ตอนที่ 1

พิมพ์ดาวหญิงสาวสวยวัย 22 ปี ที่ทำงานรับจ้างทำขนมส่งร้าน เบเกอรี่และงานพาร์ทไทม์ รับส่งอาหารดิลิเวอรี่ ตัวเป็นเกลียว หัวเป็นน็อต เพื่อเลี้ยงดูลูกสาวตัวเล็กๆ ของเธอ

พิมพ์ดาวเธอตั้งครรภ์ในช่วงอายุ 18 ปี โดยเลี้ยงดูบุตรสาวมาเพียงลำพัง เธอไม่เคยเอ่ยปากบอกใครถึงเรื่องพ่อของเด็ก แม้กระทั่งกับพี่ชายที่เธอรักนักหนาพิมพ์ดาวก็ปิดเงียบ

ในช่วงแรกๆ พี่ชายของเธอโกรธและเสียใจมาก เพราะอนาคตที่กำลังสดใสของเธอกลับล่มลงพังอย่างไม่เป็นท่า แต่พอหลานสาวตัวน้อยคลอดออกมา กลับเป็นเขาเองที่เห่อจนไม่อยากจะออกจากบ้านไปไหน

กริ๊งๆ เสียงออดที่ดังอยู่ที่รั้วหน้าบ้าน ทำให้พิมพ์ดาวที่กำลังยืนทำขนมอยู่ต้องวิ่งออกไปดูว่าใครมา

“มาแล้วค่ะ” แต่แล้วเธอก็ต้องตกใจจนยืนตัวแข็งค้าง เมื่อเห็นบุคคลตรงหน้า คนที่เธอไม่เคยเห็นเขาอีกเลยตั้งแต่วันนั้น

“พี่ตะวัน”

พิมพ์ดาวเรียกชื่อเขาเสียงเบาอย่างไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ตัวเองเห็น….

หนึ่งตะวันขมวดคิ้วมองผู้หญิงแสนสวยตรงหน้าอย่างพินิจพิจารณาก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าเธอคือใคร

“อ้อ ดาวนั่นเอง โตขึ้นสวยมากจนพี่จำไม่ได้”

เธอสวยมากจนเขาไม่นึกว่าเด็กน้อยน่ารักที่เคยเดินตามเขาต้อย ๆ จะโตเป็นสาวสวยได้ขนาดนี้…

“พีทกลับมาหรือยัง พอดีพี่นัดมันไว้น่ะ” หนึ่งตะวันเห็นเธอเงียบไปนาน ก็เลยบอกจุดประสงค์ที่มาในวันนี้

“พี่พีทคงกำลังเดินทางมาค่ะ”

เธอพูดไปก้มหน้าไป จนเขาต้องขมวดคิ้วมองเธออีกครั้ง นี่เธอไม่คิดที่จะชวนเขาเข้าบ้านเลยหรือไง ทำไมถึงได้แต่ยืนหลบหน้าเขาแบบนี้

แต่เพียงไม่นานก็มีรถญี่ปุ่นคันเล็กวิ่งมาจอดหน้าบ้าน

“ไงวะตะวัน ไม่ได้เจอเสียนาน”

พีทโบกมือทักทายหนึ่งตะวันก่อนจะเดินอ้อมไปเปิดประตูรถ และไม่นานก็มีเด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารักในชุดนักเรียนอนุบาลวิ่งลงมาจากรถ

“คุณแม่ขาาาา!!... คิดถึงจังเลย”

เด็กคนนั้นวิ่งเข้าไปกอดพิมพ์ดาวแน่น ส่วนหญิงสาวเองก็ทั้งกอดทั้งหอมเด็กคนนั้น

หนึ่งตะวันยืนมองตาค้าง ไม่คิดว่าพิมพ์ดาวจะมีลูกโตขนาดนี้แล้วเพราะหากจำไม่ผิด เธอเพิ่งจะยี่สิบต้นๆ เอง

“แม่ก็คิดถึงลูกเหมือนกันค่ะ” พิมพ์ดาวหอมแก้มลูกสาวไปมา

“แหม… ลุงอุตส่าห์ไปรับ ยังไม่เห็นหอมแก้มลุงเลย มันน่าน้อยใจนัก” พีทพูดเสียงเศร้า เด็กน้อยดิ้นลงจากอ้อมกอดแม่ ก่อนจะเดินมาหาลุง

“จุ๊บๆ” เธอทำปากยื่นให้ลุง ส่วนลุงเมื่อเห็นหลานทำท่านั้นก็รีบย่อตัวนั่งลงพร้อมกับยื่นแก้มไปให้

“จุ๊บ.. คนเก่งอย่างอนเลยน้าาา” พูดพร้อมกับเอามือลูบแก้มลุงไปมาจนหนึ่งตะวันอดยิ้มตามในความน่ารักของเด็กน้อยไม่ได้

พีทอุ้มหลานสาวตัวน้อยขึ้นมา ก่อนจะเดินเข้าไปหาหนึ่งตะวัน

“คุณลุงเป็นใครคะ” เด็กน้อยเอียงคอถามหนึ่งตะวัน

“ลุงชื่อลุงตะวันครับ เป็นเพื่อนของลุงพีท แล้วหนูชื่ออะไรคะ” หนึ่งตะวันตอบสาวน้อยผู้น่ารักออกไปและถือโอกาสทำความรู้จัก เขารู้สึกถูกชะตาและอยากอุ้มเด็กน้อยคนนี้เหลือเกิน ทั้งทีปกติสำหรับเขา เด็กๆเป็นสิ่งที่เขาหลีกเลี่ยงมาตลอด

“หนูซื่อจันทร์เจ้าค่ะ หนู 4 ขวบ” เธอพูดพร้อมกับชูนิ้วขึ้นห้านิ้วก่อนจะนับอีกครั้งแล้วหักนิ้วลงจนเหลือสี่นิ้ว จนเขาอดขำในความน่ารักของเธอไม่ได้

พิมพ์ดาวยืนมองพวกเขาก็ได้แต่อึดอัดในใจ เธอไม่คิดไม่ฝันว่าจะได้เห็นภาพสองคนนี้ได้คุยกันแบบนี้

“คุณหนึ่งตะวันเข้าบ้านก่อนนะครับ” หนึ่งตะวันขมวดคิ้วมองพีทเพราะสรรพนามที่เปลี่ยนไป

“หลานกูอยู่ด้วย ต้องพูดเพราะๆ” พีทหันมากระซิบเขา จนเขากลั้นขำแทบไม่อยู่ เห็นทีเขาก็ต้องระวังคำพูด และพูดเพราะๆ ต่อหน้าสาวน้อยคนนี้เหมือนกันซะแล้วสิ