บทที่ 2 การกลับมา

สามปีผ่านไป

บนเตียงใหญ่นุ่มๆ สาวสวยค่อยๆลืมตาขึ้นมา ยืดตัวบิดขี้เกียจ

อาการปวดเมื่อยบนร่างกาย ตามมาด้วยเสียงน้ำไหลที่ดังมาจากในห้องน้ำ ผ่านทางกระจกด้านๆก็พอจะเห็นร่างๆหนึ่งที่กำลังเคลื่อนไหวอยู่ในห้องน้ำอย่างลางๆ

เธอยืดตัวบิดขี้เกียจอีกครั้ง พูดขึ้นด้วยเสียงนุ่มๆ "อือ......นลิน ตอนนี้กี่โมงแล้ว? ทำไมฉันถึงปวดเมื่อยไปทั้งตัวเลยอะ?"

เสียงของเธอยังคงนุ่มนวล จนเพียงพอที่จะซึมซาบเข้าไปในกระดูกของคนที่ได้ยิน

"แกร็ก" เสียงประตูห้องน้ำเปิดออก ร่างสูงโปร่งของชายหนุ่มจึงบุกรุกเข้ามาในสายตาของเธอทันที

เขาแค่พันผ้าขนหนูสีขาวผืนหนึ่งเอาไว้ กล้ามหน้าอกที่แข็งแกร่ง กล้ามท้องแปดก้อนที่แสนเซ็กซี่ กล้ามเนื้อหน้าท้องด้านข้างที่สมบูรณ์แบบ ซึ่งมองเห็นได้อย่างชัดเจน

หยดน้ำใสๆที่ค่อยๆไหลลงมาตามคอของเขาทีละหยดๆ นั่นถือเป็นการยั่วยวนที่ยอดเยี่ยมประเภทหนึ่งเลยนะ

ใบหน้าเย็นชาน่าเกรงขามที่ไร้จุดด่างดำราวกับเคยได้รับการแกะสลักมาอย่างประณีต ความเย็นยะเยือกที่แทรกซึมออกมาจากในกระดูกทำให้คนที่สัมผัสถึงอดไม่ได้ที่จะถอยออกไปเพื่อหลีกเลี่ยงการปะทะ

เขาเป็นคนที่หล่อเหลาโดดเด่นกว่าใคร ทั้งยังเป็นความปรารถนาที่ไม่มีวันเป็นจริงอีกด้วย

จู่ๆเธอก็นึกถึงประโยคหนึ่ง "ความงดงามในโลกมีทั้งหมดสิบส่วน เขายึดครองไปเจ็ดส่วน ที่เหลืออีกสามส่วนเป็นของขวัญแก่มนุษย์โลก"

"คุณเป็นใคร? ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่?" ชัชนันท์ขมวดคิ้วถาม รีบห่มผ้าอย่างแน่นหนาด้วยความตกใจ

ชายหนุ่มเลิกคิ้วเดินเข้าไปใกล้ๆ มองลงไปที่เธอ "คุณควรถามตัวเองก่อนหรือเปล่า?"

ดวงตาที่ลุ่มลึกคู่นั้นของเขาทำให้เธอมองไม่เห็นความรู้สึกของเขาในตอนนี้ ความรู้สึกกดดันไหลทะลักออกมาจากบนร่างของเขา

ได้ยินดังนี้ ในหัวของชัชนันท์ก็รีบประมวลผลอย่างรวดเร็ว จึงกระจ่างแจ้งในทันที ขายหน้าสุดๆ

ทั้งหมดนี้เป็นความผิดของเธอเอง!

การดื่มเหล้านี่สร้างเรื่องวุ่นวายจริงๆ! งั้นนี่ถือว่าเธอนอกใจในระหว่างที่แต่งงานหรือเปล่านะ? !

แม้จะแต่งงานมาสองปีแล้ว แม้ว่าเธอไม่รู้เลยว่าสามีคนนั้นของเธอหน้าตาเป็นยังไง

แต่การแต่งงานของพวกเขาเป็นเรื่องจริง คำมั่นสัญญาในตอนแรกนั้นก็เป็นเรื่องจริงเช่นกัน

เมื่อคืนเธอดื่มเหล้าอยู่ที่บาร์กับนลิน ทั้งสองคนดื่มเยอะมากจนขับรถไม่ได้ จึงขึ้นข้างบนมาเปิดห้องด้วยกัน

หลังจากเปิดห้องแล้วนลินเข้าไปก่อน ส่วนเธออยากจะอ้วกจึงลงไปเข้าห้องน้ำข้างล่างคนเดียว

จากนั้นเธอก็กลับเข้ามาในห้อง ตอนนั้นรู้สึกว่าหิวน้ำจึงดื่มน้ำบนหัวเตียงไป แล้วปิดไฟนอน

แต่หลังจากนั้นเธอกลับรู้สึกไม่สบาย......

ดังนั้น เธอต้องเดินเข้าห้องผิดแน่ๆ!

"ก็ได้ ฉันผิดเอง ฉันยินดีรับผิดชอบคุณ คุณเสนอราคามาสิ" ชัชนันท์พูด

"เสนอราคา? คุณแน่ใจเหรอว่าจะซื้อผมไหว?" ฝ่ายชายเลิกคิ้วเล็กน้อย น้ำเสียงเย็นชาเหมือนเดิม

เฮอะ ผู้หญิงคนนี้ชักน่าสนใจแล้วสิ เธอคิดว่าเขาเป็นอะไร? ผู้ชายขายตัวงั้นเหรอ?

"ถึงจะแพงขนาดไหนห้าแสนก็คงมากพอแล้วมั้ง? ต่อให้เป็นดาราดังเงินเท่านี้ก็น่าจะใช้ได้แล้วนะ ถือว่าให้เงินนี้เป็นค่าปิดปากคุณเป็นไง?"

หากสร้างเรื่องใหญ่โต คงไม่มีผลดีอะไรต่อเธอแน่ๆ ให้เงินไปเป็นสิ่งที่ดีที่สุดแล้ว

"เป็นดาราดัง? พวกเขาคู่ควรที่จะเปรียบเทียบกับผมหรือไง?" ฝ่ายชายสายตาเคร่งขรึม น้ำเสียงยังเย็นชาเหมือนเดิม

"ตื๊ดๆๆ----" เสียงมือถือสั่น ขัดจังหวะการสนทนาของทั้งสองคน ฝ่ายชายจึงถือมือถือเดินเข้าไปในห้องน้ำ

ตามมาด้วยเสียงเย็นยะเยือกที่กรอกเข้ามาในหู "ในเมื่อเป็นอย่างนี้ งั้นก็จัดการได้เลย"

หลังจากที่ประตูห้องน้ำปิดลง เธอจึงไม่ได้ยินอะไรอีก และนั่นทำให้ชัชนันท์ตัวสั่นเทิ้มไปโดยปริยาย ขนลุกไปทั้งตัว

อะไรที่เรียกว่า 'งั้นก็จัดการได้เลย' ?

หรือเขาจะเป็นมาเฟีย? ทั้งยังเป็นประเภทที่ฆ่าคนตายเป็นเบือด้วยใช่ไหมนะ?

ดูจากท่าทางของเขาน่าจะเป็นลูกพี่หรือเปล่า? หน้าตาอย่างนี้แต่ดันใช้ชีวิตแบบนี้น่าเสียดายเกินไปไหม?

ไม่มีเวลาคิดมากมาย เธอรีบลุกขึ้นมา สวมเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว เขียนเช็คเงินสดห้าแสนอย่างคล่องแคล่วแล้ววางไว้บนหัวเตียง

สายตาตกไปอยู่ที่กระจกเต็มตัวเลี่ยมทองซึ่งประดับด้วยคริสตัลโดยไม่ได้ตั้งใจ รูปร่างผอมบางของเธอส่องสะท้อนเข้ามาในดวงตา

เธอในกระจกกับเมื่อสามปีก่อนแตกต่างกันราวกับคนละคน ผมดัดลอนสีดำยาวถึงช่วงเอว ริมฝีปากแดงผิวขาวละเอียด สวยโดดเด่นกว่าผู้หญิงทั่วไป

แววตาราวกับมีดวงดาวอยู่ในนั้น สอดคล้องกับคำนิยามที่ผู้คนมีต่อสาวสวย

รีบดึงสติกลับมา เธอสวมรองเท้าส้นสูงแล้วเดินออกไปอย่างรวดเร็ว

เมื่อปิดประตูลง หมายเลขห้องก็สะท้อนเข้ามาในดวงตา "8088......"

ตอนนั้น นลินบอกเธอว่า8809อยู่ชัดๆ เธอเดินเข้าผิดห้องจริงๆนั่นแหละ!

เพียงแต่คนๆนั้นก็ค่อนข้างแปลกเกินไปหน่อยนะ ทำไมถึงต้องวางน้ำอย่างนั้นไว้บนหัวเตียงตัวเองด้วยล่ะ?

......

ที่ด้านนอกลมเหนือพัดโชยมา หิมะหนาๆปกคลุมไปทั่ว

ชัชนันท์ถูๆฝ่ามือด้วยความหนาว ขึ้นไปนั่งบนมาเซราติสีแดงของตนเองทันที และตอนนี้ในมือถือก็มีข้อความหนึ่งเด้งขึ้นมา......

"งานหมั้นระหว่างมาวิน ทายาทวงศ์ดีประสิทธิ์กรุ๊ป กับชลิตา ลูกสาวคนที่สองของรัตนากรกุลกรุ๊ป กำลังจัดขึ้นที่โรงแรมนานาชาติฮิลล์"

"ฝ่ายหนึ่งเป็นบริษัทอาหารรายใหญ่ อีกฝ่ายทำอสังหาริมทรัพย์ โอ๊ย คู่กันจริงๆ"

"นักการเมืองนักธุรกิจผู้มีชื่อเสียง ดารานักแสดงเข้าร่วมงานหมั้น สนุกสนานรื่นเริง"

"ตามที่ทราบกันว่า เดิมทีคู่หมั้นของมาวินคือชัชนันท์ ลูกสาวคนโตของรัตนากรกุลกรุ๊ป แต่เนื่องจากชัชนันท์หนีไปกับคนอื่น เขาจึงต้องอดกลั้นความเจ็บปวดบอกลาความรักครั้งเก่าและหมั้นกับชลิตาแทน"

แต่ละตัวอักษรที่สะท้อนเข้ามาในดวงตา ราวกับสัตว์ร้ายที่กำลังอ้าปากที่เต็มไปด้วยเลือด ลากตัวเธอกลับไปในขุมนรกเมื่อสามปีก่อนทันที ความเกลียดชังที่เข้มข้นถูกดึงเข้ามาในใจของเธออีกครั้ง

ตอนนี้หญิงร้ายชายเลวคู่นั้นไม่เพียงใส่ร้ายเธอ ยังได้หมั้นกันอีกด้วย พวกเขาคงจะตื่นเต้นมากสินะ?

เห็นๆอยู่ว่ามาวินก็เป็นแค่ผู้ชายกากๆคนหนึ่ง แต่กลับบรรยายถึงตัวเองได้เลิศเลอขนาดนั้น หน้าไม่อายจริงๆ

ไม่เข้าใจเลย เมื่อก่อนตนเองโดนไอ้คนประเภทนี้ชักนำได้ยังไง?

และตอนนี้ สายจากนลินก็โทรเข้ามา----

"คุณนันท์ เธอไปไหนตั้งแต่เช้า? ทำไมนลินลืมตาขึ้นมาก็ไม่เจอเธอเลย?" ชัดเจนว่าอีกฝ่ายไม่รู้เรื่องรู้ราว ที่เมื่อคืนเธอไม่ได้กลับไปในห้องของพวกเธอสักนิด

"เรื่องมันยาว อีกเดี๋ยวค่อยเล่าให้ฟัง"

"คำค้นหายอดฮิตจัดการเรียบร้อยแล้วค่ะ เธอลองค้นหาดู"

"ดีมาก......"

วางสาย ชัชนันท์จึงกดดูอันดับคำค้นหายอดฮิตของทวิตเตอร์ #มาวินมีชู้#ปรากฏอยู่ในคำค้นหาอันดับหนึ่งอย่างไม่น่าเชื่อ ดุเดือดทะลุชาร์ต

กดเข้าไปในหัวข้อนี้ สิ่งที่ได้เห็นก็เป็นข้อมูลที่ถูกปล่อยออกมาจากแอคปล่อยข่าวทำลายจากหลายๆทาง:

"ชัชนันท์คู่หมั้นของมาวินเคยตัดไตเพื่อช่วยมาลีวัลย์แม่ของมาวิน จนเป็นเหตุให้หลังผ่าตัดได้รับผลกระทบกลายเป็นคนอ้วนหน้าตาไม่สวย ต้องเผชิญหน้ากับท่าทีรังเกียจของมาวิน ภายหลังมาวินจึงนอกใจไปคบกับชลิตาน้องสาวของชัชนันท์ เพราะชัชนันท์ทนถูกกระทำไม่ไหว จึงหายตัวไปนานสามปีแล้ว"

ถึงขั้นที่มีแอคปล่อยข่าวแฉบันทึกการสนทนาทางโทรศัพท์ของมาวินกับชลิตาออกมา ในบันทึกพวกเขาสองคนพูดเรื่องที่ทำกับชัชนันท์ออกมาอย่างชัดเจน

ด้วยความโมโหของชาวเน็ต จึงทยอยพากันประณามว่าหญิงร้ายชายเลว ขู่ว่าจะระรานพวกเขาทางสื่อออนไลน์----

"ถ้าการระรานทางสื่อออนไลน์เป็นการถล่มลงมาของหิมะนะ งั้นฉันจะยอมเป็นเกล็ดหิมะที่แผ่นใหญ่ที่สุดเลย! เห็นๆอยู่ว่าเป็นแค่ผู้ชายเลวๆ มีสิทธิ์อะไรมาสร้างภาพลักษณ์ดีๆให้คนอื่นสนใจกัน?"

"มาวินกับชลิตาจะตายเมื่อไหร่? รบกวนยมบาลส่งตั๋วทางเข้านรกมาให้พวกเขาคนละใบได้ไหม?"

"คาดหวังสุดๆเลยว่าคนต่อไปที่จะตายเพราะโดนไซเบอร์บูลลี่น่ะจะเป็นพวกเขาสองคน! สงสารน้องชัชนันท์จัง"

นอกจากชาวเน็ตจะเขียนข้อความด่าพวกเขาแล้ว ยังถึงกับเปลี่ยนภาพโปรไฟล์ในทวิตเตอร์ของตนเองเป็นภาพถ่ายตอนที่ยังมีชีวิตอยู่ของพวกเขาอีกต่างหาก ใต้ภาพเขียนว่า "มาวิน ชลิตาจากไปในฤดูหนาวปี 2019"

ทวิตเตอร์ของมาวินกับชลิตาโดนยึดไปแล้ว มองไปตรงไหนก็เต็มไปด้วยคำหยาบคายสาปแช่งต่างๆนานา

ความคิดเห็นพวกนี้ทำให้เธอฟินสุดๆเลย เงาดำมืดที่มาพร้อมกับความทรงจำเมื่อกี้ของตนเองก็สลายหายไปทันที

"มาวิน ชลิตา ทั้งหมดนี่เพิ่งจะเริ่มต้น......"

พูดจบ ใบหน้าที่อ่อนโยนของเธอก็เย็นชาขึ้นมาทันที แตกต่างจากเมื่อกี้อย่างสิ้นเชิง

และตอนนี้นลินก็โทรเข้ามาอีกครั้ง----

"คุณนันท์ ข้อมูลที่ชลิตาแอบซื้อกินลับหลังมาวิน ทั้งยังมีความสัมพันธ์กับโฮสต์วันละครั้ง วันนี้พวกเราจะแฉออกไปเลยไหม?"

"ถ้าปล่อยออกไปงานหมั้นคงโดนทำลายแน่ๆ น้องสาวคนนั้นของเธอก็จะชื่อเสียงย่อยยับ อวดดีไม่ได้อีก"

"ทำไมต้องทำลายด้วยล่ะ? ตอนนี้หญิงโฉดชายชั่วต้องอยู่ด้วยกันตราบนานเท่านานสิถึงจะถูกนะ"

"เธอว่า ต้องการให้เขารู้เรื่องทั้งหมดแล้วก็ทิ้งชลิตาไป จากนั้นก็หาผู้หญิงดีๆไปใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข หรือให้เขาโดนสวมเขาอยู่ทุกวันแต่กลับยังไม่รู้ตัวดีล่ะ?"

น้ำเสียงของชัชนันท์ยังคงนุ่มนวล แววตายังคงสงบนิ่งเยือกเย็นอย่างที่เคยเห็นจนชินแล้ว

"แน่นอนว่าต้องโดนสวมเขาแล้วไม่รู้ตัวสิ คนที่หักหลังคนอื่นก็ต้องได้รับการปฏิบัติเช่นนั้นเหมือนกัน!" ปลายสายพูดขึ้น

"ข้อมูลนั้นเก็บไว้ก่อน วันหน้าค่อยว่ากัน......" ชัชนันท์พูดต่อ แววตาเต็มไปด้วยแผนการ