หลงสวาท

“คุณฆ่าสามีของคุณกับเพื่อนของเขาทำไมครับ”

ตำรวจที่กำลังสอบปากคำเอ่ยถามผู้ต้องหาสาวที่กำลังจุดบุหรี่สูบเหมือนกับกำลังเครียด แต่ท่าทีของเธอเหมือนปลง ไม่ได้ทุกข์ร้อนอะไรเลยสักนิด

เธออัดควันบุหรี่เข้าปอดก่อนจะพ่นออกมา นายตำรวจหนุ่มกวาดสายตาของคนตรงหน้า ในอดีตเธอคงสวยน่าดู แต่ตอนนี้ดูกร้านโลกไปหน่อย

“สุดหล่ออยากฟังเหรอ เดี๋ยวจะเล่าให้ฟัง เขาว่าชีวิตเหมือนนิยาย แต่มันน้ำเน่ายิ่งกว่านิยายอีกนะ”

นวลปรางค์ขยี้ก้นบุหรี่ลงบนที่เขี่ยบุหรี่ ก่อนจะยกน้ำขึ้นดื่ม มองสบตาของนายตำรวจหนุ่มนิ่ง เขาเห็นแววตาอ้างว้างและเศร้าสร้อย เธอพิงพนักเก้าอี้ โบกไม้โบกมือให้เขานั่งสบายเพื่อฟังนิยายน้ำเน่าที่เธอกำลังจะเล่า

เขาลังเลเล็กน้อย แต่ก็ยอมทำตาม...

คดีสะเทือนขวัญในประเทศไทยเคยเกิดขึ้นมาเยอะมาก แต่คดีของสรทัศและเพื่อนมันสยดสยองจริงๆ คนเราหากไม่มีความแค้นต่อกัน ถึงที่สุดแล้วคงไม่ฆ่าใครตาย!

นวลปรางค์มองห้องพักของของสามีอย่างตื่นเต้น ห้องของเขาน่าอยู่จัดเป็นโซนห้องนอน ห้องน้ำ ห้องรับแขก และมีมุมเอาไว้สำหรับทำอาหาร มันกว้างขวางสบายมากเชียวสำหรับเด็กบ้านนอกอย่างเธอ

เธอตัดสินใจมาเป็นภรรยาของเขาหลังจากที่เจอกันไม่นาน เขาไปเที่ยวต่างจังหวัด ช่วงพักร้อนจากงานประจำที่บริษัท และเจอกับเธอที่ต่างจังหวัด เพียงไม่นานก็สานสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน เขาไปทาบทามสู่ขอเธอกับบิดามารดา ผูกข้อไม้ข้อมือและเงินสินสอดอีกจำนวนหนึ่ง ซึ่งเขาบอกว่าเป็นเงินเก็บก้อนเดียวที่เขามีในตอนนี้

เพราะตลอดระยะเวลาหลายวันที่เขาได้ทำความรู้จักกับเธอ เขาเป็นคนดีมาก บิดามารดานิยมชมชอบเขากันใหญ่ เลยยกเธอให้เป็นเมียเขา ทางบ้านของเธอลำบากมาก ถ้าลูกสาวได้ออกเรือนไปกับคนดีๆ บิดามารดาก็เบาใจ เขาได้ช่วยเหลือชีวิตของเธอจากการโดนรถเฉี่ยวชนด้วย

สรทัศเป็นหนุ่มหล่อใบหน้าสะอาดสะอ้าน เขาบอกครอบครัวของเธอว่าไม่มีญาติพี่น้องที่ไหนเป็นเด็กกำพร้า พอแต่งงานกันเขาก็พาเธอมาอยู่กรุงเทพฯ คนไม่เคยเจอผู้คนมากมายอย่างเธอ ถึงกับทำตัวไม่ถูกกันเลยทีเดียว

“พออยู่ได้ไหมนวล”

เขาถามอย่างใส่ใจ ช่วยจัดข้าวของให้เธออย่างไม่ถือตัว สรทัศเป็นคนง่ายๆ เขาสามารถทำงานบ้านทุกอย่างได้ไม่เกี่ยงงอน ทั้งกวาดบ้าน ถูบ้าน ทำกับข้าว หรือ ซักผ้า ล้างจาน เธอคิดว่าเขาเป็นผู้ชายที่ดีมากที่สุดในชีวิต ไม่ใช่ผู้ชายที่มาจีบเล่นๆ

แม้ใครๆ จะบอกว่าเธอเป็นคนหน้าตาดีมากๆ มีหนุ่มๆ มาติดพันมากมาย แต่ก็ไม่มีใครยอมมาทุ่มเงินให้ครอบครัวเธอขนาดนี้ มีแต่จะจีบเล่นๆ เอาเล่นๆ เธอเลยไม่อยากเสวนาด้วย

“อยู่ได้จ้ะพี่ทัศ”

“กลางวันพี่ออกไปทำงานนะ นวลก็อยู่บ้านแล้วกัน”

“นวลอยากออกไปช่วยพี่ทัศทำงานบ้างนะจ๊ะ”

“ไม่ต้องหรอก พี่ไม่อยากให้เมียลำบาก”

เขาโยกศีรษะของเธอไปมา มองเธออย่างเอ็นดู

“อยู่บ้านเหงาแย่ อยู่ต่างจังหวัดนวลยังได้ทำโน่นทำนี่นี่จ๊ะ”

“เหงาก็ทำงานบ้านเล่นแล้วกัน หรือเล่นเกมในคอมก็ได้ แต่...” เขาพูดแล้วมองหน้าเธอ

“แต่อะไรจ๊ะ”

“พี่ไม่อยากให้นวลเหนื่อย ทำเท่าที่พอทำได้ก็พอ”

“พี่ทัศดีจังเลย นวลจะทำทุกอย่างเพื่อแบ่งเบางานของพี่ทัศนะคะ”

“ไม่ต้องหรอก บอกแล้วไงว่าไม่อยากให้เมียทำอะไร”

สรทัศน์หอมแก้มนวลฟอดใหญ่ เขาได้เมียสวยใครๆ ก็บอกว่าเขาเป็นผู้ชายที่โชคดี เขาคิดแบบนี้ตั้งแต่เริ่มเห็นหน้าเธอ ได้สบตากันครั้งแรก คิดเลยว่ายังไงจะต้องเอาเธอมาเป็นเมียให้จงได้

“มาเหนื่อยๆ เราไปอาบน้ำอาบท่ากันดีกว่า”

“ค่ะ”

“พี่จะอาบด้วย” เขากระซิบบอกริมหู คนฟังหน้าแดง แต่พยักหน้าให้เพราะรู้ดีว่าเป็นหน้าที่ของภรรยาที่ดี

สรทัศจัดการปลดอาภรณ์ของเมียสาวออกจากเรือนร่าง นวลปรางค์เป็นคนผิวขาวเพราะมีชาติพันธุ์ของสาวเหนือ รูปร่างอรชรอ้อนแอ้น เต้านมอวบงาม เอวคอด สะโพกผาย ขาเพรียวสวยไร้ไขมันส่วนเกิน ใบหน้าของเธอสวยหวาน ผมหยักศกมีน้ำหนักสลวยสวยเก๋

“ไหนยืนให้พี่ดูหน่อยสิครับ” เขาพูดแล้วลอบกลืนน้ำลายลงคอเหนียวหนืดด้วยความหิวรสสวาท เธอยืนขึ้นปิดป้องอย่างเขินอาย กิริยาน่ารักนั้นทำให้เขากวาดสายตามองอย่างกระหาย

สรทัศเข้าอุ้มร่างเมียรักขึ้นสู่อ้อมแขน เธอโอนอ่อนโอบกอดรอบคอหนาของเขาเอาไว้