หลงสวาทคนขับรถ

‘นีรนุช’ โผเข้าหาอ้อมกอดของ ‘ธนา’ อย่างแสนรักแสนห่วง เพราะในวันนี้สามีของหล่อนจะต้องเดินทางไปดูงานที่ต่างประเทศเป็นระยะเวลาร่วมเดือน ทั้งๆ ที่หล่อนเพิ่งคลอดลูกได้แค่ 6 เดือนเท่านั้น ทว่าหล่อนก็ไม่มีสิทธิ์ใดจะไปยื้อเขาไว้ เพราะธนาเป็นลูกชายคนโตของตระกูลใหญ่ ครอบครัวของเขาทำธุรกิจเครื่องหนังส่งออกรายใหญ่อันดับต้นๆ ของประเทศ และช่วงนี้การแข่งขันสูง ธนาจึงมีลู่ทางที่จะไปเปิดตลาดใหม่ในแถบยุโรปเพิ่ม เขาจึงต้องไปศึกษาดูตลาดด้วยตัวเอง

“นุช... พี่ไปไม่กี่วันก็กลับแล้ว”

เขาบอกหล่อนเสียงแผ่วเจือไปด้วยความห่วงหาเช่นกัน

“ค่ะ นุชเข้าใจ”

นีรนุชตอบไปแบบนั้นทั้งที่ใจจริงอยากจะพูดว่า ‘ไม่กี่วันอะไรกันคะ ตั้งร่วมเดือน’ แต่หล่อนก็พูดคำนั้นออกไปไม่ได้ ทว่าสามีก็เหมือนจะรู้ใจ ธนากอดกระชับร่างอวบอิ่มของหล่อนแน่นขึ้น พร้อมกระซิบคำที่ทำให้หล่อนหน้าร้อนวูบ

“เราคอลหากันทุกคืนนะ”

“ค่ะ”

แก้มหล่อนระเรื่อขึ้นทันทีเพราะคำพูดธรรมดาจากน้ำเสียงกระเส่านั้นหล่อนรู้ความหมาย ใบหน้าจึงคล้ายจะมีรอยยิ้มจนสามียิ้มตาม

“ไปขึ้นรถกันเถอะ เดี๋ยวพี่ตกเครื่อง”

ธนาจูงมือหล่อนไปที่รถ แม้จะเศร้าแต่นีรนุชก็มีความสุขเจือปน เพราะรับรู้ได้ว่าสามีรักหล่อนเหลือเกิน และคนในครอบครัวของเขาก็ดีกับหล่อน อาจเพราะหล่อนกับเขารักกันมาหลายปี จนเรียนจบและความรักสุกงอม จึงแต่งงานกันตามความเห็นควรของครอบครัว

เมื่อแต่งงานไม่นานหล่อนก็ตั้งท้องและคลอดลูกออกมาเป็นผู้ชาย นั่นยิ่งทำให้ครอบครัวของเขาปลาบปลื้มที่ลูกชายคนโตมีหลานชายคนโตให้กับครอบครัว ชีวิตของหล่อนจึงสุขราวกับเจ้าหญิง เพราะการเป็นสะใภ้ใหญ่ที่ให้หลานชายคนโตได้ นั่นยิ่งกว่าสวรรค์ ไม่ว่าหล่อนอยากได้อะไร แค่เอ่ยปาก พ่อแม่สามีก็แทบจะประเคนให้

แม้แต่บ้านเดี่ยวหลังใหญ่ท่านก็สร้างให้ใหม่ ในทันทีที่รู้ว่าหล่อนจะได้ลูกชาย

นั่นคือความสุข แต่... ไม่สุด เพราะไม่นานหล่อนก็ได้รู้ซึ้งถึงคำว่าไม่มีอะไรเพอร์เฟค เพราะธนาให้ทุกสิ่งทุกอย่างกับหล่อนได้ ทว่าสิ่งที่หล่อนต้องการกว่าสิ่งใดก็คือ เวลา

ยิ่งนานวันธนากลับไม่ค่อยมีเวลาให้หล่อนเลย เขาทำงานหนักมาก แม้หล่อนจะเข้าใจเขา แต่ความเป็นเมียที่ยังสาวอยู่มาก สิ่งที่หล่อนไม่ควรขาดก็กลับขาดอยู่บ่อยครั้ง

ใน 1 เดือน ธนาจะต้องเดินทางไปต่างประเทศประมาณ 1 สัปดาห์ ทำให้อยู่เมืองไทยแค่ 3 สัปดาห์ ซึ่งแต่ละวันเขาก็ต้องเข้าโรงงาน เข้าบริษัท วันหยุดก็ต้องไปเอนเตอร์เทรนด์ลูกค้า ไปตีกอล์ฟ หรือไปงานเลี้ยงสังสรรค์ตามแต่ลูกค้าจะเชื้อเชิญ นั่นทำให้เขากับหล่อนได้หลับนอนกันจริงๆ จังๆ นับครั้งได้ แม้ว่าทุกครั้งหล่อนจะสุขจนเต็มปลื้ม ทว่าแค่ 1-3 ครั้งต่อสัปดาห์ ช่างไม่เพียงพอ

และยังจะตอนนี้ที่เขาจะไปราว 1 เดือน หล่อนต้องอดกลั้นไว้ขนาดไหน แม้เขาบอกว่าจะคอลมาเพื่อเล่นเซ็กซ์โฟนท์ เหมือนกับทุกครั้งที่เขาไปไกล แต่การช่วยตัวเองกับการมีผัวช่วยมันต่างกัน หล่อนอยากให้เขาเร้าโรม อยากให้เขาสัมผัสหล่อนอย่างแสนรักแสนถนอม ทว่าดุดันรุนแรง

การช่วยตัวเองก็แค่ทำให้เสร็จๆ ไป ไม่ซาบซ่าน ไม่แสนสุข มีแต่ปลดเปลื้อง ทั้งที่หล่อนต้องการดื่มด่ำกับความสุขนั้นทั่วทั้งตัว ไม่ใช่แค่ร่องที่ตอดตุ๊บ

แต่หล่อนจะทำอะไรได้ ทำได้แค่อดกลั้นไว้เท่านั้น ก็หล่อนเป็นเมียของเขา

นีรนุชมองดวงไฟจากเครื่องบินที่ทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้ามืดมิด หล่อนยืนมองจนดวงไฟนั้นลับไป

“คุณนุชครับ”

“จ๊ะ น้าเชิด” หล่อนหันมองคนขับรถที่เข้ามายืนเยื้องอยู่ด้านหลัง เห็นสีหน้าของเขาจึงนึกขึ้นได้ว่าดึกแล้ว และหล่อนควรจะกลับบ้านได้แล้ว

“ขอโทษจ้ะ เรากลับกันเถอะ”

หล่อนเอ่ยขอโทษคนขับรถของธนา แม้น้าเชิดจะเป็นเพียงคนขับรถ แต่พ่อแม่ของหล่อนก็สอนว่าควรให้เกียรติทุกคน ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตาม ดังนั้นไม่ว่าจะเป็นคนงานในบ้าน หรือใครที่หล่อนต้องมีปฏิสัมพันธ์ด้วย หล่อนจึงไม่เคยดูแคลน และนั่นก็ทำให้หล่อนเป็นที่รักของทุกคนในบ้าน

“ครับ”

น้าเชิดค้อมกายเล็กน้อยพร้อมผายมือไปด้านหน้าให้หล่อนเดินนำ