ตอนที่ 2

“เข้ามา”

ประตูห้องทำงานถูกเปิดกว้างออก ก่อนจะปิดสนิทลงเมื่อบุคคลหนึ่งก้าวเข้ามาภายในห้องกว้าง

เพเรอคลิสเงยหน้าขึ้นจากแฟ้มงานบนโต๊ะ จ้องมองสตรีวัยกลางคนด้วยสายตาแข็งกระด้าง

“คุณชายใหญ่ให้เดลล่าไปตามดิฉันมา มีธุระอะไรกับดิฉันหรือคะ”

โซเฟีย หรือ โสภา อริยาวัฒน์ มารดาบังเกิดเกล้าของแสนดี หล่อนเป็นคนไทยเต็มตัว แต่หลังจากที่สามีคนแรกซึ่งก็คือบิดาของแสนดีเสียชีวิตลง หล่อนก็ได้พบรักและแต่งงานใหม่กับ แองเจอรอส อดัมม์ ซึ่งเป็นคนขับรถประจำดาร์กอน คาสเทลโล หล่อนกับแสนดีจึงอพยพตามแองเจอรอสมาอยู่บนแผ่นดินกรีซตั้งแต่บัดนั้นเป็นต้นมาแต่เพียงแค่ห้าปีผ่านไปเท่านั้นแองเจอรอสก็ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์เสียชีวิตขณะขับรถไปส่ง อเมเซีย ซาเวลลาส ที่สนามบิน ซึ่งเหตุการณ์ในครั้งนั้นก็ทำให้ คุณนายหญิงของซาเวลลาสจบชีวิตลงด้วยเช่นกัน

ท่ามกลางความโศกเศร้าของ อเบนดอน ซาเวลลาส สามี ของอเมเซีย หล่อนก็ใช้โอกาสทองนี้เข้าหามหาเศรษฐีผู้ร่ำรวย และก็ได้ เสพสมกับอเบนดอนได้อย่างที่หวังเอาไว้ แต่การลงทุนในครั้งนี้กลับไม่ได้ทำให้หล่อนขึ้นแท่นเป็นคุณนายหญิงของซาเวลลาสอย่างที่ใจต้องการ เพราะบรรดาลูกชายทั้งสี่ของอเบนดอนขัดขวางเอาไว้ สุดท้ายหล่อนจึงได้เป็นแค่เพียงแม่บ้านใหญ่ของดาร์กอน คาสเทลโล ซึ่งหล่อนก็ยังคงฝังใจเจ็บมาจนถึงทุกวันนี้ แม้ว่าอเบนดอนจะเสียชีวิตลงแล้วก็ตาม

“เรื่องเดิมครับ”

กระดาษแผ่นเล็กถูกเลื่อนมาไว้ที่ขอบโต๊ะตรงหน้าของโสภา

“ผมได้เพิ่มจำนวนเงินขึ้นจากครั้งก่อนอีกหนึ่งเท่า รับไปซะสิครับ”

โสภาหยิบเช็คเงินสดจำนวนยี่สิบล้านยูโรขึ้นมาจ้องมอง ความเงียบครอบงำภายในห้องทำงานโอ่อ่า หญิงวัยกลางคนขบคิดด้วยใบหน้าเรียบเฉยก่อนจะยิ้มบางๆ

“ดิฉันไม่อยากจะเชื่อเลยนะคะว่าคุณชายใหญ่จะยอมสละเงินมากมายขนาดนี้เพื่อขับไล่ดิฉันและลูกสาวให้ออกไปจากที่นี่”

ริมฝีปากหยักสวยยกสูง ดวงตาสีน้ำเงินเข้มคมกริบจ้องมองคู่สนทนา

“จำนวนเงินแค่นี้มันไม่มากมายสำหรับผมหรอกครับ และถ้าเงินมันจะทำให้ผมสามารถขจัดสิ่งที่ผมไม่ต้องการเห็นให้พ้นไปจากดาร์กอน คาสเทลโลได้ ผมก็ยินดีจ่าย”

มือของโสภากำแน่น แต่ใบหน้ายังคงยิ้ม “คุณชายใหญ่คงลืมไปแล้วใช่ไหมคะว่าดิฉันก็เป็นเมียคนหนึ่งของคุณพ่อของคุณ”

กรามแกร่งที่มีไรหนวดขึ้นงดงามกระตุก นัยน์ตาคมกริบลุกเป็นไฟยามได้ยินคำที่ระคายหู

“เซ็กซ์ที่เกิดจากการลืมตัว เรียกร้องอะไรไม่ได้หรอกครับ”

“คุณชายใหญ่!”

“รับเงินและออกไปจากดาร์กอน คาสเทลโลซะเถอะครับ ก่อนที่ผมจะไม่ให้อะไรคุณติดตัวออกไปเลย”

คราวนี้สีหน้าของโสภาไม่อาจจะซ่อนความเกรี้ยวกราดเอาไว้ได้อีกแล้ว

“ดิฉันจะไม่ไปไหนทั้งนั้น ที่นี่คือบ้านของดิฉันกับแซนดี้ คุณชายใหญ่ไม่มีสิทธิ์มาขับไล่ จำเอาไว้ด้วยค่ะ”

เพเรอคลิสลุกขึ้นจากเก้าอี้ สองมือเท้ากับโต๊ะทำงานไม้ ขณะโน้มตัวเข้าใกล้คู่สนทนา ดวงตาที่ลุกเป็นไฟของชายหนุ่มทำให้โสภาต้องก้าวคอยหลังโดยไม่รู้สึกตัว

“รับเงินแล้วไปซะ อย่าให้ผมต้องใช้วิธีป่าเถื่อนกับคุณ และลูกสาวของคุณเลย ผมขอร้องล่ะ”

“คุณชายใหญ่จะทำอะไรพวกเราคะ จะฆ่าผู้หญิงไร้ทางสู้อย่างพวกเราสองแม่ลูกเหรอคะ”

ชายหนุ่มไม่ได้ตอบ เขาดึงตัวกลับไปยืนตรง มือใหญ่เปิดลิ้นชักและหยิบปืนพกสีดำออกมา

“คุณชายใหญ่!” โสภาตกใจหน้าตาซีดเผือด “คุณชายใหญ่จะฆ่าดิฉันกับแซนดี้จริงๆ เหรอคะ”

เพเรอคลิสไม่ตอบ แต่เล็งปากกระบอกปืนไปที่โสภา

คนถูกเล็งปืนใส่สั่นเทาไปทั้งตัว หน้าตาซีดเผือด เพราะไม่คิดว่า เพเรอคลิสจะเลือกวิธีนี้มาข่มขู่

“อย่านะคะ อย่า...” โสภาร้องลั่นเมื่อนิ้วแกร่งสีแทนของเพเรอคลิสกำลังจะเหนี่ยวไก

“อย่า!”

แป๊ก...

ไม่มีอาการเจ็บเกิดขึ้น และหล่อนก็ยังหายใจอยู่ โสภาที่ล้มลงเพราะตกใจค่อยๆ ลืมตาขึ้น และก็ได้เห็นเพเรอคลิสที่วางปืนลงบนโต๊ะทำงานแล้วระบายยิ้มเหี้ยมเกรียม

“ครั้งหน้าผมจะไม่มีวันลืมใส่ลูกอีก”

“คนโหดร้าย”

โสภาต่อว่าทิ้งท้ายก่อนจะรีบกระวีกระวาดเผ่นหายออกไปจากห้องทำงานของเพเรอคลิสอย่างไม่คิดชีวิต

“พวกหน้าเงิน”

ชายหนุ่มคำรามเหยียดหยามในลำคอ เก็บปืนใส่ลิ้นชัก และก้มหน้าทำงานต่อไปราวกับเมื่อกี้ไม่ได้เกิดอะไรขึ้น

%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%

“แม่... แม่เป็นอะไรคะ”

แสนดีรีบเข้ามาประคองโสภาที่วิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาในห้องด้วยความเป็นห่วง

“ใคร... ใครทำอะไรแม่คะ แม่...”

โสภาพยายามตั้งสติ ก่อนจะหันไปจ้องหน้าลูกสาว “แซนดี้ แกต้องช่วยแม่นะ แกต้องช่วยแม่นะ”

“ช่วยอะไรเหรอคะแม่”

โสภาลุกขึ้นรีบไปล็อกประตูห้อง จากนั้นก็เดินกลับมานั่งตรงหน้าบุตรสาว และพูดเสียงจริงจัง

“จับคุณชายใหญ่”

“จับ...จับคุณชายใหญ่?” แสนดีไม่เข้าใจในสิ่งที่มารดาพูด “จับคุณชายใหญ่ทำไมคะ”

“จับมันทำผัวน่ะเข้าใจหรือยัง”

เครื่องหมายคำถามกระเด็นหายไปจากดวงหน้างามทันทีเมื่อได้ยินสิ่งที่มารดาสั่งให้ทำ หญิงสาวเบิกตากว้างด้วยความตกใจ ก่อนจะส่ายหน้าดิก

“แม่... แม่พูดอะไรน่ะ มันไม่ตลกเลยนะคะ”

“มันไม่ใช่เรื่องตลก เพราะมันคือเรื่องจริง”

แสนดีหน้าตาซีดเผือด รีบลุกหนีมารดา แต่โสภาคว้าแขน และกระชากให้ลูกสาวกลับมานั่งที่เดิม

“อย่าทำมาสะดีดสะดิ้ง ข้ารู้ว่าแกแอบชอบมันอยู่”

“แม่...” แสนดีตกใจสุดขีด ไม่คิดว่ามารดาจะรู้ หล่อนรีบส่ายหน้าปฏิเสธ

“ไม่...ไม่ใช่นะแม่ ฉันไม่ได้...”

“อย่ามาริอ่านโกหก สายตาแกคอยแต่จะมองไอ้คุณชายใหญ่ทุกครั้งที่มีโอกาสน่ะ ใครๆ ก็มองออกทั้งนั้นแหละ”

“แม่... คือว่าฉัน...”

“ทำตามที่ข้าบอก จับไอ้คุณชายใหญ่ทำผัวซะ แล้วเราสองคนจะสบายมากขึ้นกว่านี้”

“ไม่นะแม่ ฉัน... ฉันทำไม่ได้หรอก”

“ทำไมจะทำไม่ได้ มีข้าคอยสนับสนุนอยู่ทั้งคน”

ไม่... ยังไงหล่อนก็ทำอย่างที่แม่สั่งไม่ได้ หล่อนจะทำได้ยังไง ในเมื่อแค่สบตากับเพเรอคลิสหล่อนยังไม่กล้าเลย แล้วจะให้... ให้ทำแบบนั้น หล่อนคงเป็นลมตายไปเสียก่อนแน่นอน

“ฉันทำไม่ได้แม่ อย่าบังคับฉันเลย”

“ถ้าแกไม่ทำ เราสองคนก็ต้องระเห็จออกไปจากดาร์กอน คาสเทลโล แกยอมได้หรือ”

“ยอมได้สิคะแม่ เราสองคนไปตั้งต้นชีวิตกันใหม่ข้างนอก ฉันสัญญา... ฉันจะเลี้ยงดูแม่ให้สุขสบาย”

“อีลูกโง่”

นิ้วชี้ของโสภาจิ้มที่หน้าผากมนของลูกสาวแรงๆ จนอีกฝ่ายแทบหงายหลัง

“มึงคิดเหรอว่าไอ้เงินเดือนต๊อกต๋อยจะทำให้ข้าสุขสบายได้”

“ฉัน... ฉันจะทำงานให้หนัก จะทำงานทุกอย่างที่สามารถหาเงินมาให้แม่ได้ นะแม่นะ เราออกไปจากที่นี่กันเถอะ ไปอยู่กันตามลำพังแม่ลูก ฉันอยากอยู่กับแม่แค่สองคนนะคะ”

โสภามองหน้าแสนดีอย่างหมั่นไส้ “แกอย่ามาทำเป็นนางเอกแสนดีหน่อยเลย ไม่มีเงินแล้วข้าจะสุขสบายได้ยังไง คนอย่างข้าต้องอยู่บ้านหลังใหญ่ๆ อย่างดาร์กอน คาสเทลโลเท่านั้นจำเอาไว้ อีลูกโง่”

“แม่...” แสนดีน้ำตาไหลพราก พยายามวิงวอน “แม่จ๋า ถ้าเขารังเกียจเรา เราก็ไปเถอะ ฉันจะพยายาม...”

“แกอย่ามาพูดว่าจะพยายาม เพราะต่อให้แกพยายามสักล้านเท่า แกก็ไม่มีปัญญาหาบ้านหลังใหญ่แบบดาร์กอน คาสเทลโลให้ข้าอยู่ได้หรอก ทางเดียวที่คนโง่ๆ อย่างแกจะทำได้ก็คือจับไอ้คุณชายใหญ่ทำผัวซะ”

“ฉันทำไม่ได้”

“แต่แกต้องทำให้ได้ ไม่อย่างนั้นข้าจะฆ่าแกให้ตาย จำเอาไว้ด้วย”

แสนดีร้องไห้สะอึกสะอื้น ไม่เคยคิดเลยว่าเหตุการณ์แบบนี้จะเกิดขึ้นในชีวิตของตัวเอง แค่แอบรักเพเรอคลิสก็อัปยศพออยู่แล้ว แต่นี้แม่ยังบังคับให้จับเขาอีก หล่อนทำไม่ได้หรอก ยังไงก็ทำไม่ได้

“ต่อให้แม่ตีฉันจนตาย... ฉันก็คงทำอย่างที่แม่ต้องการไม่ได้...”

“อีแซนดี้”

โสภาโมโหตบหน้าลูกสาวสองครั้งติด แก้มนวลใสเกิดปื้นแดงจากรอยนิ้วมือของมารดาแท้ๆ ชัดเจน

“มึงกล้าขัดคำสั่งกูเหรอ อีแซนดี้”สรรพนามที่ใช้เรียกลูกสาวเปลี่ยนแปลงเป็นหยาบคายยิ่งขึ้น

“แม่จ๋า ให้ฉันทำอย่างอื่นเถอะนะแม่ อย่าให้ฉันทำเรื่องน่าอดสูแบบนั้นเลย ฉัน... ฉันทำไม่ได้จริงๆ”

ไม่มีเสียงร้องใดๆ ออกมาจากปากของแสนดีอีก แม้ว่าจะถูกโสภาทุบตีรุนแรงแค่ไหนก็ตาม มีแค่หยาดน้ำตาเท่านั้นที่หลั่งรินออกมาท่วมท้นร่างกายและหัวใจ

ต่อให้หล่อนต้องตาย หล่อนก็ไม่อาจใช้วิธีชั่วร้ายแบบนี้กับผู้ชายที่ตัวเองรักอย่างเพเรอคลิส ซาเวลลาสได้หรอก ไม่มีทางทำได้จริงๆ