ตอนที่ 20 ฉากที่ไม่มีในนิยายทำข้าซวยไปด้วย

"คารวะท่านอ๋องเจ้าค่ะ"

ใบหน้าหวานหยดย้อยย่อกายและยิ้มหวานส่งมาให้ชายหนุ่ม หลี่ซิ่วอิงที่ตามหลังมาเมื่อได้รู้ว่านางผู้นี้เป็นใครก็ได้แต่ตกตะลึง นางมิเหมือนมีอยู่จริง นางมิใช่มนุษย์ทั่วไปเสียด้วยซ้ำ ความงามราวนางฟ้านางสวรรค์เช่นนี้มีด้วยหรือ พอเห็นด้วยตาของตนเองเช่นนี้แล้ว มิแปลกใจเลยว่าทั้งตัวร้ายและพระเอกต่างแย่งนางเพื่อมาครอบครอง ผู้หญิงด้วยกันยังอดที่จะมองจนละสายตาไม่ได้เลยด้วยซ้ำ

"คารวะแม่นางจาง เชิญ"

เว่ยตงหยางเอ่ยตอบก่อนที่จะเชื่อเชิญให้นั่งด้วย หลี่ซิ่วอิงเข้าไปรินน้ำชาให้ผู้เป็นนายและถอยกรูออกไปยืนอยู่ด้านหลังด้วยท่าทีสุภาพ

"ข้าและท่านพ่อได้ยินมาว่าท่านอ๋องเกิดเหตุรถม้าตกแม่น้ำลิ่งชวน วันที่มางานวันเกิดข้าทำให้รู้สึกไม่ดีนัก"

เสียงหวานเอื้อนเอ่ยด้วยใบหน้ารู้สึกผิด หลี่ซิ่วอิงหลี่ตามองดูนางอย่างไม่อยากเชื่อ เล่ห์เหลี่ยมและเสน่ห์ที่แผ่ออกมาจากตัวนางนั้น เหมือนมีแสงสปอตไลน์เสียอย่างนั้น ในนิยายจางเซียวเหยียนมิได้เป็นคนดีขนาดนั้น แต่นางทำเพื่อส่วนรวมทำเพื่อครอบครัว นับว่าเป็นหญิงงามที่ฉลาดผู้หนึ่ง ถึงบทที่นางมาจวนสกุลเว่ยครั้งนี้จะไม่มีในนิยาย หลี่ซิ่วอิงก็คิดว่านางต้องมีแผนอันใดเป็นแน่ ว่าแต่ตัวร้ายของเราที่หลงหญิงงามจนมิลืมหูลืมตานี่สิจะรู้ตัวหรือไม่

"ข้าหายดีแล้วล่ะ รบกวนแม่นางจางต้องเป็นกังวลแล้ว"

เสียงทุ่มเอ่ยอย่างอบอุ่นแบบไม่เคยเป็นนมาก่อน ทำเอาหลี่ซิ่วอิงไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง สาบาลได้เลยว่าตั้งแต่นางมาอยู่ที่จวนแห่งนี้เกือบสองเดือน นี่คือครั้งแรกที่เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงนี้ ความรักมันทำให้คนเราเปลี่ยนไปได้ถึงขนาดนี้เลยหรือ

"ท่านพ่อบอกว่าวันนั้นท่านมิได้ตกไปผู้เดียว"

"บ่าวรับใช้นั้นวันนั้นนางก็ตกลงไปด้วย"

"ตายจริง เช่นนั้นนางรอดหรือไม่เจ้าคะ"

จางเซียวเหยียนอุทานด้วยความตกใจพลางยกมือขึ้นป้องปากเรียว

"นางเองก็รอดมาได้เช่นกัน

"แล้วท่านหาตัวคนร้ายเจอหรือไม่เจ้าคะ"

"...."

เว่ยตงหยางส่ายหัวเป็นนคำตอบ

"เช่นนั้นข้าจะให้ท่านพ่อช่วยหาคนที่คิดทำร้ายท่านอีกแรงนะเจ้าคะ แต่บ่าวรับใช้ที่ไปกับท่านวันนั้นก็น่าสงสัย ข้าได้ข่าวมาว่าท่านมักไปกับผู้ช่วยข้างกายตลอด มิเคยเกิดเรื่องเช่นนี้แต่เหตุใดวันนั้นถึงเกิดเรื่องจนท่านต้องตกอยู่ในอันตราย”

จางเซียวเหยียนเอ่ยอย่างใช้ความคิด ร่างใหญ่เหลือบตามองไปยังคนที่ยืนคอยฟังทั้งคู่ก็ไม่ได้พูดอะไร

"ไว้ข้าจะสืบเรื่องนี้อย่างละเอียด ขอบคุณคุณแม่นางที่เป็นห่วง"

"ข้ายินดีเจ้าค่ะ"

"เจ้าทานอันใดมาหรือยัง จะร่วมทานอาหารกลางวันที่จวนข้าด้วยหรือไม่"

"ขอบคุณท่านอ๋องที่เมตตา ผิดที่ข้านัดสหายไว้ก่อนแล้ว หากพบกันคราหน้าหวังว่าข้าจะมีโอกาสได้ชดใช้นะเจ้าค่ะ"

"ย่อมได้"

"เช่นนั้นข้าขอตัวกลับก่อนเจ้าค่ะ"

"เชิญ"

เว่ยตงหยางไม่พูดเปล่ายังเดินไปส่งหญิงสาวถึงหน้าจวนด้วย จางเซียวเหยียนยิ้มให้ชายหนุ่มก่อนที่จะจากกัน รถม้าเคลื่อนตัวออกจากหน้าจวนเว่ยอ๋องด้วยด้วยความเร็วสม่ำเสมอ

"เหตุใดท่านถึงปฏิเสธเว่ยอ๋องล่ะเจ้าคะ"

"ผู้ชายมิชอบสิ่งใดที่ได้มาง่ายๆ โดยเฉพาะเว่ยอ๋องผู้นี้ดูก็รู้ว่าเขามิใช่คนที่ใครจะยุ่งก็ยุ่งได้ จะเข้าหาเขาต้องเตรียมแผนรับมือให้ดีเสียหน่อย"

"บ่าวเข้าใจแล้วเจ้าค่ะ"

"บ่าวรับใช้สาวที่คอยรับใช้ท่านอ่องนั้นคือผู้ใดกัน ฝากเจ้าตามสืบให้ข้าที นางมีท่าทีแปลกๆรู้สึกว่าจะมีความสัมพันธ์กับท่านอ๋องมิธรรมดา อีกทั้งใบหน้านางยังงดงามแปลกตามิเหมือนบ่าวรับใช้ทั่วไป"

"เจ้าค่ะ แต่ถึงอย่างไรนางก็มิงดงามเท่าคุณหนูหรอกเจ้าค่ะ"

.......

ทางด้านหลี่ซิ่วอิงหลังจากที่จางเซียวเหยียนกลับไปแล้ว แต่คำพูดของนางยังคงติดอยู่ในหู นางมิรู้ว่าบ่าวที่ตกแม่นำ้ไปกับท่านอ๋องคือคนที่อยู่ตรงนี้ด้วย และได้ฟังสิ่งที่ทั้งคู่สนทนากันทั้งหมด ตอนนี้หลี่ซิ่วอิงพราวนาอย่างเดียวขอให้ตัวร้ายแบบเขา ไม่หลงหญิงงามจนเชื่อคำพูดจางเซียวเหลียน คนตัวเล็กเดินตามหลังเขาหรือหากจะเรียกว่าวิ่งตามเลยก็ได้ ขายาวที่ก้าวไม่หยุดจู่ๆก็ปรับความเร็วลงเมื่อนึกขึ้นได้ว่าผู้ที่เดินตามอยู่นั้นยังบาดเจ็บที่ขา

"มีอันใด"

เว่ยตงหยางเอ่ยเหมือนรู้ว่าหญิงสาวมีเรื่องจะพูดกับเขาแต่ไม่กล้าพอ

"เรียนเว่ยอ๋อง เรื่องที่แม่น้ำลิ่งชวนข้ามิรู้เรื่องนะเจ้าคะ วันนั้นข้าไม่รู้มาก่อนว่าท่านจะให้ข้าคอยรับใช้ท่านด้วยซ้ำเจ้าค่ะ"

"เจ้าจะพิสูจน์เช่นไร"

เว่ยตงหยางยกยิ้มที่มุมปากเจ้าเล่ห์ ขณะที่ยังหันหลังให้หญิงสาว

"ข้า...."

หลี่ซิ่วอิงยังไม่ทันได้เอ่ยตอบร่างใหญ่ก็เดินออกไปจากตรงนั้นเสียแล้ว หมิงเพ่ยหันมามองหญิงสาวอย่างให้กำลังใจ

"โถ่ว หากรู้เช่นนี้ข้าจะปล่อยให้นอนตายในป่านั้น พอรอดมาแล้วมาสงสัยข้าเช่นนี้"

หลี่ซิ่วอิงเอ่ยตามหลังชายหนุ่มที่เดินได้ไปไกลพอสมควรแล้ว และก็ไม่ได้เอ่ยเสียงดังจนทำให้ใครได้ยิน ใบหน้างามยับยู่ยี่ด้วยความโกรธก่อนที่จะเดินตามหลังเขาไป

แต่คำพูดดของหญิงสาวคนตัวโตกลับได้ยินทุกประโยค เขาไม่ได้สงสัยในตัวนางเลยแม้แต่น้อย เพียงรู้สึกอย่างแกล้งนางเท่านั้น มุมปากหนาโค้งขึ้นอย่างพอใจกับการกระทำที่ตอบสนองมาเมื่อสักครู่ ช่างเป็นบ่าวที่กล้าเสียจริง นางไม่เหมือนผู้ใดอันนี้เขายอมรับ อีกทั้งไหวพริบ ความสามารถ ความฉลาดนางมิได้ด้อยไปกว่าคุณหนูในห้องหอจวนอื่นๆเลยด้วยซ้ำ

……

ผู้ชายแกล้งแปลว่าผู้ชายรักหรือเปล่านะ อิอิ

ปุกาศๆ วันนี้ไรต์จะมา 2 ตอนน๊าาาาาา ชดใช้ที่เมื่อวานไรต์ไม่ได้มา ให้อภัยกันน๊าทุกค๊นนนนนนนน