อุบัติรักเหนือลิขิต

บทที่ 1 ชู้

เที่ยงคืน

เมืองa ที่จอดรถภายใต้ queen bar

ภายในรถ ปรากฏฉากรักเร่าร้อน กลิ่นของวอดก้าแพร่กระจายล่อหลอกทั้งสองคน

ระหว่างลอยล่องจมลึก ในรถห้วงอารมณ์พลุ่งพล่านไม่สิ้นสุด...

...............

ไม่รู้ว่าหลับไปนานแค่ไหน จนกระทั่งมีเสียงตบที่หน้าต่างรถ

เถียนจิ้งลืมตาขึ้นด้วยความปวดศีรษะจากเสียงดัง มองไปรอบๆอย่างมึนเมา มีกล้องวิดีโอนับไม่ถ้วนรอบๆตัวเธอ ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่หน้าต่างถูกเลื่อนลง

ความหนาวเย็นคลุกเคล้าไปกับสายตาของนักข่าวที่เหมือนเสือและหมาป่า ทำให้เธอตระหนักถึงสถานการณ์ความยากลำบากของตัวเองในขณะนี้ โอบแขนรอบกายในขณะที่เธอรีบดึงเสื้อผ้ายับย่นที่อยู่ข้างๆขึ้นมาพยายามปกปิดตัวเอง

แสงแฟลชเหล่านั้นกะพริบฉีกทึ้งร่างกายเธอจนเจ็บปวด

เธอตื่นขึ้นมาโดยที่ไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น เธอเกือบจะเปลือยเปล่า มีเพียงเสื้อผ้ายับยู่ยี่ที่แทบจะไม่สามารถปกปิดตัวเองได้ กลิ่นของผู้ชายยังคงอยู่ในรถ ความเจ็บปวดของร่างกายให้เธอได้รู้ทีหลังว่าตัวเองกับคนอื่นมี...

แต่ในรถมีแค่เธอเพียงคนเดียว ทำไมไม่มีเงาร่างของผู้ชายคนนั้น

“คุณเถียนจิ้ง ผู้ชายคนนั้นเป็นใครกันคะที่อยู่ในรถกับคุณเมื่อกี่นี้”

“คุณเถียนจิ้ง ตามข้อมูลที่เชื่อถือได้ตอนนี้คู่หมั้นของคุณกำลังเดินทางไปทำธุรกิจในสหรัฐอเมริกา คุณสวมเขาเล่นชู้ในที่สาธารณะเหรอครับ”

“ได้ยินว่าคุณกำลังจะหมั้นในเดือนหน้า เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น คุณจะเผชิญหน้ากับตระกูลโม่ยังไงคะ”

“คุณเถียนจิ้ง ชู้ในรถคุณไปไหน นี่เป็นแฟนใหม่หรือแค่เล่นๆครับ”

“คุณเถียนจิ้ง ขออภัยคุณได้รับการถ่ายทอดมาจากคุณแม่ของคุณเหรอคะ คุณแม่ของคุณก็เล่น...แบบนี้เหมือนกัน”

“คุณเถียนจิ้ง ขออภัยคุณจะซ่อมเยื่อพรหมจรรย์ที่ไหนครับ”

นักข่าวมองไปที่กระโปรงสีขาวบนตัวเธอ รอยเลือดสีแดงเล็กๆอยู่บนกระโปรงสีขาว

นี่มันคำถามไร้สาระบ้าบออะไร

คำถามเหล่านั้นพรั่งพรูเข้ามาทำให้เถียนจิ้งอึดอัดใจหนัก นี่เป็นครั้งแรกของเธอ เธอเป็นคนดั้งเดิมจะซ่อมได้ที่ไหน สำหรับผู้ชายคนนั้น เธอก็สงสัยว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร หายไปไหน แต่เธอไม่รู้อะไรเลย!

ในเวลานี้ มีร่างเล็กบางแหวกนักข่าวเข้ามา เมื่อเห็นภาพในตอนนี้ จึงได้ถอดเสื้อคลุมของตัวเองออกอย่างเขินอายเพื่อคลุมร่างกายของเถียนจิ้ง แล้วตัวเองก็ดึงประตูเปิดเข้ามาในรถและปิดประตูอย่างรวดเร็วชั่วอึดใจ เลื่อนหน้าต่างรถขึ้น แล้วสั่งคนขับรถที่ตามมา “ขับรถไป!”

รถสตาร์ตทันที เถียนจิ้งได้รับการปกป้องจากสูทที่ชายหนุ่มคลุมให้

กลิ่นที่คุ้นเคยทำให้เธอกลับมามีสติอีกครั้ง ยังมีอาการเวียนศีรษะอยู่เล็กน้อย เธอพยายามที่จะคิดเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นในคืนนี้ “พี่ใหญ่ มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ฉัน...ทำไมถึงมาอยู่ในรถได้”

เถียนต้าตงกอดเธอไว้ มีความสับสนวุ่นวายในดวงตาของเขาและยังระคนความกระดากอาย “ฉันก็ไม่รู้...ฉันตามหาเธอไม่พบเลยสักที่ ฉันเลยคิดจะมาตามหาที่รถของเธอ แล้วก็เห็นนักข่าวกลุ่มใหญ่รายล้อมเธออยู่...”

ถึงแม้ว่าผู้ชายในรถคนนั้นไม่อยู่แล้ว แต่ชายคนนั้นทิ้งลมหายใจที่แข็งแกร่งมากเอาไว้

ในรถนั้นมืดสลัว เสียงของเถียนต้าตงนั้นแหบ แววตาเหมือนกับจะค่อนข้างว้าวุ่นไม่แน่ใจ พยายามอย่างหนักเพื่อสงบความสับสนวุ่นวายของเถียนจิ้ง เธอคิดไม่ออกว่าเกิดอะไรขึ้น เมางั้นเหรอ แต่จะเมาหนักขนาดนี้ได้ยังไง แล้วทำไมไม่รู้ตัวเลยว่าเข้ามาอยู่ในรถได้ยังไง

เถียนต้าตงขอโทษไม่หยุด “ขอโทษ จิ้งจิ้ง เป็นเพราะพี่ใหญ่เองที่ไม่ได้ปกป้องเธอ เป็นความผิดของพี่ใหญ่เอง ถ้าพี่ใหญ่ไม่ยอมให้เธอไปห้องน้ำคนเดียวเรื่องแบบนี้มันก็จะไม่เกิดขึ้น...”

ค่อยเป็นค่อยไป เถียนจิ้งค่อยๆสงบลง เธอเป็นคนใจเย็นมาตลอด มองดูความเจ็บปวดของพี่ใหญ่แล้วเธอก็เอ่ยปลอบใจ “เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวกับคุณหรอกค่ะ เรื่องอื้อฉาวมันแพร่กระจายไปแล้ว มันไม่มีประโยชน์ที่จะเสียใจ ตอนนี้ฉันแค่สงสัยว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร ฉันไม่สะดวกที่จะออกหน้า คุณช่วยตรวจสอบให้ฉันหน่อยนะคะ”

เถียนต้าตงพยักหน้า “ได้ ฉันจะช่วยตรวจสอบให้เธอเอง ฉันจะตรวจสอบให้ได้!”

เถียนจิ้งหายใจเข้าลึก เธอไม่ใช่ผู้หญิงที่เป็นเหมือนนกกระจอกเทศที่เวิ่นเว้อคร่ำครวญ สิ่งที่เกิดขึ้นแล้วต้องเผชิญหน้ากับมัน เธอเข้มแข็ง เด็ดขาด ใจเย็น เรื่องนี้ที่เกิดขึ้นก็ไม่มีข้อยกเว้น ถูกลักหลับแล้วยังไงก็ต้องการรู้ว่าเป็นใคร

วันต่อมา พาดหัวข่าวของหนังสือพิมพ์และนิตยสารทั้งหมดในเมืองนี้เป็นข่าวของเถียนจิ้งและผู้ชายที่อยู่ในรถ เถียนโม่เซียนพ่อของเธอขมวดคิ้ว จ้องหนังสือพิมพ์ พูดไม่ออกอยู่เป็นเวลานาน

ในตอนเช้าตรู่ เพราะเรื่องนี้ที่เกิดขึ้นกับตระกูลเถียน บรรยากาศกดดันถึงขีดสุด ไม่มีใครกล้าพูดอะไรทั้งนั้น

และเถียนจิ้งผู้ซึ่งนอนอยู่บนเตียงยากที่จะไม่รับรู้เรื่องอื้อฉาวนี้ เธอเปิดโทรศัพท์มือถือ เรื่องอื้อฉาวของเธอเมื่อคืนนี้สามารถเห็นได้ทุกที่

เถียนต้าตงไม่ได้นอนทั้งคืน ทำการติดต่อกับคนที่ให้สืบเรื่องเมื่อคืน วางสายแล้วเข้าไปในห้องนอนของเถียนจิ้ง เขาถอนหายใจอย่างหมดหนทาง “ขอโทษนะจิ้งจิ้ง ฉันใช้เส้นสายมากมายแต่ก็ยังไม่ได้อะไรเลย ภาพในบาร์มันมืดเกินไป ตรวจสอบอะไรก็ไม่พบ อีกอย่าง ในรถฉันก็ตรวจสอบ แต่เห็นแค่เสื้อผ้าของเธอเอง ผู้ชายคนนั้นไม่ได้ทิ้งร่องรอยอะไรไว้เลย กล้องวงจรปิดของโรงรถใต้ดินฉันก็ได้รับแล้ว แต่เมื่อคืนนี้เธอจอดรถอยู่ในมุมอับ”

เถียนจิ้งนอนอยู่บนเตียง สีหน้าค่อนข้างซีดเซียว นิ้วมือกำผ้าปูที่นอนจนตึงแน่น

เป็นใครกันแน่

ใครกันที่ต้องการทำแบบนี้กับเธอ

เกิดเรื่องอื้อฉาวเช่นนี้ เป็นเวลาหนึ่งเดือนที่เธอไม่ออกจากบ้านเลย

ภายในหนึ่งเดือน เรื่องอื้อฉาวกำลังโหมกระหน่ำไปทั่ว

และตอนนี้ เถียนจิ้งสงสัยว่าตัวเองกำลังท้อง