อย่าสู้พี่

ความรู้สึกแรกหลังจากตื่นขึ้นมาคือ ‘ปวดหัว’ หลังจากนั้นชายหนุ่มก็ได้ยินเสียงโวยวายเหมือนดังมาจากที่ไกล ๆ น่ารำคาญ! เขาเลยยกหมอนขึ้นปิดหน้าตัวเอง แล้วนอนตะแคงหันหลังให้ที่มาของเสียงนั่น

“ตื่น! ตื่นเดี๋ยวนี้นะพล! เดี๋ยวนี้แกกล้าหันหลังให้แม่เหรอ ห๊า!”

เพี๊ยะ! เพี๊ยะ! เพี๊ยะ!

แรงฟาดที่ต้นแขนทำให้ ‘ขุนพล’ ลืมตาตื่นงัวเงีย เขาเห็นภาพตรงหน้าเป็นภาพเลือนราง ๆ เหมือนเห็นคนหลายคนยืนอยู่ในห้องนอนของเขาเลย แต่ทำไมห้องนอนของเขาถึงเป็นห้องสีชมพูไปได้วะ พอกะพริบตาหลาย ๆ ที เขาก็เห็นว่ามีคนนั่งอยู่บนเตียงด้วย

เป็นผู้หญิง... เปลือยกาย

มีแค่ผ้าห่มผืนเดียวกับที่เขาห่มอยู่ ที่หล่อนดึงไปพันร่างกายเปลือยเปล่าของตัวเองไว้ และผู้หญิงคนนั้นกำลังกอดเอวหญิงสูงวัยกว่าที่ยืนอยู่ข้างเตียง

“ฮือ ๆ แม่ขา”

หล่อนกำลังร้องไห้...

ขุนพลลุกพรวดขึ้นนั่งด้วยความตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ผ้าห่มหลุดร่วงออกจากร่างกายของเขาทันทีเพราะแรงถีบของเขาเอง ทำให้ความเป็นชายที่กำลังตื่นมาเคารพธงชาติตอนเช้าเด้งผึงต่อหน้าธารกำนัลทันใด

“ว้าย! ตาเถร”

เสียงนั่นมาจากหญิงสูงวัยที่กำลังกอดสาวน้อยเนื้ออ่อนอยู่ ขุนพลหันไปมอง เห็นว่าหล่อนคือ ‘น้ามะลิ’ เพื่อนสนิทของแม่ ส่วนที่ยืนอยู่ข้างน้ามะลิก็คือ ‘น้ามนัส’ ผู้เป็นสามี แล้วพ่อกับแม่ของเขาอยู่ยืนอยู่ข้างเตียงทางนี้

“ตาพล! ทุเรศ!”

แม่ดึงผ้าห่มมาปิดร่างกายท่อนล่างของเขา แต่ดึงแรงเกินไปจนผ้าหลุดจากทรวงอกของสาวน้อยจากอีกฝั่งของเตียงที่กำลังนั่งร้องไห้ หล่อนร้องอุทานด้วยความตกใจ ก่อนดึงผ้ากลับไปปิดทรวงอก ทำให้ความเป็นชายของขุนพลตั้งตระหง่านโต้ฟ้าท้าลมอีกหน

“เชี่ยเอ๊ย!”

ขุนพลลนลานมองไปจนเห็นกางเกงตัวเองตกอยู่บนพื้น เขาก้าวลงไปรีบสวมกางเกงอย่างเงอะงะจนรูดซิปเสร็จ ถึงหันกลับมาหาทุกคน แล้วสถานการณ์ล่อแหลมที่เกิดขึ้นก็ปรากฏตรงหน้าเขาแบบภาพชัดเจน ฟูลเอชดีสุด ๆ

เขาแก้ผ้าหลับอยู่ โดยมีสาวน้อยวัยแรกแย้มที่พ่อแม่พยายามจับเขากับหล่อนคลุมถุงชนกันตั้งแต่ยังเป็นเบบี๋ก็แก้ผ้าและนั่งร้องไห้กอดแม่ของหล่อนอยู่ ในห้องนอนสีชมพู ที่ตรงโต๊ะทำการบ้านยังมีตารางสอนแปะอยู่เลย

นี่มันห้องของสาวน้อย ม.ปลาย ไม่ใช่ห้องของเขา

แล้วพอเขาลุกจากเตียง รอยเลือดเป็นหย่อมบนผ้าปูที่นอนก็ทำให้ผู้ใหญ่ทั้งสี่คนแทบจะเป็นลมรอบที่สอง เขาเองก็อึ้งไปเหมือนกัน แถมยังจำอะไรไม่ได้เลยด้วย

นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่วะเนี่ย!

“ทำไมเป็นคนแบบนี้ ทำกับน้องได้ยังไงพล มาให้แม่ตีเดี๋ยวนี้เลยนะ!”

เพี๊ยะ เพี๊ยะ เพี๊ยะ

“โอ๊ย เดี๋ยวก่อนแม่”

ขุนพลวิ่งหนีเมื่อแม่หยิบเข็มขัดของเขาที่ร่วงพื้นมาฟาดใส่ก้นใส่ขา ถึงเขาจะสวมกางเกงยีนเนื้อหนา มันก็เจ็บอยู่ดี ชายหนุ่มหนีไปหลบข้างหลังพ่อที่ยืนนิ่ง ๆ แต่พอก็จับตัวเขาไว้ แล้วมองหน้าเขาขรึม ๆ

“ลูกผู้ชาย ทำอะไรไว้ก็ต้องรับผิดชอบนะพล”