อย่าไปใหนอีกเลย

“ไอ้พีท มึงปล่อยกู โอ้ย!! ไอ้เหี้ยกูเจ็บ มึงเป็นเหี้ย อะไร ห๊ะ”

“ไอ้เหี้ยวิน มึงไม่รู้หรือไงว่ามันจะเอามึง”

“รู้!!!”

“ไอ้สัส!! มึงรู้แล้วยังจะไปอ่อยมันอีก มึงจะแรดจะร่านไปถึงใหน”

“เออ กูมันแรด มันร่่าน แต่มันก็ตัวกูมั๊ย มึงจะมาเสือกกับตัวกูทำไม แล้วอีกอย่างมึงเป็นแค่เพื่อน ไม่ใช่ผัวกู ปล่อย กูจะไปแดกเหล้ากับมันค่อ”

“ไอ้พีท!!! กูไม่ให้ไป!! มึงต้องกลับไปห้องกับกู”

“ไม่ ไม่ ไม่ ไอ้วิน มึงปล่อยกู ปล่อยดูเดี๋ยวนี้ ไอ้เหี้ยวิน”

“กูต้องเป็นผัวมึงใช่มั๊ยมึงถึงจะฟังกู ได้งั้นคืนนี้กูจะทำให้มึงเป็นเมียกู”

“ไอ้วิน ไม่เอานะ ไอ้วินมึงปล่อยกู โอ้ย!!!”

ผมลากไอ้พีทออกมาจากร้านมาที่รถผมเปิดรถแล้วผลักมันเข้าไปในรถทันที

“นั่งดีๆ”

“มึงเป็นเหี้ยอะไรไอ้วิน”

“กูไม่อยากให้มึงไปให้ท่าใคร ถ้ามึงอยากมึงคัน มึงบอกกูก็ได้ กูจะช่วยมึงเอง บอกตรงๆกูอายคนอื่นเค้า”

“ไอ้สัส!! วิน มันจะมากไปแล้วนะ มึงปล่อยกูลงเดี๋ยวนี้แล้วต่อไปนี้กูกับมึงไม่ได้เป็นเพื่อนกัน แล้วกูก็ขอลาออก มึงจะได้ไม่ต้องอ่ยใครที่มีเพื่อนแรดร่่านแบบกู”

ผมรู้สึกหน้าชาทันทีที่ไอ้พีทมันพูดกับผมแบบนี้ ครับผมหึงมันผมชอบมันตั้งแต่ปีหนึ่งแต่ผมไม่เคยบอกให้มันรู้เพราะตอนนั้นผมไม่รู้ว่ามันชอบผู้หญิงหรือผู้ชายแต่ทุกครั้งที่ผมเห็นใครมาใกล้มันผมจะมีอาการไม่พอใจหงุดหงิดใส่มันตลอดเวลาแล้วยิ่งเราสนิทกันมากขึ้นผมก็ยิ่งหึงมันมากขึ้นแต่ก็ต้องเก็บอาการเอาไว้เพราะกลัวจะเสียมันไป จนวันนึงที่ผมรู้ว่ามันชอบผู้ชายผมก็ยิ่งหึงและหวงมันมากขึ้นทุกวัน