EP.16 สัมผัสที่คุ้นเคย

(พี่พิง ได้ยินที่พลอยพูดไหม!?)

“เมื่อกี้พลอยว่ายังไงนะ?” พักพิงตื่นจากภวังค์เมื่อได้ยินเสียงของน้องสาวที่กำลังพูดคุยผ่านโทรศัพท์ ตั้งแต่เจอปลื้มในวันนั้นเธอก็หยุดคิดถึงเขาไม่ได้เลย

(พลอยบอกว่าอาทิตย์หน้าจะได้เข้าพบหมอแล้วนะ)

“ขอให้ผ่านพ้นไปด้วยดีนะ แล้วพี่จะโทรหาบ่อยๆ” เธอมองน้องสาวผ่านหน้าจอสมาร์ตโฟน สีหน้าและแววตาของแพรพลอยดูสดใสขึ้นมากจนคนเป็นพี่อดยิ้มตามไม่ได้

(ว่าแต่โทรศัพท์ของพี่ไปไหน ทำไมใช้แต่เบอร์ของพี่ชรัณโทรมา?)

“โทรศัพท์พี่มีปัญหานิดหน่อย ยังไม่ได้ซื้อใหม่เลย”

(ทำงานเหนื่อยมากไหม พลอยเป็นห่วงพี่นะ)

“ไม่เหนื่อยเลย ชรัณใจดีกับพี่มาก เราเพิ่งไปดูที่กันมา เขาบอกจะเปิดคาเฟ่ให้พี่ด้วยนะ”

(เปิดคาเฟ่มันเป็นความฝันของพี่เลยใช่ไหม แบบนี้ก็ดีเลยสิคะ)

“มันก็ดี พี่จะได้มีอาชีพเลี้ยงพลอยกับแม่”

(ถ้าพลอยหายดีแล้วจะช่วยพี่ทำงานเอง)

“งั้นก็รีบหายสิ เราจะได้กลับมาอยู่ด้วยกัน”

(รออีกไม่นานต้องหายแน่นอน)

คนทั้งสองหัวเราะพูดคุยกันอย่างสนุกสนานจนเวลาล่วงเลยไปหลายนาทีโดยที่พักพิงเองก็ไม่ทันสังเกตว่ามีคนกำลังเฝ้ามองปฏิกิริยาของเธออยู่ก่อนหน้านั้น

“มาตั้งแต่เมื่อไหร่ ตะ…ตกใจหมดเลย” หัวใจดวงน้อยกระตุกวูบด้วยความตกใจเมื่อหันหลับกลับแล้วเห็นชรัณนั่งจ้องมองอยู่

“ผมนั่งอยู่ตรงนี้ตั้งนานแล้วนะ แต่พิงมองไม่เห็นเอง”

“พิงเอาโทรศัพท์มาคืนให้ค่ะ” พักพิงยื่นโทรศัพท์คืนให้ด้วยสายตาเศร้า พอถูกยึดโทรศัพท์ไปก็เหมือนการขาดติดต่อจากโลกภายนอกไปด้วย “ชรัณ”

“???” ใบหน้าคมคายเงยหน้าขึ้นมองเพียงนิดเพื่อรอฟังว่าคนตรงหน้าจะพูดอะไรต่อ

“ขอโทรศัพท์คืนได้ไหมคะ?” เธอพูดเสียงเบาปนเว้าวอนขอร้อง ที่ผ่านมาขอยืมโทรศัพท์เขาใช้ก็รู้สึกเกรงใจมากแล้ว

“พิงสัญญาว่าจะไม่โทรหาใครนอกจากน้องกับแม่”

“เชื่อได้เหรอ?”

“จะให้พิงสาบานก็ได้”

“ไม่ต้องถึงขนาดนั้นหรอก ผมไว้ใจคุณ”

“ขอบคุณนะ”

“คลานเข้ามาหาผมสิที่รัก”

“…..” พักพิงเดินเข้าไปหาอย่างว่าง่ายก่อนจะคุกเข่านั่งลงต่อหน้าของมาเฟียหนุ่มแบบไม่อิดออด เธอเริ่มรู้สึกแปลกใจตัวเองว่าทำไมถึงยอมให้เขาง่ายดายขนาดนี้

“อ้าปากสิ เดี๋ยวผมให้กินวิตามิน”

ใบหน้าน้อยพยักหน้ารับรู้ มันคือวิตามินเม็ดสีขาวไร้กลิ่นไร้รสชาติที่เขาต้องเป็นคนป้อนใส่ปากให้เธอกินทุกวัน

“วันนี้พักพิงของผมสวยมาก สวยที่สุด” ดวงตาเฉี่ยวคมไล่สายตามองสำรวจทะโลมหญิงสาวแบบเปิดเผย ยิ่งนานวันเข้าพักพิงยิ่งทำตัวน่าเอ็นดูทะนุถนอม

“ชุดที่ผมซื้อให้เป็นยังไงบ้าง คุณชอบหรือเปล่า?”

“สวยดีค่ะ แต่พิงว่ามันโป๊ไปนิด” เธอพูดตามความคิด มันคือชุดเดรสสายเดี่ยวสีแดงผ้าบางโชว์แผ่นหลัง จะได้สวมใส่มันก็ต่อเมื่ออยู่ในบ้านหรือไม่ก็เพนท์เฮ้าส์กับเขาแค่สองคน

“แต่ผมว่ามันเหมาะกับพิงมากเลยนะ ไม่โป๊หรอก”

“…..”

“เห็นพิงใส่ชุดนี้แล้วผมมีอารมณ์ อยากเอาคุณแรงๆ”

“อ๊ะ!” เรือนร่างอรชรลอยขึ้นเหนือพื้นเมื่อถูกมาเฟียหนุ่มอุ้มกระเตงให้เดินเข้ามาในห้องนอนใหญ่ โดยที่ริมฝีปากของทั้งสองยังคงเกี่ยวพันกันอย่างดูดดื่มรวมกันเป็นหนึ่งเดียว

“อื้มม~” เสียงหวานร้องครางในลำคอเมื่อถูกตะโบมจูบจนเริ่มหายใจไม่ทัน

เธอเงยหน้าขึ้นมองคนตัวสูงอย่างหวาดหวั่นในขณะที่เขากำลังถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกจนเปลือยเปล่าพร้อมหยิบถุงยางอนามัยที่วางอยู่บนหัวเตียงขึ้นมาสวมใส่

“ทำหน้าแบบนั้น กำลังอ้อนผมอยู่ใช่ไหม?”

“พิงกลัว ชรัณอย่าทำแรงเหมือนวันนั้นได้ไหม”

“ผมรับปากว่ามันจะไม่เจ็บเหมือนวันนั้น เรากำลังจะมีความสุขด้วยกัน ไม่ต้องกลัวนะ” ไม่พูดเปล่าแต่ยังโน้มริมฝีปากลงไปจูบกับเธออีกครั้งอย่างนุ่มนวล

“ผมจะทำให้คุณเป็นผู้หญิงที่มีความสุขที่สุด”

มือหนาสอดล้วงเข้าไปบีบเคล้นที่ดอกไม้งามเพื่อให้เธอได้ปรับตัวก่อนจะค่อยๆ สอดนิ้วกลางเข้าไปในร่องสวาทเพื่อเบิกช่องทาง

“อ๊าาา” หญิงสาวยืนตัวสั่นเกร็งพร้อมลมหายใจหอบถี่เมื่อมาเฟียหนุ่มเริ่มบดขยี้ติ่งเสียงจนวูบวาบไปทั่วท้องน้อย

“พิงพักของผมเยิ้มมากแล้วนะ คงอยากโดนผมเอาแล้วใช่ไหม” ริมฝีปากหนายกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์หลังจากที่หว่านล้อมเธอได้สำเร็จ ร่างกายของเธออ่อนระทวยจนยืนทรงตัวแทบไม่ไหว

“ลองขึ้นดูบ้างไหม ถ้าทำเองจะได้ไม่เจ็บมาก”

“แต่พิงทำไม่เป็น”

“เดี๋ยวผมสอนเอง”

“…..” ร่างบางยืนนิ่งอย่างชั่งใจเพียงแค่คิดก็รู้สึกมวลท้องน้อยไปหมด ครั้งที่แล้วกว่าจะกลับมานั่งได้ตามปกติก็ปาเข้าไปหลายวัน ไม่คาดคิดมาก่อนว่าการโดนเปิดบริสุทธิ์มันจะรู้สึกเจ็บขนาดนี้

“ถอดกางเกงในของคุณออกแล้วขึ้นมานั่งบนตักผม”

คนตัวเล็กทำตามคำสั่งเลื่อนมือไปถอดเสื้อผ้าตัวเองออกอย่างช้าๆ ด้วยความเขินอายแล้วเดินเข้าไปหย่อนตัวนั่งลงบนตักของชายหนุ่มอย่างว่าง่าย

“แบบนั้นเลยคนดี ค่อยๆ ขยับลงมานะ”

“อ๊ะ! ชะ…ชรัณ” ใบหน้าแสนหวานบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวดเมื่อชรัณจับแก่นกายใหญ่มาถูไถที่ร่องรักคับแคบแล้วพยายามสอดใส่มันเข้ามา

“ลงต่ำอีกนิดครับ ของผมเพิ่งจะเข้าไปได้แค่หัวเองนะ”

“ไม่ไหวแน่เลยชรัณ พิงไม่ไหว” พักพิงส่ายหน้าไปมาพร้อมน้ำตาเอ่อคลอ เธอเริ่มรู้สึกกลัวขึ้นมาจับใจ

“ต้องไหวสิ เดี๋ยวอีกหน่อยเราก็ต้องเอากันทุกวัน”

“…..”

“ขยับลงมาเลยคนดี ผมรักคุณ” มือหนาเลื่อนไปลูบไล้ใบหน้าของคนตัวเล็กเพื่อเป็นการปลอบโยน ภาพที่พักพิงกำลังเคลื่อนไหวอยู่บนตัวเขามันคือสิ่งเดียวที่ปรารถนามากที่สุดในตอนนี้

มือเล็กวางลงบนหัวเตียงเพื่อพยุงตัวก่อนที่ร่องรักคับแคบจะค่อยๆ ขยับขึ้นลงกลืนกินท่อนเอ็นลำใหญ่อย่างเชื่องช้า

“ทำตามที่คุณต้องการเลย ผมยอมให้คุณทุกอย่างแล้ว”

จากจังหวะเนิบนาบแปรเปลี่ยนเป็นเร็วขึ้นเมื่อเริ่มปรับตัวได้ แม้จะรู้สึกเจ็บแต่คนตัวเล็กก็กลั้นใจทำเพียงเพราะอยากตอบแทนบุญคุณที่เขามีให้ครอบครัวเธอ

“ครั้งนี้เลือดไม่ค่อยออก คงปรับตัวกับผมได้แล้วใช่ไหม”

ใบหน้าแสนหวานเห่อร้อนลามมาจนถึงใบหูเมื่อชรัณเอาแต่จ้องมองตรงนั้นของเธอแบบไม่วางตา

“ยะ…อย่ามองของพิงนะ”

“ของพิงที่ไหน มันเป็นของผมต่างหาก” มาเฟียหนุ่มจับเอวบางไว้มั่นแล้วกระแทกเอวสอบสวนขึ้นไปจนร่างกายของคนตัวเล็กสั่นคลอน

“อ๊าาา จุกค่ะ” เสียงหวานร้องครางอย่างสุดกลั้นจากความเจ็บปวดเริ่มมีความเสียวซ่านคละเคล้าเข้ามาจนรู้สึกหวั่นไหว

หน้าอกอวบอั๋นถูกบีบเคล้นสลับกันจนเป็นรอยฝ่ามือแดงเถือกเธอเลื่อนมือไปขยุ้มเส้นผมดำขลับไว้แน่นเมื่อชรัณผงกศีรษะใช้ริมฝีปากตะโบมดูดยอดปทุมถันทั้งสองข้างอย่างหื่นกระหาย

“พักพิงของผมก็แน่นมากเหมือนกัน ซี๊ดด~”

“อื้ออ~”

บทรักเร่าร้อนเริ่มขึ้นอย่างร้อนแรงภายในห้องนอน ครั้งนี้หญิงสาวเป็นฝ่ายขยับเคลื่อนไหวคุมเกมส์อยู่ด้านบนโดยมีชายหนุ่มนอนเปล่งเสียงร้องครางอยู่ใต้ร่างด้วยความเสียวซ่านหลังจากถูกความรัดแน่นภายในบีบรัดจนแทบจะปริแตก