นังตอแหล

ไอเดีย...

 หลังจากกลับมาจากค่ายความรู้สึกของฉันที่มีต่อนักรบก็เพิ่มมากขึ้นจนฉันคิดว่าฉันจะยอมตกลงเป็นแฟนกับเขาดีไหม แต่คิดๆ ไปคิดๆ มารอให้อะไรมันชัวร์กว่านี้ก่อนดีกว่ารอให้ฉันมั่นใจกว่านี้ก่อนค่อยตัดสินใจ

วันนี้ฉันมีเรียนช่วงเช้าส่วนนักรบมีเรียนช่วงบ่าย ตอนแรกเขาอาสาจะมาส่งฉันแต่ฉันบอกไม่ต้องเพราะฉันอยากให้เขาพักผ่อนมากกว่าเพราะเมื่อคืนฉันเห็นเขานั่งทำรายงานจนดึก

ขณะที่ฉันกำลังจะเดินข้ามถนนเพื่อไปขึ้นรถรางหน้ามหาลัย แต่จู่ๆ ก็มีรถหรูสีแดงขับมาจอดปาดหน้าและพอคนบนรถเปิดกระจกลงมาฉันก็ต้องตกใจเพราะคนที่ขับมาก็คือ แก้วตาลูกพี่ลูกน้องของฉันเอง

"ไม่คิดว่าจะเจอแกที่นี่นะนังเดีย"

"แก้วตา??"

"ใช่ฉันเอง"

"แกเรียนที่นี่งั้นเหรอ"

"ใช่ ทำไม แต่คำถามนี้ฉันควรจะถามแกมากกว่านะว่าแกมาเรียนที่นี่ได้ยังไงค่าเทอมก็ตั้งแพง เอ๊ะหรือว่าแกขายตัวให้เสี่ยแก่ๆเพื่อยกระดับตัวเองเพราะน้ำหน้าอย่างแกคงไม่มีปัญญามาเรียนที่นี่ได้หรอกขนาดบ้านยังไม่จะซุกหัวนอนเลย55555"

"มันจะดูถูกกันเกินไปแล้วนะนังแก้วตา"

"ดูถูกก็ยังดีกว่าดูผิด ฉันว่าฉันควรจะโทรบอกพ่อกับแม่ว่าเจอแกที่นี่พ่อกับแม่จะได้มาลากตัวแกกลับไปเป็นขี้ข้าฉันเหมือนที่แกเคยเป็นไง5555" ฉันโคตรเกลียดเสียงหัวเราะของยัยแก้วตานี่จริงๆอยากจะลากมันลงมาตบ ตบ ตบแต่ฉันก็ทำไม่ได้เพราะนี้มันในมหาลัย มันคิดว่าฉันกลัวคำขู่มันหรือยังไงไม่มีทาง

"ก็ลองดูสิฉันจะไม่ยอมพวกแกอีกต่อไปฉันจะฟ้องศาลเอาบ้านของฉันคืนเพราะตอนนี้ฉันบรรลุนิติภาวะแล้วพ่อแม่เธอไม่มีสิทธิ์อะไรในบ้านหลังนั้นอีกต่อไปเพราะฉันคือทายาทเพียงคนเดียวที่มีสิทธิ์" 

"อ่อไอ้บ้านโทรมๆ หลังนั้นน่ะเหรอจะบอกให้นะว่าตอนนี้บ้านหลังนั้นพวกฉันไม่อยู่กันแล้วก็แค่บ้านไม้กระจอกๆของพ่อแม่แกถ้าแกอยากได้ก็เอาคืนไปเพราะตอนนี้ฉันมีบ้านหลังใหญ่อยู่มีรถหรูๆขับมีเงินใชัไม่ขาดมือมีชีวิตอย่างสุขสบายไม่เหมือนแกที่น่าใช้ชีวิตจะลำบากเหมือนเดิมเพราะสมบัติพ่อแม่แกตอนนี้มันไม่เหลือแล้วนี่55555เหลือแค่บ้านเก่าๆโทรมๆหลังเดียวถ้าแกอยากได้ก็เอาคืนไป" ฉันกำหมัดแน่นอยากจะตรงเข้าไปกระชากนังแก้วตาลงมาจากรถแล้วก็ตบ ตบ ตบ ตบ ให้หายแค้นให้สาสมกับสิ่งที่มันเคยทำ

ฉันเดินขึ้นตึกมาด้วยอารมณ์โมโหไม่หายฉันไม่คิดว่าจะเจอมันที่นี่ ฉันโคตรเกลียดมันเลยเกลียดทั้งมันทั้งแม่มันพ่อมันฉันไม่นับหรอกนะว่าพวกนั้นเป็นญาติ

"แกเป็นอะไรหน้าบึ้งมาเชียวอย่าบอกนะว่าทะเลาะกับผัวเด็ก"

"ผัวเด็กบ้าไรฉันกับนักรบเราไม่เคยมีอะไรกัน"

"แน่หราาาา"

"เออแน่สิ เออนี่ปุ้ยฉันอยากให้แกช่วยฉันหน่อยอ่ะแกรู้จักคนในมอเยอะกว่าฉันแกน่าจะช่วยฉันได้"

"จะให้ช่วยไรว่ามาเลยจ้ะ" หลังจากนั้นฉันก็เล่าเรื่องที่ฉันเจอนังแก้วตาเมื่อเช้านี้ให้มันฟัง มันโกรธแทนฉันใหญ่เลย ฉันก็เลยขอให้มันไปช่วยสืบว่านังแก้วตามันมาเรียนที่นี่ได้ยังไง ซึ่งยัยปุ้ยใช้เวลาไม่ถึงครึ่งวันมันก็ได้ข้อมูลว่านังมาแบบละเอียดว่านังแก้วตามันเพิ่งย้ายมาเรียนที่นี่ได้ไม่ถึงอาทิตย์ดีที่มันเรียนอีกคณะไม่ได้เรียนคณะเดียวกันกับฉันไม่อย่างงั้นฉันจะขอใช้สิทธิ์ความเป็นรุ่นพี่กลั่นแกล้งมันจนอยู่ไม่ได้ใครจะว่าฉันใช้หน้าที่ในทางมิชอบฉันก็จะไม่สนเพราะฉันแค้นใจในสิ่งที่มันเคยทำกับฉันตั้งแต่เด็กแถมยังมาดูถูกฉันอีกหาว่าฉันขายตัวเพื่อมาเรียนที่นี่

"แต่มีข้อมูลที่ลึกกว่านั้นอีกนะแก"

"ข้อมูลอะไรบอกมาด่วนๆ" ยัยปุ้ยหันซ้ายหันขวาราวกับว่ากลัวจะมีใครมาได้ยินที่ฉันกับมันคุยกัน

"แก้วตาเป็นเมียน้อยของท่าน ผ.อ" มันกระซิบข้างหูฉัน

"ห๊ะ จริงดิ แกแน่ใจนะว่าฟังมาไม่ผิด" ฉันยอมรับว่าตกใจเป็นอย่างมากเพราะเท่าที่ฉันเห็นผ.อท่านเป็นคนรักครอบครัวมากแต่ก็อย่างว่าแล่ะเนอะของแบบนี้ดูภายนอกเป็นผู้ใหญ่ใจดีรักครอบครัวแต่ที่ไหนได้เป็นตาแก่บ้าตัณหามีเมียน้อยรุ่นลูกรุ่นหลานจากที่ฉันเคยนับถือท่านตอนนี้ไม่เหลือแล้ว ผู้ชายดีๆที่ไหนจะมีเมียน้อย 

"จริงสิไม่งั้นแกคิดว่ามันจะมาเรียนที่นี่กลางภาคเรียนแบบนี้ได้ยังไงถ้าเส้นสายไม่ใหญ่พอน่ะ" นั่นสินะก็ตามที่ยัยปุ้ยพูดนั่นแล่ะเพราะที่นี่เค้าไม่เคยรับนักศึกษากลางภาค

"แบบนี้ก็เท่ากับว่านังแก้วตามันเข้ามาเรียนอย่างไม่ถูกต้องน่ะสิเพราะคนอื่นเขาต้องสอบเข้ากันทั้งนั้นไม่ว่าพ่อแม่จะรวยล้นฟ้ามาจากไหนถ้าสอบเข้าไม่ได้ก็หมดสิทธิ์เข้ามาเรียนที่นี่"

"ก็ใช่ไง แต่ยัยเนี่ยมันเป็นเด็กของผ.อก็เลยเข้ามาเรียนที่นี่ได้ง่ายๆง่ายแบบไม่ต้องทำอะไรเลยเพราะท่านผ.อจัดการให้หมด" ฉันกำหมัดแน่นเป็นรอบที่สองของวัน เมื่อมานึกย้อนถึงตัวเองว่ากว่าจะสอบเข้ามาเรียนที่นี่ได้ฉันต้องใช้ความพยายามมากแค่ไหนต้องสอบแข่งขันกับคนอื่นตั้งหลายร้อยหลายพันคนกว่าจะถูกคัดเลือกมาแล้วได้ทุนเรียนฟรีซึ่งฉันภูมิในตัวเองเป็นอย่างมาก แต่นังแก้วตามันไปเป็นเมียน้อย ผ.อ มันก็เลยได้เข้ามาเรียนที่นี่โดยง่ายแบบนี้มันไม่ยุติธรรมกับคนอื่นๆ เลย ไม่ได้การละฉันต้องจัดการ และฉันก็นึกออกแล้วว่าจะให้ใครช่วยนั่นก็คือ....นักรบ

ฉันโทรหานักรบว่าเขาออกมาหรือยังพอเขาเห็นว่าฉันโทรหาเขาเขาก็ดี๊ด๊าใหญ่คิดว่าฉันคิดถึงเขา คิดถึงบ้าอะไรล่ะคิดเองเออเองทั้งนั้นถ้าไม่จำเป็นจริงๆฉันจะไม่โทรหาเขาก่อนเด็ดขาด เขาบอกว่ากำลังขับรถออกไปอีกสิบห้านาทีถึงฉันก็เลยบอกว่าถ้ามาถึงแล้วให้มาหาที่โรงอาหารนะเขาก็รีบรับคำทันทีก่อนจะทำเสียงส่งจุ๊บผ่านทางโทรศัพท์ ฉันล่ะหมั่นไส้เขาจริงๆเลย

ฉันนั่งรอนักรบที่โรงอาหารจนกระทั่งเห็นเขาเดินยิ้มหน้าแป้นเข้ามา ฉันโบกมือให้เขารู้ว่าฉันนั่งอยู่ตรงนี้ พอเขาเห็นฉันโบกมือให้เขาก็รีบเดินมาหาฉันทันที แต่แล้วจู่ๆ ยัยแก้วตาที่ไม่รู้โผล่หัวมาจากไหนทำทีเป็นเดินมาเข้ามาชนนักรบแล้วก็ล้มลงไปนั่งกับพื้นอย่างดัดจริตพร้อมกับร้องเสียงดังเหมือนควายถูกเชือด

"โอ๊ยยย เจ็บจัง" เจ็บบ้าไรนังตอแหล ฉันคิดในใจ

"เห้ย เธอเป็นอะไรหรือเปล่า" ฉันเห็นนักรบพยุงแขนยัยแก้วตาขึ้นมาแล้วมันก็แสร้งทำเป็นเซล้มไปซบอกนักรบอย่างจงใจ ฉันกำหมัดแน่นเป็นรอบที่สามซึ่งทั้งสามรอก็มาจากนังแก้วตาตัวดี ฉันไม่ชอบที่มันเข้าใกลันักรบเลยฉันหวังว่าเขาจะรู้ทันมารยายัยนี่นะ

"มองด้วยสายตาอาฆาตขนาดนี้ถ้าให้เดายัยนั่นใช่ไหมนังแก้วตา" ยัยปุ้ยถามฉันมันคงเห็นว่าฉันกำลังมองยัยแก้วตาอยู่

"ใช่" ฉันตอบมันแต่สายตาก็ยังมองไปที่สองคนนั้นที่ยืนเด่นเป็นสง่าอยู่กลางโรงอาหาร

"หน้าตาก็พอใช้ได้นะแต่ทำไมดัดจริตได้ขนาดนี้"

"แกก็ดูออกใช่ไหม"

"ดูออกสิมองจากดาวอังคารยังรู้เลยว่ามันกำลังอ่อยผัวเด็กแกอยู่" ฉันขี้เกียจเถียงกับยุัยปุ้ยแล้วเรื่องที่มันชอบคิดว่าฉันกับนักรบได้เสียเป็นเมียผัวมันคิดว่าฉันใจง่ายหรือยังไง ฉันน่ะหวงตัวอยู่นะแค่ยอมให้จูบก็มากพอแล้ว

"เธอช่วยอุ้มเราหน่อยได้ไหมเราเดินไม่ไหว โอ๊ยเจ็บขาอ่ะ"

"แกดูนั่นมันกำลังอ้อนนักรบให้อุ้มแกได้ยินไหม"

"อืมได้ยิน" ฉันตอบด้วยน้ำเสียงแค้นเคืองตอนนี้ยัยแก้วตากำลังอ้อนให้นักรบอุ้มมันเพราะมันตอแหลว่ามันเดินไม่ไหว คอยดูนะถ้าเขาอุ้มนังแก้วตาฉันจะไม่ให้เขาจูบเขาดูดนมอีกเลย หึเขาคิดว่าฉันไม่รู้เหรอเรื่องที่เขาแอบกินนมฉันตอนที่เราอยู่บ้านแม่อุ้ยน่ะ ฉันรู้แต่ฉันไม่โวยวายเพราะมันฟิน โอ๊ยฉันทำไมต้องคิดถึงเรื่องนั้นด้วยก็ไม่รู้

"แกเป็นไรหน้าแดงเชียว" ยัยปุ้ยทักฉันรีบทำตัวปกติแทบไม่ทัน

"เปล่าซะหน่อยแกอย่ามาจับผิดฉันนะ" ฉันแสร้งทำเป็นดุยัยปุ้ยก่อนจะหันไปสนใจนักรบกับนังตอแหลนั่นต่อซึ่งมันกำลังอ้อนนักรบสุดฤทธิ์

"นะช่วยเราหน่อยเราเดินไม่ไหวจริงๆ" นังแก้วตายังคงตอแหลไม่หยุดมันไม่กลัวผ.อเดินมาเห็นหรือไง

"อุ้ม??" นักรบทำหน้างง

"อื้มก็เธอเดินมาชนเราอ่ะ" ดู๊ดู ดูมันโทษนักรบทุเรศจริงๆ

"ฉันเนี่ยนะเดินชนเธอ"

"ก็ใช่ไงไม่อย่างงั้นเราจะล้มไปยังไง" 

"เธอคิดว่าฉันดูไม่ออกงั้นสิ จะสอนอะไรให้นะถ้าคิดจะเข้ามาอ่อยผู้ชายก็ช่วยคิดแผนที่มันดูฉลาดๆ กว่านี้หน่อย แผนเดินมาชนแล้วล้มเพื่อเรียกร้องความเห็นใจฉันเจอมานักต่อนักแล้ว ขอตัวก่อนนะฉันจะรีบไปหาแฟน" ฉันยิ้มอย่างพอใจที่ได้ยินแบบนั้นก่อนจะรีบลุกจากโต๊ะเดินไปหานักรบแล้วควงแขนเขาต่อนหน้านังแก้วตา

..................................................