ดอกรักที่ 2 คู่หมั้น! (4)

“ยังไม่ได้คิดเลยค่ะ แต่ก็บอกคืนหอพักไปเรียบร้อยแล้ว ถึงขนของกลับมาบ้านไง”

หงส์หยกย่นคิ้วเข้าหากัน “ฉันเห็นเธอเอากระเป๋ามาแค่สามใบ”

“ก็ก่อนหน้าคุณพ่อจ้างรถบรรทุกไปขนกลับมาบ้านแล้วไง”

“อ้อ” หงส์หยกพยักหน้ารับ เธอเห็นรถบรรทุกแล่นเข้ามาในเขตบ้านอยู่เหมือนกัน แต่ไม่ทันสนใจเพราะคิดว่าคนงานใหม่ย้ายเข้ามาซะมากกว่า

“อยู่ช่วยงานคุณพ่อก็ดีนะ”

“กลัวคุณพ่อจะไม่อยากให้กางเขนเข้าไปช่วยน่ะสิ กางเขนทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง”

หงส์หยกหัวเราะ “ไม่หรอก คุณพ่อจะดีใจมากนะ ถ้าเธอลงมาช่วยงาน อีกอย่างตอนนี้คุณพ่อกำลังยุ่ง ๆ เพราะร่วมมือกับคุณลุงบูรพาเพื่อทำโครงการนำร่องทำไร่ทานตะวันเป็นอาชีพเสริมให้กับชาวบ้านในอำเภอ พี่ว่าโครงการนี้น่าสนใจมากเลยนะ ถ้าเธอสนใจจะทำจริง ๆ พี่คิดว่าคุณพ่อต้องสนับสนุนเธอแน่นอน”

เพราะคำว่าไร่ทานตะวันนี่ล่ะที่ทำให้กางเขนหูผึ่ง ด้วยว่าเธอเคยมีความฝันลม ๆ แล้ง ๆ ว่าอยากมีไร่ทานตะวันเป็นของตัวเองมาก่อน

“โครงการไร่ทานตะวันน่าสนใจมาก”

“ลองปรึกษาคุณพ่อดูนะ ตอนนี้ทางนายอำเภอกำลังชักชวนชาวบ้านที่มีที่ดินทำกินว่างเปล่าอยู่เหมือนกัน ถ้าโครงการนี้เป็นรูปเป็นร่างขึ้นมาก็จะมีสถานที่ท่องเที่ยวเกิดขึ้นในอำเภอของเรา”

“ดีจังเลย แต่กางเขนไม่อยากเข้าไปยุ่งกับคุณลุงบูรพาหรอก”

“อ้าว ทำไมล่ะ?” หงส์หยกนิ่วหน้า เพราะเมื่อครู่กางเขนยังเห็นชอบด้วย แต่กลับบอกว่าไม่อยากเข้าไปยุ่งกับผู้นำโครงการ

“ก็กางเขนไม่อยากมีเรื่องกับนายเพรียวอีกน่ะสิ เขาเป็นพ่อลูกกัน ถ้าคุณลุงบูรพาลงมาจัดการเรื่องนี้ด้วยตัวเอง มีหรือนายเพียวจะไม่ลงมายุ่ง นายเพรียวต้องมีเอี่ยวกับเรื่องนี้อย่างแน่นอน”

หงส์หยกหัวเราะ “ก็ไม่เห็นมีอะไรเสียหายนี่นา ดีซะอีก เพรียวจะได้ช่วยแบ่งเบาภาระหน้าที่ รายนั้นมีความรู้เรื่องเพาะปลูก และเลี้ยงสัตว์มากนะจะบอกให้”

กางเขนย่นจมูกที่พี่สาวชื่นชมคู่ปรับตัวยงของเธอจนออกนอกหน้า “ดูท่าเขาน่าจะสร้างปัญหาให้มากกว่า คนไม่ถูกกัน ทำงานร่วมกันคงไม่ได้เรื่องหรอก”

“เป็นงั้นไปยัยกางเขน” ผู้เป็นพี่สาวส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ แล้วเปลี่ยนเรื่องคุย “ว่าแต่วันนี้เกิดอะไรขึ้นกับเธอล่ะ เพรียวถึงหอบกระเป๋ามาส่งให้ถึงบ้าน”

“เรื่องมันยาว พูดแล้วของขึ้น ยังเจ็บใจไม่หายเลย” น้ำเสียงของกางเขนเปลี่ยนเป็นแข็งกระด้างขึ้นมาทันที

“ไหนเล่ามาซิ ฉันอยากฟัง”

“กางเขนขึ้นรถสองแถวมาบ้าน แต่รถดันเกิดเสียกลางทางก่อน กางเขนเลยยืนรอรถอยู่ข้างทาง แล้วนายเพรียวก็ขับรถซิ่งมากับใครก็ไม่รู้ ดีดโคลนใส่กางเขนเลอะไปทั้งตัวเลย” คนเล่าเล่าด้วยความเจ็บใจ

“โชคดีนะที่กางเขนจำหมายเลขทะเบียนรถปิคอัพคันนั้นได้ พอแวะไปที่ร้านกาแฟในฟาร์มอรุณสวัสดิ์ กางเขนเจอรถคันนั้นเข้า เลยจัดการเอาโคลนละเองหน้ากระจกรถคันนั้นเพื่อแก้แค้นซะเลย”

น้ำเสียงของคนเล่าเปลี่ยนเป็นความสะใจ ดูว่ากางเขนจะพอใจกับวีรกรรมที่ก่อเอาไว้ซะเหลือเกิน

ส่วนหงส์หยกที่ฟังเรื่องนี้จากอาคเนย์ได้แต่ส่ายหน้า

“เธอมั่นใจได้ไงว่านั่นเป็นฝีมือของเพรียว?”

“มั่นใจสิเจ๊ รถยนต์หมายเลขทะเบียนนี้ สีนี้ ยี่ห้อนี้ กางเขนจำจนตาย ไม่ใช่แค่นี้นะ พอกางเขนเข้าไปสั่งชานม กางเขนยังเห็นนายนั่นรังแกเด็กที่ไม่มีทางสู้อีก กางเขนทนไม่ได้เลยเข้าไปห้าม ก็เลยเกิดเรื่องทะเลาะกันนิดหน่อย”

“เธอก็เลยถูกเพรียวใช้ให้ล้างรถสินะ”

“แหงล่ะ พูดแล้วยังเจ็บใจไม่หาย” พอหลุดปากออกมากางเขนก็ชะงักไป แล้วสบสายตาพี่สาวคนสวย “เจ๊รู้เรื่องนี้ได้ไง?”

“ก็เพรียวเล่าให้ฟัง” หงส์หยกตอบด้วยน้ำเสียงเนือย ๆ ออกจะขำกิริยาท่าทางของน้องสาวจอมแสบซะด้วยซ้ำ แต่กางเขนกลับย่นจมูก

“นายนั่นคงใส่ไฟกางเขนไปจม”

“ไม่นะ จากที่เธอเล่ามา ไม่ต่างจากที่เพรียวเล่าให้ฉันฟังเลย แต่เพรียวบอกฉันว่าเรื่องรถที่ดีดโคลนใส่เธอไม่ใช่ฝีมือของเขา แต่เป็นฝีมือนายเขื่อนลูกน้องที่ทำงานในฟาร์ม”

“เจ๊ก็เชื่อคำพูดของนายนั่นอีก” กางเขนไม่วายทักท้วง

“เพรียวไม่ใช่คนขี้โกหกนะกางเขน เขาไม่มีเหตุผลที่จะแกล้งเธอแบบนั้นด้วย”

พอถูกทักท้วงกางเขนเลยเงียบไป

ใช่สิ... หงส์หยกกับอาคเนย์เป็นคู่รักกัน ซ้ำกำลังจะแต่งงานกัน พี่สาวของเธอต้องเข้าข้างนายนั่นเป็นธรรมดา คิดแล้วน่าโมโห!

“กางเขนไม่อยากให้เจ๊แต่งงานกับนายนั่น”

“เธอไม่ถูกกับเพรียว แล้วฉันไปเกี่ยวอะไรด้วยล่ะ?” หงส์หยกยกคิ้วขึ้นสูงกว่าเดิมเล็กน้อย

“ก็กางเขนไม่ชอบหน้านายนั่น” หญิงสาวบอกไปตามตรง

“ทำไมล่ะ เพรียวเขาน่ารักดีออก” หงส์หยกย้อนถามยิ้ม ๆ

“น่ารักตายล่ะ เขาไม่ใช่ผู้ชายในอุดมคติของเจ๊หงส์หยกสักหน่อย ที่สำคัญกางเขนเหม็นขี้หน้าเขาด้วย”

หงส์หยกหัวเราะร่วนกับเหตุผลของน้องสาว “นี่ ฉันหมั้นหมายกับเขานะ ไม่ใช่เธอสักหน่อย”

“ก็นั่นล่ะ เห็นแล้วขวางหูขวางตา กางเขนไม่อยากได้นายนั่นมาเป็นพี่เขยนี่นา”

หงส์หยกกลั้นยิ้ม พลางหรี่ตาลงมองน้องสาวจอมแสบ “จะว่าไป เธอดูเหมาะสมกับเพรียวมากกว่าฉันอีกนะ”