ตอนที่ 5

ตอนที่ 5 มันเป็นไปไม่ได้

เวลาล่วงเลยผ่านมากว่าสามปี ของขวัญก็ยังครองความโสดไร้เงาชายหนุ่มคนไหนมาใกล้ชิด ถึงอยากจะมีก็มีไม่ได้หรอก ก็พ่อเสือดุคอยขวางทุกคน ซึ่งตอนนี้รชาพี่ชายต่างสายเลือดคนโตก็มีทายาทน้อย ๆ ออกมาสืบสกุลแล้ว ส่วนเพชรกล้านั้นก็พึ่งคืนดีกับจันทร์เจ้าขา หลังจากที่เจ้าขาพึ่งกลับมาจากประเทศอังกฤษพร้อมด้วยลูกชายตัวน้อยที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกันกับลูกของรชา

สองขาเรียวก้าวเข้าไปข้างในตึกของดราก้อนกรุ๊ป ซึ่งนาน ๆ เธอจะมาที่นี่สักครั้งหนึ่ง เพราะงานส่วนใหญ่ที่อยู่ข้างในล้วนอันตราย ถึงแม้ของขวัญจะฝึกทักษะการต่อสู้มาอย่างชำนาญ แต่เดวิดก็ยังไม่ปล่อยให้ลูกสาวตัวเองเข้ามารับผิดชอบงานในส่วนนี้

"สวัสดีครับคุณหนู"

เสียงกล่าวคำทักทายพร้อมก้มหัวลงทำความเคารพของลูกน้องดังขึ้นอย่างพร้อมเพรียงเมื่อเห็นทายาทสาวเพียงคนเดียวเดินเข้ามาถึงข้างใน

"เฮียรชากับเฮียเพชรอยู่ไหนคะ"

ของขวัญถามขึ้นเมื่อมองดูรอบ ๆ กลับไร้เงาพี่ชายทั้งสองคนอยู่บริเวณนี้

"นายทั้งสองคนกำลังประชุมอยู่ครับ อีกไม่นานน่าจะเสร็จ"

ลูกน้องคนที่ยืนอยู่ใกล้ที่สุดตอบคำถามขึ้นมา

"งั้นขวัญรอในห้องก็ได้ ถ้าเฮียมาแล้วบอกว่าขวัญรออยู่นะ"

"ครับคุณหนู"

เมื่อออกคำสั่งเสร็จของขวัญก็เดินตรงไปยังห้องทำงานของพี่ชายทั้งสองทันที

กว่าครึ่งชั่วโมง ทายาทหนุ่มสองคนของดราก้อนกรุ๊ปก็เดินกลับเข้ามาในห้องทำงาน สายตาคมสองคู่จับจ้องอยู่ที่น้องสาวสุดท้องด้วยความแปลกใจ เพราะปกติจะไม่เห็นของขวัญมาที่นี่เท่าไหร่นอกจากจะมีธุระอะไรจริง ๆ

"ว่าไงคะ น้องสาวคนสวยของเฮีย ลมอะไรหอบมาถึงได้มาหาเฮียถึงที่นี่ หรือว่าคิดถึงเฮียสองคนคะ"

เสียงของรชาเอ่ยทักทายหญิงสาวที่นั่งอยู่ที่เก้าอี้ประจำโต๊ะทำงานของเขา ปกติรชาจะเป็นคนเคร่งขรึม แต่มีผู้หญิงเพียงแค่สามคนที่เขาจะอ่อนโยนด้วยก็คือ คุณหญิงลิตา ของขวัญ แล้วก็สุดที่รัก

"ก็เฮียทั้งคู่ทำงานจนลืมน้องลืมนุ่ง ไม่แวะไปหาขวัญบ้างเลย ขวัญก็เลยต้องมาหาเฮียที่นี่ไงล่ะคะ หิวข้าวแล้ว พาไปเลี้ยงข้าวหน่อยสิ"

น้ำเสียงหวานออดอ้อนพลางเดินไปกอดพี่ชายคนละที เพชรกล้ายกมือขึ้นลูบหัวเธออย่างแผ่วเบาด้วยความเอ็นดู ไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหนของขวัญก็ยังดูเป็นเด็กสามขวบในสายตาพี่ ๆ อยู่เสมอ

"งั้นก็ไปกันเลยมั้ยคะ เฮียทำงานกันเสร็จพอดี"

เมื่อได้ยินเพชรกล้าพี่ชายคนรองพูดขึ้น ใบหน้าสวยก็พยักขึ้นหลงหงึกหงักรับทันที

ร้านอาหารประจำของครอบครัว รชา เพชรกล้าและของขวัญ กำลังนั่งทานอาหารอยู่ข้างในโดยมีลูกน้องคอยป้องกันความปลอดภัยอยู่รอบร้าน เมนูอาหารที่อยู่ตรงหน้าล้วนเป็นของโปรดของน้องสาวคนเล็กทั้งนั้น

"ขวัญ เฮียถามจริง ๆ นะ ไอ้เสือมันไม่ดีตรงไหนเหรอ มันออกจะชอบขวัญมากนะ ทำไมขวัญไม่ลองเปิดใจให้มันดูสักหน่อย"

เพชรกล้าถามขึ้นเมื่อทุกคนทานอาหารกันเสร็จแล้ว

"เฮียเพชรก็น่าจะรู้ว่าขวัญไม่ได้ชอบเฮียเสือแบบนั้น คนอะไรกวนประสาทได้ทุกครั้งที่เจอกัน มันเป็นไปไม่ได้หรอกที่เราสองคนจะลงเอยกันน่ะ เฮียอย่าเสียเวลาเชียร์เลย"

คำตอบของเธอก็ไม่ต่างไปจากทุกครั้ง พี่ชายทั้งสองได้แต่ส่ายหัวไปมาให้กับความรั้นของน้องสาว ทั้งคู่รู้ดีว่าของขวัญเคยชอบผู้ชายคนหนึ่งมาก่อน และนั่นก็เป็นรักครั้งแรกของเธอ ถึงแม้จะอกหักตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่มคบเพราะอีกฝ่ายมีแฟนอยู่แล้ว แต่ของขวัญก็ไม่เคยลบผู้ชายคนนี้ออกไปจากหัวใจเลย และนี่ก็เป็นอีกสาเหตุหนึ่งที่รชากับเพชรกล้าต้องการให้ของขวัญเปิดใจให้กับไทเกอร์ เผื่อบางทีเธอจะได้ลืมความเจ็บช้ำจากความรักครั้งนั้นได้บ้าง

"ไอ้เสือ ทางนี้ ๆ"

เสียงของเพชรกล้าดังขึ้นทำให้อีกสองคนที่นั่งอยู่หันไปตามทางที่เขามองอยู่ ไทเกอร์กำลังเดินตรงมาที่โต๊ะ

"เฮียเพชรเรียกเฮียเสือมาทำไมห๊ะ"

ของขวัญหันไปถลึงตาพร้อมกับบ่นใส่พี่ชายเบา ๆ

"ก็เฮียกับเฮียรชายังต้องไปที่โกดังต่อ ก็เลยเรียกให้ไอ้เสือมารับขวัญไง กลับคนเดียวอันตรายจะตาย"

เหตุผลของพี่ชายฟังไม่ขึ้นสักนิด ลูกน้องที่ยืนอยู่รอบ ๆ นี่แค่เห็นก็ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้แล้ว จำเป็นอะไรที่จะต้องเรียกผู้ชายคนนั้นมาด้วย

เมื่อไทเกอร์มาถึง เพชรกล้ากับรชาก็ปลีกตัวออกจากตรงนั้นทันที

"ขวัญจะกลับบ้านเลยมั้ยคะ เฮียจะได้ไปส่ง หรืออยากจะไปที่ไหนก่อนหรือเปล่า"

ชายหนุ่มเอ่ยถามหญิงสาวตรงหน้าที่ตอนนี้ใบหน้าสวย ๆ กำลังบึ้งตึงบอกบุญไม่รับอย่างชัดเจน

"กลับบ้านเลยค่ะ ไม่อยากจะไปที่ไหน เบื่อ"

พูดเสร็จก็ลุกขึ้นเดินกระแทกเท้าใส่คนที่พึ่งมาโดยไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ไทเกอร์ไม่ได้ถือสากับอาการของเธอ เพราะตลอด 13 ปีที่ผ่านมา ตั้งแต่ของขวัญอายุ 13 จนตอนนี้เธออายุ 26 เข้าไปแล้ว ของขวัญก็เป็นแบบนี้กับเขามาตลอด