บทที่ 1 จุดเริ่มต้นของเรื่องราว (1/2)

บทที่ 1 จุดเริ่มต้นของเรื่องราว

ในอะพาร์ตเมนต์แห่งหนึ่งไลลาลินหรือลิน หญิงสาวอายุยี่สิบแปดปีกำลังเตรียมตัวจะเข้านอน หลังจากที่เธอได้โหมทำงานหนักมาอย่างยาวนาน

"ในที่สุดก็ได้พักสักที"

เธอพึมพำกับตัวเองก่อนที่จะผล็อยหลับไปพร้อมกับความสุขที่หวังไว้ว่าตื่นมาจะได้เลื่อนตำแหน่งจากงานที่เธอเพียรพยายามและทุ่มเทอย่างหนัก แต่น่าเสียดายสิ่งที่เธอคาดหวังไว้ไม่ได้เกิดขึ้น

"ทำไมเตียงวันนี้หลับสบายจัง" เธอเอ่ยกับตัวเองอย่างมีความสุขในขณะที่กำลังลืมตาตื่นขึ้น

"เตียงนุ่ม ๆ อากาศเย็นสบาย และดอกไม้... เดี๋ยวนะ! ห้องฉันไม่มีดอกไม้นี่" หลังจากสายตาได้ปะทะกับดอกไม้ตอนนี้ไลลาลินก็ได้ตื่นเต็มที่แล้วจากที่สะลึมสะลือในตอนแรก

"เมื่อคืนจำได้ว่าหลังเลิกงานฉันก็กลับห้องทันทีไม่ได้ออกไปไหนนี่"

เธอมองไปรอบ ๆ ในห้องที่ไม่คุ้นเคย ทุกอย่างดูหรูหราไปซะหมดไม่ว่าจะเป็นโคมไฟที่ดูเหมือนจะไม่มีขายตามท้องตลาดทั่วไป ลวดลายทรงเรขาคณิตต่าง ๆ บนผนังหรือแม้กระทั่งเตียงนอนที่ผิวสัมผัสไม่ธรรมดานี่อีก

"นี่ฉันอยู่ที่ไหนเนี่ย" ทันใดนั้นก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมา

“ในที่สุดคุณก็ตื่นสักที รู้ไหมว่าผมรอนานมาก” ระบบพูด

"ใครพูด ออกมาเดี๋ยวนี้นะ!" เธอพูดอย่างตื่นตระหนก

"ฟังผมก่อน"

"ที่นี่ที่ไหน แล้วทำไมฉันมาอยู่ที่นี่!"

"ผมไม่ได้-"

"ฉันไม่มีเงินให้นายหรอกนะ"

"หยุด! ให้ผมอธิบายให้คุณฟังก่อนได้ไหม" ในที่สุดระบบก็ทนไม่ไหวเขาจึงต้องรีบอธิบายให้เธอเข้าใจ

"ได้ รีบพูดมาสิ ฉันต้องรีบไปทำงานต่อ" ในขณะที่พูดเรื่องงานเธอก็เผลอยิ้มออกมา

'เฮ้อ ผู้หญิงคนนี้บ้าทำงานจริง ๆ' ระบบคิดในใจ

"ยินดีที่ได้รู้จักนะครับคุณลิน ผมชื่อว่าลูคัส เป็นระบบที่ได้รับมอบหมายให้มาดูแลและช่วยเหลือคุณ ผมไม่มีตัวตนที่จะสามารถปรากฏให้คุณเห็นได้และต้องขอโทษด้วยที่ผมต้องพูดแบบนี้ ถึงคุณจะอยากทำงานขนาดไหนก็ไม่มีงานให้คุณแล้ว เพราะตอนนี้คุณไม่ได้อยู่ที่โลกเดิมอีกต่อไปแล้ว"

"อะไรนะ? นายหมายความว่ายังไงที่บอกว่าฉันไม่ได้อยู่ที่โลกเดิม ฉันทะลุมิติอย่างนั้นเหรอ" เธอถามอย่างสงสัย นี่อาจจะเป็นฝันก็ได้เพราะในช่วงนี้นิยายทะลุมิติกำลังดังมาก เธออาจจะเก็บนิยายพวกนั้นมาฝัน

"จะพูดแบบนั้นก็ได้ เพราะตอนนี้คุณได้ทะลุเข้ามาในนิยาย"

"นี่นายพูดจริงเหรอ คงไม่ได้อำฉันเล่นหรอกใช่ไหม"

"ผมไม่เคยพูดเล่นอยู่แล้ว"

"ฉันไม่ได้ฝันจริง ๆ เหรอ" เธอพูดพร้อมกับหยิกตัวเองเพื่อทดสอบ

"ไม่ได้ฝันเลยสักนิด ที่คุณเห็นเป็นความจริงทุกอย่าง"

"อย่างนี้นี่เองสินะ"

"ใช่ อย่างนั้นแหละ" เขาพูดด้วยความภูมิใจว่าผู้หญิงคนนี้ก็เข้าใจอะไรง่ายดีนี่ สมแล้วที่เขาเลือกเธอ

"อย่างนั้นบ้านนายสิ! คิดว่าฉันจะเข้าใจและยอมรับกับสิ่งที่เกิดขึ้นได้ง่าย ๆ งั้นเหรอ"

เอ๊ะ เธอรู้ได้ยังไงเขากำลังคิดอะไรอยู่ นี่เธอมีความสามารถพิเศษเหรอ หวังว่าเธอคงอ่านใจเขาไม่ได้นะ

"ใจเย็น ๆ ก่อนฟังผมนะ คุณรู้ไหมว่าข้อดีของการทะลุมาที่นี่มีหนึ่งร้อยข้อเลยนะ"

"จริงเหรอ ไหนลองพูดมาซิ"

"ข้อหนึ่งคุณรวย ข้อสองสามีคุณหล่อ ข้อสามอยู่ที่นี่คุณมีครอบครัวที่สมบูรณ์แบบ ข้อสี่สามีคุณรวยมาก ส่วนข้อห้าถึงหนึ่งร้อยให้กลับไปอ่านข้อสี่ใหม่"

ฟังจากที่เขาบอกมา เธอคงทะลุเข้ามาในนิยายสักเรื่องและเธอยังเป็นผู้หญิงที่มีสามีและลูกอีกด้วย เพราะว่าคำว่า ‘ครอบครัวที่สมบูรณ์แบบ’ ของเขาคงหมายถึงลูกแน่นอน เธอคิดในใจว่าซวยแล้วเพราะเกิดมาจนถึงอายุยี่สิบแปดปี ไลลาลินหรือลินไม่ถูกกับเด็กเลยสักนิด ที่ไหนมีเธอที่นั่นไม่มีเด็ก ที่ไหนมีเด็กที่นั่นไม่มีเธอ เรียกได้ว่าแทบจะเป็นไม้เบื่อไม้เมากันเลย

"ขอโทษนะ แต่ข้อห้าถึงหนึ่งร้อยไม่ต้องมีก็ได้"

"ฮ่า ๆ ผมก็แค่อยากให้การเสนอน่าสนใจก็เท่านั้นเอง"

"แล้วตอนนี้ฉันทะลุเข้ามาในนิยายเรื่องไหน"

"ลืมสนิทเลย บอกไว้เลยนะว่านิยายเรื่องนี้เป็นเชตสามเล่มและได้รับความนิยมมาก ได้ใจทั้งวัยรุ่น วัยทำงาน วัยทอง ขายดีสุดไปเลย ๆ ด้วยความที่นิยายมีทั้งรักโรแมนติก การต่อสู้ ปัญหาระหว่างครอบครัวรวมทั้งมีฉากที่นางเอกหอบลูกหนีพระเอกด้วย จากทั้งหมดทำให้นิยายเรื่องนี้ติดอันดับหนึ่งของหลายๆ เว็บ…"

"ฉันขอชื่อเรื่อง" เธอพูดตัดบทเขา

เธอคิดในใจว่าหมอนี่คงชอบพูดในสิ่งที่เขาอยากพูดหรือฟังในสิ่งที่เขาอยากฟังเท่านั้นสินะ

"เอ๊ะ ฟังผมโม้ก่อนสิ"

"ชื่อเรื่อง"

"เดี๋ยว…"

"ชื่อ" เขาพูดมากจริง ๆ

"โอเค ผมยอมแล้ว เรื่องที่คุณทะลุมาคือ…"

‘ก๊อก ๆ ๆ’ เสียงเคาะประตู

"ใครอีกละเนี่ย" ลินพึมพำ

‘ก๊อก ๆ ๆ’ เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้ง

"ขออนุญาตนะคะ" เมื่อเสียงนั้นพูดเสร็จ ประตูก็ได้เปิดออกเผยให้เห็นผู้หญิงวัยกลางคนคนหนึ่งที่แต่งตัวและเกล้าผมเรียบร้อย ไม่ปรากฏให้เห็นไรผมเลยแม้แต่เส้นเดียว

"คุณลินคะ ใกล้เวลารับประทานอาหารแล้ว รบกวนคุณลินแต่งตัวให้เรียบร้อยด้วยนะคะ" หญิงวัยกลางคนพูดด้วยน้ำเสียงนิ่ง ๆ พร้อมกับใบหน้าเรียบเฉยแต่กลับทำให้คนฟังรู้สึกคล้อยตามได้ง่าย

"เอ่อ...ได้สิ เดี๋ยวฉันจะรีบแต่งตัวเดี๋ยวนี้"

"ค่ะ" หญิงวัยกลางคนพูดเสร็จก็เดินจากไป

หลังจากที่เธอคนนั้นเดินจากไปลินก็รีบหันกลับมาพูดกับลูคัสต่อ

"นายรู้จักเธอสินะ ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร" เธอถามลูคัส

"เธอชื่อว่าคุณยายอนงค์ เป็นแม่บ้านที่ดูแลบ้านและครอบครัวนี้มานานมากหรือเรียกอีกอย่างหนึ่งก็คือหัวหน้าแม่บ้าน"

"เข้าใจแล้ว งั้นฉันรีบไปแต่งตัวก่อนนะ" เธอพูดพร้อมกับลุกออกจากเตียงอย่างรวดเร็ว

"ได้เลย เร็ว ๆ ละ ผมมีเรื่องต้องอธิบายให้คุณฟังอีกเยอะเลย"

"อืม" แต่แล้วลินก็นึกบางสิ่งบางอย่างขึ้นมาได้

"เดี๋ยวก่อนนะ ถ้านายไม่มีตัวตนแล้วเสียงมาจากไหนกันล่ะ ฉันนึกว่านายจะเป็นหน้าจอสี่เหลี่ยมที่ลอยกลางอากาศทำนองนั้นซะอีก"

"ฮ่า ๆ ๆ ตำแหน่งของผมยังไม่ถึงขึ้นนั้นนะสิ ผมน่ะจะต้องตั้งใจทำงานเพื่อตำแหน่ง-"

"ฉันจะสายแล้ว" เธอทนฟังเขาพูดไม่ไหวแล้วจึงรีบตัดบทไปเพื่อแต่งตัว

ลินมองไปที่นาฬิกาและเห็นว่าเวลาผ่านไปมากแล้วเธอจึงรีบไปแต่งตัว ทันทีที่มองเห็นตัวเองในกระจกก็พบว่าผู้หญิงตรงหน้ามีหน้าตาที่คล้ายกับเธอเป็นอย่างมาก แต่แตกต่างกันที่ผู้หญิงคนนี้มีใบหน้าที่ขาวเนียนใส ไม่มีแม้กระทั่งจุดด่างดำหรือรอยสิวแม้แต่น้อย ผิวและผมของผู้หญิงคนนั้นนุ่มมากจริง ๆ แต่ก่อนที่เธอจะได้สำรวจร่างกายนี้ก็พบว่าใกล้ถึงเวลาแล้ว ลินจึงรีบแต่งตัวอย่างรวดเร็วและแน่นอนว่าจากประสบการณ์การทำงานที่มากมายของเธอหล่อหลอมให้เธอเป็นคนที่คล่องแคล่ว ว่องไว ดังนั้นแค่การแต่งตัวให้ทันเวลาเป็นเรื่องง่ายมากสำหรับลินและอีกอย่างหนึ่งคือหญิงสาวคนนี้เป็นคนสวยมากอยู่แล้ว แค่แต่งหน้านิดหน่อยก็ทำให้เธอเผยความสวยออกมาได้ ในที่สุดลินก็แต่งตัวเสร็จทันเวลา ก่อนที่เธอจะออกไปจากห้องเธอพูดกับลูคัสว่า

"รอก่อนนะ ทานข้าวเสร็จฉันจะกลับรีบมาจัดการนาย!"

"รีบ ๆ ล่ะ" ลูคัสตอบโต้ไปด้วยน้ำเสียงสบายใจ