Chapter 17

Chapter 17

ในเมื่อเขาให้กอด ยาหยีจึงไม่ได้อิดออดแต่อย่างใด หญิงสาวกระชับกอดเอวสอบไว้แน่น พร้อมกับเอนหัวซบแผ่นหลังแกร่งด้วยความรู้สึกวาบหวามใจที่ได้ขี่รถเล่นกับสามี

“กลัวตกหรือไงถึงได้กอดแน่นเชียว”

“หนูโดนเฮียตกมากกว่าค่ะ” ใช่...เธอตกหลุมรักผู้ชายคนนี้จนถอนตัวไม่ขึ้น จากที่รักเขาอยู่แล้ว พอเขายอมตามใจเธอบ้าง ยาหยีก็ยิ่งรักเขาเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งพันเปอร์เซ็นต์

“หึ...” วายุหลุดยิ้มในลำคอกับคำพูดของยาหยี ก่อนที่เขาจะปั่นจักรยานไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งมาถึงที่ทุ่งดอกกุหลาบ เขานั่งคร่อมจักรยานครู่หนึ่งจนยาหยีผละแขนออกจากเอว วายุจึงได้ลงจากรถจักรยานไปยืนสูดอากาศตรงด้านหน้าทุ่ง

ยาหยีที่เห็นคนตัวสูงกำลังยืนสูดอากาศ เธอก็รีบลงจากรถไปยืนข้างเขา แล้วหลับตาพริ้มสูดอากาศบริสุทธิ์บ้าง แต่พอลืมตาปุ๊บ ดอกกุหลาบสีแดงสดก็มาจ่ออยู่ตรงหน้า

“ขอบคุ...” ยาหยียังไม่ทันพูดขอบคุณจบประโยค วายุก็พูดดับฝันเธอเสียก่อน

“เอาดอกกุหลาบไปจัดใส่แจกันสิ...”

“จัดดอกไม้ใส่แจกัน ใครเขาจัดแค่ดอกเดียวล่ะคะ” ยาหยีตอบกลับอย่างเก้อเขิน ที่เธอคิดไปไกลว่าเขามอบดอกกุหลาบให้เธอฟีลเหมือนสามีให้ดอกไม้ภรรยาในยามเช้าอะไรเทือกนั้น แต่ความจริงแล้วมันไม่ใช่ตามที่เธอคิดเลย

“เอากี่ดอก”

“เป็นช่อใหญ่ ๆ เลยค่ะ...” ยาหยีทำไม้ทำมือเป็นช่อโต ๆ

“งั้นเหรอ?” เขาเลิกคิ้วขึ้นสูงพร้อมทั้งพยักหน้าตามคำพูดของยาหยี จากนั้นก็หักดอกกุหลาบ รูดหนามแหลมคมออก ก่อนจะส่งกุหลาบที่รวมกันเป็นช่อโตให้ยาหยี “พอไหม”

“พอแล้วค่ะ” ยาหยีตอบด้วยรอยยิ้มสดใส ก่อนที่จะหอบดอกกุหลาบไว้ในอ้อมแขน

“ปะกลับบ้านกันเถอะ” ว่าจบ เขาก็ขึ้นคร่อมจักรยาน ยาหยีก็รีบขึ้นซ้อนท้าย แต่ทว่าครั้งนี้ยาหยีเอาแขนกอดเอวสอบแค่ข้างเดียว เพราะแขนอีกข้างหอบดอกกุหลาบเอาไว้

“เอาดอกกุหลาบมานี่” วายุเอาดอกกุหลาบไปถือไว้เอง โดยที่ชายหนุ่มจับแฮนด์รถด้วยมือเพียงข้างเดียว แล้วดึงมือยาหยีให้โอบกอดเขาไว้ด้วยแขนทั้งสองข้าง

ในเมื่อเขาเปิดทางมาขนาดนี้ ยาหยีก็ยิ้มหน้าบาน เธอกอดเอวสอบไว้แน่น ก่อนจะหลับตาพริ้มดื่มด่ำบรรยากาศที่อบอวลไปด้วยความสุขตลอดทาง เธอรู้สึกอิ่มเอมใจมาก แม้กระทั่งเขาปั่นจักรยานจนมาถึงบ้านแล้ว แต่เธอกลับไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำ

“ถึงบ้านแล้ว” วายุเหลียวมองคนตัวเล็กที่หลับตาพริ้มยิ้มหวานราวกับฝันดี

“อื้อ ~ ถึงไวจัง” ยาหยีกอดกระชับเขาแน่นอีกครั้ง ก่อนจะปล่อยกอด แล้วลงจากจักรยานรับดอกกุหลาบมาถือไว้ จากนั้นทั้งคู่ก็เดินเข้าบ้านไปพร้อมกัน

หนึ่งชั่วโมงต่อมา

ในขณะที่ยาหยีกำลังเสียบก้านดอกกุหลาบตกแต่งใส่แจกันอยู่นั้น คนตัวสูงก็เดินมาซ้อนหลัง ก่อนจะโน้มตัวเอาปลายคางเกยไว้บนไหล่มน แล้วหันใบหน้าซุกไซ้ซอกคอขาว จากนั้นก็กระซิบกกหูเล็กด้วยน้ำเสียงกระเส่าราวกับร่ายมนตร์ใส่หญิงสาว

“กลิ่นดอกกุหลาบก็หอมดีเหมือนกันนะ” พูดจบเขาก็เดินไปนั่งบนโซฟา ทำราวกับว่าก่อนหน้านี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

แต่ทว่าหญิงสาวที่โดนเขายั่วไม่อาจจะอยู่นิ่งได้เธอแอบชำเลืองมองวายุอยู่บ่อยครั้งเหมือนกำลังหาโอกาสทำอะไรบางอย่าง จนกระทั่งหันไปอีกครั้งเห็นเขานั่งหลับตา ยาหยีก็เลยเดินย่องราวกับโจรสาว แล้วยื่นปากน้อย ๆ จุมพิตแก้มสากฟอดหนึ่ง

“แก้มของเฮียก็หอมเหมือนกันนะคะ”

“อืม ~ เธอนี้เผลอไม่ได้เลย”

“เฮียจะหอมแก้มหนูคืนไหมล่ะคะ แก้มของหนูหอมกว่าดอกกุหลาบอีกนะ พิสูจน์ไหมเอ่ย” ยาหยีใจกล้าหย่อนตัวนั่งบนโซฟาตัวเดียวกับเขา ก่อนจะยื่นใบหน้าไปใกล้ ๆ เขา

“เธอเนี่ยนะ” เขาหลุดยิ้มออกมาเหมือนถูกใจกับการกระทำของยาหยี จากนั้นเขาก็ยื่นหน้าไปหอมแก้มนุ่มสองฟอดหนัก ๆ

“ก็จริงอย่างที่เธอว่า”

“ว่าอะไรคะ”

“ก็แก้มของเธอหอมกว่าดอกกุหลาบไง”

“โอ๊ย...หนูจะตุย” ยาหยีเอามือกุมหน้าอก วินาทีนี้เธออาจจะตายได้เลยนะกับการหยอดกลับของเขา

“เวอร์จริง ๆ ไป ๆ ...ไปชงกาแฟให้ฉันดื่มหน่อยสิ เอารสชาติที่ฉันชอบนะ”

“ได้เลยค่ะ” หญิงสาวลุกพรวดเดินเข้าไปในครัวทันที แค่บอกรสชาติที่เขาชอบ เธอก็รู้แล้วว่าต้องรสชาติแบบไหน

แต่เข้าไปไม่ถึงนาทียาหยีก็กรีดร้องเสียงหลง

‘ว้ายยยย!’

วายุลุกพรวดเข้าไปในครัวอย่างรวดเร็วพร้อมกับมองสำรวจร่างกายของหญิงสาวเป็นสิ่งแรก

“เป็นอะไรหรือเปล่ายาหยี”

“ปะ...เปล่าค่ะ” เธอไม่กล้าบอกถึงความซุ่มซ่ามของตัวเอง ที่ทำน้ำร้อนหกลวกใส่เท้า

แต่เมื่อวายุมองไปเห็นเท้าของเธอบวมแดง เขาดุยาหยีไม่ได้จริงจังนัก “เจ็บตัวแล้วยังจะเปล่าอีก” ดุเสร็จ เขาก็อุ้มเธอเอาเท้าไปล้างน้ำเย็น แล้วอุ้มหญิงสาวไปนั่งบนโซฟา จากนั้นก็เอาน้ำแข็งมาประคบเย็น ก่อนจะทายาที่เท้าให้เธออย่างเบามือ

“เฮียขา ขอบคุณนะคะ” ยาหยียกมือไหว้วายุอย่างน่าเอ็นดูพร้อมกับกะพริบตาปริบ ๆ มองเขาตาแป๋วราวกับแมวขี้อ้อน

“อืม...” เขาพยักหน้าก่อนที่จะหย่อนตัวนั่งข้างหญิงสาว จากนั้นก็จับคนตัวเล็กให้เอนกายนอนหนุนตักของเขา

“โอ๋หนูหน่อย” ยาหยีเอามือสากมาทาบที่แก้มนุ่มของตัวเอง

“โอ๋”

“เฮียอะ”

“หึ...” วันนี้เขาหลุดยิ้มออกมาเป็นครั้งที่เท่าไรไม่รู้ แต่ยิ้มของเขาแต่ละครั้งมันเต็มไปด้วยความรู้สึกเอ็นดูยาหยี

และยิ่งเธอเอาใบหน้าซุกเข้าหน้าท้องแล้วถูไถอ้อน ๆ เขาก็เอามือลูบผมสลวยเบา ๆ อย่างอัตโนมัติ

ซึ่งการกระทำอ่อนโยนที่ไร้คำพูดของเขามันกลับสร้างความอุ่นซ่านหัวใจจนความรักแน่นอกคนตัวเล็ก...