01

ฉันจ้องมองเพดานขาวหิมะอย่างซึมกะทือ พยายามสัมผัสชีวิตน้อยๆ ในท้องที่อยู่เป็นเพื่อนฉันมาสี่เดือน

แต่ว่า

ฉันหาเธอไม่เจออีกต่อไป!

น้ำตาฉันไหลลงมาจากหางตา เปียกชื้นเส้นผมบริเวณขมับ

คุณหมอเห็นสภาพฉันก็ถอนหายใจ ขณะที่เขาหันหลังเดินจากไป

ฉันคว้าแขนเขาไว้ ราวกับคว้าฟางที่พึ่งสุดท้ายได้

“หมอ ลูกของฉัน……”

“คุณยังสาว ยังมีลูกได้อีก”

“ไม่!”

ขณะนี้ ฉันถึงได้รู้ อะไรที่เรียกว่าความเจ็บปวดแทบขาดใจ

กลับถึงบ้าน ฉันลูบสัมผัสเสื้อผ้า ของเล่นที่ฉันเตรียมให้เจ้าหญิงตัวน้อยของตนครั้งแล้วครั้งเล่า

ตรงหน้าฉันล้วนเป็นรูปลักษณ์น่ารักไร้เดียงสาของเธอ ฉันอยากกอดเธอในอ้อมแขนแน่นๆ แต่พบว่าทุกอย่างเป็นภาพลวงตาฉันทั้งสิ้น

ลูกของฉัน

เจ้าหญิงตัวน้อยของฉัน

จะไม่ปรากฏในโลกของฉันอีกแล้ว

ฉันเกลียดตัวเองจับใจที่ปกป้องเธอไว้ไม่ได้

ฉันเกลียดเด่นภูมิผู้เฉยเมยและพรชนกผู้อำมหิตยิ่งกว่า

ฉันเผาของทั้งหมดของลูกรักเงียบๆ ก่อดินเป็นหลุมฝังศพขนาดเล็กหลุมหนึ่งให้เธอในลานบ้าน ในนั้นฝังศพเล็กๆ ของเธอที่เพิ่งงอกนิ้ว

เด่นภูมิที่กลับถึงบ้านแล้วตกใจกับหลุมฝังศพที่เพิ่มขึ้นมากับเสื้อผ้าที่ยังเผาไม่หมดในลานบ้าน เขามองฉันเหมือนมองคนบ้า

“น้ำผึ้ง เธอบ้าไปแล้วใช่ไหม เรื่องเล็กเธอกลับทำจนกลายเป็นแบบนี้”

ในยามราตรี ฉันจ้องเขาด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ เขาเหมือนตกใจกลัวฉัน

“ก็แค่เรื่องเล็กเมื่อตอนกลางวันน่ะเหรอ เธอต้องทำถึงขนาดนี้ด้วยเหรอ”

ความอึมครึมและเงียบงันของฉันแลกมาด้วยเด่นภูมิที่เกาหัวอย่างหงุดหงิด

“ฉันบอกเธอกี่รอบแล้ว ฉันกับพรบริสุทธิ์ใจกัน แล้วเธอดูเธอสิ ประพฤติตัวเป็นภรรยาตรงไหน”

เขาพูดพลางขมวดคิ้วอย่างชิงชัง “พรพูดไม่ผิดเลย คนที่ใจสกปรกมองอะไรก็สกปรกไปหมด”

ฉันแค่นหัวเราะ

“งั้นเหรอ พวกเธอสะอาดแค่ไหนกัน ถอดเสื้อผ้ามองกันและกันเหรอ?”

“เธอ! งี่เง่าชะมัด!” พูดจบก็กระแทกประตูจากไป

ฉันขี้เกียจสนใจว่าเขาจะไปไหน ต่อให้ตอนนี้เขาจะตายระหว่างทางไปหาพรชนกฉันก็จะปรบมือร้องเยี่ยม ถือว่าเขาชดใช้ชีวิตให้ลูกสาวฉัน