรมชาติ เรียกว่าธรรมชาติสอนสั่งสินะ

‘ทำไมแอร์มันไม่เย็นสักที แต่ไม่สิมันร้อนแบบแปลกๆ’