อุ้มท้องบุตรจอมโฉด

บทนำ

ให้ข้าอุ่นเตียงให้ท่านนะเจ้าคะ

วิวาห์นี้เพื่อชีวิต

ไม่มีอะไรต้องกลัว...

ข้าเตรียมพร้อมสำหรับวันนี้ วันที่ข้าเฝ้ารอที่จะได้เป็นภรรยาของจอมโฉด ข้าต้องทำทุกวิถีทางเพื่อตั้งครรภ์บุตรของเขาตามตำราพยากรณ์ เด็กที่จะถือกำเนิดขึ้นมาเพื่อค้ำจุนสกุลหม่า และช่วยทำให้ประชาชนในแคว้นเซี่ยโจวไม่ต้องพบเจอกับมหันตภัยที่แสนเลวร้ายจากจอมโฉดผู้นี้

‘ข้าทำได้!’

อวิ๋นช่างเปยเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่น หายใจแรงจนผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวขยับไหว ในขณะที่มือเล็กบอบบางผสานเข้าหากันบริเวณหน้าตัก บีบแน่นจนฝ่ามือชื้นเหงื่อ ก้อนเนื้อที่อกข้างซ้ายเต้นตุบๆ แทบกระโจนออกมานอกอก

หญิงสาวพึมพำแผ่วเบาราวกับกำลังทบทวนทฤษฏีที่ท่องจำมาจนขึ้นใจ

“ขะ...ข้าต้องกอดเขา ยั่วยวนเขา ต้องมองเขาด้วยสายตาเชิญชวน ปรือเปลือกตาเล็กน้อยให้ดูน่าค้นหา ค่อยๆ เปลื้องเสื้อผ้าเขาออก... มะไม่สิข้าจะข้ามขั้นตอนไม่ได้”

หญิงสาวส่ายใบหน้าแรงๆ จนผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวแกว่งไกว ปิ่นทองคำที่ประดับผมส่งเสียงกริ้งกริ้งไปตามแรงเหวี่ยง

“ข้าต้องโหมโรงด้วยการจูบเขาก่อน ทำให้เขามีอารมณ์ร่วม แล้วก็เบียดร่างกายเข้าหาเขา จากนั้นข้าจึงค่อยเปลื้องผ้า แล้ว...”

ปัง!

เสียงบานประตูที่เปิดแรงจนกระแทกผนังห้องทำให้ร่างเล็กบอบบางสะดุ้งโหยง สิ่งที่กำลังท่องเตลิดหายออกไปจากสมองเสียสิ้น

อึก...

ช่างเปยกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ก่อนจะเผลอแลบลิ้นเลียริมฝีปากด้วยความตื่นเต้น

เจ้าบ่าวมาแล้ว!

เขามาแล้ว!

ข้าพร้อม! ข้าพร้อมแล้ว!

หญิงสาวปลุกใจตนเองอีกครา ได้ยินเสียงฝีเท้าของแม่ทัพหม่าก้าวเข้ามา ภายในเรือนหอเงียบกริบเสียจนโสตประสาทของนางคมชัด รับรู้ว่าเขาเดินไปรินสุรามงคลดื่มจนหมดจอกก่อนจะเดินมาหยุดยืนยังเบื้องหน้าเจ้าสาวเพื่อเปิดผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวตามพิธี

มือหนาหยาบกร้านเพราะกรำดาบมาทั้งชีวิตหยุดนิ่งยังไม่ได้เปิดผ้าคลุมออกอย่างที่ควรจะเป็น ร่างสูงใหญ่ในชุดเจ้าบ่าวสีแดงมงคลที่ควรจะมีความสุขในคืนวันวิวาห์ ทว่าดวงตาคมกร้าวกลับเจือไปด้วยความหมองเศร้าและสิ้นหวัง เพราะนี่คือการแต่งงานครั้งที่ห้า

หม่าหยางเหวินแต่งงานกับหญิงสาวที่เกิดในวันพระจันทร์เต็มดวง เดือนจิ่วเย่ว ปีมังกร มาแล้วห้าคน และผู้หญิงตรงหน้าเขานี้คือคนที่หก...

และคงมีคนที่เจ็ด แปด เก้า จนกว่าจะไม่มีสตรีใดเกิดวันนี้อีก วนเวียนซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างน่าสมเพชเป็นที่สุด

เขาแต่งงานเพื่อแก้คำสาป และเขียนหนังสือหย่ามอบเพื่อคืนอิสระให้แก่ฝ่ายหญิงทันทีเมื่อครบกำหนดหนึ่งปี

ที่ผ่านมาเจ้าสาวของเขาล้วนเต็มใจแต่งงานเพราะนั่นหมายถึงเงินทองและสายสัมพันธ์อันดีต่อตระกูลหม่า ทว่าเมื่อพวกนางเห็นใบหน้าของเขา พวกนางก็มักจะกรีดร้องราวกับเห็นปีศาจอัปลักษณ์ บ้างก็ถึงกับวิ่งหนีออกจากเรือนหอ บ้างก็ตกใจจนเป็นลมล้มพับ

ใช่แล้ว...

นั่นเพราะเขาคือแม่ทัพผู้ต้องคำสาป เขายกทัพไปต่อสู้กับเผ่าปีศาจจนคว้าชัยชนะ ทว่ากลับพลาดท่าตกลงไปในหุบเหวแห่งความโชคร้ายหนึ่งในหุบเหวที่ซ่อนตัวอยู่ในหุบเขาร้อยยอด ณ แดนปีศาจ ที่นั่นเต็มไปด้วยคำสาป คำแช่ง มนต์คาถา และสิ่งเร้นลับดำมืด ส่งผลให้ใบหน้าครึ่งหนึ่งและเรือนกายครึ่งหนึ่งมีเกล็ดสีดำคล้ายงูราวกับอมนุษย์

ใครเห็นต่างก็หวาดกลัว!

ใครเห็นต่างก็วิ่งหนี!

แม่ทัพหม่าที่เคยเป็นวีรบุรุษสงคราม ทำคุณความดีแก่บ้านเมืองอย่างอเนกอันต์กลายเป็นเพียงปีศาจอัปลักษณ์ที่ใครๆ ต่างรังเกียจ

ถึงอย่างนั้นด้วยคุณความดีในฐานะวีรบุรุษสงคราม องค์ฮ่องเต้ยังทรงมีน้ำพระทัยระดมโหราจารย์และเหล่าแพทย์เทวดาจากทั่วทุกสารทิศมารักษาเขา แต่ไม่มียาตัวใด ไม่มีศาสตร์ใด ลบล้างคำสาปมืดดำได้

กระนั้นโหรถึงเก้าท่านกลับทำนายไปในทิศทางเดียวกันว่า เพียงเขาแต่งงานกับหญิงสาวที่เกิดในคืนพระจันทร์เต็มดวง เดือนจิ่วเย่ว ปีมังกร ก็จะสามารถคลายคำสาปได้ภายในหนึ่งปี

ทว่า...

เจ้าสาวที่เกิดในวันนี้ห้าคนไม่มีใครสามารถคลายคำสาปร้ายให้เขาเลยสักคน ในขณะที่เกล็ดสีนิลค่อยๆ กลืนกินร่างกายของเขาทีละช้าๆ

ความคิดฟุ้งซ่านหยุดกึกเมื่อเจ้าบ่าวผู้มีดวงตาเศร้าสังเกตเห็นว่าเจ้าสาวตัวน้อยกำลังขยับยุกยิกคล้ายกำลังรอคอยให้เขาเปิดผ้าคลุมเจ้าสาว

ท่าทางของนางทำให้เขานึกเอ็นดู แต่ก็แอบถอนหายใจว่าสตรีตัวเล็กเช่นนางคงเป็นลมล้มพับในทันทีที่ได้เห็นหน้าเขา

คิดเพียงเท่านั้นเขาจึงเปิดผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวออก และเฝ้ารอเสียงกรีดร้องที่จะเกิดขึ้น ทว่า...