ห้องเช่าเร่าร้อน

ณ หอพักรวมแห่งหนึ่ง อยู่ใกล้มหาวิทยาลัยชื่อดัง หญิงสาวหน้าตาดี นามว่า มินตรา ลักขณาวิเศษ เธอมีชื่อเล่นมิน หญิงสาวเข้ามาทำงานเป็นนักร้องกลางคืน และเรียนภาคพิเศษในช่วงวันหยุด เสาร์-อาทิตย์

มินตราเลือกหอพักที่ราคาถูก จ่ายเพียงแค่เดือนละ 3000 บาทในเมืองกรุงก็ถือว่าถูกแสนถูกแล้ว มาอยู่หอพักที่นี่ โดยมีน้าสาวขับรถขนของมาส่ง ในวัยเด็กมินตรามีความใฝ่ฝันว่าอยากเป็นนักร้องอาชีพ จึงให้น้าสาวพาเดินสายประกวด แต่ก็ได้เพียงแค่รางวัลชมเชย และเงินรางวัลเล็กน้อย ๆ

“หนูอยูคนเดียวได้แน่นะมินตรา”

“ได้สิคะ หนูโตแล้วนะคะ น้าอร”

“เดี๋ยวน้าจะแวะมาหามินตรา บ่อย ๆ ละกัน อยู่ที่นี่ต้องทําตัวดี ๆ อย่าเถลไถล อย่าเชื่อใจใคร อย่ามีมนุษยสัมพันธ์ดีเกินไป ถ้ามีใครมาทําตัวแปลกๆ กับเราหรือพยายามยุ่งกับเราจนเกินไป ให้ถอยห่างเขาเอาไว้ น้าต้องเข้าเวรต่อแล้ว น้าไปก่อนะ”

มินตราอยู่กับน้าสาวเพียงสองคน แม่เธอเป็นมะเร็งเสียชีวิตตั้งแต่เธออายุได้แปดขวบ ก่อนหน้านั้นแม่เธอก็เลิกกับสามีตั้งแต่เธอยังแบเบาะ เธอไม่เคยเห็นหน้าตาบิดาเลยสักครั้ง พอแม่เสียชีวิตก็มาอยู่กับน้าและยาย เมื่อสองปีที่ผ่านมาคุณยายเธอก็เสียชีวิตไป จึงทำให้ทั้งบ้านเหลือเพียงแค่ เธอกับน้าสาวเท่านั้น

เจ้าของใบหน้าแสนหวานออกไปทางหมวยนิด ๆ เพราะเธอเป็นลูกครึ่งญี่ปุ่น มินตราเธอมีเสียงที่ไพเราะ บวกกับหน้าตาผิวพรรณที่ขาวเนียน พวงแก้มแดงอิ่ม ร่างอวบอั๋นกำลังดี หญิงสาวถอนหายใจออกมา เมื่อทำความสะอาดห้องเสร็จแล้ว ข้าวของเครื่องใช้ก็จัดได้เป็นระเบียบเรียบร้อย

ทว่าจังหวะที่หันหลังกลับมาพร้อมกับอุปกรณ์ทำความสะอาดที่กำลังจะเอาไปคืนเจ้าของหอพัก เธอกลับหันหลังไปชนกับชายหนุ่มที่ยืนอยู่พอดี หญิงสาวตกใจแทบจะหวีดร้อง เมื่อกายเล็กอ้อนแอ้นปะทะกายหนากำยำที่มายืนซ้อนข้างหลังตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้

“........” ริมฝีปากบากเกือบจะหลุดกรี๊ดออกมา แต่กลั้นไว้ทันจึงเม้มปากไว้แน่น เธอไม่รู้จักผู้ชายตรงหน้า แต่เดาว่าการแต่งกายชุดนักศึกษา ก็คงเป็นคนเช่าห้องใกล้ ๆ กับเธอ

ก่อนที่สองตาอันหวาดหวั่นของหญิงสาวจะเบิกโตในเวลาต่อมา เมื่อหันมาสบตาคนข้างหน้า

“เออ!.. ขอโทษครับ คุณอยู่ห้องนี้เหรอครับ”

“อะ คะ ฉันพักห้องนี้”

“เอ..แต่ว่าผมจองห้องนี้ไว้แล้วนะครับ

“ฉันเพิ่งทำความสะอาดเสร็จ แล้วฉันก็จ่ายเงินค่าเช่าพร้อมเงินมัดจำไปแล้วนะคะ”

“อืมห์ งั้นเดี๋ยวผมไปถามเจ้าของหอก่อนนะครับ คุณรอตรงนี้แหละ”

“ฉันก็ต้องไปหาเจ้าของหอเหมือนกัน จะเอาอุปกรณ์พวกนี้ไปคืน” เธอยื่นม๊อบถูพื้นพร้อมถังปั่นให้เขาดู

เมื่อทั้งสองไปถามเจ้าของหอพัก ก็ได้ความว่า ทั้งคู่จองห้องพักสลับกัน ซึ่งจริง ๆ ไล่ไปไล่มาแล้วก็เป็นความผิดพลาดของเจ้าของหอพักนั่นแหละ เขาจึงให้ตกลงกันเองว่าจะเอายังไงแล้วค่อยมาบอก เพราะราคาห้องก็เท่ากัน เพียงแค่ย้ายของสลับห้องกันก็จบ แต่เรื่องที่ไม่จบก็คือ มินตราไม่ยอมนั่นเอง

“สรุปคุณจะคืนห้องนั้นให้ผมหรือเปล่า”

“ไม่ คุณก็เอาห้องฉันไปสิ ห้องคุณฉันทำความสะอาดไว้หมดแล้ว”

“แต่ผมชอบห้องนั้น”

“ฉันไม่ให้ ฉันเองทำความสะอาดแทบตาย คนเก่าทำสกปรกไว้มาก แล้วอีกอย่างฉันเหนื่อยฉันอยากนอนพัก”

“นอนตั้งแต่หัววันเนี่ยเหรอครับ”

“ก็เรื่องของฉัน” มินตราปิดประตูดังปัง ใส่หน้าเด็กหนุ่มที่เดาว่าเขาน่าจะอยู่ปีหนึ่งและอายุก็น่าจะน้อยกว่าเธอหลายปี มินตรานั้นเธอเรียนภาคพิเศษ ป.โท อายุก็มากกว่านายหน้าอ่อนคนนั้นอยู่แล้ว และเธอก็ต้องนอนกลางวันเพราะเธอรับงานร้องเพลงที่ห้องอาหารแห่งหนึ่ง