2: กว่าสำนึกได้ก็สายไป [2]

“ถ้าไม่อยากให้ข้ากลับมาเหยียบที่นี่อีก แล้วจะเรียกตัวข้ามาทำไมเจ้าคะ” นั่นคือคำแรกที่นางกล่าวทักทายคนในครอบครัว ก็แค่พูดว่ากลับมาแล้วหรือมันจะตายหรืออย่างไร

“อันหนิงพ่อส่งเจ้าไปอยู่กับท่านตาเพื่อหวังว่าจะขัดเกลานิสัยร้ายกาจของเจ้าให้ดีขึ้น พ่อคิดผิดจริง ๆ” นายท่านหลี่ถึงกับส่ายหน้า บุตรสาวคนโตก็ยังคงเป็นคนเดิมไม่มีเปลี่ยน

“ลูกก็เป็นเช่นนี้ คงเป็นที่รักของใครไม่ได้” ดวงตากลมโตกวาดมองผู้คนรอบกาย ก่อนไปหยุดที่บุรุษข้างกายน้องสาว หวังเหล่ย ว่าที่เจ้าบ่าวสินะ ไม่ชอบเอาเสียเลยสายตาที่มองมาราวกับรู้ทุกอย่างกับมุมปากที่คอยยกยิ้มตลอดเวลา ดียิ่งรักกันแน่นแฟ้นเหลือเกิน แม้เติบโตด้วยกันมาถึงเพียงนี้ก็ยังรักมั่นต่อกันดี แต่ก็ไม่รู้หรอกนะว่าต่อจากนี้พวกเจ้าทั้งสองจะยังเหมือนเดิมหรือไม่ คอยดูเถิดข้าจะเอาคืนให้สาสม

“ไป ๆ กลับเรือนเจ้าเถอะ พูดกับเจ้าไม่กี่คำโรคเก่าจะกำเริบ” ผู้เป็นบิดาถึงกับกุมขมับ โบกมือไล่บุตรสาวกลับเรือนตนเองไปเสีย แค่ได้พูดไม่กี่คำก็ทำเอาเขาแทบจะล้มทั้งยืน

“ลูกลาเจ้าค่ะ”

ร่างบางเดินหนีผู้คนกลับเรือนนอน เมื่อมาถึงก็พบว่ามันเต็มไปด้วยตุ๊กตาน่ารัก ๆ เครื่องประดับแบบเดิม ๆ ที่ตนเคยแสร้งถูกใจเพื่อแย่งของอันเล่อมา ถูกจัดวางให้เป็นสัดส่วนไว้อย่างดี ยิ่งเห็นก็ยิ่งก่อความชิงชัง อันหนิงกวาดทุกอย่างด้วยแรงริษยาก่อนจะสั่งให้บ่าวรับใช้เอาทุกอย่างไปทิ้งให้หมด

แม้แต่เรือนนอนของนางก็กลายเป็นสนามเด็กเล่นของน้องสาว มีสิ่งใดบ้างที่มันจะกลายเป็นของนางจริง ๆ บ้าง ไม่มีเลย แม้แต่ชีวิตนี้ก็ยังไม่เป็นที่ต้องการ แล้วจะให้เกิดมาทำไมเล่ามิฆ่าให้ตายต้องแต่อยู่ในท้อง

“อันเล่ออย่าได้คิดว่าเจ้าจะสมหวัง”

ก่อนจะถึงงานพิธีไม่กี่วัน อันหนิงได้กระทำเรื่องราวใหญ่โตขึ้นจนได้ นางวางแผนยัดเยียดสตรีอื่นให้หวังเหล่ยว่าที่น้องเขย หวังสร้างความเจ็บช้ำน้ำใจให้อันเล่อ ทว่ากลับกลายเป็นตัวนางเองที่ตื่นขึ้นมาบนเตียงกับหวังเหล่ย มันมิใช่เพียงแค่การจัดฉาก ร่องรอยและความรู้สึกเจ็บแปลบบอกได้ถึงค่ำคืนที่ผ่านมาได้เป็นอย่างดี จากนั้นเรื่องราวกลับตาลปัตรจากน้องสาวกลายเป็นพี่สาวต้องแต่งออก

ใช่ว่าชีวิตหลังแต่งงานอันหนิงจะสงบสุข มันกลับยิ่งกลายเป็นทุกข์แสนสาหัสเพราะการกระทำของตัวนางเอง

ไม่ได้คบชู้ก็เหมือนคบชู้ แม้ไม่มีความสัมพันธ์ทางร่างกายแต่ก็ได้มอบใจหลงมัวเมาไปกับคำป้อยอ โจวเชินไอ้ผู้ชายสารเลวนั่น มาหลอกให้รักให้หลง ใช้นางเป็นเครื่องมือทำลายชีวิตของสามีจนป่นปี้ไม่เหลือชิ้นดี ครอบครัวพังลงตรงหน้า หวังเหล่ยสิ้นเนื้อประดาตัวไม่มีแม้แต่ที่ซุกหัวนอน

ขณะเดียวกันอันหนิงก็เพิ่งได้รู้ว่าการที่น้องสาวถูกประคบประหงมราวกับไข่ในหินนั้น เกิดจากร่างกายอ่อนแอไม่เหมือนใครตั้งแต่กำเนิด หลายครั้งผลจากการกระทำของตนก็เกือบทำให้น้องสาวต้องตาย นั่นจึงเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมท่านพ่อจึงส่งนางไปอยู่กับท่านตา เพื่อแยกให้ห่างจากอันเล่อชั่วระยะเวลาหนึ่งเมื่ออาการป่วยทรุดลง เกรงว่าความไร้เดียงสาไม่เข้าใจถึงเหตุผลของอันหนิงอาจทำให้อันเล่อต้องตายไปจริง ๆ

นอกจากรู้สึกผิดที่มีต่อน้องสาวแล้ว สิ่งเลวร้ายที่อันหนิงได้กระทำกับอีกคนผู้หนึ่ง นั่นคือหวังเหล่ยบุรุษที่นางแยกคู่ยวนยางจากกันด้วยวิธีสกปรก แม้จะไม่ได้รักกันแต่หวังเหล่ยกลับไม่เคยประพฤติตนไม่ดีต่อนางสักครั้ง เขายังอยู่ในกรอบความดีงาม เป็นนางเองที่ก่อเรื่องให้ไม่หยุดหย่อน

ทว่าสิ่งเหล่านี้กว่าอันหนิงจะคิดได้ก็เมื่อทุกอย่างมันสายไปเสียแล้ว

ในตอนอันหนิงมองหาทางออกไม่ได้ ฟางเส้นสุดท้ายที่พอจะขอความช่วยเหลือได้ นางวิ่งโร่ไปขอร้องโจวเชิน ทว่ากลับถูกอีกฝ่ายล่อลวงไปขาย ในตอนที่กำลังถูกบุรุษนับสิบรุมขืนใจนางได้ตัดสินใจปลิดชีพตนลง ณ ที่ตรงนั้น ยอมตายดีกว่าต้องถูกย่ำยี ปิ่นทองของขวัญวันครบรอบแต่งงาน นางใช้มันแทงเข้าไปที่คอหอย เลือดกระเซ็นติดเลอะเปรอะเปื้อน สิ้นลมด้วยความทุกข์ทรมาน

แม้ตายลงก็ใช่จะได้ตกนรกชดใช้กรรม นางกลับกลายเป็นวิญญาณล่องลอยไม่มีที่สิ้นสุด ติดตามเหล่าคนอันเป็นที่รักไปทุกแห่งหน ในตอนสำนึกได้ตนกลับเป็นแค่ดวงวิญญาณ ร่ำไห้ในทุก ๆ วันปิ่มขาดใจ

บิดา มารดาต้องตรอมใจจากไปในเวลาอันรวดเร็ว แม้แต่กิจการของครอบครัวก็ยังแพ้ให้กับเล่ห์กล ถูกโจวเชินใช้วิธีสกปรกอย่างไม่เป็นธรรม บีบบังคับให้อันเล่อยอมขายในราคาถูกแสนถูกราวกับได้เปล่า

สุดท้ายไม่เหลือสมบัติติดตัวไร้คนคอยห่วงหา อันเล่อและหวังเหล่ยได้ตัดสินใจออกบวชตลอดชีวิต เมื่อเข้าสู่ร่มกาสาวพัสตร์ยึดทางธรรมเป็นที่ตั้ง ทั้งอันเล่อ หวังเหล่ย พวกเขากลับเอาแต่สวดภาวนาตั้งจิตให้สตรีร้ายผู้ไม่สมควรให้อภัยได้สงบสุขในปรโลก

การออกบวชของทั้งสองมีจุดประสงค์เดียวกันคือ หวังให้อันหนิงสตรีผู้เป็นที่รักของพวกเขาได้หลุดพ้นจากห้วงแห่งความทุกข์

ทุกคนต่างรักและระลึกถึงนางโดยตลอด แล้วข้าเล่าทำอะไรเพื่อคนเหล่านี้บ้าง

ข้าอันหนิง ขอวิงวอนต่อฟ้า

ขอให้สตรีร้ายกาจผู้นี้ได้กลับไปแก้ไขเรื่องราวเลวร้ายทั้งหมดได้หรือไม่ การกระทำอันหยาบช้าที่ได้กระทำหยามเหยียดบุคคลอันเป็นที่รัก ลูกจะขอชดใช้ทั้งหมดด้วยตนเอง ขอโอกาสอีกสักครั้งได้หรือไม่

แค่ครั้งเดียวก็ยังดี....