หวานกระสัน

‘มาลาวรรณ’ มองบ้านไม้เก่าแก่ของต้นตระกูลที่เป็นมรดกตกทอดมาถึงตัวหล่อน บ้านที่หล่อนเคยอยู่อาศัยมาตั้งแต่จำความได้ และเป็นบ้านที่หล่อนจากไปนาน

เดิมทีหล่อนไม่เคยคิดอยากได้ทรัพย์สินในส่วนของบิดาเลยสักนิด แต่เพราะพินัยกรรมจะเปิดไม่ได้หากหล่อนไม่บินกลับมา และนั่นจะเท่ากับว่า คนอื่นๆ ที่คิดว่าตนเองมีส่วนในพินัยกรรมก็จะไม่ได้รับรู้ในส่วนของตัวเองเช่นกัน

พ่อกับแม่ของหล่อนแยกทางในช่วงที่หล่อนกำลังเติบโตเป็นสาวสะพรั่ง แม่ซึ่งเป็นสาวสังคมชั้นสูงมีเชื้อสายผู้ดีเก่า พาหล่อนบินลัดฟ้าไปตั้งรกรากที่ประเทศแถบยุโรป เพราะแม่หวังว่าเมืองศิวิไลซ์จะหล่อหลอมให้หล่อนเติบโตขึ้นมาแล้วดูเป็นผู้ดีทุกกระเบียดนิ้วเหมือนกับแม่ เพราะแม่เองก็เป็นนักเรียนนอกจบจากที่นี่

แม่อยากให้หล่อนได้พบกับสังคมดีๆ สังคมคนรวยเหมือนๆ กัน และเป็นสังคมที่หล่อนจะสามารถหาผู้ชายดีๆ เป็นคู่ครองได้อย่างสมน้ำสมเนื้อ แต่หล่อนอยากบอกว่าแม่ ‘คิดผิด’

ผิดตั้งแต่ที่แม่คิดว่าที่นั่นจะทำให้หล่อนพบกับสังคมดีๆ เพราะสังคมที่ดีของแม่ อาจไม่ใช่สังคมดีๆ สำหรับหล่อน และสังคมคนรวยๆ เหมือนกัน อาจไม่เหมาะกับเด็กบ้านแตก รวมทั้งผู้ชายดีๆ ก็ไม่ได้มาจากสังคมดีๆ หรอก เพราะผู้ชายที่เข้าหาหล่อนมันก็มีจุดมุ่งหมายเดียว

สายตาผู้ชายทุกคนที่หล่อนข้องแวะ ไม่มีใครเลยที่จะมองหล่อนด้วยความบริสุทธิ์ใจ ทุกคนหวังจะเชยชมเรือนร่างงดงามของหล่อนกันทั้งนั้น

ร่างสะโอดสะองในสัดส่วนอะร้าอร่ามก้าวเข้าสู่อาณาเขตที่บัดนี้เป็นของหล่อนโดยชอบธรรม เกือบ 20 ปีแล้วที่หล่อนไม่ได้กลับมาเมืองไทย อะไรเปลี่ยนแปลงไปเยอะ เริ่มตั้งแต่สนามบินนานาชาติที่โอ่อ่าทันสมัย บ้านเมืองที่เปลี่ยนไปจนแทบไม่มีเค้าเดิม ผู้คนมากมาย รถยนต์หนาแน่น ตึกรามมากมายที่ผุดขึ้นไปทั่วทุกหัวระแหง ทุกอย่างดูเปลี่ยนไปหมด

โดยเฉพาะญาติพี่น้องที่เคยรังเกียจรังงอนหล่อนกับแม่ก็ต่างล้มหายตายจาก ที่เหลือก็ไม่มีเรี่ยวแรงใดจะมาเห็นแย้งอะไรได้ เพราะหากกีดกันไม่ให้หล่อนกลับมา นั่นก็คือพินัยกรรมจะไม่มีวันได้เปิด เพราะพ่อแจ้งกับทนายประจำตระกูลไว้ว่า พินัยกรรมจะเปิดได้ก็ต่อเมื่อมีหล่อนเข้าร่วมรับฟังด้วยเท่านั้น

เดิมทีหล่อนไม่อยากกลับ อยากแกล้งให้คนทางนี้ทุรนทุรายกับสิ่งที่อยากได้แต่ไม่อาจได้มาครอบครอง อยากให้คนทางนี้รับรสชาติทรมานเหมือนหล่อนกับแม่บ้าง แต่แม่ก็บอกให้หล่อนกลับมา กลับมาทวงสิ่งที่เคยเป็นของหล่อน

นั่นคือครั้งแรกที่หล่อนคิดว่าแม่พูดถูก

เพราะบ้านเก่าโบราณที่ปลูกสร้างมากกว่า 100 ปี ตั้งอยู่ในย่านเศรษฐกิจของเมืองหลวง แค่สนนราคาของที่ดินก็มหาศาล แต่นั่นไม่ใช่ที่หล่อนสนใจหรอก เพราะแค่มรดกที่บรรดาผัวแก่ทิ้งไว้ให้หล่อนนับพันล้าน ชาตินี้ทั้งชาติหล่อนก็ใช้ไม่หมดแล้ว แต่เพราะสถานที่แห่งนี้เสมือนทำให้หล่อนหวนหาอดีต อดีตที่ฝังกบไปพร้อมๆ กับความเจ็บปวดของหล่อนกับแม่ แต่หล่อนก็ยังคิดถึง ใครคนนั้น คนที่ทำให้หล่อนรู้จัก ‘ความรัก... ครั้งแรก’

มาลาวรรณเดินไปในสวนสไตล์ยุโรปที่อยู่ด้านข้างของตัวบ้าน แววตาไหวระริกดีใจที่บางอย่างในความทรงจำยังเหลือเค้าให้เห็น หล่อนรีบสาวเท้าก้าวเข้าใกล้ บล็อกปูนที่ถูกก่อขึ้นมาเพื่อปลูกไม้ประดับและเพื่อกั้นอาณาเขตไว้สำหรับเป็นสถานที่นั่งเล่นยังคงอยู่

กุหลาบขาวเรียงแถวเบ่งบานชูช่อท่ามกลางแสงแห่งวันที่ใกล้หมดลงอย่างรอมร่อ สีขาวบริสุทธิ์ดูกระจ่างไม่ต่างจากค่ำคืนนั้น และกลิ่นหอมก็คงไม่ต่างกัน

มาลาวรรณจดจมูกลงหาความหอม ไม่น่าเชื่อว่าตรงนี้ยังเป็นบล็อกกระถางสำหรับปลูกกุหลาบขาว ใครกันที่คงความพิเศษนี้ไว้ ทั้งๆ ที่พ่อไม่ได้อยู่บ้านนี้นานแล้ว ใครกัน...

ปลายนิ้วสัมผัสกลีบดอกสีขาวบริสุทธิ์ ท่ามกลางหัวใจสั่นไหว