3/2 ในคืนที่เราต่างก็เหงา

กริ๊ง กริ๊ง

เสียงโทรศัพท์โทรเข้ามา ตอนแรกแพทคิดว่าคงเป็นราเชนแต่ไม่ใช่ กลับเป็นเสียงของผู้หญิง

“สวัสดีค่ะเมียเก่าของดิว” เสียงแบบตัวอิจฉาในหนังพูดเข้ามาในโทรศัพท์

“เธอเป็นใครต้องการอะไร”

แพทเธอรู้ว่าต้องเป็นเมียใหม่ของดิว แต่เธอไม่รู้ว่าที่ทรายโทรมาต้องการอะไร

“ทรายไงทำเป็นจำไม่ได้ ก็แค่เป็นห่วงกลัวไม่มีที่ซุกหัวนอน ก็เลยอยากจะบอกว่าตอนนี้ดิวเขาย้ายไปอยู่กับฉันแล้ว ถ้าเธออยากกลับมาอยู่ที่ห้องก็ได้นะ สงสาร...”

แพทอยากจะให้คนที่โทรมา ได้มาเห็นจังว่าตอนนี้เธออยู่ที่ไหน และมันเป็นอย่างไร แต่การไม่พูดคงจะดีกว่า

“ขอบใจมากนะ แค่นี้ก่อนนะพอดีแฟนโทรเข้ามา”

แพทชิงวางสายก่อน เธออดขำตัวเองไม่ได้ ที่พูดไปได้อย่างไรกัน ว่าแฟนโทรเข้ามาทั้งที่เธอไม่มีแฟนเสียหน่อย

หญิงสาวตัดสินใจได้แล้ว เธอยอมผิด ยอมเลว แค่ขอทำตามหัวใจสักครั้ง และถ้าเธอเป็นเมียของราเชนทุกคนในบ้านของเธอก็จะสบายและที่สำคัญเธอก็รู้สึกมีความสุขกับการเป็นเมียน้อยของเขา มากกว่าการเป็นเมียหลวงของผู้ชายเห็นแก่ตัวอย่างดิว

‘เย็นนี้เจอกันที่ห้องนะคะ’

หญิงสาวตัดสินใจส่งไลน์ไป จากเบอร์โทรศัพท์ที่เขาให้ไว้ แพทไม่กล้าเปิดดูว่าอีกฝ่ายจะตอบกลับว่าอย่างไร เธอคิดแต่เพียงว่าอยากให้เวลาเดินเร็วๆ เย็นนี้เธออยากเจอเขาแล้ว

อาหารเช้าที่ชายหนุ่มทำไว้ให้เธอ คือข้าวต้มหมู ถึงรสชาติจะไม่ค่อยเท่าไหร่ แต่สำหรับสาวโรงงานอย่างแพท มันเป็นข้าวต้มที่อร่อยที่สุดในโลก

ความรู้สึกเสียใจที่ถูกอดีตแฟนหนุ่มบอกเลิกมันจางลงจากหัวใจที่มันบอบช้ำจนไม่เหลือความเจ็บแล้ว แต่สิ่งที่ยังตกตะกอนอยู่คือความหวาดระแวง แพทเองเธอคิดว่าตอนนี้เธอลืมความเจ็บปวดได้ เพราะมีราเชนเข้ามาเติมเต็ม แต่ในเมื่อเขานอกใจภรรยาได้ สักวันเขาก็คงเบื่อและทิ้งเธอไปอีกคน

หญิงสาวที่เป็นเด็กดีของบุพการีมาโดยตลอด จนเธอยอมเสียตัวให้ดิวและตอนนี้เธอก็กำลังจะเป็นเมียน้อย แพทสับสนกับหัวใจตัวเอง ค่ารถที่ต้องไปหาหมอของพ่อทุกเดือนก็เป็นพัน ค่าไปโรงเรียนของน้องๆอีก ข้าวที่พ่อกับแม่ทำก็อีกเกือบสองเดือนกว่าจะได้เกี่ยว ความดีกับความชั่วมันกำลังเอาชนะกันอยู่ ในความคิดของผู้หญิงที่ชีวิตแทบจะไม่เหลือทางเลือก

“ไหนๆก็เสียไปแล้ว อย่างน้อยเราก็ขอเป็นเมียน้อยที่เจียมตัว”

หญิงสาวพูดกับตัวเอง เธอเสียตัวให้เขาไปแล้ว อย่างไรก็ได้ชื่อว่าเป็นเมีย แต่เธอจะไม่แสดงตัว จะเจียมตัวให้มากที่สุด

รอยช้ำที่หน้าเมื่อคืนยังมองไม่ค่อยเห็น แต่วันนี้กลับยิ่งช้ำชัดเจนมาก แพทกินยาและทายาที่ราเชนซื้อมาให้เธอเมื่อวาน ขณะทีมือกำลังถูวนที่รอยเขียวภาพของดิวที่เคยเอาใจใส่เธอเมื่อครั้งที่รถจักรยานล้มตอนขี่ไปเล่นที่นากัน ก็ทำให้คนโดนทิ้งอดร้องไห้ไม่ได้

หญิงสาวคิดทบทวนถึงครั้งที่ดิวมีคนใหม่ เธอยังสัมผัสได้โดยที่ไม่ต้องมีใครมาบอก สักวันภรรยาของผู้จัดการก็คงสัมผัสได้เหมือนเธอ แต่แพทก็ยังแปลกใจ เมื่อคืนตั้งแต่ที่โรงงานมาจนถึงตอนนอน เขาไม่เห็นภรรยาของราเชนจะโทรมาหาสามีเลย และทำไมเขาถึงไม่โทรไปบอกภรรยาว่าจะไม่กลับ หญิงสาวยิ่งคิดยิ่งรู้สึกแปลกใจ ในความสัมพันธ์ของสามีภรรยาคู่นี้ แต่เธอคงไม่กล้าถาม สักวันถ้าเธอกับเขายังอยู่กันแบบนี้เธอคงได้รู้เอง

“ทำไมกลับมาเร็วจังคะ”

หญิงสาวสงสัยเพราะนี่ก็แค่เพียงบ่ายสองเอง แต่ราชันกลับที่คอนโดแล้ว

“เอาไปเก็บในตู้ให้ผมหน่อย”

ผู้จัดการไม่ตอบแต่กลับส่งเสื้อผ้าทำงานที่รีดมาเรียบร้อยยื่นให้ภรรยาคนใหม่เอาไปใส่ตู้เสื้อผ้าที่อยู่ในห้องน้ำ

“คุณจะค้างที่นี่เหรอคะคืนนี้เห็นเตรียมเสื้อผ้ามาหลายชุด”

แพทถามทันทีเมื่อเก็บเสื้อผ้าเสร็จแล้วเดินออกมาจากประตูห้องน้ำ

“ใช่ ผมจะนอนนี่คืนนี้” ราเชนถอดเนกไทและนั่งลงบนโซฟาอย่างดูสบายใจ

“แล้วที่บ้านคุณจะไม่ว่าเอาเหรอคะ”

“ถ้าคุณหมายถึงภรรยาผม เขาไม่สนใจหรอกถ้าผมไม่หายไปนานเป็นเดือน หรือผมยังไปที่โรงงานอยู่ สำหรับเขาต้องการแค่นี้ นิศาเขาเป็นผู้หญิงที่ไม่ได้ต้องการให้สามีอยู่ด้วยตลอดเวลา หรือจริงๆ แล้วเขาไม่ต้องการเลย ผมยังไม่ค่อยแน่ใจ”