บทที่ 4

“นี่กะจะไม่เอาอะไรไปเลยเหรอ!” คริสเปิดประตูห้องนอนส่วนตัวน้องสาว และเอ่ยถามขึ้นทันทีที่เห็นกองเสื้อผ้าแค่น้อยนิดของเธอ

“แล้วต้องเอาอะไรไป?” เธอที่เก็บของลงกระเป๋าเดินทางขนาดกลาง หันมองพี่ชายคนโตที่เดินเข้ามาโดยไม่เคาะประตู

“ก็พวกเสื้อผ้า...” 

“พี่จะให้ฉันใส่ขนมิงค์เดินกลางแดดร้อน ๆ เมืองไทยหรือไง! ไร้สาระ! ออกไปได้แล้ว!” เสียงสั่นของโทรศัพท์มือถือส่วนตัวเธอดังขึ้น ทำให้เธอรู้สึกหงุดหงิด ที่พี่ชายเธอไม่ยอมออกไปสักที

“เออ! ไปแล้ว!” เธอมองให้แน่ใจว่าเขาไปแล้ว ก่อนจะพุ่งตัวไปล็อกประตูห้องและกดรับสาย

‘มีนาาาา!!’ เธอส่งยิ้มหวานให้โทรศัพท์และทิ้งตัวลงนอนหงายกับเตียง

“อะไร...” เธอชูมือถือให้ห่างจากใบหน้าเพื่อให้คนในกล้องมองเห็นหน้าเธอชัด ๆ

‘ทำไมรับช้าล่ะ!’ เสียงกระเง้ากระงอดดังออกมา

“ก็กำลังเก็บเสื้อผ้าอยู่ไง...” เสียงหัวเราะคิกคักดังออกมา

‘ขอดูนมหน่อยสิ!’ เธอดึงเสื้อและเอาโทรศัพท์ไปจ่อไว้ 

ตั้งแต่เธออัปไซซ์หน้าอกมา ทุกครั้งที่ ‘กอหญ้า’ เพื่อนสาวคนสนิทที่เมืองไทยโทรมา เธอมักจะขอดูหน้าอกปลอม ๆ ของเธอเสมอ

‘เหมือนจริงจัง! ถ้าเจอแล้วขอจับได้ไหม! เราอยากบีบ!’ เสียงหัวเราะคิกคักที่ดังลั่นอยู่ในห้องนอนขนาดใหญ่ของเธอ ไม่ได้ทำให้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาได้ยินเพราะเป็นห้องเก็บเสียง

สองสาวคุยกันและนัดแนะ บอกไฟลต์บินว่าจะถึงไทยประมาณกี่โมง เพื่อที่เพื่อนสาวเธอจะมารับ…

“เจอกันวันงานนะ...พ่อรักมีนา” เธอกอดตอบผู้เป็นพ่อด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง 

“สวัสดีครับคุณมีนา...” หญิงสาวตวัดสายตามองเขานิดหนึ่ง ก่อนจะพยักหน้ายืนหลังตรง รอบอดีการ์ดคนสนิทเปิดประตูรถให้ 

อเล็กซ์มองผู้หญิงตรงหน้าที่แต่งตัวสบาย ๆ และยกยิ้มมุมปาก ร่างกายผอมบาง แต่ยืนอย่างมั่นคง สายตาถือดีของเธอ...เจ้านายเขาจะต้องเจอศึกหนักอย่างแน่นอน!

เธอใส่เสื้อโอเวอร์ไซซ์ลายพรางสีดำธรรมดานุ่งทับใน กางเกงยีนขากระบอกสีซีด รองเท้าผ้าใบ Adidas YEEZY Boost 350 V2 "Blue Tint" สวมทับด้วยเสื้อกันหนาวขนมิงค์สีเทา สวมแว่นตาสีดำกันแดด ผมปล่อยยาวสลวย...

10 กว่าปี ที่ไม่เคยก้าวออกจากปีกของ ‘ดาเรล’ วันนี้เธอได้ออกมาแล้ว...ไม่มีแม้แต่เงาคนของพ่อเธอ 

รถลีมูซีนสุดหรูเคลื่อนออกจากคฤหาสน์หลังใหญ่ในกรุงลอนดอน มีเพียง ‘ริค’ ที่นั่งอยู่เบาะข้างหน้า สองมือที่กุมกันไว้บนตักสั่นเทาอย่างปกปิดไม่มิด

“..........” อเล็กซ์เหลือบมองผู้หญิงของนาย...เธอมีโรคประจำตัวอย่างนั้นเหรอ

“ริค...” เสียงหวานเอ่ยเรียกคนที่นั่งอยู่เบาะหน้า ขวดน้ำแร่ที่ถูกเปิดแล้ว ส่งกลับมาให้เธอ...รู้ใจกันถึงเพียงนี้!

“ถึงไทยแล้ว...เข้าไปพบนายกับผมนะครับ” เขาเอ่ยพร้อมกับยื่นพาสปอร์ตให้

“นายคุณไม่มีขาหรือไง...” 

“แต่...”

“อยากเจอก็มาหาสิ...จะรอ” ร่างบางเดินผ่านเขาไปและเข้าไปนั่งรอในเกต เธอไม่รับอะไรที่เขาให้คนเอาไปให้เลย...เธอจะรับของที่มาจากริคเท่านั้น

“ครับนาย...กำลังจะขึ้นเครื่องครับ”

“คุณมีนาครับ...นายจะคุยด้วย” เธอตวัดสายตามามอง ก่อนจะหันหน้ากลับไปเหมือนไม่ได้ยินในสิ่งที่เขาพูด มือแกร่งยื่นโทรศัพท์ค้างกลางอากาศ ก่อนริคจะค้อมหัวให้เขาและรับโทรศัพท์แทนเธอ

“ผมริคครับ...บอดีการ์ดคุณมีนา” เธอหยิบคุกกี้อามอนด์เข้าปากและกวาดสายตามองไปรอบ โดยไม่ได้สนใจว่าคนในโทรศัพท์คุยกันเช่นไร…ผ่านไปสักพักริควางสายและนั่งลงข้างเธอ ๆ หันไปมองและยื่นถุงคุกกี้ให้

“คุณควรเข้าพบคุณวาเลน...เพราะธุรกิจเราจะผ่านไปด้วยดีได้หรือไม่ มันขึ้นอยู่กับคุณครับ” ดวงตาคมสีฟ้า ที่มองสบดวงตาดำแวววาวของเธอ...บ่งบอกได้ว่าเธอคงเล่นอะไรสนุก ๆ ไม่ได้แล้ว

“ก็ไม่ได้บอกว่าจะไม่ไป...ฉันพูดเหรอ ‘ว่าไม่ไป’ ฮะ!” เธอเอ่ยเสียงกระแทกและหันไปมองหน้าอเล็กซ์ที่ยืนอยู่ไกล ๆ อย่างเอาเรื่อง

“เธอตกลงว่าจะเข้าไปพบคุณวาเลนครับ” หลังจากสู้รบกับความร้ายกาจของเธอสักพัก...ริคก็เดินมาบอกอเล็กซ์ว่า เธอเปลี่ยนใจจะเข้าไปหานายเขาแล้ว

“โอเค...ผมอเล็กซ์นะ ผมว่าเราน่าจะอายุเท่า ๆ กัน ก็มาอยู่กันดี ๆ เถอะนะ”