7 - คิดถึง

หลายวันต่อมา

มินนี่ชะเง้อคอรอคอยโนอาห์อยู่หลายวันเขาไม่มา ไม่มาหาเธอเลยสักนิดแต่ยังดีที่ยังทำตัวปกติคือโทรหาเธอ ส่งข้อความหาเธอ และวิดีโอคอลหาเธอในเวลาที่เขาว่าง แดดดี้บอกว่าช่วงนี้ลุงโนอาห์ทำงานหนักเธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องทำงานหนักขนาดนั้นด้วย

"รอคุณโนอาห์เหรอครับคุณหนู"

เธอหันไปตามเสียงที่สอบถามเธอมาด้วยความห่วงใย ไม่ใช่ใครที่ไหนพี่มาร์คัสกับพี่ไฮเนสลูกน้องเก่าแก่ของพ่อเธอเอง แต่เธอคิดว่าเขาไม่เหมือนลูกน้อง แต่เหมือนเพื่อนของพ่อเธอมากกว่า

"ใช่ค่ะพี่มาร์คัส ลุงโนอาห์ไม่มาหามิ้นท์เลยหลายวันแล้ว พรุ่งนี้ก็เปิดเทอมแล้วด้วย"

ใช่เปิดเทอมแล้วเธอขอพ่อไปอยู่คอนโดแถวๆ มหา'ลัยก่อนเนื่องจากคอนโดที่พ่อเธอซื้อให้ที่อยู่ที่เดียวกันกับลุงโนอาห์ยังตกแต่งไม่เสร็จ เหมือนเธอดูแผนผังมาคร่าวๆ แล้วว่าคอนโดของเธออยู่ชั้นสามสิบห้าแต่ของลุงโนอาห์จะเป็นตั้งแต่ชั้นที่สามสิบหกถึงสี่สิบ เหมือนกับว่าตอนนี้ลุงโนอาห์จะมีการคุยกับพ่อเธอบ้างแล้วว่าจะให้เธอขึ้นไปอยู่ที่ชั้นสามสิบเก้า ส่วนชั้นของเธอเขาจะเอาไว้ให้ลูกน้องของเขาอยู่ซึ่งพ่อของเธอก็ตกลง

ครืด~ ครืด~ ครืด~

เสียงโทรศัพท์มือถือของคนตัวเล็กดังขึ้น มินนี่รีบหมุนตัวกลับไปแล้ววิ่งไปหยิบมันทันที เมื่อเห็นชื่อที่โทรเข้ามาเธอก็ฉีกยิ้มกว้างกดรับสายรีบวิ่งขึ้นห้องนอนของเธอไปอย่างรวดเร็ว

"โนอาห์~"

(เพิ่งว่างครับ กำลังจะกลับไปนอนแล้ว) เขาตอบเธอน้ำเสียงอบอุ่นเหมือนเดิม แต่ไม่รู้ทำไมหัวใจดวงน้อยของเธอมันถึงได้พองโตขนาดนี้นะ มันเหมือนกับว่าความสัมพันธ์ของเธอกับเขาเริ่มขยับเข้าใกล้กันมากขึ้นใช่ไหม

"ทำงานเหนื่อยไหมคะ"

(เหนื่อยนิดหน่อย พรุ่งนี้เปิดเรียนวันแรกใช่ไหมครับ)

"ใช่ค่ะ"

(เดี๋ยวจะรับไปส่งที่ มอ.เองนะ ตื่นไวๆ)

"จริงนะคะ งั้นพรุ่งนี้มาถึงแล้วจุ๊บๆ มิ้นท์ด้วยได้ไหม" โนอาห์นิ่งไปพักหนึ่งก่อนจะตอบเธอกลับมาน้ำเสียงเขาติดหนักใจอยู่บ้างแต่ก็ยอมเธอ

(ครับ)

"โนอาห์~ มิ้นท์คิดถึงโนอาห์นะคะ"

(คิดถึงเหมือนกันครับ)

"งั้นถึงคอนโดแล้ว ทักบอกมิ้นท์ด้วยนะ"

(ครับ แล้วนี่อยู่บ้านกับใคร)

"กับพี่มาร์คัสค่ะ แดดดี้ยังไม่ตื่น"

(อยู่แต่ในห้องห้ามออกไปไหนนะครับ ถ่ายรูปมาซิว่าแต่ตัวยังไง) ความหวงเขายังคงมีให้เธอเหมือนเดิม แต่เหมือนกับว่าเธอรู้สึกว่ามันมากกว่าเดิมหรือเปล่า มินนี่ตอบตกลงแล้วกดวางสายก่อนจะรีบวิ่งไปเปลี่ยนเป็นชุดเสื้อสายเดี่ยวสีดำกับกางเกงยีนขาสั้นเสมอกับสิ่งที่แม่ให้มา จัดท่าเซ็กซี่ยั่วยวนแบบไม่ตั้งใจส่งไปให้กับคนเป็นลุง

อีกด้าน

โนอาห์กดดูรูปที่มินนี่ส่งมาถึงกับกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ เขามองออกไปนอกถนนพยายามข่มความรู้สึกบางอย่างเอาไว้ ซันกับสกายที่คอยดูแลผู้เป็นนายมาตลอดต่างก็พูดคุยกันเบาๆ แต่ใช่ว่าคนเป็นนายจะไม่ได้ยิน

"ตั้งแต่กลับจากหัวหินนายดูไม่ค่อยมีใจทำงานเลยวะ"

"คิดถึงคุณหนูมั้ง"

โนอาห์ลอบมองใบหน้าของลูกน้องทั้งสองคนแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา ก็จริง เขาไม่เถียงหรอก เขาคิดถึงเธอ แต่ความคิดถึงที่เขามีให้เธอมันไม่เหมือนเดิมยังไงไม่รู้ มันคิดถึงแบบแปลกๆ คิดถึงแบบโหยหา คิดถึงแบบนึกถึงตลอดเวลา คิดถึงแบบจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว คิดถึงกลิ่นเธอ คิดถึงร่างนุ่มเนียนของเธอ คิดถึงลิ้นเล็กและริมฝีปากนุ่มๆ ของเธอ คิดถึงแทบบ้า

"พรุ่งนี้หกโมงเช้า ไปรับมิ้นท์บ้านเฮนรี่"

"ครับ"

สั่งลูกน้องเสร็จก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูรูปที่เธอส่งมา เนินอกอวบนั่นมันทำให้เขาจะบ้าตายอยู่แล้วหลังจากที่กลับมาเขาก็พยายามทำทุกอย่างให้เป็นปกติกับเธอ เธอยังเด็ก เธออาจจะไม่รู้ว่าที่กำลังทำอยู่มันทำกับทุกคนไม่ได้ เขาจะเป็นค่อยๆ สอนเธอเอง เธอใสซื่อและไร้เดียงสาเกินไป ยิ่งพอจะเปิดเทอมแล้ว เขายิ่งเป็นห่วงกลัวความใสซื่อของเธอจะเป็นภัย

เช้าวันต่อมา

รถยนต์คันหรูขับเข้ามาจอดที่หน้าบ้านหลังใหญ่โดยมีเด็กสาวหน้าตาน่ารักคอยยืนชะเง้อคอรอยคอยในชุดนักศึกษากระโปรงทรงเอสั้นเสื้อรัดรูปจนเห็นส่วนเว้าส่วนโค้งชัดเจน

"โนอาห์~"

มินนี่วิ่งมาหาคนเป็นลุงในทันทีที่เห็นโนอาห์ลงมาจากรถยนต์คันหรูเธอโผเข้ากอดคนเป็นลุงด้วยความดีใจและคิดถึงส่งยิ้มใสๆ ไปให้เขาได้มองดูอย่างทุกครั้ง

"ไหนคะมาดมหน่อย"

ใช้แขนเรียวรั้งท้ายทอยของคนเป็นลุงให้โน้มลงมาก่อนจะใช้จมูกเล็กๆ สูดดมหากลิ่นแปลกปลอมในตัวลุง เมื่อไม่พบกลิ่นแปลกปลอมมินนี่ก็ปล่อยเขาให้เป็นอิสระ

"ผ่านไหมครับ"

"ผ่านค่ะ"

"หอมไหมครับ"

"หอมมากค่ะ"

โนอาห์เปิดประตูรถยนต์ด้านข้างคนขับให้มินนี่เข้าไปนั่ง ตามด้วยตัวเขาเองที่เข้าไปนั่งที่ตำแหน่งคนขับ ส่งผลให้สองลูกน้องหนุ่มที่เป็นคนขับรถพาเขามามองหน้ากันเลิ่กลั่ก

"นายครับ"

"เดี๋ยวกูให้คนเอารถมาให้ เจอกันที่กาสิโน"

"ครับ" มาก็มาด้วยกันแท้ๆ พอคุณหนูมาด้วยทีไรพวกเขาก็โดนไล่ทุกที่ มันน่าน้อยใจแต่ก็ช่างเถอะ

โนอาห์ขับรถออกมาด้านนอกพร้อมกับส่งข้อความบอกเฮนรี่เรียบร้อยว่าเขาเข้าไปรับมินนี่ไปส่งที่มหา'ลัย อีกทั้งตอนเย็นจะพาเธอไปดูห้องที่ตกแต่งไว้เผื่อว่าเธออยากจะได้อะไรเพิ่มขึ้น

"กระโปรงลุงว่ามันสั้นไปนะครับ"

"ลุงอีกแล้ว!" โดนดุจนได้

"โนอาห์ว่ากระโปรงมิ้นท์มันสั้นไปนะครับ เสื้อก็รัดอีกมันดูไม่น่ารักเลย" ไม่ใช่ไม่น่ารัก แต่โคตรน่าเอาเลยต่างหาก

"มิ้นท์ซื้อมาผิดขนาดค่ะ ไว้ค่อยไปเปลี่ยน"

"ครับ หิวรึยังแวะกินโจ๊กไหม"

"ค่ะ แต่โนอาห์ลืมสัญญาหรือเปล่าคะ"

ขณะที่ขับรถอยู่นั้นโนอาห์ก็มองถนนไปด้วยและพูดคุยกับเธอไปด้วยเขาคอยสังเกตการณ์แต่งตัวของเธอ และพอเห็นมันก็รู้สึกหวงแหนขึ้นมาแปลกๆ ความรู้สึกหวงแหนที่ก่อเกิดขึ้นมามันไม่ใช่ความรู้สึกหวงแหนอย่างที่เขาเคยมีแต่เขาไม่รู้เหมือนกันว่ามันคือความรู้สึกแบบไหน

"ไม่ลืมครับ แต่โนอาห์ขับรถอยู่ไง"

บ้าฉิบทำไมเดี๋ยวนี้ไม่กล้าจุ๊บเธอต่อหน้าคนอื่นเท่าไหร่เลยวะทั้งๆ ที่มันก็เป็นสิ่งที่เขากับเธอทำกันเสมอมานี่

"ไฟแดงแล้ว จุ๊บเลยนะคะ" มินนี่ปลดเข็มขัดนิรภัยออก แล้วเอี้ยวตัวไปหาโนอาห์ที่หันมาทางเธอพอดี เธอมั่นใจว่าเขาจะทำแบบเดิมคือแค่ใช้ปากแตะปากแต่สำหรับเธอแค่นั้นมันไม่พอแล้ว สองมือเรียวยกขึ้นโอบรอบลำคอหนาก่อนที่เธอจะเป็นฝ่ายขบริมฝีปากล่างของเขา โนอาห์ทำท่าจะขยับออกแต่ก็ถูกมินนี้รั้งลำคอเอาไว้ไม่ให้ขยับพร้อมกับสอดแทรกลิ้นเล็กเข้าโพรงปากหนาของเขาควานหาความหวานจากปลายลิ้น เธอจูบเขาอย่างสะเปะสะปะแต่มันทำให้ความต้องการของใครบางคนค่อยๆ ก่อตัวขึ้นมาจนปวดหนึบ

"ชื่นใจจังค่ะ"

"ห้ามทำแบบนี้กับคนอื่นเด็ดขาดนะ"

"ก็แค่จุ๊บเองนี่คะ"

"ไม่ได้ ต่อไปนี้ห้ามจุ๊บใครเด็ดขาด"

"แล้วจุ๊บโนอาห์ได้ไหมคะ"

"ได้แค่โนอาห์คนเดียว เข้าใจไหมครับ"