ตอนที่ 1-2

คุณแบรดลีย์บอกว่าแม่ของเด็กๆ ก็ชอบเมนูอาหารที่ทำจากเส้น ดูเหมือนเวลาพูดถึงแม่ของเด็กแฝด ดวงตาของเจ้านายหนุ่มเปล่งประกายวาบขึ้นมาอย่างมีความสุข เห็นแล้วอิจฉาสาวผู้โชคดีคนนั้น ไม่รู้ทำบุญมาด้วยอะไรคุณแบรดลีย์ถึงได้รักมั่นคงแบบนั้น

“เสร็จแล้ว”

ทั้งที่ตั้งใจจะเข้าไปอาบน้ำหลังทำอาหารเสร็จ ทว่าเสียงกริ่งที่ดังขึ้นทำให้ลิลลี่เดินตรงไปที่ประตู หากไม่ใช่คุณแบรดลีย์กับครอบครัวกลับมาถึงแล้วคงเป็นคุณไมเคิล บอดีการ์ดของคุณแบรดลีย์

“รอเดี๋ยวค่ะ มาแล้วค่ะ” เสียงใสๆ นำไปก่อนตัว สงสัยคุณแบรดลีย์พาลูกและภรรยากลับมาไวกว่าที่คิดไว้ วันนี้จะได้เห็นสักทีว่าแม่ของสองแสบจะสวยแค่ไหน

มือเล็กๆ จับลูกบิดประตูแล้วเปิดออกพร้อมเปิดรอยยิ้มสดใส ทว่ากลับเป็นผู้ชายร่างกำยำยืนจังก้าอยู่หน้าประตู มือข้างหนึ่งเท้าแขนกับกรอบประตูขวางเอาไว้ ตาของเขามองเธอส่วนปากคาบดอกลิลลี่สีขาว...

ลิลลี่ตะลึง แทบก้าวขาไม่ออก แล้วร้องออกมาอย่างตกใจ

“โอ๊ย ไม่นะ”

แต่พอสติมา ขาสองข้างก็รีบถอยหลัง แล้วเตรียมวิ่งหนีเขาให้พ้นแต่ช้าเกินไป มือแกร่งกระชากเอวคอดกิ่วไว้ได้แล้วกระชากไปปะทะหน้าอกหนาของเขาเสียก่อน

คนมาใหม่สีหน้าบึ้งตึง “เห็นหน้าฉันทำเหมือนเห็นผี บอกไว้เลย ผีไม่น่ากลัวเท่าฉันหรอกลิลลี่”

“คุณ!”

ดวงตาคมเข้มจ้องราวจะจับดูดเลือด “นึกว่าจำหน้าผัวไม่ได้”

“แก!”

“เรียกแบบนี้ไม่น่ารักเลย” เจ้าของดวงตาสีน้ำตาลโดดเด่นแลดูมีอำนาจยิ้มให้ แต่ลิลลี่กลับรู้สึกว่าเขากำลังกระโจนเข้ามากัดราวกับหมาบ้า

“ปล่อยนะ ปล่อยฉันนะ แกตามมาที่นี่ถูกได้ไง!”

เขากำมือเข้าหากัน เสียงดังกร๊อบ “คิดว่าจะหนีจากฉันพ้นเหรอสาวน้อย แสบนักนะ”

ลิลลี่รัวกำปั้นลงบนแผงอกกว้างของฝรั่งตัวสูงใหญ่ที่ปกติมีบริวารล้อมหน้าล้อมหลังเป็นสิบแต่วันนี้โผล่มาคนเดียว

คนตัวใหญ่ยิ้มร้าย ยัยตัวเล็กทำไว้แสบ แต่กลับหลุดรอดเงื้อมมือเขาไปได้

“ทุบให้พอใจ ฉันจะไม่ทุบคืน แต่จะ...” เขาก้มลงกระซิบข้างหู แล้วทำให้ดวงหน้าสวยซีดเผือดก่อนจะส่งเสียงกรีดร้อง เขาบอกว่าจะขย้ำเธอทั้งคืน

“กรี๊ดดด”

“เลิกร้อง! เดี๋ยวถึงที่เหมาะๆ จะให้ร้องเต็มที่”

เสียงห้าวตะคอกใส่ ลมหายใจร้อนผ่าวของเขาปะทะกับใบหน้าเล็กจิ้มลิ้ม เมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กไม่ยอมหยุด มือหนาจึงเอื้อมมาปิดปากไว้ แล้วบีบคางมนให้เผยอปากออก ก่อนจะอุดปากเธอไว้ด้วยลิ้นของเขาที่เข้าไปกวาดชิมความหวานจนพอใจ

“อื้อ อย่านะไอ้บ้า”

“ว่าฉันเป็นไอ้บ้า ใช่ฉันบ้า” เจ้าของปากหยักลึกผละออก ดวงตาคู่คมสีน้ำตาลมองอย่างเอาเรื่อง“ครั้งนี้เธอไม่รอดแน่ ไปกับฉัน”

“ไม่!!! ปล่อยฉันนะ แกมันเป็นไอ้โรคจิต ฉันไปทำอะไรให้!!!”

ลิลลี่พยายามดิ้นให้หลุดจากพันธนาการ เสียงหัวเราะเบาๆ แต่แฝงความมีอำนาจตะโกนใส่หน้าคนสวย “ร้องให้ตาย ใครก็ช่วยเธอไม่ได้”

จากนั้นเขาก็ประคองใบหน้าสวยที่แสนดื้อดึงให้รับจูบที่เขามอบให้อย่างเร่าร้อน เขาคิดถึงริมฝีปากอิ่มสีระเรื่อของคนตัวเล็กมานาน พอได้เข้าใกล้ก็ไม่สามารถหยุดความปรารถนาที่จะชิมเล็กชิมน้อยกับปากเล็กๆ นี่เลย

“หวานจริงๆ เมียจ๋า”

“อื้อ ฉันไม่ใช่เมียแก ปล่อยนะไอ้หมียักษ์”

คนหล่อยิ้มร้าย ยักคิ้วกวนๆ หล่อขนาดนี้ยัยตัวดีเอาเขาไปเปรียบเทียบกับหมีได้ “ปากดีแบบนี้ ระวังติดใจความถึก ทนของหมีอย่างฉัน แล้วจะอยากได้หมียักษ์เป็นผัวถาวร แต่ถึงเวลานั้น ฉันจะเฉดหัวเธอกลับไปให้ไอ้จางจิ้งเหวิน พร้อมกับหมีน้อยที่ติดท้องเธอไป”

“ไอ้บ้า สารเลว” ลิลลี่สุดจะทนกับคำพูดเถื่อนๆ ของเขา

“ด่าอีกแล้ว บอกว่าห้ามด่าผัวยังไงล่ะ”

“ไม่ด่าก็ได้” ลิลลี่บอกอย่างเจ้าเล่ห์ ขณะที่ดีแลนปรายตาดุๆ มองคนตัวเล็กอย่างไม่ค่อยไว้ใจ แล้วจริงๆ ยัยตัวเล็กส่งเท้าเตะเข้ามาตรงกล่องดวงใจ ร่างหนาใหญ่รีบเอี้ยวตัวหลบ