Chapter 2

Chapter 2

“ฮึก...” ยาหยีรีบยกมือปิดปาก ลุกเดินเข้าห้องน้ำ แล้วกดล็อกกลอนอย่างแน่นหนา ก่อนจะเดินไปหยุดอยู่ตรงอ่างล้างหน้ามองตัวเองผ่านเงาสะท้อนบนกระจก จนเห็นผู้หญิงคนในกระจกหน้าตาเหมือนเธอทำสีหน้าร้าย ๆ แล้วพูดกับเธอว่า...

‘เธอมันก็เป็นแค่เมียที่เขาไม่ต้องการเท่านั้นแหละยาหยี จะทำอะไรก็ดูน่าเบื่อสำหรับเขาไปซะหมด ขนาดร้องไห้เธอก็ยังน่ารำคาญในสายตาเขาเลย’

“ฮึก...” ยาหยียกมือเช็ดคราบน้ำตาที่เปรอะเปื้อนบนใบหน้า จากนั้นเธอถอดชุดแต่งงานออกจากตัว ถอดเครื่องประดับออกจากหัว ก่อนจะเดินไปเปิดน้ำให้เต็มอ่างและก้าวขาลงไปในอ่างอาบน้ำอย่างเหม่อลอย

“คุณพ่อคุณแม่ขา มารับหนูไปอยู่ด้วยนะคะ” ร่างบางเอนตัวนอนราบลงไปในอ่างอาบน้ำ ค่อย ๆ ไถลตัวให้หัวจมดิ่งไปใต้น้ำ จากนั้นหญิงสาวกลั้นหายใจ พยายามทำให้ตัวเองขาดออกซิเจนด้วยการกลืนน้ำเข้าปากจนแก้มป่อง แต่เสี้ยววินาทีก็มีภาพหญิงวัยกลางคนผุดขึ้นเข้ามาในห้วงความคิด แล้วส่งยิ้มหวานให้ยาหยีด้วยความอ่อนโยน...

‘พ่อกับแม่ยังรอดูความสำเร็จของหนูนะจ๊ะลูกรัก’

เสียงอ่อนโยนนั้นเป็นเหมือนระฆังที่เตือนสติต่อสิ่งที่เธอตัดสินใจฆ่าตัวตายเพียงอารมณ์ชั่ววูบ ยาหยีดันตัวเองผุดขึ้นจากน้ำด้วยใบหน้าซีดเผือด

“เฮือก! แค่ก ๆ แม่! หนูขอโทษที่อ่อนแอ หนูขอโทษที่คิดโง่ ๆ พ่อกับแม่ไม่ต้องเป็นห่วงหนูนะคะ หนูสัญญาว่าจะไม่ทำอะไรโง่ ๆ แบบนี้อีก พ่อกับแม่รอหนูหน่อยนะคะ ถ้าถึงเวลานั้นหนูจะกลับไปหาพ่อกับแม่ เราจะได้อยู่ใกล้ ๆ กัน” ยาหยียิ้มทั้งน้ำตากับคำสัญญาของตัวเอง ก่อนที่เธอจะลุกจากอ่างอาบน้ำ เดินไปอยู่ใต้เรนชาวเวอร์ปล่อยให้สายน้ำรินไหลชโลมกาย

หลังจากยาหยีทำธุระส่วนตัวเสร็จ เธอก็เข้ามาในห้องนอนอีกครั้ง แต่ก็ยังเห็นวายุนั่งสูบบุหรี่อยู่ที่ปลายเตียง นี่ถ้าการสูบบุหรี่เป็นการแข่งกีฬา เขาคงชนะไปแล้ว

“หนูขอไปนอนอีกห้องนะคะเฮีย...” นี่อาจจะเป็นทางออกที่ดีที่สุด เพราะเขาเองก็คงไม่อยากนอนกับเธอหรอก

“จะไปก็รีบออกจากห้องของฉันไปสิ...”

คำตอบกลับเหมือนโดนเขาตบหน้าจนรู้สึกชา หญิงสาวจึงไม่รอช้าที่จะเดินไปเปิดประตู แต่ยังไม่ทันจะก้าวขาให้พ้นจากกรอบประตู ยาหยีก็ต้องชะงักนิ่งยืนอยู่กับที่ด้วยสีหน้าตกใจปนเปไปด้วยความสงสัยเมื่อเห็นอาทิตย์และจันทร์ฉายนอนอยู่บนโซฟาหน้าห้องหอ

“ป๊า! ม้า! มาทำอะไรตรงนี้คะ...”

“คืนนี้ม้ากับป๊าจะนอนตรงนี้จ้ะ ว่าแต่หนูเถอะจะออกไปไหนจ๊ะ” ก็หลังจากที่วายุดึงยาหยีเข้าห้องหอ จันทร์ฉายเดาไว้อยู่แล้วว่าลูกชายของเธอคงจะไล่ลูกสะใภ้ไปนอนที่อื่นแน่ และนั่นเป็นสิ่งที่จันทร์ฉายไม่ยอม เธอและอาทิตย์ก็เลยสั่งให้แม่บ้านจากคฤหาสน์ขนย้ายโซฟาแบบปรับนอนได้มาตั้งฐานเฝ้าสามีภรรยาป้ายแดงในคืนนี้

“ป๊า ม้า ยังไม่กลับบ้านอีกเหรอครับ? แล้วเนี่ยมานอนหน้าห้องผมทำไม” ใบหน้าหล่อเหลาขมวดคิ้วจนเป็นปม เมื่อเดินมาเห็นคุณพ่อคุณแม่ของเขานอนสบายใจเฉิบอยู่หน้าห้องราวกับบอดีการ์ด

“แล้วมึงไล่ลูกสะใภ้ของกูออกจากห้องทำไมล่ะ?...” อาทิตย์ถามวายุน้ำเสียงนิ่งอย่างเอาเรื่อง

“ผมไม่ได้ไล่ ยาหยีอยากไปนอนห้องอื่นเองต่างหากล่ะป๊า”

“เอาละ ๆ ถ้าไม่ได้ไล่น้อง ก็พาน้องเข้านอนได้แล้ว คืนนี้ห้ามออกจากห้องหอให้เสียฤกษ์ล่ะ” จันทร์ฉายดันหนุ่มสาวเข้าห้องหอไป พลางคิดว่าวายุคงจะนิ่งเฉยกับยาหยีได้ไม่นานหรอก สักวันวายุก็ต้องแพ้กับความสวยและความน่ารักของยาหยี ไม่ว่าจะเป็นหน้าตาหรือนิสัยใจคอ

หลังจากประตูห้องปิดแนบสนิท วายุก็พูดน้ำเสียงขุ่นเคืองใส่ยาหยีทันที “หาแต่เรื่องให้ฉันโดนด่า...”

“หนูไม่คิดว่าป๊ากับม้าจะ...”

“หยุดแก้ตัว แล้วไปนอนซะ” วายุยกมือห้ามอย่างหงุดหงิด เขาไม่อยากฟังอะไรจากยาหยีทั้งนั้น เพราะเวลาอยู่ต่อหน้าพ่อกับแม่ของเขา เธอก็เอาแต่เงียบ แล้วตอนนี้จะมาอธิบายเพื่ออะไร?

“...” ยาหยีพยักหน้าทำตามคำสั่งของเขาโดยไม่ได้ปริปากอธิบายอะไรต่อ เพราะต่อให้เธอไม่ได้ตั้งใจสร้างเรื่องให้เขาโดนป๊าม้าตำหนิ แต่เธอก็คงผิดในสายตาของเขาอยู่ดี

เมื่อเห็นยาหยีหน้าหงอย วายุก็เดินหนีเข้าห้องน้ำไป เขาใช้เวลาอาบน้ำยี่สิบนาทีก็จัดการธุระส่วนตัวเสร็จ และเมื่อเข้ามาในห้องนอนอีกครั้งก็เห็นยาหยีปรือตามองเขาเหมือนกำลังจะเคลิ้มหลับ พอเห็นยาหยีอยู่ในอาการแบบนั้น ความคิดชั่ว ๆ ดำมืดก็ผุดเข้ามาในหัว เขาจึงไม่รอช้าที่จะถอดชุดคลุมสีดำออกจากตัวแล้วโยนทิ้งลงบนพื้นข้างเตียงทันที

“ฮะ...เฮีย...” ยาหยีจากที่กำลังจะเคลิ้มหลับก็เบิกตากว้างขึ้น ก่อนจะรีบดึงผ้าห่มมาห่อตัวไว้แน่น เมื่อเห็นส่วนกลางกายของเขาเต็มตาอีกครั้ง มิหนำซ้ำครั้งนี้มันแข็งปั้กแถมมีเส้นปูดโปนล้อมรอบแท่งยาวอย่างน่ากลัว มันไม่ได้อ่อนตัวเหมือนที่เธอเห็นก่อนหน้านี้

“หึ...ทำตัวไร้เดียงสาจังเลยนะ” วายุไม่สนใจกับการแสดงของยาหยีแม้แต่น้อย แต่เขากลับกระชากผ้าห่มสลัดทิ้งลงข้างเตียง ก่อนจะจับชายกระโปรงชุดนอนที่คลุมถึงข้อเท้าเล็กถกขึ้นไว้ที่เอวคอดกิ่ว จนส่วนล่างเนียนขาวที่มีแพนตี้ตัวจิ๋วปกปิดรอยนูนสามเหลี่ยมอวบอูมโชว์เด่นหราอย่างเชิญชวน เขาจึงไม่รอช้าที่จะจับขาเรียวอ้าออกกว้าง แล้วขยับตัวไปนั่งแทรกกลางหว่างขาเรียวสวยทันที

“ฮะ…เฮียอย่าทำแบบนี้นะคะ...” ยาหยีดิ้นหนีจะลงจากเตียง แต่ทว่าวายุกลับโน้มตัวทาบทับร่างบางเอาไว้ ทำให้หญิงสาวจมไปกับที่นอนอย่างไม่มีทางหลีกหนี

“อย่าทำเป็นสะดีดสะดิ้งหน่อยเลย ตอนนี้เป็นเวลาเข้าหอ ผัวเมียก็ต้องเอากันสิ เธอจะได้ฉันเป็นผัวสมใจไง”