8 จบแล้ว...

พลอยไพลินมาถึงสถานที่นัดหมายของสามีในเวลาต่อมา เธอเดินลงมาจากรถแท็กซี่ด้วยท่าทางประหม่า หัวใจเต้นระรัวไม่เป็นจังหวะเพราะสายตามองไปเจอกับสุดาแฟนสาวของอัศวินนั่งคลอเคลียร์อยู่กับเขาเลยไม่อายใคร เธอไม่ได้แปลกใจเพราะรู้อยู่แล้วว่าการหย่าจะต้องมีพยาน ส่วนตัวเธอนั้นก็ชวนเพื่อนสนิทมาเป็นพยานให้ 

"สวัสดีพลอยไพลิน ขอโทษนะถ้าฉันมาทำให้เธอไม่สบายใจ" 

สุดาทักทายอย่างเป็นมิตรทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้ไม่เคยพูดดีกันเลยสักครั้ง แต่พลอยไพลินไม่ได้ถือโทษโกรธอะไรเพราะคิดว่าวันนี้ทุกอย่างจะจบลงแล้ว โกรธแค้นกันไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร ในเมื่อเลือกที่จะหย่าแล้วก็ไม่ควรที่จะยุ่งเกี่ยวกันอีก

"สวัสดีค่ะ"

พลอยไพลินตอบเพียงแค่นั้นก่อนที่จะเดินเข้าไปด้านใน พยายามฝืนทนไม่ให้น้ำตานั้นไหลออกมาในตอนนี้ ยิ่งเห็นสามีอยู่กับผู้หญิงคนอื่นก็ยิ่งรู้สึกหัวใจบีบรัดแน่นจำแทบจะหายใจไม่ออก อาการวิงเวียนเกิดขึ้นมาอย่างเกิดที่ไม่เคยเป็นมาก่อน 

" ทนหน่อย เดี๋ยวก็ผ่านไป" 

เพื่อนสนิทปลอบใจพลอยไพลิน ทุกคนรู้ดีว่าจุดนี้มันยากที่จะผ่านไป แต่เชื่อถือว่าสักวันทุกๆ อย่างจะดีขึ้น 

" ทั้งสองคนตัดสินใจมาดีแล้วใช่ไหมครับ" 

พอถึงสถานที่นัดหมายจริงๆ หัวใจกับรู้สึกสับสนและใจหายอย่างที่ไม่เคยเป็น ทั้งสองคนนิ่งไปสักพักก่อนที่จะเอ่ยออกมาพร้อมกัน 

" ครับ /ค่ะ " 

การจดทะเบียนหย่าเต็มไปด้วยความเงียบและความเศร้า ถึงพวกเขาทั้งสองคนจะยืนยันว่าจะหย่ากัน แต่เจ้าหน้าที่พนักงานก็ดูออกว่าการหย่าครั้งนี้มีบางอย่างที่ไม่ปกติ 

"เรียบร้อยค่ะเอกสารนี้ยืนยันว่าคุณทั้งสองคนไม่ได้เป็นสามีภรรยากันแล้ว " 

หัวใจแกร่งบีบรัดแน่นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เมื่อรู้ว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์ในตัวภรรยาอีกแล้ว ตอนนี้เธอเป็นอิสระจากเขาโดยสมบูรณ์ เขาเองก็มีอิสระจากเธอ 

" ขอบคุณมากนะพลอยไพลิน" 

สุดาเป็นฝ่ายเอ่ยขอบคุณพลอยไพลินด้วยรอยยิ้ม แต่เป็นรอยยิ้มของผู้ชนะ และยังคงกอดแขนของอัศวินอย่างแนบแน่นแสดงออกถึงความรักที่ทั้งสองคนมีต่อกัน จนอดีตภรรยาอย่างพลอยไพลินรู้สึกอิจฉาในความรักที่มั่นคงของทั้งสองคน ขนาดตัวเธอทำหน้าที่ภรรยาอยู่หลายปียังไม่เคยได้แม้กระทั่งเศษใจของเขา 

พลอยไพลินเบือนหน้าหลบสายตาคมเพื่อจะไม่ให้เขาเห็นน้ำตาที่กำลังจะไหล แต่ยิ่งเธอหลบสายตาเขามากเท่าไหร่ขอเป็นเรื่องจ้องมองเธอไม่ละสายตา 

" ไปกันเถอะค่ะ" 

สุดารีบพาแฟนหนุ่มเดินไปโดยที่เขานั้นไม่ได้พูดใดๆ ออกมา เขามองไปยังอดีตด้วยสายตานิ่งเรียบก่อนจะพาแฟนสาวเดินไปยังรถหรู

พลอยไพลินเดินไปยังรถแท็กซี่ที่ยังจอดรออยู่พร้อมข้าวของของเธอมากมายที่อยู่บนนั้น เธอไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นหลังจากนี้ แต่เธอได้ส่งข้อความไปบอกอดีตสามีของเธอว่าอย่าเพิ่งบอกเรื่องนี้กับพ่อกับแม่ของเธอ เธอจะเป็นฝ่ายบอกเองเมื่อถึงเวลาที่พร้อม เขาไม่ได้ติดใจอะไรและบอกให้เธอรีบจัดการให้เรียบร้อย 

# เวลาต่อมา

พลอยไพลินมาถึงห้องพักที่เพื่อนหาให้ในเวลาต่อมา เธอไม่ได้กลับไปอยู่ที่บ้านอย่างที่ทุกคนเข้าใจ เพราะการหย่าครั้งนี้มันรวดเร็วจนเธอยังไม่ได้บอกพ่อกับแม่ แล้วเธอเองก็ตั้งใจจะใช้ชีวิตด้วยตัวเอง จะหารายได้จากสิ่งที่เธอชอบ 

ตลอดทั้งวันพลอยไพลินพยายามที่จะลืมความเศร้าด้วยการทำตัวไม่ให้ว่าง จัดข้าวของเสื้อผ้าตลอดทั้งวัน จนกระทั่ง... 

หายไปไหน? 

อยู่ๆ พลอยไพลินก็นึกขึ้นได้ว่าลืมของสำคัญไว้ในบ้านของพี่อัศวิน นั่นคือไดอารี่ที่เธอเขียนจดบันทึกเรื่องราวและความรู้สึกทั้งหมดไว้ ตั้งแต่วันแรกที่เจอกันจนกระทั่งถึงวันที่เขาขอหย่า รวมถึงความลับที่เธอยังไม่ได้บอกอดีตสามี 

พรึบ! ความรีบร้อนใจกลัวว่าความลับจะแตกทำให้พลอยไพลินรีบลุกไปคว้ากระเป๋าคู่ใจแล้วกลับไปบ้านของอดีตสามี 

ใช้เวลานานพอสมควรกว่าจะถึงบ้านของอดีตสามี พลอยไพลินยืนลังเลอยู่หน้าบ้านสักพักเพราะไม่รู้ว่าจะเข้าไปในฐานะอะไร แต่อยู่ๆ แม่บ้านคนสนิทก็เดินมา

"คุณผู้หญิง! คุณมาที่นี่ทำไมคะ?" แม่บ้านถามด้วยความแปลกใจและยังคงเรียกผู้หญิงตรงหน้าด้วยสรรพนามเดิม ทุกคนยังคงเห็นว่าพลอยไพลินคือคุณผู้หญิงของบ้าน อาจจะต้องใช้เวลาปรับตัวอีกอยู่ไม่น้อยสำหรับทุกคน

"พลอยลืมของนะคะ พลอยว่าจะขึ้นไปเอาของบนห้อง พี่วินกลับมาหรือยังคะ?" พลอยไพลินเอยถามทั้งๆ ที่พอจะรู้คำตอบอยู่แล้วเจ้าของบ้านไม่ค่อยจะกลับบ้านเท่าไหร่นัก

"ยังค่ะ ให้ป้าขึ้นไปช่วยไหมคะ" 

"ไม่เป็นไรค่ะ แต่ป้าอย่าบอกพี่วินนะคะ "

"ไม่ต้องห่วงค่ะ ป้าจะไม่บอกใคร วันนี้คุณวินก็ไม่น่าจะกลับเร็วนะคะ"

"ขอบคุณค่ะ"

พลอยไพลินเอ่ยขอบคุณแม่บ้านก่อนจะขึ้นไปยังห้องนอนที่คุ้นเคย เธอก้าวเข้าไปในห้องนอนที่เต็มไปด้วยความทรงจำที่ทั้งสุขและเจ็บปวด เธอเห็นไดอารี่ของตนเองวางอยู่บนโต๊ะเหมือนเดิม เห็นอย่างนั้นก็รีบหยิบไดอารี่ขึ้นมาและกอดมันแน่น ความรู้สึกอันหลากหลายท่วมท้นในใจของเธอ

"ในที่สุด ฉันก็ได้คืนกลับมา..." พลอยไพลินพูดกับตัเองเบาๆ และเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้า จากที่ตั้งใจว่าจะไม่ร้องไห้อีกต่อไปกับทนไม่ไหวที่ต้องมาอยู่ในพื้นที่แห่งความทรงจำนี้ ยิ่งมองไปเห็นเตียงนอนที่เคยนอนอยู่ทุกวันทุกคืนก็ยิ่งคิดถึงจนเผลอเดินเข้าไปนั่งเพื่อซึมซับเอาความสุขครั้งสุดท้ายก่อนจะเดินออกไปพร้อมความลับที่อยู่ในไดอารี่เล่มนี้ 

พลอยไพลินกลับมาถึงห้องพร้อมกับไดอารี่เล่มสำคัญในมือ เธอนั่งลงที่เตียงและเปิดไดอารี่ด้วยมือที่สั่นเครือ ความทรงจำเก่าๆ ที่ถูกจารึกไว้ในทุกหน้าของไดอารี่เหมือนกับกระแสน้ำที่พัดถาโถมเข้ามาในใจ ไม่ว่าเธอจะอ่านสักกี่ครั้งก็ยังรู้สึกเจ็บปวดและมีความสุขในเวลาเดียวกัน เป็นรอยยิ้มที่เปื้อนน้ำตาและหวังให้เวลาเยียวยาหัวใจให้หายในเร็ววัน 

หน้าสุดท้ายของเล่ม และประโยคสุดท้ายของไดอารี่ยังคงเป็นคำถามที่่ค้างคาใจ 

ถ้าพี่รู้ว่าพลอยกำลังท้องลูกของพี่ พี่จะทำยังไงคะ? พี่จะรั้งพลอยไว้ข้างกายพี่ไหม?