5.แม่ทัพเผย วีรบุรุษกู้เมือง (1) NC25+

บทที่ 5 แม่ทัพเผย วีรบุรุษกู้เมือง

“ข้าเห็นชายคนนั้นแทงลำเนื้อเข้าไปที่รูรักของเจ้าด้วย ข้าอยากลองบ้าง”

“ถ้าเช่นนั้นเจ้าก็ต้องเป็นคณิกาแบบข้า”

“แบบเจ้า”

“ใช่ คณิกาแบบข้า ถ้ายิ่งเป็นที่โปรดปรานก็จะมีบุรุษแวะเวียนมาร่วมรักด้วยทุกคืน”

เจียวลี่คิดตาม ถ้าการร่วมรักมันมีความสุขเช่นนี้ งั้นมีทุกคืนก็ไม่มีวันเบื่อนะสิ

“อืมม ข้าอยากเป็นคณิกาแบบเจ้า”

“เช่นนั้นข้าจะบอกซูเย เจ้าพักผ่อนเถอะ”

“อืม..”

“นางยอมแล้วจริง ๆ หรือ” สวีอันประหลาดใจเล็กน้อย พลางยกจอกชาขึ้นดื่ม

“ใช่เจ้าค่ะ วิธีของพี่ซูได้ผลยิ่งนัก” ถิงถิงรีบรินชาให้ซูเย

“ข้าบอกแล้ว ว่ามีวิธีทีไม่ฝืนใจนาง” ซูเยยกชาขึ้นดื่มอย่างละเมียดละมัย

“ที่สำคัญนางยังบริสุทธิ์” ถิงถิงป้องปากพูด

“ดี..ดี อีกสองวันแม่ทัพเผย จะกลับจากลาดตระเวน เขาเป็นแขกสำคัญของหอ และยังเป็นวีรบุรุษกู้เมืองด้วย ถิงถิงเจ้าก็คอยสอนเคล็ดลับให้นาง ข้าจะให้นางรับใช้แม่ทัพเผยเป็นคนแรก” ซูเยเอ่ยสั่ง

“แม่ทัพเผย …” เจียวลี่ครุ่นคิด ผู้คนในเมืองนี้ทุกคนต่างรู้จักเขา ผู้เป็นวีรบุรุษกู้เมือง ชนะศัตรูกู้แคว้น นางได้ยินชื่อเสียงของเขามาตั้งแต่ยังเด็ก

“ใช่อีกสองวัน เจ้าจะต้องรับใช้แม่ทัพเผย กลัวหรือไม่ ข้าได้ยินมาว่าท่านแม่ทัพเป็นบุรุษรูปงาม องอาจพาเผยร่างกายสูงใหญ่”

“ฟังจากที่เจ้าพูด ข้าก็เริ่มกลัวขึ้นมาแล้ว เข้าเป็นแม่ทัพที่ฆ่าศัตรูมานับร้อยนับพัน ถ้าข้าทำไม่ถูกใจ ข้าคงถูกดาบแม่ทัพหันคอตายเสีย”

“นี่เจ้าคิดมากไปแล้ว” ถิงถิงขำนางเบา ๆ

“ข้ามีวิธี เดี๋ยวจะสอนให้ เจ้าเตรียมตัวแต่งชุดสวย ๆ รอได้เลย” ถิงถิงใช้มือแตะที่บ่าเจียวลี่เบา ๆ

ในที่สุดวันนั้นก็มาถึง เจียวลี่นั่งอยู่ในห้อง นางสวมชุดผ้าแพรเนื้อละเอียดที่ซูเยจัดเตรียมไว้ให้โดยเฉพาะ สีแดงของชุดตัดกับสีผิวขาวของนางจนดูโดดเด่น ใบหน้างดงามนัยตาหวานของเจียวลี่เอาแต่จ้องมองที่ประตูด้วยใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ

ด้านล่างของหอแม่ทัพเผยและลูกน้องคนสนิท ต่างดื่มกินกันจนได้ที่ ร่างใหญ่หันไปหาซูเยเจ้าของหอ

“วันนี้ได้ข่าวว่าเจ้าเตรียมของขวัญพิเศษให้ข้าหรือ” เสียงทุ้มแววตาดุ ถึงแม้จะมีอาการเมานิดหน่อย แต่สายตาคมดุก็ยังดูแข็งกร้าว

“ถูกแล้วเจ้าค่ะท่านแม่ทัพ นางรออยู่บนห้อง” ซูเยเอ่ย ก่อนโน้มกายเข้าใกล้กระซิบที่ข้างหูแม่ทัพ

“ท่านช่วยอ่อนโยนกับนางหน่อยนะเจ้าคะ นางเป็นหญิงพรหมจรรย์”

“ได้..ข้าจะอ่อนโยนหน่อยแล้วกัน” พูดจบร่างหนากำยำก็ลุกขึ้นโดยซูเยเป็นคนนำทางไป

“เจ้าว่าท่านแม่ทัพจะอ่อนโยนเป็นหรือ ไปลาดตระเวนอยู่สามเดือนย่อมกลัดมันมาก ๆ แน่”

“ข้าก็ว่าเช่นนั้น” หญิงคณิกาสองคนซุบซิบกัน

“เจียวลี่ ข้าพาแม่ทัพเผยมาส่ง เจ้าก็ปรนนิบัติท่านแม่ทัพให้ดี ๆ ล่ะ”

ซูเยเปิดประตูเข้าไป จากนั้นจึงได้เดินออกมากพร้อมปิดประตูลงกลอนให้

“คะ..คาราวะท่านแม่ทัพเผย ขะ..ข้ามีนามว่าเจียวลี่เจ้าค่ะ” นางยกสองมือขึ้นมาประกบพร้อมโค้งคำนับพยายามควบคุมอาการตื่นตระหนก

“ลุกขึ้นเถอะ…เจียวลี่” ร่างหนาแตะที่แขนของนางเบา ๆ

“จะ..เจ้าคะ” นางรีบลดมือลงแต่ยังคงก้มหน้า

“เจ้ากลัวข้าหรือ”

“ปะ…เปล่าเจ้าคะ”

“เปล่าแล้วยังก้มหน้าหลบเช่นนี้หรือ” อาจเป็นเพราะเขาเป็นถึงแม่ทัพใหญ่ น้ำเสียงจึงได้ดูดุดัน จึงทำให้นางยิ่งกลัวจนตัวสั่นลืมสิ้นทุกอย่างที่ถิงถิงกับซูเยสั่งสอนมา

ร่างเล็กเข่าอ่อนลงไปคุกเข่ากับพื้น

“ข้าผิดไปแล้วเจ้าคะ ข้าผิดไปแล้วท่านอย่าฆ่าข้าเลยนะเจ้าคะ”

“......”

นางก้มหมอบนิ่งตัวสั่นไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัว

“มองหน้าข้าสิ ข้าหน้ากลัวขนาดนั้นเชียวหรือ”

มือหนาเลื่อนลงไปเชยปลายคางของนางขึ้นมา ดวงตาสวยก็ได้มองใบหน้าเขาได้อย่างชัดเจน จนนิ่งค้างไป

'ใบหน้าขอเขาช่างหล่อเหลายิ่งหนัก' นางคิดในใจ จนไม่อาจละสายตาไปจากเขาได้เลย

ส่วนเขาเองก็จ้องใบหน้าที่งดงามของนางเช่นกัน

“เจียวลี่เจ้างามยิ่งนัก ลุกขึ้นมารินสุราให้ข้า”

“เจ้าค่ะ”

นางทำตามที่เขาสั่ง รินสุราลงจอกก่อนจะป้อนให้เขาตามที่ถูกสอนมา แม่ทัพหนุ่มยิ้มกริ่มเขาดื่มสุราที่นางป้อนจนหมดจอก จังหวะที่นางกำลังจะรินสุราใหม่

มือหนาก็รวบเอวบางของนางและดึงมานั่งอยู่บนตัก เขาโน้มใบหน้าลงแล้วกดจูบที่ริมฝีกปากเล็กแล้วปล่อยสุราเข้าปากนาง

เจียวลี่ตื่นตระหนก แต่ก็กลืนสุราที่ป่อนออกจากปากเขา พร้อมกับลิ้นอุ่นที่สอดเข้ามากวาดต้อนอยู่ในโพรงปาก

มือเล็กของเจียวลี่กำสาปเสื้อเขาจนแน่น

“อืมม..หวานยิ่งนัก” เขาถอนจูบออกใช้นิ้วมือเช็คคราบสุราที่ปลายคางนางอย่างหลงใหล จากนั้นจึงหันไปหยิบสุราทั้งกาและยกเทใส่ปากตนเองจนหนำใจ ก็โน้มลงมาจูบป้อนสุราให้นางต่อ เขาทำเช่นนี้อยู่หลายครั้งจนนางก็เริ่มรู้สึกมึมเมากับรสจูบและรสของสุรา

"เจียวลี่..." เสียงทุ้มต่ำของเขาเปล่งออกมาเพียงแผ่วเบา แต่กลับสะเทือนลึกถึงหัวใจ

นางเบือนหน้าหลบ แต่แม่ทัพเผยกลับใช้มือรั้งคางเรียวให้เงยขึ้น ดวงหน้าสวยหวานที่ซีดเผือดเพราะความกลัวและเขินอายสะท้อนอยู่เต็มแววตาเขา

"เจ้ากลัวข้าหรือ" เขากระซิบ ริมฝีปากร้อนผ่าวเฉียดผิวแก้มละเอียด

เจียวลี่ไม่ตอบ ริมฝีปากนุ่มเม้มแน่น นิ้วเรียวยังสั่นระริกอยู่ในอุ้งมือแข็งแกร่งของเขา ทว่าดวงตากลมโตกลับฉายประกายลังเลที่แสนเย้ายวน

แม่ทัพเผยมองนางอย่างอดกลั้น ราวกับนักล่าที่กักเก็บสัญชาตญาณป่าเถื่อนไว้หลังม่านแห่งความอดทน เขาโน้มใบหน้าลงมาอีกนิด ปลายจมูกแตะจมูกนางเบา ๆ ก่อนที่จะเอ่ยเสียงพร่า

“เจ้าอย่าปฏิเสธข้า” ดวงตาคมดุจเหยี่ยวของเขาเป็นประกายวาวโรจน์

"และข้าจะอ่อนโยนให้มากที่สุด"

เจียวลี่หอบหายใจสะท้าน ทั้งกายทั้งใจเหมือนตกอยู่ในมนต์สะกด นางกะพริบตาช้า ๆ แล้วหลับตาลงอย่างเชื่องช้า ริมฝีปากบางเผยอรับคำเชิญเชื้อ

เพียงเท่านั้น...แม่ทัพเผยก็ไม่อาจเหนี่ยวรั้งตนเองได้อีก

เขาก้มลงบดจูบอย่างร้อนแรงลงบนริมฝีปากนุ่มละมุน รุกเร้า ไล่ต้อนราวกับต้องการกลืนกินความหวานในตัวนางจนหมดสิ้น ลิ้นร้อนรุกราน กวาดไล้และเกี่ยวพันจนเจียวลี่ต้องร้องครางเบา ๆ อย่างไม่รู้ตัว

ปลายนิ้วแข็งกร้าวไล้จากลำคอขาวผ่องลงไปยังลาดไหล่ บีบเคล้นเนื้ออ่อนนุ่มใต้ปลายนิ้วด้วยความหิวกระหาย อาภรณ์บางเบาค่อย ๆ เลื่อนหลุดจากไหล่บอบบาง แพรผิวเนียนสะท้อนแสงจันทร์เย้ายวนจนแทบลืมหายใจ

"อืม...ท่านแม่ทัพ" เจียวลี่ครางในลำคออย่างอดกลั้น ร่างกายบอบบางบิดเร้าเล็กน้อยใต้สัมผัสหยาบกระด้างนั้น

แม่ทัพเผยเลื่อนริมฝีปากลงมา ไล้เรื่อยตามแนวลำคอระหง สูดดมกลิ่นหอมอ่อนจากเรือนกายนางอย่างไม่อาจข่มกลั้น ทุกสัมผัสของเขาอ่อนโยนในตอนต้น...แล้วแปรเปลี่ยนเป็นรุนแรง ราวกับเปลวเพลิงที่ถูกสายลมโหมกระพือ

มือหนารั้งเอวบางแน่น จับให้นางเบียดชิดแนบอกอันแข็งแกร่ง เสียงหอบหายใจดังสะท้อนก้องในความเงียบ

"เจียวลี่...คืนนี้เจ้าคือของข้า..." เขาครางกระซิบชิดใบหูนุ่ม ปลดเปลื้องพันธนาการบนร่างกายของตนเองจนหมด ร่างกายกำยำแข็งแรงเต็มไปด้วยมัดกล้ามและแผลเป็นมากมายบนตัวเขา

รวมถึงเครื่องเพศบุรุษขนาดใหญ่ กำลังแข็งตัวจนเส้นเลือดรอบลำปูดโปน

ริมฝีปากยังคงบดขยี้ ลิ้นร้อนรุกราน ผิวกายแนบแน่นจนแยกไม่ออกว่าใครเป็นใคร อาภรณ์ของนางชั้นแล้วชั้นเล่าร่วงหล่นเหมือนกลีบดอกไม้โปรยปราย

ใบหน้าหล่อกดปลายจมูกไซร์ลงที่ซอกคอของนางอย่างคลั่งไคล้ ร่างใหญ่ไซร์สูดกลิ่นหอมลากจากต้นคอสลับทั้งสองข้าง

ฝ่ามือหยาบกร้านลูบไล้ร่างกายส่วนเว้าส่วนโค้งจนถึงเนินอก และออกแรงบีบนวดเบา ๆ

ใบหน้าหล่อไซร้เลื่อนต่ำลงจนถึงเนินอก เขาไม่รอช้าที่จะลิ้มชิมปลายยอดถัน ที่ใช้นิ้วมือเขี่ยจนตั้งชันไว้ จนนางเสียววูบวาบ ร่างกายของเจียวลี่เริ่มอ่อนระทวย นางสะดุ้งเบา ๆ ทุกครั้งที่ปลายลิ้นอุ่นตวัดผ่านหัวนมของนาง

“อืมม…ท่านแม่ทัพ” เสียงครางหวาน เริ่มหลุดออกมาอย่างสุดกลั้น

มืออีกข้างประคองหลังของนางไว้ ส่วนอีกข้างก็ลูบไล้อยู่ที่โคนขาอ่อนใกล้จะถึงเนินสวาท

“อ๊ะ .. ซี้ดด” เจียวลี่สะดุ้งเล็กน้อยเมื่อนิ้วหนาหยาบกร้านจากการจับดาบ กำลังแหวกกลีบเนื้อนุ่มนิ่มแล้วบดขยี้ที่ติ่งเสียวเบา ๆ

“อื้มม ซี้ดด ทะ..ท่านแม่ทัพ” เสียงครางสะอื้นเบา ๆ ของเจียวลี่เล็ดลอดออกมาเมื่อต้องเผชิญกับความรู้สึกที่ไม่เคยรู้จักมาก่อน กายกลางของนางกำลังถูกมือของเขาบดขยี้

"ข้าอยู่ตรงนี้ และนิ้วของข้ากำลังจะเข้าไปในตัวเจ้า" เสียงเขาอ่อนโยน แล้วเขาก็กระซิบเสียงแผ่วข้างหู ก่อนจะกดจุมพิตอีกครั้ง พร้อมกับนิ้วหนาที่ค่อยสอดเข้าไปในตัวนางอย่างเนิบนาบและแน่วแน่...

“อ๊ะ อ๊ะ ซี้ดด” กายนางสั่นสะท้าน ความเจ็บปวดแทรกซึมเข้ามาอย่างหักห้ามไม่ได้ ทว่าในเวลาเดียวกัน ความร้อนรุ่มและความเสน่หาก็โหมกระหน่ำราวพายุบ้าคลั่ง

“นิดเดียว เจ้าจะเจ็บแค่นิดเดียว” ท่ามกลางเสียงครางสั่นพร่าและแรงสะท้านไหวของหญิงสาวในอ้อมแขน รูของนางตอดรัดนิ้วหนาจนเขารู้สึกได้

ความรู้สึกที่พยายามจะอดกลั้นให้อ่อนโยน เริ่มควบคุมไม่อยู่

คืนนี้เขาจะจารึกตัวตนของตนไว้ในร่างและวิญญาณของนาง...