อุ่นรักกลางสายลม

อายุครรภ์: หกสัปดาห์

 ตอนที่เห็นรายงานผลอัลตราซาวนด์ ฉันก็ตกใจนิ่งอึ้งอยู่กับที่ แค่ครั้งเดียว ทำไมถึงท้องได้ล่ะ?

 ตอนนี้ควรทำยังไงดี?

 บอกมารุตเขาจะไม่หย่าเพราะเรื่องนี้ไหม ไม่ อีกทั้งยังคิดว่าเราหน้าด้านไร้ยางอาย ใช้ลูกเพื่อแบล็กเมล์เขา

พยายามระงับความกลัดกลุ้มใจ รีบยัดผลอัลตร้าซาวด์ลงในกระเป๋า แล้วเดินออกจากโรงพยาบาลไป

 ด้านนอกโรงพยาบาล ภายในรถไมบัคสีดำเงาวาว หน้าต่างรถถูกเปิดออกหนึ่งส่วนสาม จากด้านนอกสามารถมองเห็นชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาที่นั่งอยู่ในตำแหน่งคนขับที่กำลังหน้านิ่งอยู่

รถหรูหนุ่มหล่อ แน่นอนว่าต้องดึงดูดความสนใจจากผู้คนเป็นธรรมดา

 ทั้งหล่อและรวย เป็นมาตรฐานของมารุตหลายปีมานี้ ฉันเคยชินกับเรื่องนี้ไปแล้ว ฉันเมินเฉยต่อสายตาของผู้คนที่เดินผ่านไปมา และขึ้นนั่งตำแหน่งข้างคนขับ

 ชายหนุ่มที่เดิมทีหลับตานิ่งสัมผัสได้ว่ามีการเคลื่อนไหว จึงขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่ไม่ลืมตาแล้วพูดด้วยเสียงต่ำว่า “จัดการเรียบร้อยแล้วเหรอ”

 “อืม” ฉันพยักหน้า ก่อนจะยื่นสัญญาที่เซ็นกับโรงพยาบาลให้เขา แล้วพูดว่า “ผู้อำนวยการเขตต์ฝากฉันมาทักทายคุณแทนเขาค่ะ” สัญญาของวันนี้ เดิมทีฉันต้องมาเซ็นคนเดียว แต่ระหว่างทางกลับเจอกับมารุต และไม่รู้ว่าเพราะอะไร เขาถึงยอมมาส่งฉันที่นี่

 “งานนี้ต่อจากนี้ยกหน้าที่ให้คุณรับผิดชอบทั้งหมด” ปกติมารุตเป็นคนพูดน้อย เขาไม่ยอมรับเอกสาร แต่สั่งการด้วยเสียงเรียบ แล้วสตาร์ท​รถออกไปทันที

 ฉันพยักหน้า แต่ไม่พูดอะไรมาก

 นิ่งเงียบมานาน นอกจากทำตามคำสั่งอย่างเชื่อฟัง ดูเหมือนฉันจะทำอย่างอื่นไม่ได้เลย

รถวิ่งเข้าไปในตัวเมือง ในเวลานี้ก็เป็นเวลาค่ำมากแล้ว เขาไม่กลับไปที่บ้านพัก คิดจะไปไหน? ในใจถึงแม้จะสงสัย แต่ฉันก็ไม่เคยคิดจะเอ่ยถามเขา ฉันก็เลยนิ่งเงียบไป

พอคิดถึงผลอัลตราซาวนด์ ไม่รู้จะเอ่ยปากพูดกับเขายังไงดี พอเหลือบตามองจึงเห็นดวงตาของเขามองตรงไปข้างหน้า ดวงตาคมกริบ และเย็นชาเหมือนเช่นเคย

 “มารุต” ฉันเอ่ยปากพูด มือที่จับกระเป๋าก็ชื้นไปด้วยเหงื่อเล็กน้อย ดูท่าคงจะประหม่า เหงื่อจึงไหลออกมา

 “พูดมา” สองคำที่เย็นชา ไม่มีอารมณ์อะไรพิเศษแฝงอยู่

 เขาปฏิบัติกับฉันอย่างนี้มาตลอดอยู่แล้ว พอเวลาผ่านไป ฉันก็คุ้นชินแล้ว ฉันควบคุมความกังวลในใจ หายใจเข้าลึก แล้วพูดว่า “ฉัน...”

 คำว่า ‘ตั้งท้องแล้ว’ อีกสามคำยังพูดไม่จบ แต่ในเวลานี้โทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้นมา คำเหล่านั้นจึงถูกกลืนกลับเข้าไปอย่างฉับพลัน

 “ราห์ เป็นอะไรไปครับ?” ความอ่อนโยนของคนบางคน ถูกกำหนดให้มีไว้เพื่อคนเพียงคนเดียว หรือแม้แต่ความรักที่ลึกซึ้ง ความสุข สุดท้ายก็มอบให้กับคนคนเดียว

 ความอ่อนโยนของมารุตนั้นมีไว้เพื่อโมราห์ แค่ฟังจากบทสนทนาระหว่างเขากับโมราห์ก็รู้แล้ว

 ไม่รู้ว่าโมราห์ที่อยู่ปลายสายพูดอะไร มารุตก็เหยียบเบรกกะทันหัน แล้วพูดปลอบผ่านโทรศัพท์อย่างใจเย็นว่า “ได้ครับ เดี๋ยวผมจะรีบไปหา คุณอย่าไปไหนนะ”

 หลังจากวางสาย เขาก็กลับมาเย็นชาอีกครั้ง แล้วมองมาที่ฉันแล้วพูดว่า “ลงไปจากรถ!”

เขาเอ่ยสั่งโดยไม่เหลียวแล

 นี่ไม่ใช่ครั้งแรกแล้ว ฉันพยักหน้า กลืนคำพูดทั้งหมดกลับเข้าไปในท้องอีกครั้ง ก่อนจะเปิดประตู แล้วลงจากรถไป

 การแต่งงานระหว่างฉันกับมารุต เป็นเรื่องที่คาดไม่ถึง และเป็นโชคชะตา แต่ไม่เกี่ยวข้องกับความรักเลยแม้แต่น้อย มารุตมีแค่โมราห์อยู่ในใจ การมีอยู่ของฉันเป็นเพียงตัวประกอบหรือก็คือสิ่งขัดขวาง

เมื่อสองปีก่อนนายท่านคูณป่วยเป็นโรคกล้ามเนื้อหัวใจตีบ และนอนบนเตียงคนไข้บังคับให้มารุตแต่งงานกับฉัน แม้ว่ามารุตจะไม่เต็มใจ แต่เพราะนายท่าน เขาจึงต้องแต่งงานกับฉัน ช่วงเวลาสองปีที่ผ่านมามีนายท่านอยู่ มารุตจึงได้แต่ทำเหมือนเธอไม่มีตัวตน พอนายท่านเสียชีวิตไป เขาจึงรีบหาทนายมาร่างสัญญาหย่าอย่างรวดเร็ว รอให้ฉันเซ็นชื่อ

พอกลับมาถึงบ้านพัก ท้องฟ้ามืดสนิท บ้านหลังใหญ่ที่ว่างเปล่าเหมือนบ้านผีสิง อาจเป็นเพราะตั้งท้อง จึงไม่อยากอาหาร ฉันก็เลยตรงไปที่ห้องนอน อาบน้ำแล้วเข้านอนทันที

ในตอนที่สะลึมสะลือยังไม่หลับ ก็ได้ยินเสียงรถหยุดจอดที่ลานบ้าน

มารุตกลับมาแล้วเหรอ?

 เขาไม่ได้ไปอยู่กับโมราห์เหรอ?