หลงรักทนายคนเลว

ตอนที่ 1 ความสัมพันธ์ของเรา

เป้ยฉ่ายเวยเพิ่งจะล้างจานเสร็จ จึงเดินไปที่ห้องรับแขกหยิบกระดาษทิชชูขึ้นมาเช็ดมือ พลางรับสายเพื่อนรัก

“เวยเวย ฉันกำลังจะกลับแล้วนะ! คดีหย่าร้างของฉันศาลตัดสินแล้ว!” เสียงของหนานฉิงดังเข้ามาอย่างมีความสุข

แต่ว่าเป้ยฉ่ายเวยกลับอึ้งในนาทีนั้นแทน เธอไม่รู้จะตอบไปอย่างไรดี

หนานฉิงพูดต่อไปอีกว่า “เวยเวย เธอพูดถูก คนเรามีสิทธิ์ที่จะไขว่คว้าความสุข ความรักของฉันคือ เจ๋อหยาง ฉันจะไม่มีวันทิ้งเขาไปอีก!!”

เป้ยฉ่ายเวย ‘อืม’ ส่งเสียงตอบครั้งหนึ่ง เธอเพิ่งรู้ตัวว่าแม้แต่เสียงอืมแค่คำเดียวยังแทบพูดไม่ออก

“ฉันจะจัดการเรื่องทางนี้ให้เร็วที่สุด อย่างช้าสุดประมาณ 1 อาทิตย์ฉันก็กลับไปได้แล้ว เวยเวย แล้วเจอกันนะ!” หนานฉิงพูดจบก็วางสายไป แต่เป้ยฉ่ายเวยได้แต่ยืนถือโทรศัพท์อยู่แบบนั้น หูของเธอได้ยินเพียงเสียงตู้ดที่วางสายไปแล้ว

ร่างอันผอมบางร่างหนึ่งเดินออกมาจากห้องนอน เห็นเป้ยฉ่ายเวยถือโทรศัพท์ยืนแน่นิ่ง จึงถามขึ้นว่า“เป็นอะไรหรือเปล่าครับ?”

เป้ยฉ่ายเวยหันหน้าไป

ฉู่เจ๋อหยางคงจะเพิ่งอาบน้ำเสร็จ เขาสวมชุดคลุมนอนสีน้ำเงินเข้มอยู่ กำลังเช็ดผมอันเปียกปอนด้วยผ้าขนหนู ชุดคลุมจึงเผยขึ้นเล็กน้อย เผยให้เห็นหน้าอก รูปร่างสูงใหญ่ของเขา ดึงดูดสายตาอย่างมาก

“ไม่มีอะไรคะ” เป้ยฉ่ายเวยเก็บมือถือลงกระเป๋า พลางกล่าวว่า“หนานฉิงบอกว่าเธอจะกลับมาแล้วคะ”

ขณะที่เธอก้มตัวลงวางโทรศัพท์ เป้ยฉ่ายเวยมองไปทางฉู่เจ๋อหยาง เธอเห็นฉู่เจ๋อหยางชะงักการเช็ดผมเพราะคำพูดประโยคนี้ของเธอ สีหน้าของเขาไร้อารมณ์เหมือนเคย

“อืม” ท่าทีของฉู่เจ๋อหยางเรียบเฉยราวกับไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเขา เขาเช็ดผมไปพลางเอ่ยว่า “ผมเตรียมน้ำไว้ให้คุณแล้วครับ คุณรีบไปอาบเถอะ”

เป้ยฉ่ายเวยทำจมูกฟุดฟิด เขาก้มหัวไปพลางส่งเสียง

หลังจากจัดห้องรับแขกเรียบร้อยแล้ว เป้ยฉ่ายเวยกลับไปที่ห้อง หยิบชุดนอนแล้วเข้าห้องน้ำไป เธอนั่งกอดเข่าแช่น้ำอยู่ในอ่าง ได้แต่งงๆทำอะไรไม่ถูกอยู่ราว 1 ชั่วโมง จนกระทั่งน้ำเริ่มเย็น จึงหยิบผ้าขนหนูขึ้นมาเช็ดตัว

ขณะที่เธอออกมาจากห้องน้ำ ในห้องนอนปิดไฟแล้ว มีเพียงโคมไฟเล็กๆที่โต๊ะข้างเตียงยังคงสว่างอยู่ แสงไฟสีเหลืองนวล

2-3วันก่อนหน้านี้ฉู่เจ๋อหยางมัวแต่ยุ่งอยู่กับคดีใหญ่อยู่ 2 คดีจนแทบไม่มีเวลาพักผ่อนเลย กว่าจะเสร็จงานได้เล่นเอาแทบแย่ ตอนนี้เขามีเวลาพักผ่อน ช่วงนี้จึงเข้านอนเร็ว

เป้ยฉ่ายเวยเดินเข้าห้องไปอย่างเบาเสียง เปิดผ้าห่มออกค่อยๆซุกตัวลงในเตียง เมื่อร่างสัมผัสเตียงแล้ว มือใหญ่ๆมือหนึ่งก็ยื่นเข้ามา เขาดึงร่างของเธอเข้ามาไว้ในอ้อมกอด น้ำเสียงเอื่อยๆ แสดงถึงความง่วง “นอนเถอะครับ”

เป้ยฉ่ายเวยไม่ได้พูดแม้แต่คำเดียว ซุกอยู่ในอ้อมกอดของเขาอย่างเชื่อฟัง

หลังจากนั้นไม่นาน จังหวะของลมหายใจกระทบเข้ากับศีรษะของเธอด้านบน เธอเบนศีรษะออกพลางเงยหน้ามอง ตั้งแต่คางของฉู่เจ๋อหยางไปจนถึงสันจมูก แล้วมองดูใบหน้าอันหล่อเหลาของเขานั้น ดูไปดูมาชักเริ่มสงสัย

เธอใช้ปลายนิ้วลูบไล้ริมฝีปากของผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า ในใจรู้สึกสับสน

เป็นเวลา 4 ปี เธอใกล้ชิดกับเขามา 4 ปีแล้ว เป็นเพื่อนเขามา 4 ปี และนอนกับเขามา 4 ปีแล้ว

ความสัมพันธ์ของทั้งสอง ไม่ใช่แค่แฟนธรรมดา แต่เป็นยิ่งกว่านั้น

ฉู่เจ๋อหยางไม่เคยเปิดเผยความสัมพันธ์ของพวกเขาในที่สาธารณะ และเธอก็กลัวว่าความสัมพันธ์ของพวกเขาจะถูกเปิดเผย

ที่จริง ฉู่เจ๋อหยางเป็นแฟนเก่าของหนานฉิงมาก่อน.......

เรื่องทั้งหมดนี้ ควรจะจบลงอย่างสมบูรณ์แบบเมื่อหนานฉิงกลับมาหรือไม่?

เธอรู้สึกสับสนและไม่ค่อยสบายใจ

......

เช้าวันต่อมา เป้ยฉ่ายเวยตื่นแต่เช้าเพื่อมาเตรียมอาหารเช้า หลังจากปลุกฉู่เจ๋อหยางแล้ว ก็เริ่มเก็บข้าวของของตัวเองที่อยู่ในอพาร์ทเม้นต์แห่งนั้น เสื้อผ้าเอย เครื่องสำอางเอย ผ้าขนหนู แปรงสีฟัน หรือแม้กระทั่งเส้นผมที่ร่วงบนพื้น

เมื่อเป้ยฉ่ายเวยลากกระเป๋าเดินทางออกมา ฉู่เจ๋อหยางแสดงท่าทางไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด เขาขมวดคิ้วพลางกล่าวว่า “ทำอะไรน่ะ ทำไมดูเหมือนว่าคุณกำลังจะย้ายออกไปจากบ้านผมอย่างนั้นแหละ?”

“เปล่าคะ......” เป้ยฉ่ายเวยยังคงเอาของยัดใส่กระเป๋าเดินทาง พยายามพูดด้วยน้ำเสียงปกติที่สุด

“คุณก็รู้นี่คะว่าตอนนี้เป็นฤดูกาลท่องเที่ยว ร้านขายของของฉันตั้งอยู่ในทำเลที่ดีเยี่ยม บางครั้งช่วงจัดโปรโมชั่นจะยุ่งมาก กลับมาทุกวันอาจไม่สะดวก ฉันจะไปพักอยู่ทางโน้นสักระยะ ถ้าเสร็จงานแล้วจะรีบกลับมาคะ ไม่นานหรอกคะ”