ตอนที่ 2 ฉันคือโม่เสี่ยวถง

ตอนที่ 2 ฉันคือโม่เสี่ยวถง

ตุ๊บ ๆ!! "

“เมื่อไหร่จะตื่นสักทีทำตัวเป็นคุณนายนอนกินบ้านกินเรือนหรือยังไง นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว” เสียงทุ่มต่ำดังขึ้นพร้อมกับมือของเขาที่ฟาดเข้าที่ตัวของเธอ หญิงสาวลืมเปลือกตาที่หนักอึ้งอย่างช้า ๆ ดวงตาของเธอเจ็บเหมือนผ่านการร้องไห้จนบวมเป่ง ‘ฉันฝันหรอกเหรอ ? เรื่องที่เกิดขึ้นเป็นเพราะฉันฝันไปใช่มั้ย อี้หนานรักฉันมากขนาดนี้เขาไม่มีทางหักหลังฉันแน่ ๆ นี่คงเป็นเสียงของเขาที่ปลุกฉันสินะ หรือว่าตอนนี้เลยเวลาเข้างานแล้วฉันเหนื่อยจนตื่นสายเลยหรือไงกัน’ เฟยเยี่ยคิดในใจค่อย ๆ ลืมตามอง ทว่าเมื่อเธอลืมตาขึ้นมาชายที่เรียกเธอเมื่อครู่กลับไม่ใช่อี้หนานแฟนหนุ่มของเธอ ใบหน้าคมเข้มหล่อยิ่งกว่าอี้หนานของเธอเสียอีก เฟยเยี่ยตกใจสะดุ้งลุกขึ้นจากเตียงนอนกรี๊ดร้องออกมาสุดเสียง

“กรี๊ด!! คุณเป็นใครออกไปจากห้องของฉันเดี๋ยวนี้นะไม่อย่างนั้นฉันจะแจ้งตำรวจว่าคุณบุกลุกเข้ามาในห้องของฉัน” ชายหนุ่มรีบใช้มือปิดหูของตนเอง พรางจ้องมองใบหน้าของเธอด้วยความงวยงงก่อนจะเปลี่ยนเป็นสีหน้าบึ้งตึงดวงตาจ้องเขม็ง

“โม่เสี่ยวถงเธอเสียสติไปแล้วหรือยังไง เธอเป็นภรรยาของฉันมา 3 ปี นึกอะไรขึ้นมาถึงได้ตื่นมากรี๊ดร้องแถมยังจะเรียกตำรวจมาจับฉันอีก อย่าเสแสร้งแสดงไม่เข้าเรื่อง รีบลุกขึ้นแต่งตัวเสียทีวันนี้เซียวซินอี๋จะมาที่บ้าน ช่วยต้อนรับเธอให้ดีด้วย อย่าให้ฉันรู้ทีหลังนะว่าเธอมักจะกลั่นแกล้งรังแกซินอี๋” เฟยเยี่ยสมองอื้ออึงไม่เข้าใจคนตรงหน้าที่กำลังพร่ามไม่หยุด ทันใดนั้นเองเธอเหลียวมองไปรอบ ๆ ห้องไม่ว่าจะเป็นของใช้ทุกอย่างหรือว่าเครื่องประดับไม่เหมือนยุคที่เธออยู่ด้วยซ้ำ เฟยเยี่ยไม่สนใจคนตรงหน้าเมื่อเห็นกระจกบานใหญ่เธอรีบเดินไปที่กระจกทันทีและก็ต้องตกตะลึงอีกครั้งเมื่อเห็นใบหน้าในกระจก นั่นไม่ใช่เธอแล้วตอนนี้เธออยู่ที่ไหน? เป็นใครกันแน่! เขาหัวเสียเพราะพูดออกไปแล้วอีกฝ่ายไม่ยอมตอบกลับแถมยังมีท่าทีแปลก ๆ อีกด้วย

“เธอไม่ได้ยินที่ฉันพูดหรือไงกันห่ะ! นี่ฉันแต่งกับผู้หญิงไร้อารมณ์หรือไง เป็นแบบนี้เสมอมา หากไม่ใช่ว่าคุณพ่อฉันและพ่อของเธอเป็นเพื่อนกัน ฉันคงไม่ยอมแต่งเธอเข้าบ้านแน่ ๆ ผู้หญิงอะไรสวยแต่โง่สิ้นดี รีบแต่งตัวแล้วลงมาข้างล่างอย่าให้ฉันต้องพูดเป็นครั้งที่ 2 " เขาเอ่ยจบเดินออกจากห้องไปปล่อยให้เฟยเยี่ยยืนงงอยู่เพียงลำพัง

“มันเกิดอะไรขึ้นกับฉันกันแน่” สองมือเรียวบางจับใบหน้าหันซ้ายหันขวามองตนเองผ่านกระจก ก่อนจะหยิกที่แขนตัวเองเพราะคิดว่าตนยังคงฝันอยู่ทว่ามันเจ็บจี้ดเมื่อนิ้วของเธอหยิกลงเนื้อ “โอ๊ยเจ็บชะมัด!! นี่ฉันไม่ได้ฝันแต่เป็นความจริง อย่างนั้นเท่ากับว่าเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างฉันกับอี้หนานก็คงเป็นความจริงด้วยสินะ สติก่อนที่จะเลือนลางฉันถูกรถชน หรือว่าฉันจะตายแล้ว และได้มาอยู่ในร่างผู้หญิงคนนี้แล้วนี่มันยุคทศวรรษอะไรกัน ไม่ว่าจะเป็นเสื้อผ้าหน้าผมหรือแม้แต่ของใช้เหมือนยุค 1980 เลยนี่น่า” ร่างเล็กบ่นพึมพำก่อนจะเดินสำรวจห้องเห็นปฏิทินหน้าล่าสุดที่เปิดอยู่คือเดือนที่ 5 ปี 1983 ดวงตาของเธอเบิกโพลงโต เมื่อได้รู้ว่าตัวเองทะลุมิติมาอยู่ในยุค 80

จู่ ๆ เธอเกิดอาการปวดหัวอย่างรุนแรงขึ้นมาจนต้องรีบเดินไปหาที่นั่งก่อนที่จะล้ม “โอ๊ย! ปวดหัว ทำไมถึงปวดหัวแบบนี้” ครั้นนั้นความทรงจำทั้งหมดของเจ้าของร่างได้ว่ายเวียนเข้ามาอยู่สมองและความรู้สึกของเฟยเยี่ย ทำให้เธอได้รู้ว่าผู้หญิงที่เธอมาอยู่ในร่างคือ โม่เสี่ยวถง หญิงสาวที่น่าสงสารหลังจากสูญเสียพ่อเธอถูกตระกูลถังพาเข้ามาอยู่ในบ้านถังตกแต่งกับลูกชายคนโตชื่อว่า ถังเจี่ยหยาง เขาไม่ได้มีความรักต่อเธอเลยสักนิด แต่ต้องยอมแต่งเพราะเป็นคำขอของคนเป็นพ่อ ทั้งสองเป็นเพื่อนรักกันไปมาหาสู่กันและได้พูดคุยเรื่องการหมั้นหมายของทั้งสองตั้งแต่ยังเด็ก ๆ ทว่าก่อนที่แต่งงานกันถังเจี่ยหยางมีคนรักที่ชอบพอกันอยู่แต่ไม่อาจจะปฏิเสธการแต่งงานในครั้งนี้ได้ แม้ว่าบ้านถังจะร่ำรวยแต่ถังชิงหลิงแม่ของถังเจี่ยหยางเป็นคนขี้เหนียว เธอเองไม่ชอบลูกสะใภ้คนนี้เหมือนกันเพราะเป็นสะใภ้บ้านนอก มาจากชนบทงานบ้านทุกอย่างจึงตกเป็นงานของเธอโดยปริยาย มีเพียงคนเดียวที่ดีกับเธอคือถังชิงเหมยเด็กสาวแรกแย้มวัยกำลังเรียนหนังสือ

ส่วนพ่อถังเมื่อแต่งเธอเข้ามาอยู่ในบ้านได้ไม่นานก็มาจากไปด้วยโรคประจำตัว ยามมีคุณพ่อถังอยู่เขาทั้งรักและเอ็นดูเธอ ช่วงแรก ๆ เธออยู่อย่างสุขสบายเมื่อสิ้นพ่อถังชีวิตของเธอเหมือนตกนรกทั้งเป็น แม่สามีรังเกียจคอยรังแก สามีเย็นชาปากร้ายโทษทุกสิ่งทุกอย่างว่าเรื่องที่ต้องแต่งงานกันนั้นเป็นความผิดของโม่เสี่ยวถง ส่วนผู้หญิงที่เจี่ยหยางพูดขึ้นมาเมื่อครู่คือผู้หญิงที่เป็นรักแรกของเขา โม่เสี่ยวถงอยู่ในบ้านหลังนี้ด้วยความทุกข์ทรมานใจ ก้มหน้าก้มตาทำทุกอย่างให้ทุกคนพอใจ เฟยเยี่ยรู้สึกเจ็บแปลบที่กลางอกเสมือนว่าเธอเป็นเจ้าของร่างนี้จริง ๆ ชะตาชีวิตของเธอกับเสี่ยวถงเหมือนกันไม่มีผิด ต่างเคยโง่เขลาเพราะคำว่ารักจนต้องมีจุดจบอย่างอนาถ เมื่อสวรรค์เมตตาให้เฟยเยี่ยกลับมามีชีวิตอีกครั้ง เธอจะไม่ยอมโง่เขลาอีกต่อไปในเมื่อเขาไม่รักจะทนอยู่ไปทำไม หย่า ๆ ไปก็จบ

“โม่เสี่ยวถงทำไมเธอถึงได้ยอมแบบนี้ ฉันเข้าใจเธอดี เธอเองก็ไม่ต่างจากฉันนักหรอกในเมื่อมีความรักแต่ก็ทุกข์ใจในคำว่ารัก สู้ไม่มีดีกว่า และฉันโม่เสี่ยวถงคนใหม่จะยอมให้ผู้ชายอย่างเจี่ยหยางมาต่อว่าด่าทอทำร้ายความรู้สึกด้วยคำพูดอีกต่อไป ….แม่สามีใจร้ายนั่นก็ด้วยเมื่อไม่ชอบฉัน อยากได้สะใภ้อย่างเซียวซินอี๋จนไม่สนใจความรู้สึกกันอย่างนี้ วันนี้ฉันจะจบทุกอย่างเอง อย่าคิดว่าผู้หญิงตัวเล็กๆ อย่างฉันจะไร้หนทางไป” เฟยเยี่ยกำมือแน่นกัดริมฝีปากพร้อมที่จะเป็นโม่เสี่ยวถงคนนี้และจะเปลี่ยนแปลงเป็นคนใหม่ที่ไฉไลกว่าเดิม