หวงก้าง

"พ่อจ๋าข้ากลับมาแล้วจ๊ะ"ระย้าแก้วทักทายผู้เป็นพ่อที่กำลังเก็บยาที่ตากอยู่

"อ้าว..!! กลับมาแล้วรึลูก แล้วนั่นเอ็งพาใครมาด้วยเล่าลูกเต้าเหล่าใครเหตุใดจึงเดินมากับเอ็ง"พ่อหมอไทยที่เพ่งพินิจกับชายร่างสูงใหญ่ที่เดินตามหลังลูกสาวตนเองมา

"ฉันไหว้จ้ะพ่อหมอ พ่อหมอจำข้ามิได้รึ"

"เอ็งลูกเต้าเหล่าใครกันวะ ข้าก็จำไม่ได้"

"พ่อหมอไทยลองเพ่งมองหน้าฉันอีกทีได้หรือไม่ว่าหน้าของฉันนั้นเหมือนผู้ใด"พระพรายยังคงหยอกเล่นกับความทรงจำของพ่อหมอไทย

"ข้าแก่ปูนนี้แล้ว ข้าจักจำใครได้หนักหนา ข้าจำทางกลับบ้านได้ก็บุญโขแล้ว"พ่อหมอไทยที่พูดที่เล่นทีจริงอย่างติดตลก

"ทูนหัวของบ่าว เดี๋ยวบ่าวเอาของเข้าไปเก็บในเรือนให้นะเจ้าคะ"อีแตงพูดแทรกขึ้น

"ไปเถอะจ้ะพี่แตง เดี๋ยวทางนี้ข้าจัดการเอง"

"ข้าพระพราย ลูกพ่อสมปองกับแม่รำพึงใงขอรับ พ่อหมอพอจะจำได้หรือยัง"

"โอ้..!! ลูกของไอ้สมปองหรือนี่ มันโตเป็นหนุ่มสง่าผ่าเผยรูปงามเสียจริง จนข้าจำหน้าตามิได้เลย"เมื่อได้บอกชื่อแซ่ของผู้เป็นบิดามารดา ทำให้พ่อหมอไทยระลึกได้ทันทีว่านี่คือพระพราย

"เอ็งคงเป็นพระพรายสินะ แล้วนี่พ่อแม่เอ็งสบายดีรึไม่เหตุใดเอ็งจึงเดินทางกลับมาที่นี่เล่า"

"ข้ากลับมาที่นี่ เพราะมาดูเรือนหลังเก่าของพ่อกับแม่ของข้าว่าจากอยู่ที่นู่นอีกสัก 2-3 ปีก็จะย้ายกลับมาอยู่ที่นี่แล้วหนา"

"เออ..เข้าไปในเรือนกันก่อนเถิดแดดร่มลมตกหมดแล้วเดี๋ยวจะไม่สบายกันเอา"

"งั้นเดี๋ยวฉันขอไปเตรียมน้ำเตรียมท่า ให้กับพี่พระพรายก่อนนะจ๊ะพ่อ"

"เออ ๆ ไปเถอะลูก"

พระพายสอดสายตามองไปรอบ ๆ บรรยากาศที่คุ้นเคยแทบจะไม่เปลี่ยนแปลงเลย นอกจากผู้หญิงตรงหน้าคือระย้าแก้ว

ที่ความสวยเลื่องลือระบือนาม นางนั้นสวยสมคำร่ำลือเสียจริง เขาที่เจอนางครั้งแรกที่วัดก็แทบจะจำมิได้ หากบ่าวรับใช้ไม่เอ่ยชื่อขึ้นมา ก็คงนึกมิออกว่าเป็นผู้ใด

"แล้วนี่แม่ศรีนวลอยู่ไหนล่ะจ๊ะพ่อหมอ ฉันจะได้ไปกราบแม่เสียที"พระพรายเอ่ยถามผู้เป็นมารดาของระย้าแก้ว

"แม่ศรีนวลอยู่ในเรือนครัว เตรียมสำหรับเย็นอยู่นั่นแหละ ประเดี๋ยวเดี๋ยวก็ขึ้นมาพร้อมกับระย้าแก้ว"พ่อหมอไทยที่นั่งเก็บยาแยกส่วนก็พูดคุยกับพระพายอย่างเป็นกันเอง

ส่วนไอ้สิงห์กับไอ้ดำที่พอรู้เรื่องราวต่าง ๆ ไอ้สิงห์แกล้งทำเป็นเดินตรวจตรารอบหมู่บ้าน แต่กลายเป็นว่ามันลัดเลาะน้ำตก มาจนถึงบ้านของระย้าแก้ว ไอ้สิงห์ที่เห็นพ่อหมอไทยที่ชานบ้านจึงแกล้งตะโกนเรียก

"พ่อหมอไทย พ่อหมออยู่ไหมจ๊ะ"

"ใครวะมาเอะอะ ในเวลาโพล้เพล้ขนาดนี้"

"ฉันเองจากพ่อหมอ ไอ้สิงห์"

"อ้าว .. ! พ่อสิงห์มีใครเป็นกระไรรึ เอ็งถึงได้มาบ้านข้า"

"พอดีพ่อฉันปวดท้องนะจ๊ะ"ไปสิงห์บดคำโต

"ก็เลยอยากจะมาแวะขอเจียดยาพ่อหมอไปให้พ่อเสียหน่อย"

"อ้าว..! งั้นพ่อก็ขึ้นมาบนเรือนเสียก่อนเถิด มานั่งข้างบนก่อนดื่มน้ำเย็นๆเดี๋ยวนางระย้าแก้วคงเอาน้ำขึ้นมา"

สิ้นคำของพ่อหมอไทย ไอ้สิงห์รีบจ้ำอ่าวขึ้นเรือนทันทีโดยไม่สนใจไอ้ดำเลย ไอ้ดำที่รู้สึกสงสัยว่าพ่อของ ไอ้สิงห์ปวดท้องตั้งแต่เมื่อไหร่

"น้ำมาแล้วจ้าพี่พระพราย"ระย้าแก้วที่ไม่ได้ทันสังเกตว่ามีคนนั่งถัดไปอีกคน

อะแฮ่ม อะแฮ่ม! เสียงไอ้สิงห์กระแอมกระไอ

"ไอ้สิงห์เอ็งเป็นกระไร หรือเอ็งก็ป่วยอีกคนนึง"พอหมอไทยรีบถามทันทีด้วยความเป็นห่วง

"ฉันรู้สึกคอแห้งนิดหน่อยนะจ๊ะพ่อหมอ สงสัยอากาศมันเปลี่ยน"ไอ้สิงโป้ปดไม่หยุด

ระย้าแก้วที่เห็นในสิงห์ก็แอบตกใจอยู่เล็กน้อยเพราะร้อยวันพันปีไอ้สิงห์ไม่เคยมาเหยียบเรือนของตนเลยแต่ไม่รู้เหตุใดวันนี้จึงมาได้

"น้ำจ๊ะพี่สิงห์"ระย้าแก้วยื่นขันน้ำให้กับไอ้สิงห์โดยที่ ไอ้สิงห์จ้องตาเขม็ง เพราะเห็นในระย้าแก้วนั่งใกล้กับพระพรายแทบจะนั่งตักกันอยู่แล้วในสายตาของไอ้สิงห์ที่มองเห็น

"พ่อจ๋า ข้าขอตัวพี่พระพราย เข้าไปที่สวนทางหลังบ้านได้ไหมจ๊ะ เดี๋ยวให้แตงไปเป็นเพื่อน"ระย้าแก้วเอ่ยปากขออนุญาตผู้เป็นบิดา

"ไปสิ ข้าจะไปว่ากะไรเอ็งเล่า"

"พี่พระพราย เราไปดูสวนดอกลั่นทมของเราเถิด ข้าดูแล รดน้ำพรวนดิน มันเป็นอย่างดี ตอนนี้ออกดอกสวยมาก ข้าอยากให้พี่เห็นตอนที่มันกระทบแสงอาทิตย์"ระย้าแก้วพูดด้วยใจที่บริสุทธิ์แต่ไอ้สิงห์กลับมองว่าระย้าแก้วนั้น ทำตัวระริกระรี้จนเกินงาม

"ไปสิ พี่ก็อยากจะดูว่าฝีมือของระย้าแก้ว พัฒนาไปถึงไหนแล้วบ้าง"พระพรายลุกพรวดขึ้นทันที แต่ยังไม่ทันได้ก้าวขาพ้นประตูเสียงไอ้สิงห์ก็ดังแทรกขึ้น

"ขอข้าตามไปชมสวนของเอ็ง ได้ด้วยหรือไม่ระย้าแก้ว"

ระย้าแก้วทำสีหน้าตกใจ ที่ได้ยินว่าไอ้สิงห์อยากจะชมสวนลั่นทมของหล่อน เพราะก่อนหน้านี้หล่อนได้พูดกับเขาจนปากเปียกปากแฉะ ว่าส่วนลั่นทมของหล่อนนั้นสวยงามมากเพียงใด แต่ไอ้สิงห์กลับบอกว่าหล่อนนั้นไร้สาระพูดจาไม่รู้ความ ไม่เคยสนใจหรืออยากจะมาเชยชมเลย

"เอ็งก็พาไอ้สิงห์ไปด้วยสิลูก มันก็คงไม่มีกระไรเสียหายนักหรอกไปเถิด"

พ่อหมอไทยที่รู้อยู่เต็มอก ว่าลูกสาวตัวนั้นมีใจให้ ไอ้สิงห์และก็รู้เสมอมาว่าไอ้สิงห์ก็พูดจาทำร้ายจิตใจลูกสาวตนไม่น้อย แต่เพราะผู้เป็นพ่ออย่างเขาต้องปล่อยให้ลูกได้เดินและเลือกทางเดินของตัวเอง

"จ้ะพ่อ"ระย้าแก้วตอบรับผู้เป็นบิดา

คนทั้งสามที่พากันเดินตรงไปหลังบ้านขอระย้าแก้วที่มองลอดกอไผ่ก็จะเห็นส่วนลั่นทมที่งดงามเป็น 10 ต้นพร้อมกับศาลานั่งรับลม บรรยากาศดูน่าสบายใจ และถูกประดับประดาแซมไปด้วยไม้ดอกอื่นๆเช่นมะลิและตรงศาลานั่งเล่นก็ถูกขุดลอก เป็นบ่อน้ำมีปลาแหวกไหว้ไปมา

ไอ้ดำและนางแตงที่ติดตามผู้เป็นนายก็เดินอยู่ห่างๆด้วยความรู้สึกกระอักกะอ่วนและอึดอัดอยู่ภายในใจเพราะไม่เคยเห็นไอ้สิงห์ในสิ่งใดทำอะไรแบบนี้เลย

"โอ้โห..!! ที่นี่สวยจริงๆ นี่ข้าไม่เคยรู้เลยนะเดินตรวจตามหมู่บ้านมาตั้งนานว่าจะมีที่ราวกับสรวงสวรรค์เช่นนี้"ไอ้ดำเอ่ยชมกับนางแตง

"ใครๆเขาก็ว่าดอกลั่นทมไม่ควรปลูกเพียงเพราะชื่อของมันแต่ความจริงมันเป็นดอกไม้ที่สวยงามชนิดหนึ่งก็เท่านั้น นายข้าค่อนข้างจะรักดอกลั่นทมมาก"นางแตงก็หันไปตอบไอ้ดำ

ไอ้สิงห์ที่รู้สึกทึ่งกับสิ่งที่มันได้เห็นมันสวยดั่งที่ระย้าแก้วเคยบอกมันเสมอและพยายามชวนมันให้มาเที่ยวชมสวนลั่นทมที่มันรักนักรักหนาแต่บัดนี้ไม่ได้มีแค่มันที่ได้เชยชมสวนลั่นทมนี้เสียแล้วเพราะยังมีพระพายผู้ที่ช่วยสร้างสวนลั่นทมนี้อีกคน