ตอนที่สอง ผู้ถูกเลือก 2

“นี่ถ้าเธอไม่บอกว่าแม่ของเธอชอบเพชร... ฉันคงคิดว่าเธอเจาะจงไปเป็นนางแบบให้มิราเคิล เจ็มด้วยเหตุผลเหมือนนางแบบสาวๆ ในสังกัดของฉันแล้ว” เพราะว่าเป็นเพื่อนที่สนิทกันมากลอร่าจึงเชื่อทุกอย่างที่พิจิกาพูดเสมอเจ้าตัวเปรยๆ กับพิจิกาแล้วพิจิกาก็หันมาหาลอร่าแล้วก็ถามถึงความหมายของสิ่งที่เพื่อนได้พูดไป

“เหตุผลของน้องคนอื่นที่อยากร่วมงานกับมิราเคิล เจ็มน่ะเหรอ... นอกจากอยากดังอยากได้เงินแล้วจะมีอะไรอีกล่ะ”

“เธอนี่ไม่รู้อะไรซะแล้ว” ลอร่าส่ายหัว... ไม่ได้ต่อว่าพิจิกาจริงจังนักเพราะว่าพิจิกาไม่ค่อยสนใจเรื่องในวงการมากนักหล่อนรู้น้อยไปเสียด้วยซ้ำถ้าไม่เอาข่าวอะไรมาเล่าให้ฟังก็คงจะไม่สนใจรับรู้เพราะเจ้าตัวเอาแต่มุ่งมั่นกับงานและเวลาที่เหลือก็เอามาศึกษาเทรนด์แฟชั่นเสมอๆ ไม่ยอมปล่อยเวลาว่างให้สูญเสียไปกับการค้นหาเรื่องกอสซิปในวงการเลยสักครั้ง “ก็อาเธอร์เจ้าของร้านเพชรในมิราเคิล เจ็มนี่น่ะสิ... เขาเป็นหนุ่มทรงเสน่ห์ที่สุดที่ใครๆ ก็อยากได้โอกาสไปดินเนอร์กับเขาสักมื้อเพื่อสานสัมพันธ์ต่อ... ผู้หญิงทุกคนอยากเอาตัวเข้าไปใกล้เขาเพราะว่าเขาเพียบพร้อมสุดๆ การได้ทำงานในมิราเคิล เจ็มเหมือนเป็นการเปิดโอกาสให้อยู่ใกล้เขามากขึ้น... ใครก็อยากได้งานนี้ทั้งนั้น”

“อย่างนั้นหรือ” พิจิการับฟังไม่กังขาทุกวันนี้ผู้ชายที่ฐานะชาติตระกูลดีย่อมมีแรงดึงดูดเสมอ... หล่อนไม่รู้จักอาเธอร์แต่รู้เลาๆ ว่าร้านเพชรของเขาอยู่ในเครือบริษัทด้านจิวเวลรี่ที่ดำเนินกิจการมาตั้งแต่รุ่นบรรพบุรุษและมีความมั่นคงสูง... หล่อนนึกถึงอาเธอร์ออกก็แค่ตอนที่คิดว่าเขามีเพชรเลิฟไดมอนด์อยู่ในมือและเป็นคนที่เว็นเวิร์ธไปเจรจาขอซื้อเพชรคืนแล้วไม่สำเร็จจนเกิดการต่อสู้กันขึ้นแล้วอาเธอร์ก็ใช้ความเหนือกว่าไม่ไว้หน้าเว็นเวิร์ธเขาประกาศจะประมูลเพชรที่มีความสำคัญมากกับคนคนหนึ่งที่เขาไม่ถูกใจให้การกุศลแทนที่การขายให้กับคนคนนั้น... หล่อนรับรู้อย่างนี้แล้วหล่อนก็คิดว่าเขาเป็นคนเจ้าคิดเจ้าแค้นมากกว่าจะเป็นชายหนุ่มที่น่าหลงใหลเข้าใกล้... “ถ้ามีคนต้องการแก่งแย่งเพื่องานนี้ขนาดนั้นแล้วเขาจะยังต้องการฉันอยู่ไหมนี่...” พิจิกาเริ่มไม่แน่ใจ

“โอ้ว... เดี๋ยวสักครู่นะที่รักคนของมิราเคิล เจ็มส่งเมลกลับมาที่ฉันแล้ว...” ลอร่าเพิ่งส่งอีเมลไปหาทางนั้นได้ไม่นานว่าพิจิกาให้คิวพวกเขาได้... พวกเขายังจะต้องการหญิงสาวไปเป็นนางแบบเครื่องเพชรที่ลาสเวกัสหรือไม่... อีกฝ่ายตอบอีเมลมายาวเหยียดจนลอร่าต้องยุติการสนทนามาอ่านอย่างตั้งอกตั้งใจ...

“เขาบอกว่า... ตอนแรกทางมิราเคิล เจ็มเจาะจงว่าต้องการเธอไปเป็นพรีเซนเตอร์คนใหม่ของร้านและก็ยื่นข้อเสนอให้เธอไปเดินแบบเพชรสีชมพูที่เป็นไฮไลต์ของงานเขาเสนอเรามาแต่เราเพิ่งปฏิเสธเขาไป ทางนั้นไม่มีการทาบทามนางแบบคนไหนอีกแต่เปิดให้นางแบบไปยื่นโปรไฟล์และไปแคสเพื่อให้พวกเขาเลือกเอง... พวกเขาบอกว่าถ้าเธอตกลงรับงานจะยังคงเปิดแคสต่อไปและรับนางแบบทุกคนไปแคสเพื่องานนั้นแต่พวกเขาจะเลือกเธอสวมเครื่องเพชรชุดฟินาเล่อยู่ดีถ้าเธอตอบตกลง... โอ้ว เพื่อนของฉันดังมากเพียงนี้เชียวหรือ ดูเหมือนว่าพวกเขาจะต้องการแค่เธอนะ... นางแบบคนอื่นรู้เข้าคงจะหมั่นไส้เธอน่าดู” ลอร่ายักไหล่ชินแล้วกับการพูดคุยกับแบรนด์ยักษ์ใหญ่ระดับโลกที่ต้องการนางแบบอย่างพิจิกาไปร่วมงานด้วย... เพราะตอนนี้หล่อนกำลังอยู่ในช่วงขาขึ้นสุดๆ

“เราตอบตกลงเขาช้าไปหรือเปล่านะลอร่า... ฉันเสียใจแทนคนที่ต้องไปแคสจริงๆ พวกเขาไม่รู้เลยนะว่าจะเสียทั้งเวลาและเสียทั้งโอกาส”

“ไม่เสียเวลาหรอกน่า... ยังไงพวกเขาก็ต้องเปิดแคสติ้งเพื่อเลือกคนที่ไปสวมเพชรชุดอื่นแล้วเดินแบบในงานอยู่ดีเพียงแต่สาวๆ พวกนั้นจะเสียโอกาสที่จะได้ใส่เครื่องเพชรชุดไฮไลต์ของงานเท่านั้นเอง... เจ้าของธุรกิจต้องมีสิทธิ์เลือกคนที่จะเป็นหุ่นโชว์สินค้าที่เขาคิดว่าจะทำให้สินค้าของเขามีชื่อเสียงและโดดเด่นอยู่แล้วล่ะ...”

“ถ้าอย่างนั้นฉันก็ค่อยสบายใจขึ้นมาหน่อย... แต่ก็หวังว่าจะไม่มีใครหมั่นไส้ฉันหากฉันได้งานนั้นมาหรอกนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะไปด้วยความเสน่หาเจ้าของร้านเพชรแต่ฉันมีเหตุผลของฉันเอง”

“ถึงจะโดนหมั่นไส้เธอก็ไม่แคร์อยู่แล้วนี่จ๊ะ...” ลอร่าหัวเราะ... “แต่อย่างน้อยเธอจะโดนคนคนหนึ่งไม่พอใจโดยที่เธอไม่อาจห้ามได้เลย... เพราะว่าตอนที่แคสงานมีคนพูดกันให้แซดว่านีน่าวิกเตอร์แฟนเก่าของอาเธอร์คือตัวเก็งนางแบบเครื่องเพชรชุดฟินาเล่...”

“นีน่า วิกเตอร์ที่เป็นเจ้าของแบรนด์ลาเชน่าที่ฉันต้องไปเดินแบบเสื้อผ้าให้ช่วงใกล้ๆ วันงานแสดงเพชรที่ลาสเวกัสนั่นน่ะหรือ” พิจิกานึกถึงนางแบบสาวทายาทมหาเศรษฐีอันดับหนึ่งในสิบของอเมริกาที่เป็นเจ้าของแบรนด์เสื้อผ้า ลา เชน่าที่ดังไปทั่วโลก... ไม่อยากจะเชื่อว่าทางมิราเคิล เจ็มจะเลือกหล่อนแทนที่ นีน่า วิกเตอร์ได้เมื่ออีกฝ่ายสวยและยังทรงอิทธิพลในวงการแฟชั่นขนาดนั้น...

“ถูก... แต่ยัยนั่นตกกระป๋องชัวร์... เพราะตอนนี้ฉันตกลงกับทางนั้นและส่งสัดส่วนล่าสุดของเธอไปให้พวกเขาเรียบร้อยแล้วตอนที่เธอเดินแบบให้ลา เชน่าสงสัยฉันต้องให้การ์ดไปอยู่รอบๆ เธอสักสิบคนและฉันก็เป็นหัวเรี่ยวหัวแรงไปคุมเองด้วยเสียดีกว่า... ถ้าแม่นั่นมีนิสัยแย่ขี้แพ้ชวนตีจนเกิดนึกอิจฉาเรื่องนี้จนอยากกลั่นแกล้งเธอขึ้นมาฉันจะได้ช่วยเธอทัน...”

“โหดขนาดนั้นเลยหรือจ๊ะลอร่า” พิจิกาหันไปล้อเพื่อนน้ำเสียงรื่นเริงหล่อนรู้ว่าในวงการนี้ไม่ได้มีแต่ความสวยงามเพราะหล่อนก็ผ่านมันมาเยอะ... โดยเฉพาะหล่อนโด่งดังโดดเด่นข้ามหน้าข้ามตาทุกคนไปชนิดที่ว่าเป็นม้ามืดจากที่ไม่กี่เดือนก่อนหล่อนยังเป็นนางแบบโนเนมค่าตัวน้อยตารางงานว่างกลายมาเป็นคนที่อยู่เหนือสุดของพวกผู้หญิงเหล่านั้นจึงไม่ค่อยมีใครเป็นมิตรกับหล่อนอย่างจริงใจเท่าใดนักหล่อนโดนแกล้งหลังเวทีก็บ่อยครั้งแต่ลอร่าก็อยู่ข้างๆ และช่วยดูแลหล่อนตลอดจนหล่อนไม่หวาดกลัวโดยเฉพาะสิ่งที่ยังไม่เกิดหล่อนไม่ได้วิตกจริตกลัวไปก่อนให้เสียเวลาแน่นอนเพราะมันอาจจะไม่เกิดก็ได้... บางทีนีน่าวิกเตอร์อาจจะไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามิราเคิล เจ็มเจาะจงเลือกพิจิกา...

ลอร่าอาจจะคิดมากไปก็ได้ว่ามิราเคิล เจ็มจะยอมเสียชื่อด้วยการปล่อยเรื่องล็อบบี้ตัวนางแบบไว้แต่ปล่อยให้มีการแคสติ้งเกิดขึ้น...

“ก็ไม่รู้ล่ะ เธอมันคนไม่สู้คน... ฉันต้องคอยดูแลเธอตลอดยังไงล่ะ”

“ขอบใจนะลอร่า...” พิจิกาเอ่ยขอบคุณลอร่าจากใจจริง...

นับตั้งแต่วันที่หล่อนซมซานออกจากบ้านมาหล่อนก็พึ่งลอร่าได้คนเดียวหล่อนยอมตอบตกลงเข้าสังกัดบริษัทของลอร่าและลอร่าเป็นฝ่ายสละเวลาจากการดูแลเอเจนซี่มาดูแลพิจิกาด้วยตัวเองเพราะรู้ว่าพิจิกาไม่ได้เจนสนามและไม่ได้ชินกับสังคมที่เต็มไปด้วยเสือสิงห์กระทิงแรดเหมือนตน... ลอร่าจึงเข้ามาดูแลและเลือกงานให้พิจิกาทั้งหมดจนได้เป็นนางแบบระดับโลกให้สาวก้านยาวหลายคนต้องอิจฉาเพราะมีใครที่ลอร่าสละเวลาที่มีค่ามากมายลงมาดูแลด้วยตัวเองขนาดนี้มาก่อน...