บทที่2

แรงสะเทือนและการเคลื่อนไหวทำให้คนที่นอนเหยียดยาวอยู่เบาะหลังเริ่มรู้สึกตัว เปลือกตาที่ปิดสนิทเริ่มขยับที่ละนิด และค่อย ๆ ปรือตาขึ้นและเมื่อแสงสว่างของแสงแดดยามเช้า ทำให้เธอต้องปิดเปลือกตาลง เพื่อปรับความสมดุลของม่านตา กระนั้นความปวดหน่วงตรงศีรษะทำให้เธอยกมือขึ้นไปสัมผัส

“เอะ…” ดวงตากลมใสตื่นตระหนก จึงได้รู้ถึงความผิดปกติของร่างกาย เพราะมือและเท้าของเธอถูกมัดไว้ “นี่มันอะไรกัน!” เธอขยับดิ้นพยายามหาความกระจ่างกับตัวเอง ฝืนร่างกายที่ปวดร้าวไปทั้งร่างดันตัวเองลุกขึ้นอย่างทุลักทุเล

แล้วสายตาเพ่งไปยังคนขับ ผมดกดำยาวถึงต้นคอ ซีกหน้าเห็นผิวสีแทนที่ปรกคลุมด้วยหนวดเครารุงรัง ญารินใจหายและเต้นแรงผิดจังหวะ ใบหน้าจมูกและลำคอร้อนจนตีบตัน

“คุ คุณเป็นใคร?” เค้นเสียงออกมาอย่างยากลำบาก เมื่อใจของเธอยังเต้นแรงเป็นกลองมโหระทึก แต่อีกฝ่ายยังนั่งนิ่ง เธอจึงเพียงมองไปรอบ ๆด้วยสายตาลนลาน และมีคำถามอยู่ในหัวเต็มไปหมด …หลับไปนานเท่าไหร่ หากแต่ตอนนี้ แสงสว่างรอบกายทำให้เดาได้ว่าเป็นเช้าของอีกวัน

เธอตวัดสายตามองคนที่ยังไม่ตอบคำถามด้วยความหวาดหวั่น ซึ่งด้านข้างเห็นเพียงเสี้ยวหน้าของคนเครารก หันมาเพียงนิด พอให้รู้ว่าตอบสนองคำถามของอีกฝ่าย

ลุงแทน! คนแรกที่เธอนึกถึง เมื่อชัดเจนว่าคนขับไม่ใช่คนของตัวเองและเป็นใครไม่รู้ที่เธอไม่เคยรู้จักและเห็นหน้า

ญารินรู้สึกหนาวสะท้านไปทั่วกาย เธอสาดสายตาลนลานกวาดตามองไปรอบกายอีกครั้ง ด้วยความขลาดกลัวและหวาดหวั่นกับสิ่งที่เธอกลัวมาโดยตลอด

“คุณเป็นใครกันแน่!” เธอถามซ้ำพร้อมกับสายตาลนลานของสัญชาตญาณเอาตัวรอด แล้วขยับดิ้นไป ดันตัวเองแล้วแทรกอยู่ตรงประตูด้านข้างที่ห่างจากคนขับมากที่สุด ระหว่างนั้นก็พยายามใช้มือที่ผูกมัดไพล่หลังแตะประตูรถเพื่อเปิดออก แต่ก็ไม่เป็นไปตามที่หวังเมื่อมันถูกล็อกไว้ …เขาคงรู้อยู่แล้วว่าเธอไม่ยอมอยู่เฉย

นัยน์ตาที่เคยสุกวาวตอนนี้เอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำใส เริ่มรับรู้ชะตากรรมของตัวเอง

…แม้จะทำใจไว้ตลอดว่าสักวันชีวิตของเธอคงจบไม่สวยเหมือนผู้เป็นแม่ แต่เมื่อเจอเข้าจริง เธอก็อดหวาดหวั่นและหวาดกลัวไม่ได้

เธอข่มความกลัวเอาไว้คิดถึงลุงแทนขึ้นมาจับใจ “จอดรถเดี๋ยวนี้!” เธอสั่งเสียงกร้าว

มุมปากหนากระตุกเพียงนิด!

คนขับยังคงนิ่งเหมือนรอบกายไม่มีใครอื่น ญารินลำคอแห้งผาก กวาดตามองไปด้วยความหวาดหวั่น เธอจำเหตุการณ์นั้นได้ เธอจ้องมองไปยังบุคคลด้านหน้า สายตาสับสนและแข็งกร้าวในคราเดียวกัน สมองปวดหนึบแต่ก็พยายามประมวลสิ่งที่เจอมาก่อนหน้านั้น

อุบัติเหตุ! เธอเกิดอุบัติเหตุพร้อมกับลุงแทน

สายตาเธอจะอยู่กับแผ่นหลังกว้าง โดยมือข้างหนึ่งจับพวงมาลัยสายตาจดจ่ออยู่กับเบื้องหน้า เธอไล่สายตามองไปที่ต้นคอของคนตรงหน้าผมดกดำและยาว ซึ่งมันไม่ใช่คนที่เธอคุ้นเคย

“คุณเป็นใคร แล้วลุงแทนไปไหน!” แม้ตลอดเวลาที่ถาม อีกฝ่ายไม่สนองตอบ แต่เธอก็ไม่ละความพยายามที่จะถามคำถามใหม่

ทั้งกลัวทั้งสับสนแต่เธอก็รอคอยคำตอบ กระนั้นก็ยังมีเพียงสายตาชำเลืองมามองเพียงนิดแล้วไม่สนใจที่จะตอบคำถาม ยิ่งทำให้ มือไม้ของเธอสั่นด้วยความโมโห จนลืมความกลัว โดยที่กล้าตะโกนใส่คนแปลกหน้า ที่ไม่รู้ต้องการชีวิตของเธอหรือไม่

“นี่ จอดรถเดี๋ยวนี้เลยนะ!” เธอร้องสั่งพร้อมกับยกเท้าที่ผูกติดกันกระแทกที่เบาะคนขับด้วยความโมโห

“นี่คุณ หูหนวกหรือไง ฉันถามว่าคุณเป็นใคร แล้วลุงแทนไปไหน” เธอถามซ้ำ หากแต่คนขับไม่มีทีท่าสะทกสะท้านหรือตอบคำถาม แต่กลับทำหน้าที่ประหนึ่งหุ่นยนต์ที่ไร้ความรู้สึก

มือเรียวกำเข้าหากันจนแน่น แม้จะเป็นคนเก็บความรู้สึกเก่ง แต่ตอนนี้เริ่มสติแตกทั้งหวาดกลัวและสับสนกับเหตุการณ์ที่ไม่อาจรับได้

“ฉันถาม หูแตกหรือไง นี่มันไม่ใช่รถของฉัน จอดให้ฉันลงเดี๋ยวนี้!”

ความโกรธที่มีมากกว่า ทำให้เธอกล้าขึ้นเสียงกับคนแปลกหน้า แต่อีกฝ่ายไม่ได้สะดุ้งหรือหันมาสนใจ

“ไอ้บ้า!” ความลืมตัว เธอลุกขึ้นจากเบาะแล้วโถมไปทั้งร่าง ตอนนี้เธออยากรู้คำตอบ และอยากเป็นอิสระ

จังหวะที่โถมเข้าไปทั้งตัวทำให้รถที่ประคองความเร็วคงที่เสียหลักส่ายไปมา แต่คนขับที่มีไหวพริบดีและชำนาญประคองรถไว้ได้ ซึ่งใบหน้าที่ไม่เป็นมิตรตึงเข้มดึงตึงกว่าเก่า แล้วผ่อนคันเร่งให้เบาลง ก่อนจะจอดสนิทนิ่งตรงข้างทาง

“อยากตายหรือไง…” เสียงทุ้มเหี้ยมเอ่ยลอดไรฟัน พร้อมกับจิกตาชำเลืองมองอย่างตำหนิ

ญารินหน้าเฝือดสีจ้องตาอีกฝ่าย กลืนก้อนแข็งๆ ลงท้อง ตอนนี้ในท้องของเธอเหมือนมีอะไรวิ่งกระแทกจนปวดมวน ไม่สามารถหาคำพูดซัดใส่อีกฝ่ายไม่ได้ หากเมื่อกี้เกิดรถเสียหลักขึ้นมาจริงๆ เธอไม่อยากจะคิด!

“ถ้าอยากตายศพไม่สวยก็บอกผม ผมพร้อมจะจัดให้” เจ้าของใบหน้ารก ส่งเสียงกร้าว ประคองลมหายใจให้คงที่ที่สุด ก่อนจะเอื้อมมือปลดเข้มขัดนิรภัยเพื่อให้ตัวเองเคลื่อนไหวได้สะดวก

สายตาประหนึ่งผู้ล่าจ้องมองเหยื่อที่ไร้ทางสู้ ญารินเห็นท่าไม่ดีรีบดิ้นหนี แต่ก็ขยับตัวไปไหนไม่ได้มาก ยิ่งสองมือหนาคว้าหมับไปบนต้นแขนแล้วออกแรงกดบีบ ประหนึ่งคีมเหล็ก ทำให้เธอเจ็บจนต้องกัดริมฝีปากเพื่อข่มความเจ็บไว้

“คุ คุณจะทำอะไร?” เธอเอ่ยถามเสียงสั่น ใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยความหวาดหวั่น

“อยากเจ็บตัวไม่ใช่เหรอ ผมจะจัดให้อยู่นี่ไง” สายตาและการกระทำจริงจัง คำตอบที่ได้ทำเอาญารินขวัญกระเจิงน้ำตาเอ่อรื่น

“ไม่ ปล่อยฉันนะ!” เธอร้องลั่นพร้อมออกแรงดิ้นทั้งที่ร่างกายปวดหน่วงไปทุกรูขุมขน แต่เธอก็ไม่นอนรอให้อีกฝ่ายย่ำยีจึงกัดฟันทนเพื่อเอาตัวรอด

“คุณวิ่งมาหาผมเอง…” น้ำเสียงที่ลดต่ำพร้อมสายตาที่เคยดุดันแปลเปลี่ยนเป็นไหวระยิบพร้อมกับมุมปากหยักยกยิ้มเหยียดมองไล้มายังร่างบางของเธอ