ดอกรักที่ 1 คู่ปรับเก่า (2)

ห่างจากที่เกิดเหตุประมาณสองร้อยเมตร กางเขนก็ได้พบกับสถานที่ท่องเที่ยวแห่งใหม่ภายใต้ชื่อฟาร์มสุดแสนเก๋ไก๋ ‘อรุณสวัสดิ์’

ด้วยป้ายชื่อแสนน่ารักนี่เองที่สร้างความตื่นตาตื่นใจให้กับหญิงสาวเป็นอย่างมาก ดวงตากลมโตแฝงความซุกซนฉายความพึงพอใจออกมาขณะกวาดสายตาไปรอบ ๆ บริเวณ

หากเปรียบเทียบ เธอคงเป็นนักเดินทางกลางทะเลทรายแล้วมาพบโอเอซิสแห่งนี้ด้วยความบังเอิญ และเมื่อกวาดสายตาไปรอบ ๆ กางเขนก็ไม่ลังเลที่จะเดินตรงดิ่งไปยังร้านกาแฟซึ่งตัวอาคารถูกออกแบบมาให้เป็นรูปเหยือกน้ำทาสีฟ้าอ่อนดูน่ารักสบายตา ตัดกรอบหน้าต่างและสีประตูรูปทรงคล้ายช็อกโกแลตด้วยสีขาว

ทว่ากางเขนต้องหยุดชะงักเท้าเมื่อสายตาเหลือบไปเห็นรถรถปิคอัพที่สร้างปัญหา และทำให้เธอมอมแมมเป็นลูกวัวคลุกโคลนเข้า!

ดวงตาคู่งามไหวระริก แก้มเนียนที่เปื้อนโคลนแห้งกระตุกขึ้นน้อย ๆ ก่อนเปลี่ยนเป้าหมายจากร้านกาแฟมายังรถปิคอัพที่เธอจำเลขทะเบียนขึ้นใจได้ทันที

หน็อยแน่ ขอดูหน้าเจ้าคนไร้มารยาทหน่อยเถอะ!

เมื่อเดินมาถึงรถปิคอัพกางเขนกลับไม่พบใครเลย เธอกวาดสายตาไปรอบ ๆ เพื่อหาเจ้าของรถ แต่ไม่มีใครอยู่บริเวณนั้น ซ้ำร้ายหยาดฝนที่เพิ่งหยุดตกไปเมื่อพักใหญ่กลับโปรยปรายลงมาอีก

แต่จะให้เธอถอยตอนนี้ไม่มีทาง!

สายฝนไม่ใช่อุปสรรคในการแก้แค้นคนไร้มารยาท พอกวาดสายตาไปรอบ ๆ ไม่มีใครอยู่ กางเขนก็รีบลงมือนำดินโคลนมาละเลงกระจกรถยนต์เป็นการแก้แค้นทันที!

พอลงมือเสร็จเรียบร้อยแล้วหญิงสาวก็เดินไปเข้าห้องน้ำหลังเล็กซึ่งออกแบบมาให้น่ารักไม่ต่างจากร้านกาแฟ เธอเข้ามาจัดการล้างเอาขี้โคลนออกจากใบหน้า แล้วใช้ผ้าเช็ดหน้าชุบน้ำทำความสะอาดชุดเอี๊ยมตัวโปรด

ความรู้สึกโกรธค่อยจางไปเมื่อเอาคืนคนไร้มารยาทกลับไปบ้าง จากนั้นเธอก็โทรฯ เข้าบ้านอีกครั้งเพื่อขอความช่วยเหลือจากใครสักคน และผู้ที่รับสายในครั้งนี้ก็คือ คุณอัญมณี มารดาของเธอเอง

“แล้วไปทำอีท่าไหนเข้าล่ะถึงได้เละซะขนาดนั้น?”

“หนูไม่ได้ทำอะไรเลย แค่ยืนเฉย ๆ คุณแม่ออกมารับหนูไม่ได้เหรอ?” หญิงสาวอ้อนสุดฤทธิ์ เพราะตอนนี้เธอเข้าตาจนแล้วจริง ๆ ซึ่งกานเขนรู้ดีว่าไม่ค่อยได้ผลหรอก เพราะคุณแม่ที่รักน่ะ รักแต่หงส์หยกพี่สาวคนเก่งของเธอ

ส่วนตัวเธอเองถูกตัดหางปล่อยวัดมานานแล้ว

“ตอนนี้อยู่ที่ไหนล่ะ?” คุณอัญมณีกรอกเสียงห้วน ๆ ลงมาในโทรศัพท์ ขณะที่มือยังยุ่งอยู่กับเอกสารค่าแรงที่ต้องทำเรื่องตั้งเบิกเพื่อจ่ายให้กับคนงาน

“ฟาร์มอรุณสวัสดิ์ค่ะ”

“อือ รออยู่ที่นั่นล่ะ เดี๋ยวฉันจะให้ยัยส้มจีนขับมอ’ไซค์ไปรับ”

“เปลี่ยนเป็นรถใหญ่ไม่ได้เหรอ หนูมีข้าวของเยอะเลย” ผู้เป็นลูกสาวต่อรอง เพราะไม่ชอบใจที่จะหอบข้าวของพวกนี้กลับบ้านพร้อมส้มจีนเท่าไหร่นัก ทั้งนี้เป็นเพราะส้มจีนเคยสร้างวีรกรรมพาเธอล้มลงที่คูน้ำข้างทางมาแล้วนั่นเอง

“รถใหญ่ไม่มี นี่ยัยกางเขน ถ้าเรื่องมากนักก็นั่งสองแถวกลับมาก็สิ้นเรื่อง กลับบ้านแค่นี้ทำเป็นเรื่องใหญ่ไปได้”

“ก็รถสองแถวนั่นล่ะที่สร้างปัญหาให้หนู แถมยังปล่อยหนูลงข้างทางอีก”

“ไม่ต้องมาเถียง รออยู่นั่นล่ะ” บอกจบคุณอัญมณีก็กระแทกโทรศัพท์ใส่ นี่เองที่ทำให้หญิงสาวต้องถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่พลางย่นจมูกใส่โทรศัพท์อย่างอดไม่ได้

“ไม่มีห่วงลูกสาวคนนี้บ้างเล้ย คุณนายอัญมณี”

กางเขนยืนสงบสติอารมณ์อยู่เพียงอึดใจ ก็หอบเอากระเป๋าสัมภาระเข้าไปในร้านกาแฟของฟาร์มอรุณสวัสดิ์ที่ออกแบบร้านได้น่ารักถูกใจเธอมาก ๆ

ภายในร้านมีลูกค้าอยู่สี่ราย ดูเหมือนคนพวกนี้จะแวะมาที่นี่ด้วยจุดประสงค์เดียวกับเธอ นั่นก็คือหลบฝน

แต่ที่ทำให้กางเขนรู้สึกหงุดหงิดเป็นเพราะสายตาของทุกคนในร้านกาแฟนนั้นมองมาที่เธอราวกับว่าเธอคือตัวประหลาด... ยิ่งหันไปเจอสายตาของพนักงานทำความสะอาดด้วยแล้ว กางเขนยิ่งอยากเดินกลับออกจากร้านดื้อ ๆ

แต่เธอจะไปไหนได้เล่า ในเมื่อตอนนี้สายฝนกำลังโปรยปรายลงมาอีกระลอก หญิงสาวหลุบตามองพื้นกระเบื้องที่เปื้อนดินลูกรังสีแดงจากใต้รองเท้าผ้าใบ...

อันที่จริงเธอก็รู้สึกผิดนะที่สร้างภาระให้กับพนักงานทำความสะอาด แต่นี่เป็นเหตุสุดวิสัยจริง ๆ เพราะเธอเองก็ไม่อยากออกไปยืนตากฝนเหมือนเมื่อครู่อีก

เพื่อแก้ไขสถานการณ์ให้ดีขึ้น กางเขนเลยเดินไปสั่งชานมเย็นที่เคาน์เตอร์บาร์เพื่อลบล้างความรู้สึกผิดที่เธอก่อเอาไว้อย่างไม่ได้ตั้งใจซะ

พอชำระเงินเรียบร้อยหญิงสาวสก็กลับมานั่งรอที่เก้าอี้หวายริมกระจกที่ทางร้านจัดไว้สำหรับต้อนรับลูกค้า...

ต้องยอมรับว่าเธอตกหลุมรักสถานที่แห่งนี้ตั้งแต่แรกเห็น ดูว่าที่นี่น่าจะเป็นแหล่งท่องเที่ยวแห่งใหม่ของจังหวัด และเธอก็เพิ่งค้นพบ ‘ฟาร์มอรุณสวัสดิ์’ โดยบังเอิญ

อาจเพราะระยะหลังเธอย้ายไปเรียนต่างจังหวัด นาน ๆ ครั้งถึงจะเดินทางกลับมาเยี่ยมบ้านเกิดก็เป็นได้ เธอถึงเพิ่งพบฟาร์มแห่งนี้ แต่จะด้วยเหตุผลอะไรก็ช่างเถอะ หากมีโอกาสเธอก็ตั้งใจที่จะมาเยี่ยมชมฟาร์มแห่งนี้อย่างละเอียดอีกสักครั้ง