บทที่ 1 หวังดี

ห้องลับ..ประธานหื่น

หวังดี

ค่ำคืนที่เงียบสงัดมีเพียงเสียงฝีเท้าคัทชูของเธอกระทบกับพื้นต่อกแตกๆกับชายกระโปรงจีบรอบพริ้วไหวเหนือเข่า...

เมื่อ 2 ปีที่แล้ว มีอา หญิงสาวใบหน้าสวยหวาน ตา กลมโต ผิวขาวเนียน ผมดำยาวสลวย นัดเจอเพื่อนเพื่อทำรายงานกันที่ร้านแห่งหนึ่ง เธอเพียงใส่หน้ากากปิดบังใบหน้า เพื่อป้องกันโรคระบาดอย่างโควิด แต่ทว่าเธอดันนั่งรถไปลงผิดซอย ด้วยเหตุนี้เธอจึงพลัดหลงกันกับเพืี่อนเข้าไปยังกลุ่มวัยรุ่นที่กำลังรวมตัวกันดื่มตั้งแก๊งวงเหล้า เขาทั้งหลายหมายจะ จับเธอมารุมโทรม

มีอา มองหาทางที่จะหนี..."ขอโทษค่ะ ฉันมาผิดซอย" เสียงเจื่อนๆพร้อมขาก้าวถอยหลัง...

หวังอี้ หนุ่มลูกครึ่งไทยจีน ที่มาชุดมหาวิทยาลัยวันนั้นเขาไปงานเลี้ยงรุ่นรำลึกความหลังกันกับเพื่อนๆจึงใส่ชุดมหาลัย ขากลับจึงรวมตัวดื่มเหล้ากับเพื่อนๆอีกหลายกลุ่ม หวังอี้เห็นอย่างนั้นดูท่าว่าคงไม่ดีแน่ๆถ้าปล่อยไปแบบนั้นเขาจึงคว้าตัวหญิงสาวออกมา

"เร็วเข้า..ทางนี้" เสียงทุ้มดังตะโกนออกมา

"ห๊า..!!!!!!!!!!!"

หญิงสาวอยู่ในอาการตกใจสุดขีดวินาทีนั้นเธอทำอะไรไม่ถูกหน้าตาแต่ละคนถึงจะดูไม่เถื่อนเท่าไหร่นัก แต่ก็ไม่หวังดีแน่ๆ สาวน้อยร่างบางหน้าตาดีอย่างเธอ ต้องตกมาอยู่ท่ามกลางคนพวกนี้ ....แต่ชายหนุ่มคนที่คว้าตัวเธอวิ่งออกมา ดูท่าก็น่าจะดีที่สุดในความคิดของในตอนนั้น เธอจึงพลันตัดสินใจวิ่งตามเขาออกมา

ชายหนุ่มร่างสูง นำพาตัวเธอหลบมายังอีกห้องกว้าง ที่มีข้าวของวางเรียงราย แต่เสียดายทว่าห้องนี้ ดันเป็นห้องที่มีกระจกสามารถมองเข้าไปเห็นข้างในได้..ฉับพลันพวกชายฉกรรจ์ตามมาเห็นนั้นเข้า แต่ดูท่าว่าเหมือนพวกเขาจะรู้จักกันหรือไม่ก็ไม่อาจแน่ใจ ...

ทันใดนั้นชายหนุ่มผลักร่างบางของเธอให้นอนลงบนโซฟาที่อยู่ในห้องนั้น เธอไม่ใช่ผู้หญิงที่พวกฝ่ายบุรุษกระดิกนิ้วแล้วเธอจะกระโดดขึ้นเตียงกับใครง่ายๆ ฉะนั้นเธอจึงดิ้นและขัดขืนสุดกำลัง

"โอ้ย..!!นี่แก จะทำอะไรฉัน ปล่อยนะ" เสียงสั่นโวยวายและดิ้นอยู่ไม่หยุด

"อยู่เฉยๆอยากตายรึไง...หรือจะออกไปให้พวกนั้นข่มขืนเลยดีมั้ย" เขาตะหวาดเธอออกไปเพื่อให้เธอหยุดดิ้น

หวังอี้ใช้มือหนาปิดปากเธอไว้แล้วโน้มตัวลงต่ำเพื่อคร่อมตัวร่างบางของเธอโดยทำท่าราวกับว่ากำลังจะข่มขืนเธอยังไงยังงั้น...เขาคนนี้กำลังจะทำอะไรกันนะ ชายหนุ่มขยิบตา พยักหน้ากับเธอ เพื่อเป็นสัญญานให้รู้ว่า เธอต้องเชื่อฟังฉันเธอต้องอยู่นิ่งๆอะไรทำนองนั้น..

เมื่อกลุ่มเพื่อนชายฉกรรจ์ มองเข้ามาอีก หวังอี้ ทำท่าโยกขยับขึ้นๆลงๆเป็นจังหวะเพื่อหลอกคนข้างนอก มีอา เธอได้แต่นอนมองหน้าเขาที่กำลังทำท่า ขย่ม ใบหน้าของมีอาในตอนนี้แดงเป็นมะเขือเทศที่สุขพร้อมทานเลยทีเดียว ยิ่งเมื่อเวลาเขาโน้มตัวมาไกล้ๆใจเธอแทบจะขาด เมื่อหนุ่มหล่อ ปล่อยลมหายใจอุ่นรินรดต้นคอ หยาดเหงื่อหยดรดใบหน้า ยิ่งปลุกเร้าให้เธอยิ่งใจสั่น เขาช่วยเธอโดยที่เราไม่รู้จักกันด้วยซ้ำ...

สองมือได้แต่ขยุ้มที่อกเสื้อตัวเองนอนมองหน้าเขานิ่งๆ เธอต้องถึงกับเม้มปากกลืนน้ำลายเลยซะทีเดียว วินาทีนี้ใจเต้นแรงแทบไม่เป็นจังหวะ หากครานี้ระเบิดได้ใจคงระเบิดไปนานแล้ว.

พิจารณาใบหน้าจมูกโด่งปลายรั้น ของเขาช่างหล่อเหลา ผิวพรรณขาวสะอาดเกลี้ยงเกลา ทรงผมคลุมใบหน้าเธอสามารถจดจำใบหน้าเช่นนี้ได้เป็นอย่างดี เสื้อเชิ้ตสีขาวที่ชายหนุ่มเมื่อโน้มตัวลงทีไร คอเสื้อที่ลึกกว้างขยับลง มองทะลุเห็นถึงหัวนมสีชมพู โดยรู้ว่าข้างในมีกล้ามซิกแพ็คแน่นๆแน่ๆ . นี่ชายคนนีี้ที่อยู่ตรงหน้าเขากำลังช่วยเธอให้พ้นจากเงื้อมมือ ชายกลุ่มนี้อยู่ใช่มั้ย.แทบไม่น่าเชื่อเขาช่างแสนดีและมีน้ำใจยิ่งนัก

สักพักเสียงทุ้มต่ำพลันตะโกนออกไปบอกคนข้างว่า ..

."พวกเมิงอย่าพึ่งขัดจังหวะกู "

ผ่านไปสักพักเมื่อละสายตาจากชายฉกรรจ์ พลันขยับร่างหนาออกจากมีอา

"คุณๆเจ็บตรงไหนรึป่าว"เสียงทุ้มเอ่ยถาม

"ปะเปล่าค่ะ "

"ดึกดื่นขนาดนี้ ออกไปไหนคนเดียวมันอันตรายไม่กลัวหรือไง"

"ฉะ ฉันนัดเพื่อนไว้ตรงนั้น แต่ดันไปผิดซอยเลยมาเจอ พวกนักเลงนี้เข้าอ่ะ ...นี่เรียนอยู่ปีใหนเนี่ย..??"

"ฉัน อยู่ ปี 3 นิเทศค่ะ"

"อ่อ เราปี4ไกล้จะจบแล้ว" ชายหนุ่มตีเนียนโกหกไป เพราะยังไงคงไม่เจอกันอีกหรอก

''งั้นก็เป็นรุ่นพี่หนูสิ พี่ชื่ออะไรคะ?

"อึม... พี่ชื่อหวังดี"ชายหนุ่มไม่ยอมบอกชื่อที่แท้จริง

"หนูชื่อ.........."ฉับพลันชายหนุ่มรีบคว้ามือหญิงสาวออกทางประตูด้านหลังโดยไม่ทันฟังเสียงทีเธอแนะนำตัว เขามองว่าคนข้างนอกเผลอละสายตาไปแล้วจึงพาเธอหนีออกไป

" เร็วเข้า...วิ่งเร็ว"

"นี่ฟังนะ เธอรีบวิ่งออกไปให้พ้นซอยนี้ข้างหน้าจะมีร้านอาหารขนาดใหญ่คนจะเยอะๆให้เธอรอแทกซี่ตรงนั้น เธอหาทางกลับบ้านให้ปลอดภัยนะ ฉันจะล่อพวกมันเอง"

'พร้อมนะ.."

"วิ่ง........."

หญิงสาวพลันพยักหน้า แล้วหันมาถาม

"แล้วพี่ล่ะคะ ?...

"ไปเถอะน่า...บอกให้วิ่งเดี่ยวมันก็ตามมา"..

สุดเสียงพูดหญิงสาววิ่งสุดชีวิตจนไปเจอร้านอาหาร ตามที่ชายหนุ่มบอกไว้ไม่มีผิด แต่เมื่อพอมองหันหลังกลับไปก็ไร้วี่แววชายผู้นั้น เขาเป็นใครกันนะ เขาจะปลอดภัยมั้ย เราจะได้เจอกันมั้ย ยังไม่ทันได้ขอบคุณเลย...เธออยากจะขอบคุณเขาสักครั้ง..ใบหน้านั้นยังจำได้ติดตา..ทุกอย่างตีรวนอยู่ในหัว ไปหมด

......."ฉันจะตามหาเขาให้ได้."..

โปรดติดตามตอนต่อไป...ขอหัวใจคนละดวงเพืีอเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ