หัวใจมายา

บ้านหลังใหญ่ใจกลางเมือง มีเนื้อที่ไม่น้อยกว่าหนึ่งไร่ ภายในปลูกไม้นานาพรรณไว้หลากหลาย ทั้งหลังตบแต่งด้วยวัสดุราคาแพงที่สั่งตรงจากเมืองนอก ซึ่งก่อสร้างขึ้นมาเพื่อใช้เป็นเรือนหอเมื่อราวยี่สิบกว่าปีก่อน ทว่าปัจจุบันงานก่อสร้างยังคงแข็งแรงและมีรูปแบบที่ทันสมัยอยู่ ไม่ได้ล้าหลังเกินไปนัก “กองทัพ” เด็กหนุ่มอายุสิบเก้าปี พึ่งเข้าเรียนมหาวิทยาลัยได้เพียงปีแรกเท่านั้น ด้วยพื้นฐานครอบครัวที่มีอันจะกินเกินกว่าคนในกลุ่ม เขามักจะหมดเงินไปกับการเลี้ยงดูเพื่อนฝูง รวมไปถึงการเข้าสถานบันเทิงต่าง ๆ ยามค่ำคืน

“วันนี้จัดไปให้หนัก ฉันเลี้ยงเอง” คำพูดของชายหนุ่มพูดด้วยความคึกคะนอง พร้อมกับเสียงเฮลั่นของเหล่าบรรดาเพื่อนฝูงที่กำลังเมามายอยู่ในอารมณ์พลุ่งพล่าน เสียงเพลงบรรเลงอย่างอึกทึก เหล่านักดื่มพากันเต้นอย่างสนุกสนานจนลืมเวลา รวมถึงกองทัพด้วยเช่นกัน

“เห้ย..ไอ้ทัพ มึงใช้เงินแบบนี้ ไม่โดนพ่อมึงด่าบ้างไงวะ” ภาคีตบที่บ่าเพื่อนรัก แล้วเอ่ยถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น เพราะตลอดระยะเวลาเกือบหนึ่งปี เขามักเห็นกองทัพใช้เงินฟุ่มเฟือยเช่นนี้เสมอ

“โดนบ้าง แต่ถ้ากูแคร์ พวกมึงจะมีความสุขกันแบบนี้เหรอวะ” ชายหนุ่มหันใบหน้าแดงก่ำมาพูดกับเพื่อน ก่อนที่จะกลับไปยกแก้วแอลกอฮอล์ขึ้นดื่มอย่างไม่สำนึก

“ไอ้ทัพ..มึงอยากหาเงินด้วยตัวเองไหม แบบไม่ต้องขอเงินพ่อมึงมาผลาญให้เขาด่าอ่ะ” ภาคีกระซิบพูดด้วยสายตาเจ้าเล่ห์

“มึงพูดอะไรวะ” ชายหนุ่มยู่หน้าถามอย่างไม่เข้าใจ ก่อนที่รอยยิ้มของเพื่อนรัก จะคลี่ออกอย่างมีความหมาย

“กูมีสถานที่หนึ่งเว้ย..รับรองเลยถ้ามึงเข้าไปนะ มึงจะหาทางออกไม่เจอ แม่งโคตรสนุก ยิ่งมีทุนหนาแบบมึงด้วยแล้วอ่ะ มีแต่ได้กับได้ มึงดูนี่...” ภาคียกนาฬิกาสุดหรูขึ้นมาอวด ก่อนที่กองทัพจะจับมือเขาขึ้นแล้วเพ่งมองอย่างตั้งใจ พลางขมวดคิ้วด้วยความสงสัย

“มึงไปเอามาจากไหนวะ รุนนี้แพงชิบ”

“มึงอยากรู้เปล่าล่ะ”

“เอาดิ..”

“วันศุกร์เดี๋ยวกูพาไป” ภาคีพูดอย่างมีเลศนัยพลางตบบ่าเพื่อนเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะหันกลับไปนั่งดื่มเหล้าต่อ

ภายในบ้านหลังใหญ่ ปลายฝน เดินวนเวียนไปมาด้วยความเป็นห่วงน้องชาย เธอไม่ยอมหลับยอมนอนพลางชะเง้อคอมองไปยังรั้วประตูหน้าบ้าน ก่อนที่ช่ออิ่ม แม่บ้านจะเดินเข้ามาสอบถามด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน

“คุณหนูยังไม่นอนอีกเหรอคะ” ปลายฝนหันใบหน้ากังวลกลับมายังหญิงชราพลางส่ายศีรษะ แล้วเลื่อนสายตากลับไปจับจ้องยังประตูทางเข้าด้วยความร้อนใจ

“ป้าอิ่มว่า คุณพ่อจะกลับมาก่อนกองทัพไหมคะ” เธอถามด้วยสีหน้ากังวล มือน้อย ๆ กุมกันแน่นพร้อมกับแววตาเป็นประกายถามแม่บ้าน

“ป้าก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ วันนี้คุณท่านบอกว่าจะกลับประมาณตีสอง แต่นี่ก็ตีหนึ่งแล้วคุณกองทัพยังไม่กลับ ป้าคิดว่าแบบนี้ก็มีโอกาสที่คุณท่านจะกลับมาก่อนคุณกองทัพได้เหมือนกันค่ะ” เมื่อได้ยินดังนั้น ทำให้หญิงสาวยิ่งรู้สึกกังวลมากขึ้น เธอเดินวนไปมาอย่างใช้ความคิด

“กองทัพนะกองทัพ พี่พูดอะไรไม่เคยเชื่อกันเลย ถ้าคุณพ่อกลับมาแล้วเห็นว่ายังไม่กลับ บ้านแตกแน่ ๆ เลยค่ะป้าอิ่ม คราวก่อนก็ทีหนึ่งแล้ว ถ้ามีคราวนี้อีกฝนไม่อยากจะคิดเลยค่ะ” หญิงสาวพูดยังไม่ทันขาดคำ แสงไฟหน้ารถก็สว่างวาบขึ้นมา ทั้งปลายฝนและช่ออิ่มหันมองพร้อมกัน พลันรีบเดินออกมาดูด้วยความหวาดหวั่น

“นั่นเป็นรถของคุณท่าน หรือของคุณกองทัพกันแน่คะ ป้ามองไม่ชัดเลยค่ะ” หญิงชราหรี่ตามองพร้อมเอ่ยถามปลายฝน ก่อนที่หญิงสาวจะส่ายศีรษะภาวนาในใจ ให้รถคันที่เห็นเป็นน้องชายของตัวเอง

ก่อนเสียงเครื่องยนต์จะดับสนิท ทั้งปลายฝนและช่ออิ่มรีบเดินออกมาดู พร้อมกับร่างของกองทัพกำลังซวนเซเดินออกมาจากรถคันหรูด้วยเช่นกัน

“ตายแล้ว..คุณกองทัพ ทำไมเมามายแบบนี้ล่ะคะ อุ้ย..เดินไหวไหมคะเนี่ยะ..คุณหนูคะไม่ใช่รถคุณท่านค่ะ โชคดีนะคะที่คุณกองทัพกลับมาก่อน หาไม่แล้วคุณหนูปลายฝนคงโดนคุณท่านทำโทษอีกแน่ ๆ ค่ะ”

“ป้าอิ่มก็พูดมากเหมือนกันนะครับ ตั้งแต่รถจอดรถมาเนี่ย ผมก็ได้ยินแต่เสียงป้าอิ่มโวยวายอยู่คนเดียว จนแสบแก้วหูไปหมด..อึก! ผมก็กลับมาแล้วไง นี่เพราะเป็นห่วงพี่ปลายฝนหรอกนะ ถ้าไม่ห่วงจะกลับให้ยันสว่างเลย...” ชายหนุ่มพูดอ้อแอ้ พร้อมกับหญิงชรารีบเข้าไปประคองร่างหนานั้นไว้

“โอยกลิ่นเหล้าหึ่งเลยค่ะคุณหนู”

“ป้าอิ่มรีบพากองทัพเข้าบ้านก่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวจะไม่ทันคุณพ่อ หญิงสาววิ่งเข้าไปช่วยแม่บ้านประคองน้องชายขึ้นมายังด้านบนด้วยอีกแรง

“ป้าอิ่มปล่อยผมเถอะครับ ผมจะให้พี่ปลายฝนประคอง” ชายหนุ่มรั้งตัวไว้ ไม่ยอมขึ้นเดินขึ้นบันได พลางหันมาพูดกับหญิงชราด้วยใบหน้างอเง้าคล้ายกำลังเอาแต่ใจ

“อ้าว..อย่างนี้คุณหนูจะประคองคุณกองทัพถึงห้องไหมคะ เดี๋ยวก็พากันล้มลงบันไดมาทั้งพี่ทั้งน้องหรอกค่ะ ให้ป้าช่วยประคองอีกหน่อยเดียวก็ถึงห้องแล้ว คุณกองทัพอย่าดื้อเลยนะคะ เท่านี้ก็ทำให้คุณหนูไม่ได้หลับไม่ได้นอนมาค่อนคืนแล้ว” ช่ออิ่มยืนเทศนาอยู่ยกใหญ่ หากแต่ชายหนุ่มยังคงงอแงไม่ยอมให้หญิงชราถูกตัว เมื่อเห็นว่าเขาเมามากแล้วปลายฝนจึงหันกลับมายังช่ออิ่มแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่