บทที่ 2 พระเอกคลิปเด็ด

แพทตี้พยายามส่ายหน้าแรงๆ แล้วก็ผุดลุกขึ้นนั่ง

“โอ๊ย! นอนไม่หลับโว้ย!”

ดีที่คอนโดเธอค่อนข้างเก็บเสียงได้ดี เสียงร้องของเธอจึงไม่ถูกส่งออกไปรบกวนผู้อื่น นับตั้งแต่รื้อกล้องตัวนั้นแล้วดึงคลิปออกมาให้พี่ชายได้ เธอก็จดจำภาพที่เขาแหงนหน้าครางได้อย่างติดตา

ในภวังค์ระหว่างหลับตา เธอเห็นภาพเขาใช้ข้อศอกสองข้างค้ำฟูกนอน ใบหน้าของชายหนุ่มหงายขึ้น เขาหลับตาพริ้ม ริมฝีปากบางสีชมพูอ่อนอ้าออกน้อยๆ ส่งเสียงครางเบาๆ

....ช่างเซ็กซี่...เสียงครางของเขายังติดอยู่ในหูของเธอ...คล้ายกับจะเชิญชวนให้เธอเดินเข้าไปแนบริมฝีปากเข้ากับเขา....

แพทตี้ลืมตาโพลง เธอไม่คิดว่าตัวเองจะคล้ายคนโรคจิตเข้าไปทุกวันที่อยากจะกระโจนใส่คนในความทรงจำ

‘เขา’ เป็นพระเอกคลิปลับที่ประทับใจเธอซะแล้ว!

‘นี่ฉันลามกขนาดนี้แล้วเหรอ? นึกอยากเห็นเวอร์ชั่นอันเซ็นเซอร์ของคุณเนติอยู่ตลอด ยิ่งได้เจอตัวจริงก็ยิ่ง....ยิ่ง....อยาก’

เพียวมองใบหน้าอิดโรยใต้ตาหมองคล้ำของเพื่อนร่วมงานแล้วก็ขำก๊าก

“แพทตี้ แกไปทำอะไรมา? ตาเป็นแรคคูณแล้วนั่น”

หญิงสาวที่ถูกทักเอามือลูบหน้า “อืม...นอนไม่หลับ”

“คนอย่างแกนี่นะ มีเรื่องให้นอนไม่หลับ ปัญหาที่บ้านก็ไม่มี แฟนก็ไม่มี หนี้สินก็ไม่มี”

“ความคิดก็ไม่มี....ฮ่าๆ” แพทตี้รีบต่อประโยคให้

เพียวรีบยกมือขึ้นตบบ่าแพทตี้เบาๆ “รีบไปเข้าห้องประชุมเหอะ วันนี้เจ้านายสุดหล่ออยากพบหน้าทุกคน แกดูพี่หน่อย ชุดนี้พอจะทำให้คุณเนติตะลึงได้บ้างไหม?”

“มิน่า! ดูพี่เพียวสวยผิดปกติ”

“แกชมยังงี้พี่ค่อยมีกำลังใจหน่อย เอาไว้พี่ได้เป็นหลานสะใภ้เจ้าสัวจะเมตตาแกให้เยอะๆ ก็แล้วกันนะ”

ทั้งสองหัวเราะให้กันเพราะต่างฝ่ายต่างก็รู้ว่าไม่มีทางที่คนระดับนั้นจะมามองพนักงานในบริษัท

เนติกวาดตามองพนักงานแผนกประชาสัมพันธ์ที่นั่งเต็มโต๊ะประชุมทั้งสองข้าง ปัจจุบันบริษัทให้ความสนใจการเผยแพร่ผลงานทางหน้าเว็บไซต์ ยิ่งงานเป็นที่สนใจของสาธารณชนก็ยิ่งทำให้หุ้นของบริษัทมีราคาสูงขึ้น

“แกดู ตอนนี้ไม่รู้ว่าใครกันแน่เป็นผู้จัดการ?” เพียวเอียงหน้าไปกระซิบกับแพทตี้ที่พยายามนั่งเอียงหน้าให้เพียวบังตนเองไว้

“อือ...ก็ธรรมดาล่ะยิ่งใหญ่ขนาดนี้”

“แล้วแกล่ะ? ทำไมต้องมานั่งเบียดพี่ด้วยวะ?”

“ช่วยน้องแค่นี้ก็ไม่ได้”

เนติที่นั่งอยู่ข้างกับผู้จัดการแผนก รู้สึกแปลกใจที่เห็นหญิงสาวสองคนที่นั่งเกือบท้ายสุดขยุกขยิกเหมือนมีเรื่องนินทาเขาอยู่ไม่ขาดปาก

....ดูยังไงคนอย่างเขาก็ไม่เคยรู้จักผู้หญิงสองคนนี้มาก่อนแน่ๆ....

เสร็จการประชุมเพียวกับแพทตี้ก็ยังรอให้ทุกคนออกจากห้องประชุมหมดก่อนค่อยออกมา

“แพทตี้พี่ว่าแกดูหวาดๆ คุณเนตินะ มีอะไรกับเขาหรือเปล่า?”

โปรแกรมเมอร์สาวรีบส่ายหน้า

“ใม่ใช่แค่หลบหน้านะ แต่แอบเหลือบดูตั้งหลายครั้ง” โปรแกรมเมอร์รุ่นพี่ผู้ชายอีกคนที่ยืนอยู่ด้านหลังเอ่ยขึ้น

แพทตี้สะดุ้งโหยง “พี่เห็นด้วยเหรอ?”

“ก็เออสิ พี่นั่งประชุมอยู่ด้านหลังแกนี่”

เพียวรีบดึงข้อมือแพทตี้ไปที่ร้านกาแฟที่อยู่ส่วนหน้าของตึก

“มาเลยแพทตี้ แกต้องสารภาพแล้วล่ะ?”

คนที่ตาเหมือนหมีแพนด้าพยายามตอบเลี้ยวลดคดเคี้ยวไปมา สุดท้ายก็จนด้วยคำพูดจำต้องกัดฟันบอกออกไป

“ก็ได้ๆ แพทแอบชอบคุณเนติ”

“แกเพิ่งเห็นเขาเมื่อวานเองนี่นะ”

แพทตี้ได้แต่สบถสาบานกับตัวเองในใจว่านี่เป็นครั้งเดียวที่เธอจะโกหกพี่เพียว...(ทั้งๆ ที่ก็ทำมาหลายครั้งแล้ว)

“ก็ๆ แพทเคยเห็นเขามาก่อนหน้านี้ แพทแอบชอบเขามานานแล้ว”

ถ้าบอกแบบนี้ เธอก็ไม่ได้โกหกนะ เธอเห็นเขามาก่อนจริงๆ แต่เป็นในคลิปลับนั่น และชอบเขามานานจริงๆ ตั้งแต่สัปดาห์ก่อนก็นึกถึงภาพตอนเขาเงยหน้าร้องครางอยู่ทุกคืน

...ขอโทษนะพี่เพียว..เว้นความจริงไว้บ้างก็แล้วกัน...

“แหมๆ ล้ำหน้าเชียวนะแพทตี้ เธอเห็นเขามาก่อนนี่เอง มิน่า! ถึงได้ทำตัวลับๆ ล่อๆ ทำไม? กลัวจะอดใจไม่ไหวเผลอให้ท่าเขาไปน่ะสิ”

“ก็ไม่เชิงอ่ะพี่”

แพทตี้ได้แต่ถอนหายใจพลางเสยกแก้วกาแฟร้อนขึ้นจิบ

‘เฮ้อ! ความจริงที่น่าอายแบบนั้น ใครจะกล้าบอกล่ะ?’

แต่ที่น่าตกใจกว่านั้น....

“เพียว แพทตี้ ตอนบ่ายไปพบรองผู้จัดการที่ห้องด้วยนะ”

เพียวยิ้มกว้าง เธอชื่นชมในความหล่อเหลาและเนี้ยบไปตั้งแต่หัวจรดเท้าของเนติ

“ต่อไปเราสองคนถือว่าเป็นเอฟซีของคุณเนติด้วยกันนะแพทตี้ ใครดีคนนั้นได้ตกลงไหม?”

เพียวเอื้อมมือมาตบบ่ารุ่นน้องพร้อมยิ้มกริ่ม แพทตี้นั่งหน้าซีด เธอยังนึกไม่ออกว่าจะเผชิญหน้าชายหนุ่มเจ้าของคลิปเด็ดยังไงดี?

เมื่อไปถึงห้องทำงานของรองผู้จัดการคนใหม่ แพทตี้ก็เอาแต่ก้มมองปลายเท้าจนแทบจะเดินชนโต๊ะทำงานของเขา

“คุณน่ะเอง หน้าผมไม่น่ามองหรือไงครับ?”

“ขะ ขอโทษค่ะ ท่านรอง” เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาแวบหนึ่งแล้วรีบก้มหน้า

“มองผมหน่อยครับ คุณทำให้ผมไม่สบายใจนะ ผมคิดมาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว สงสัยว่าผมไปทำให้คุณรู้สึกรังเกียจตั้งแต่เมื่อไหร่?”

“เอ๊ะ!” สองสาวอุทานพร้อมกัน

“ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกค่ะ ท่านรอง” แพทตี้รีบโบกไม้โบกมือปฏิเสธ

เขาเท้ามือสองข้างบนพื้นโต๊ะ โน้มตัวมาข้างหน้าจนเหลือระยะห่างเพียงแค่คืบ “ถ้าอย่างนั้นสบตาผมเอาไว้ จนกว่าเราจะคุยเรื่องงานกันจบนะครับ”

แพทตี้ที่ใต้ตายังคงมีรอยคล้ำทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้โดยมีเพียวคอยจับแขนช่วยระวังไม่ให้เธอชนโต๊ะ

“นั่งลงก่อนแพทตี้”

ชายหนุ่มมองหน้าสองสาวสลับกันไปมา “ผมอยากคุยกับพวกคุณให้ปรับปรุงเว็บไซต์ให้ดูสวยงามขึ้น”

เนติเปิดคอมพิวเตอร์ขึ้นก่อนจะเดินไปเปิดจอภาพที่ผนังห้อง

“ผมพิจารณาเว็บไซต์ของเรามาอย่างละเอียดแล้ว ภาพรวมสวยมากแต่การใช้สีเทาเยอะ ทำให้รู้สึกหม่นหมองไปหน่อย ตัวหนังสือก็ตัวเล็กเกินไป ถ้าเปิดอ่านในมือถือก็แทบจะมองไม่เห็น”

**********************