ตอนที่ 2

แต่หญิงสาวก็ยังจำได้ว่าเธอไม่ได้ดื่มเหล้าจนเมามายและถึงขั้นไม่รับรู้เลยว่าตัวเองทำอะไรบ้างที่ริมชายหาด ก็แค่สนุกกับเพื่อน ๆ กินดื่มสรวลเสเฮฮา และ...

“รู้สึกตัวแล้วหรือ...สาวน้อย”

เสียงทุ้มลึกแต่กังวานที่ดังขึ้นพร้อมบานประตูไม้ที่ถูกผลักเข้ามาทำให้ร่างเล็กสะดุ้งตกใจจนทำอะไรแทบไม่ถูก รีริสเงยหน้าขึ้นและต้องชะงักไปชั่วครู่เมื่อดวงตาคู่สวยสะท้อนภาพของชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาและรูปร่างบึกบึนภายใต้เสื้อยืดแขนสั้นและกางเกงเดนิมสีฟ้าซีด ๆ แถมเก่าขาดก้าวเข้ามาและนั่งลงบนเก้าอี้ไม้กลมที่อยู่ตรงหน้าเธอ

“นะ...นี่มันเรื่องอะไรกัน! นายใช่มั้ยที่จับฉันมาแล้วมัดฉันไว้แบบนี้”

หญิงสาวถามด้วยเสียงตะกุกตะกัก ปากบางจิ้มลิ้มสีแดงสั่นระริกขณะจ้องตรงไปยังหนุ่มหล่อชาวต่างชาติที่รูปร่างทั้งสูงใหญ่และกำยำแต่เขากลับยกยิ้มมุมปากอย่างมีนัยขณะประสานมือทั้งสองไว้ข้างหน้า

“ใช่...ฉันจับเธอมาที่นี่เอง เธอชื่อรีริสใช่มั้ย?”

“นายรู้จักชื่อฉันด้วย...นี่มันเรื่องอะไรกัน นายเป็นใคร!”

รีริสทำท่าฮึดฮัดและพยายามจะลุกจากเก้าอี้ แต่เธอก็ทำไม่ได้เพราะมือของเธอถูกจับไพล่ไว้เบื้องหลังและดูเหมือนเชือกที่มัดข้อมือของเธอจะผูกติดอยู่กับขาเก้าอี้อีกชั้น นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน หญิงสาวอยากจะกรีดร้องใส่หน้าคนที่พาเธอมาเสียจริง

“เรียกฉันว่าเมซุต” เขาว่าพลางเอนหลังพิงเก้าอี้ ท่าทีสบาย ๆ แต่ยียวนนั่นทำให้รีริสอยากกระโดดเข้าไปบีบคอเขาแทบบ้า

“นายจับตัวฉันมาเพื่ออะไร แล้วที่นี่ที่ไหน ถ้าอยากจับฉันมาเพื่อเรียกค่าไถ่ นายอยากได้เท่าไหร่ล่ะ พ่อฉันเป็นนักธุรกิจใหญ่นะจะบอกให้!”

เมซุตเลิกคิ้วสีน้ำตาลเข้มเป็นปื้นเหนือดวงตาสีน้ำเงินบนใบหน้าหล่อเหลา เขาเป็นผู้ชายที่ดูดีมากจริง ๆ หล่อยิ่งกว่านายแบบโฆษณาระดับโลก แต่ไม่น่าคิดสั้นทำตัวเป็นโจรเรียกค่าไถ่กระจอกแบบนี้ รีริสคิดอย่างเจ็บแค้น

“ฉันรู้...ว่าพ่อของเธอเป็นนักธุรกิจใหญ่...อู๊ว...เขามีเงินนับหมื่นล้าน แต่ดูซี ทำไม๊ถึงไม่มีเงินให้ลูกสาวซื้อเสื้อผ้าดี ๆ ใส่”