สนิทมากขึ้น

วิเวียนทำกับข้าวอยู่ในครัวโดยไม่ได้ถามอาเธอร์ว่าเขาอยากจะกินอะไร เธอทำไปบ่นไปโดยไม่รู้ว่ามีอีกคนกำลังแอบยืนส่องความขี้บ่นของเธออยู่ อาเธอร์เดินไปหยิบเมล็ดแตงโมที่โต๊ะกินข้าวมาหนึ่งกำมือแล้วยืนพิงขอบประตูดูว่าเธอกำลังมีท่าทีแบบไหน

"ของฉันใส่ผักเยอะๆ หน่อยนะ"

เขาแหย่คนตัวเล็ก แล้วแทะเมล็ดแตงโมไปอย่างไม่ทุกข์ไม่ร้อนคอยกลั่นแกล้งคอยแหย่เธอ เขาแทะเมล็ดแตงโมแกะเอาเปลือกออกแล้วหยิบในส่วนที่กินได้ออกมาสะกิดไหล่เธอเมื่อเธอหันหน้ามาเขาก็ยัดมันเข้าไปในปากเธอโดยที่เธอยังไม่ได้ทำอะไรเลยแม้แต่อย่างเดียว

"นี่! คุณเอาอะไรมาให้ฉันกินเนี่ย"

อาเธอร์ยื่นเมล็ดแตงโมให้เธอดูก่อนที่จะยัดใส่เข้าไปในปากเธออีกเม็ดเขาทำแบบนี้อยู่สองสามครั้งแล้วอยู่ๆ ก็พึ่งจะคิดได้ว่าเขาไม่ควรทำแบบนี้กับมนุษย์อย่างเธอ อาเธอร์เดินกลับไปนั่งรอที่โต๊ะกินข้าวอย่างสงบเสงี่ยม?

"เสร็จยัง หิวแล้ว"

" ... "

"ทำช้าจัง แค่ต้มผักกับเส้นเนี่ย"

" ... "

"ได้ยัง หิวจนไส้จะขาดอยู่แล้ว"

สงบเสงี่ยมจริงๆ แหละเพราะยัยมนุษย์ที่อยู่ด้วยเนี่ยนอกจากจะไม่ยอมพูดกับเขาแล้วยังชอบทำตัวเจ้าปัญหา เห็นทีการอาสามาอยู่เป็นเพื่อนยัยนี่น่าจะลำบากเขาอยู่ไม่น้อย

"มาแล้วๆ นี่อาเธอร์มาช่วยฉันยกหน่อยสิ"

"เจ้า! เอ๊ย ... เธอกล้าดียังไงมาเรียกชื่อฉันเฉยๆ น่ะ"

"แล้วทำไมจะเรียกไม่ได้ละ"

เออ ... นั่นสิทำไมถึงจะเรียกไม่ได้อาเธอร์เองก็ลืมคิดในจุดนี้ไป อาเธอร์ลุกขึ้นไปช่วยยกชามสุกี้น้ำมาวางที่โต๊ะแล้วนั่งลงฝั่งตรงข้ามเขาตักอาหารเข้าปากโดยไม่พูดอะไรออกมาสักคำ ทำเอาวิเวียนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามอ้าปากค้างพลางคิดไปว่าอาหารที่เธอทำมันอร่อยขนาดนั้นเลยเหรอ เพราะปกติทำอาหารกินกับดาร์เรนเดียเธอก็มักจะบ่นประจำ

'เค็ม ...'

'จืดขนาดนี้ลืมปรุงรึไง'

"อร่อยไหม" อาเธอร์ไม่ตอบแต่กลับรีบตั้งหน้าตั้งตากินโดยไม่พูดอะไรออกมาสักคำราวกับว่ามัยอร่อยมาก และเขาเองก็หิวโหยมาก

"นี่อาเธอร์ อร่อยไหม"

"เธอก็ลองกินเองดูสิ"

ยกซดจนหมดชามแล้วกระดกน้ำเปล่าตามจนโล่งคออาเธอร์รีบเดินกลับไปที่ห้องนอนของตัวเอง ทิ้งตัวลงนั่งอย่างกล้ำกลืนฝืนทนพลางนึกถึงรสชาติอาหารแสนห่วยของวิเวียนแล้วแทบจะเป็นลม แต่เอ๊ะเมื่อกี้เขากินจนหมดเลยไหม หากกินเหลือเธอจะเสียใจหรือเปล่า

วิเวียนมองไปตามทางที่อาเธอร์เดินเข้าไปเธอบุ้ยปากอย่างไม่พอใจแล้วตักสุกี้เข้าปากกลืนไปคำแรกก็แทบจะพุ่งสิ่งที่กินเข้าไปเมื่อครู่ออกมาพลางคิดในใจว่าไม่เห็นจะอร่อยเลยอาเธอร์กินเข้าไปได้ไงหรือว่าอาหารรสชาติแบบนี้คือรสชาติอร่อยที่เทพนิยมกินกัน

"ชอบกินรสแบบนี้เหรอ"

ในเมื่อชอบแบบนี้เธอคงต้องสรรหาเมนูมาทำให้เขากินบ่อยๆ เสียแล้วไหนๆ ก็ต้องอยู่ร่วมกันจนกว่าดาร์เรนเดียจะกลับมา เธอคงต้องเข้าไปคุยเรื่องข้อตกลงในการอยู่ร่วมกันของเธอกับอาเธอร์สักหน่อย

ก๊อกๆ ก๊อกๆ

หลังจากกินข้าวเสร็จวิเวียนก็เก็บชามไปล้างแล้วเคาะประตูห้องนอนของอาเธอร์เพื่อจะคุยเรื่องข้อตกลงเมื่อยามที่ต้องอยู่ร่วมกัน เคาะไปได้พักเดียวประตูก็เปิดออกแต่เจ้าของร่างกลับนอนเอกเขนกอยู่บนฟูกอย่างสบายใจ

"ฉันมีเรื่องจะตกลงกับคุณ"

"เรื่องอะไร"

"ก็กฎเกณฑ์ในการอยู่ด้วยกันไง"

"ลองว่ามาสิ"

พูดพลางลุกขึ้นนั่งแล้วขยับเข้าไปใกล้ๆ วิเวียนที่นั่งลงที่ขอบเตียงของเขาพอดี อาเธอร์ลอบมองใบหน้าเนียนของวิเวียนบัดนี้เธอกำลังก้มหน้า ขนตาเธองอนยาวเป็นแพสวยทรงคิ้วก็สวยได้รูป เขาเผลอมองเธออยู่นานรู้ตัวอีกทีก็กินเวลาไปนานหลายนาทีเสียแล้ว

"คือ ฉันจะตั้งกฎการอยู่ร่วมกันของเราคุณต้องไม่เข้าออกห้องฉันตามใจชอบ แล้วก็ห้ามอ่านใจฉันโดยที่ไม่ได้รับอนุญาต แล้วก็ ..."

"แต่ ..."

"ฉันจะตกลงหรือไม่ มันเรื่องของฉัน" โพล่งขึ้นมาในตอนที่วิเวียนยังพูดไม่ทันจบ ทำเอาคนตัวเล็กอึ้งไปเหมือนกัน เธอชี้หน้าเทพหนุ่มจอมเอาแต่ใจ ไม่รู้จักมารยาทอ้าปากพะงาบๆ อย่างไม่รู้จะพูดอะไรออกมา อาเธอร์เห็นสีหน้าของวิเวียนแล้วนึกอยากกลั่นแกล้งเขาจงใจกัดเข้าที่นิ้วชี้เล็กๆ ของเธอเบาๆ อย่างหยอกล้อ

"อ่ะ! ไอ้บ้านี่!"

"ออกไปได้แล้วฉันจะทำงาน"

"ทำงาน?"

อาเธอร์พยักหน้าแล้วทิ้งตัวลงนอน ผายมือออกไปที่ประตูเพื่อเชิญให้วิเวียนออกไปด้วยรอยยิ้ม วิเวียนลุกขึ้นเดินไปทุบที่อกแกร่งของเขา แต่อาเธอร์รู้ทันความคิดรีบเอาหมอนมาบังเอาไว้ทำให้กำปั้นเล็กๆ ของเธอวางลงที่หมอนพอดี

"คิดจะทำร้ายฉัน ยังเร็วไปนะ"

คิ้วหน้ายกขึ้นอย่างกวนประสาท วิเวียนเองก็หงุดหงิดที่ทำอะไรเขาไม่ได้ เธอกลับไปที่ห้องของตัวเองปิดประตูเสียงดัง 'ปัง!' แล้วทิ้งตัวลงนอนด้วยอารมณ์ขุ่นมัว

- หลายวันต่อมา –

หลายวันแล้วที่เขาและเธออยู่ด้วยกัน ความสนิทสนมก็เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ อันที่จริงเพิ่มมาตั้งแต่วันแรกที่ได้อยู่ด้วยกันแล้ว เพราะกลัวว่าเธอจะเกร็งที่อยู่ๆ ก็มาอยู่กับผู้ชายเขาเลยทำทุกอย่างให้เธอคลายความกังวล

"นี่อาเธอร์ฉันจะไปซื้อเสื้อผ้านะ ของหมดสต๊อกแล้ว อ่อ แล้วก็ว่าจะแวะไปไหว้เจ้าขอพรให้เจอเนื้อคู่เร็วๆ สักหน่อย"

"เธอลืมไปแล้วเหรอ ว่าเธอขอพรกับฉันไว้แล้วจะไปขอกับใครอีก"

วิเวียนเดินไปยืนขวางหน้าโทรทัศน์ที่อาเธอร์กำลังดูอยู่ เธอรีบนั่งลงกับพื้นวางมือไว้ที่หัวเข่าของเขาแนบแก้มนวลลงบนมือที่วางเอาไว้พร้อมกับส่งน้ำเสียงออดอ้อนออกมา

"เมื่อไหร่ฉันจะเจอเนื้อคู่ คุณเทพ ฉันอยากมีคนรักจริงๆ แล้วนะ"

"เธออย่ามาเรื่องมากน่า ฉันยังไม่มีเวลาดูชะตาให้เธอ ทุกอย่างต้องเป็นไปตามคิว"

แพ้อาการออดอ้อนของเธอแบบนี้ทุกที ตั้งแต่วิเวียนรู้ว่าเธอเผลออธิษฐานขอพรจากอาเธอร์เมื่อหลายวันก่อนเธอก็มักจะเอาใจเขาเป็นพิเศษทุกครั้งที่นึกได้

"แต่ฉันอยากมีคู่แล้วนี่ ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยมีแฟนจริงๆ เลยสักครั้ง"

"ฉันยังไม่ว่าง เธอจะไปไหนก็ไปเถอะ!"