ช่วยเพื่อน

เพียงขวัญกินข้าวเสร็จแล้วก็รอธนดลมารับ แต่มีเสียงเรียกเข้าจากมือถือเสียก่อน

"ฮัลโหลว่าไงมึง ห๊ะไอ้แพรมีเรื่องอะไรเหรอแก้ม"

"มึงมาบ้านกูก่อน พ่อกับแม่กูอยู่กูไม่กล้าพูดดัง อ้อ เอางั้นหรือ ไปเจอกันที่ห้างเลยก็ได้ เคๆ"

" เรื่องพ่อเลี้ยงขี้ยามันหรือเปล่า ไม่งั้นดึกดื่นมาหามึงทำไม ป๊ากับม๊ามึงคงไม่โอเคหรอก อืมๆเดี๋ยวกูรีบไปเลยแค่นี้แหละ"

เพียงขวัญวางหูก่อนจะไปหาป้าแก้วเพื่อขอเบอร์อาธาม แต่ป้าแก้วไม่อยู่พาลุงก้านไปหาหมอ เธอเองก็ไม่มีเบอร์ของผู้ปกครอง จึงได้แต่รีบออกไป

ไม่นานเพียงขวัญก็ถึงปากซอย สวนกับรถของคิมหันต์ที่เลื่อนประชุมเขาต้องจัดการรายละเอียดงานบางอย่าง เขาสงสัยจะรีบไปไหนก็บอกแล้วไม่ใช่หรือว่าวันนี้ต้องไปกับไอ้ธาม จึงหยิบมือถือโทรหาเด็กสาว

"เด็กในปกครองมึงเหรอไอ้คิม ทำไมวะจะออกไปแรดหน่อยก็ไม่แปลงยังวัยรุ่นอยู่"

ไตรคุณเพื่อนสนิทอีกคนที่วันนี้เขาจะมาดื่มกับคิมหันต์ตอนเย็นหลังจากเคลียร์งานเสร็จล้ว และจะไปต่อผับแห่งหนึ่งที่มีแต่ประเภทเนื้อนมไข่

"เด็กในปกครองกูไงถึงห้ามแรดห้ามร่าน ไม่รับสายสงสัยอยากให้กูเฉดหัวออกจากบ้านจริงๆมั้ง นั่นไอ้ธามมาพอดี"

คิมหันต์กดหาเพียงขวัญแต่เธอไม่รับสายเขาเริ่มหงุดหงิด

เสียงมือถือดังขึ้น เพียงขวัญที่เพิ่งจะขึ้นแท็กซี่ก็ลังเลที่จะกดรับดีไหม มันเป็นเบอร์แปลกจึงปิดเสียงแล้วใส่ในกระเป๋า ปลายสายเริ่มหงุดหงิดโทรหาเธออีกครั้ง จนในที่สุดครั้งที่5เด็กคนนี้ถึงยอมรับสายเขา

"ฮัลโหล คะไม่ทราบว่านี่เบอร์ใครหรือคะ" เพียงขวัญกรอกเสียงลงไป แต่เสียงที่ตอบกลับมาเล่นเอาใจไปอยู่ตาตุ่มเลย

"ฉันเอง เธอไปไหนคุณธามเขามาถึงแล้วตอนนี้แต่เธอไม่อยู่ฉันสั่งเธอว่ายังไงเพียงขวัญ มาแค่คืนเดียวออกลายเลยหรือห๊ะ"

"คือๆ คุณอาคะคือว่าหนูจะโทรบอกแล้ว แต่ว่าๆหนูไม่มีเบอร์ใครเลย ขอโทษด้วยค่ะ พอดีเพื่อนต้องการความช่วยเหลือหนูเลยไปหาเพื่อนก่อนเขากำลังเดือดร้อนค่ะ" เพียงขวัญใจดีสู้เสือจนได้ยินปลายสายสั่งมา"

"อยู่ตรงไหน ส่งโลเคชั่นมาเดี๋ยวคุณธามเขาจะไปรับเธอแล้วค่อยไปหาเพื่อน ฉันเป็นคนพูดครั้งเดียวนะเพียงขวัญ"

เพียงขวัญจ่ายค่ารถแท็กซี่แล้วยืนรอเลขาของคิมหันต์ ไม่นานรถsuvยุโรปคันนึงก็มาจอดข้างๆที่เธอยืนอยู่

คิมหันต์ลดกระจกลงมาให้เธอขึ้นรถ เพียงขวัญก้าวขึ้นไปนั่ง ก่อนจะยกมือไหว้ธนดล ส่วนอีกคนเธอไม่รู้จัก แต่คงเป็นเพื่อนหรือลูกค้าคิมหันต์เธอจึงยกมือไหว้เขาอีกคน ก่อนจะนั่งก้มหน้า เสียงของธนดลดังขึ้นทำลายความเงียบ

"หนูขวัญคะ จะไปหาเพื่อนที่ไหนหรือบอกทางอาธามหน่อยค่ะ"

คิมหันต์รู้ว่าธนดลแกล้งเขา แต่มันก็ทำให้เขาหงุดหงิดจริงๆ

"เอ่อ ห้างนี้ค่ะอาธาม"

เพียงขวัญบอกชื่อห้างไม่นานมือถือเธอก็ดัง เพียงขวัญกดรับสามหนู่มฟังการสนทนาเงียบๆเด็กสาวพูดกระซิบกระซาบกับเพื่อน แต่พวกเขาก้ได้ยิน

"ฮัลโหลมึง อืมกูจะถึงแล้ว ไอ้แพรเป็นยังไงบ้าง มันร้องไห้เหรอ ห๊า โลกนี้มีแม่เหี้ยๆแบบนี้ด้วยหรือ เออๆจะถึงแล้ว อืม ติดต่อกูยากกูรู้แล้วมือถือเริ่มจะสิ้นอายุขัยในแต่ละวันแล้ว อายุขัยเหงือเท่านุงลายแล้วมั้ง กูอยากได้ใหม่อยู่ เดี๋ยวรองานจ้างเสร็จก่อน เออๆแค่นี้แหละ จะถึงแล้ว"

แม่เหี้ยๆหรือ เด็กพวกนี้หยาบคายไปไหม ต่อหน้าเพื่อนเขาทั้งสองคนรวมถึงเขาด้วย นี่เขานั่งหัวโด่อยู่นี่นะ กำลังจะเอ่ยปากต่อว่าธนดลก็เรียกเพียงขวัญ

"หนูขวัญที่ยืนรออยู่ลานจอดรถนั่นใช่เพื่อนหนูไหมคะ"

เพียงขวัญหันไปก็เห็นกวินตายืนอยู่ แพรชมพูนั่งดูเหมือนกำลังร้องไห้

"ใช่ค่ะอาธาม นั่นแก้มเพื่อนขวัญเองค่ะ อาธามจอดตรงนี้ก็ได้ค่ะ เอ่อคุณอาคะเดี๋ยวหนูกลับเองก้ได้ค่ะ ไม่รบกวนคุณอากับเพื่อนแล้ว"

"ไม่เป็นไร ไหนๆก็มาแล้วไปคุยกับเพื่อนเธอเถอะ รีบไปรีบมาฉันจะรอในรถ"

เพียงขวัญลงไปจากรถ ธนดลได้ที่จอดรถพอดี มองจากไกลๆเห็นเด็กสาวคนนึงนั่งร้องไห้อยู่จึงคิดว่าควรตามไปดุสักหน่อย

"ไปดูหน่อยเถอะ ท่าทางจะมีเรื่องนะไอ้คิม"

คิมหันต์ถอนหายใจจากนั้นเขากับไตรคุณก็เดินตามธนดลไปยังทางที่เพียงขวัญเดินไป

แพรชมพูเห็นหน้าเพียงขวัญก็ร้องไห้โฮจนคนแถวนั้นมองมาอย่างสงสัย เพียงขวัญปลอบเพื่อนแต่แพรชมพูเอาแต่ร้องไห้ จนธนดลเห็นว่าอยู่ตรงนี้คงเป็นเป้าสายตาจึงเอ่ยขึ้น

"ขวัญกับเพื่อนไปคุยในรถเถอะ ตรงนี้มีแต่สายตามองมา เดี๋ยวคนเข้าใจผิด"

กวินตาและแพรชมพูมองหน้าเพียงขวัญจากนั้นก็เดินตามผู้ชายสามคนขึ้นรถ เพียวขวัญกอดเพื่อนเอาไว้ แพรชมพูร้องไห้หนักมาก จนครึ่งชั่วโมงจึงสงบ คิมหันต์ ธนดลและไตรคุณ นั่งฟังบทสนทนาเงียบๆ

"เล่าสิไอ้แพร เรื่องมันเป็นยังไงกันมึงถึงระเห็จมาอยู่บ้านไอ้แก้มตีหนึ่งตีสอง ดีแท็กซี่ไม่ลากมึงเข้ารก"

"ไอ้เทิดผัวใหม่แม่กูมันเข้าหากูจะปล้ำกู แต่กูสู้เลยเอาแจกันฟาดหัวมันไปสองที หัวมันแตกมันก็ยังไม่เลิกจะเอากูให้ได้ แม่กูกลับมาพอดี"

"แล้วไงต่อ สรุปแม่มึงจัดการมันไหม" เพียงขวัญไม่ชอบแม่ของเพื่อนกับสามีใหม่ เวลาลาที่เจอพวกเธอสามคนชอบใช้สายตาลามกมองมา

"แม่กูเหรอ เขาหาว่ากูอ่อยมัน อีกทั้งด่ากูหาว่าทุกวันนี้ไอ้เทิดมันเลี้ยงแค่แบให้มันจะตายหรือ ดีกว่าไปแบให้คนอื่นฟรีๆ กูก็เลยไปหาไอ้แก้ม แต่พ่อแม่มันเป็นคนจีนอีกทั้งเปิดร้านค้า กูกลัวแม่กูกับไ้เทิดมาอาละวาดที่บ้านมัน ดึกดื่นเพื่อนมาหาเขาก็คงกลัวกูทำลูกเขาเดือดร้อน"

"กูเพื่อนมึงกุไม่คิดอะไรหรอก ไอ้แพรมึงอ่ะคิดมากเกินไป ว่าแต่แม่มึงนี่เหี้ยมากนะเอาจริงๆ หลงผัวอ่ะกูเข้าใจคนเรามันของขาด แต่จะเอาลูกไปให้ผัวใหม่มันสิ้นคิดเกินไปนะกูว่า"

ไตรคุณถึงกับมองหน้าเด็กสาวที่ชื่อแก้มทันที ปากร้ายขนาดนี้สมกับเป็นลูกแม่ค้าจริงๆ

"ไอ้ขวัญ ห้องมึงยังไม่ได้ปล่อยยังเช่าเก็บของอยู่ มึงให้ไอ้แพรมันไปอยู่ห้องมึงก่อนไหม"

กวินตาเสนอความเห็น แต่เพียงขวัยส่ายหน้า

"ไม่ได้ แม่มันรู้จักห้องกู รู้จักบ้านมึงเกิดพาไอ้หน้าหม้อนั่นไปที่หอมันก็ลากไอ้แพรกลับบ้านได้สิ"

"มึงสองคน กูไม่ได้เรียนต่อแล้วนะ เงินที่พ่อกูส่งมาแม่กูไม่ไปจ่ายโรงเรียน กูค้างโรงเรียนสองเทอมกูยังไม่ได้ใบจบเลย " แพรชมพูพุดไปสะอื้นไป

"อ้าว แม่มึงนี่ดอกมากเลยนะเอาจริงๆ ไม่เป็นไรมึงเอางี้เมื่อเช้ากูส่งงานไปแล้วได้มาสองหมื่นเขาจ่ายล่วงหน้างานต่อไปให้ กูให้มึงไปจ่ายก่อนเรื่องที่อยู่ก็หาแบบเช่ารายวันอยู่ไปก่อน กูพอมีตังค์ออกให้ อยู่คอนโดไม่ได้หรอกพวกเรายัง16เองทางคอนโดไม่ให้เราทำสัญญาหรอก พรุ่งนี้ไปจ่ายค่าเทอมก่อน คืนนี้นอนห้องเช่ารายวันก่อนแล้วกัน"