อุ้มท้องหนีรัก

เสียงเคาะประตูห้องเช่าดังขึ้นหนึ่งครั้ง...

“สักครู่นะคะ”

พลอยแพรวาที่เพิ่งเปลี่ยนผ้าอ้อมให้ลูกเสร็จรีบเช็ดไม้เช็ดมือด้วยความรีบร้อน

“รอแม่แปบนะคะไพลิน”

หญิงสาวพูดกับลูกสาววัยเก้าเดือนกว่าที่นอนอยู่บนเบาะนุ่มที่ปูเอาไว้บนพื้นห้องด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะลุกขึ้นและเดินตรงไปยังประตูห้องเช่า เพราะคิดว่าเป็นป้าสำลี คนที่หล่อนจ้างเลี้ยงลูกสาว

หล่อนกุมลูกบิดประตู และดึงให้มันเปิดกว้างออก และก็ต้องช็อกตาค้าง เมื่อบุคคลที่อยู่หลังบานประตูไม่ใช่ป้าสำลี แต่กลับเป็นคนที่หล่อนพยายามหนีมาตลอด

คริสเตียโน่ ลาร์กอส มหาเศรษฐีหนุ่มรูปงามผู้ทรงอิทธิพลอันดับต้นๆ ในลาสเวกัส เขาเป็นเจ้าของคาสิโนยักษ์ใหญ่ รวมถึงโรงแรมหรูในหลายประเทศ หากเอ่ยชื่อเขาออกมา ไม่มีใครที่จะไม่รู้จัก

ความทรงจำในอดีตเมื่อต้นปีก่อนผุดขึ้นมาในสมองอีกครั้งราวกับดอกเห็ดหน้าฝน

ในอดีตหล่อนคือสาวใช้ในบ้านของเศรษฐีคนหนึ่ง แต่ค่ำคืนหนึ่งที่ไม่มีใครอยู่บ้าน หล่อนได้เก็บบัตรเชิญงานเลี้ยงหรูหราได้จากถังขยะในห้องของอรนภา ซึ่งเป็นลูกสาวคนสวยของบ้าน และคงเพราะโชคชะตาเล่นกล ทำให้หล่อนกล้าบ้าบิ่นพอที่จะปลอมแปลงตัวเป็นอรนภาและไปร่วมงานเลี้ยงในค่ำคืนนั้น

มันเป็นเรื่องที่ผิดมหันต์ เพราะหลังจากค่ำคืนอันหลอกลวงจบสิ้นลง หล่อนก็พบว่าตัวเองตื่นขึ้นมาบนเตียงนอนภายในโรงแรมที่จัดงานนั่นเอง โดยมีผู้ชายหน้าหล่อเหลาราวกับเทพบุตรนอนหลับอยู่ข้างๆ

เนื้อตัวที่เปลือยเปล่า และความเจ็บลึกที่ซอกขา ทำให้หล่อนรู้ว่าเมื่อคืนนี้ตนเองต้องแลกด้วยอะไรกับงานเลี้ยงหรูหราของเหล่าคนมีเงิน

หล่อนจำได้ว่าตัวเองร้องไห้ออกมา ขณะหันไปมองผู้ชายที่กำลังนอนหลับปุ๋ยอยู่ข้างกาย จดจำรายละเอียดบนใบหน้าหล่อเหลาของเขาเอาไว้ ก่อนจะหนีจากมา

“สวัสดี พลอยแพรวา”

คำทักทายนุ่มนวลของบุรุษผู้มีรูปโฉมราวกับเทพบุตรชั้นฟ้าช่วยดึงหล่อนกำลังมาจากห้วงอดีต

“...”

ดวงตากลมโตเบิกกว้าง และเต็มไปด้วยความขลาดกลัว เมื่อพบว่าคริสเตียโน่ ไม่ได้มาเพียงลำพัง แต่เขามีผู้ชายตัวใหญ่ในชุดสูทสีดำ สวมแว่นตากันแดด ยืนอยู่ด้านหลังห้าคน

เขา... มาได้ยังไงกัน...?

“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ หลังจากคืนนั้น...”

คริสเตียโน่จงใจละทิ้งคำท้ายประโยคเอาไว้ เพราะมั่นใจว่าผู้หญิงตรงหน้าจะเข้าใจความหมายเป็นอย่างดี

“เอ่อ... คุณจำคนผิดแล้วล่ะค่ะ”

หล่อนกำลังจะกระชากประตูปิด แต่เขาเอามือใหญ่มายื้อเอาไว้ ก่อนจะก้าวเข้ามาข้างใน โดยมีผู้ชายอีกห้าคนจะเดินตามเข้ามา

“พวกนายรอข้างนอก”

“ครับท่าน”

เขาก้าวเข้ามา และปิดประตูเสียงดัง ในขณะที่หล่อนถดถอยหนีด้วยความตื่นกลัว

“ฉัน... จะแจ้งตำรวจ”

“ข้อหา?”

“ก็... คุณบุกรุก...”

เขายิ้มหยัน ดวงตามืดลึกอ่านความรู้สึกไม่ออกเลยแม้แต่น้อย

“ตำรวจคงไม่จับผมหรอกมั้ง ในเมื่อผมเป็นพ่อของเด็กคนนั้น”

เขามองผ่านร่างของหล่อนไปด้านหลัง มองไปยังร่างของไพลินที่กำลังนอนหัวเราะเฮิ้กฮ๊ากอยู่บนเบาะ

หล่อนหน้าซีดเผือด ปากคอสั่นเทา และพยายามที่จะปกปิดความจริงทุกอย่างเอาไว้

“คุณเข้าใจผิดแล้วล่ะ ไพลินเป็นลูกของฉันกับ...”

ใครดีล่ะ หล่อนจะอ้างใครมาเป็นพ่อของลูกสาวดีล่ะ

พลอยแพรวาคิดจนสมองแทบแตก ก่อนจะนึกถึงเพื่อนผู้ชายข้างห้องขึ้นมาได้

“พี่วัฒน์”

“พี่วัฒน์...?”

ท่าทางของเขาไม่มีทีท่าว่าจะเชื่อคำพูดของหล่อนเลยแม้แต่น้อย

“ใช่ค่ะ... ฉันมีสามีแล้ว และไพลินก็คือลูกที่น่ารักของพวกเรา คุณกลับไปซะเถอะค่ะ”

“เลิกอ้างถึงสามีที่ไม่มีตัวต้นเสียทีเถอะ พลอยแพรวา เพราะผมไม่หลงกลคุณง่ายๆ หรอก”

หล่อนจะทำยังไงดี จะต่อสู้กับผู้ชายตัวโตตรงหน้าพร้อมกับสมุนทั้งห้าของเขาเช่นไร

“ฉัน... ไม่ได้โกหกหรอกค่ะ ฉันมีสามีแล้วจริงๆ และไพลินก็เป็นลูกของฉันกับสามี”

หล่อนภาวนาให้เขาหลงเชื่อ แต่ท่าทางที่คริสเตียโน่ แสดงออกมานั้นบอกให้รู้ว่าเขาไม่เชื่อคำพูดของหล่อนแม้แต่น้อย

“เอาไว้ไปพล่ามต่อบนเครื่องบินก็แล้วกันนะ พลอยแพรวา”

“อ๊ะ... คุณ... คิดจะทำอะไรคะ”

“ผมเหรอ...”

เขายิ้มหยัน ขณะสาวเท้าก้าวเข้ามาหาหล่อนด้วยท่าทางคุกคาม

“ผมก็แค่มารับคุณกับลูกของเรากลับบ้าน”

“ก็... บอกแล้วไงคะว่าเราสองคนแค่นอนด้วยกันคืนเดียว และนี่มันก็ผ่านมาเกือบสองปีแล้วด้วย”

“เรานอนด้วยกันคืนเดียว แต่ไม่ใช่แค่ครั้งเดียว คุณอยากให้ผมพูดออกมาไหมว่าเรานอนกันกี่ครั้งและกี่ท่า ในคืนนั้น...”

พวงแก้มนวลแดงปลั่ง ความอับอายระคนอดสูไหลท่วมท้นหัวใจ

“ฉัน... ลืมมันไปหมดแล้วค่ะ”

หล่อนรีบเดินไปอุ้มไพลินขึ้นมากอดแนบอก ในขณะที่เขาก้าวเข้ามาประชิดตัว

“แต่ผมไม่เคยลืมเลย... ผมยังจดจำทุกอย่างระหว่างเราในค่ำคืนนั้นได้อย่างแม่นยำ”

ดวงตาสีฟ้าจัดทอดมองมา หล่อนเอียงหน้าหนีเมื่อมือใหญ่สีแทนยื่นมาสัมผัสกับพวงแก้ม ไอร้อนจากปลายนิ้วยาวทำให้กายสาวสั่นสะท้าน

“ขอร้องล่ะค่ะ ฉันมีครอบครัวใหม่แล้วจริงๆ คุณอย่ามาทำลายครอบครัวที่แสนสงบสุขของฉันกับสามีและลูกเลยค่ะ”