๑ ไม่เจอกันนาน สบายดีไหม (๑)

๑

ไม่เจอกันนาน สบายดีไหม

มือหนาจับพวงมาลัยเพียงข้างเดียว ขณะที่อีกข้างพักแขนไว้ยังประตูและดวงตาเรียวมองถนนซึ่งค่อนข้างโล่ง ไม่ค่อยมีคนเลือกการเดินทางยามค่ำคืนเท่าไหร่นัก ทั้งแสงไฟรอบทางน้อย กังวลจะเกิดอุบัติเหตุ หรือเจอสิ่งเร้นลับข้างทาง

ทว่าเขากลับต่างออกไป ชายหนุ่มชอบขับรถตอนกลางคืนที่แทบไม่มีพาหนะสัญจร ความเร็วขับเฉลี่ยเก้าสิบกิโลเมตรต่อชั่วโมง ไม่ถือว่าเร็วจนเกินไปและยังได้คิดทบทวนเรื่องต่างๆ ที่วนเวียนอยู่ในหัวไม่หยุดตั้งแต่รู้ว่าตนจะได้ย้ายมาทำงานอยู่เมืองหลวงของประเทศไทย

เอื้ออังกูร กันต์ธนิน วิศวกรหนุ่มมากความสามารถ อายุเพียงสามสิบสองปีก็มีผลงานเป็นที่ประจักษ์ เขาจบปริญญาตรีด้วยเกียรตินิยมอันดับหนึ่ง เข้าทำงานในบริษัทก่อสร้างอันดับต้นของประเทศ ก่อนจะได้ทุนของบริษัทไปต่อปริญญาโทไกลถึงเมืองนอก

แล้วกลับมาทำงานที่สาขาบ้านเกิดจนมีชื่อเสียง งานเข้าไม่ขาดสายจนผู้บริหารระดับสูงพึงพอใจในฝีมือ ดึงเขาเข้าร่วมอีกหนึ่งโปรเจคระดับยักษ์ที่กำลังจะเกิด

รัฐบาลจะจัดสรรงบประมาณในการสร้างห้องหนังสือขนาดใหญ่ เพื่อให้เป็นเมืองนักอ่านติดหนึ่งในสามของเอเชีย การเริ่มต้องมาจากสภาพแวดล้อมก่อน เมื่อมีสิ่งเอื้ออำนวยและสะดวกสบาย ประชาชนก็จะใช้บริการมากขึ้น

ระยะเวลาที่กำหนดค่อนข้างกระชั้นชิด จึงใช้วิศวกรเยอะกว่าปกติเพื่อให้ทันส่งมอบ นอกจากตนแล้วยังมีเพื่อนต่างวัยอีกสองคนที่อยู่ประจำสาขาต่างจังหวัด ถูกเรียกมาเช่นเดียวกันและมีทีมเฉพาะกิจ

คิ้วหนาขมวดเล็กน้อยยามคิดถึงสิ่งที่กำลังจะเกิดกับตน การหนีไม่ใช่ทางออกที่ดีแต่เขาก็เลือกจากมาเพื่อลืมอดีตที่เจ็บปวด หาคนคลายความเหงาบ้างยามอ้างว้าง แต่หลุมดำในใจก็ไม่เคยถูกถมให้เต็มสักที

“ฮัลโหล” กดรับสายโทรศัพท์ผ่านระบบแฮนด์ฟรี การพัฒนาของโลกสมัยนี้ไปเร็วจนตามแทบไม่ทัน ใครจะคิดว่าโทรศัพท์ที่เคยใช้ระแบบกดจะเปลี่ยนมาเป็นสัมผัส รถที่เคยต้องหมุนกระจกลงเองโดยใช้แรงจากฝ่ามือ กลับทำเพียงแค่แตะเบาๆ มันก็เลื่อนลงให้แล้ว

และมาถึงการรับโทรศัพท์หรือตอบข้อความที่สั่งการผ่านเสียงได้เลย สะดวกต่อคนที่เร่งรีบอย่างเขามาก ทำให้คนที่ใจร้อนอยู่แล้วยิ่งทำอะไรเร่งรีบกว่าเดิม

‘ได้ข่าวว่ามึงจะกลับกรุงเทพฯ เหรอวะ’ ข่าวช่างไปไวเสียจริง เขาเพิ่งได้รับเรื่องจากบริษัทใหญ่ไม่ถึงสามวัน เพื่อนสนิทที่เรียนด้วยกันมาตั้งแต่มัธยมปลายก็ทราบเรื่องเสียแล้ว

“จมูกไวดีนะ สมฉายาหมาตำรวจ” จิกกัดเล็กน้อยกับคนที่รู้เท่าทันเหตุการณ์ไวจนต้องซูฮกให้

เพื่อนของเขาคนนี้ชื่อภวัศ ประการกรอง สนิทสนมกันตั้งแต่เรียนมัธยมศึกษา จนจบออกมาเข้ามหาวิทยาลัยเดียวกัน เพียงแค่เลือกคนละคณะ ทว่ายังคงติดต่อเสมอไม่มีขาด อีกฝ่ายมักโทรมาถามไถ่ข่าวคราว เพราะเขาไม่ค่อยอัพเดทความเคลื่อนไหวในโซเชียล

เอื้ออังกูรสมัครเฟซบุ๊กก็เพราะตามใจแฟน ปกติเป็นคนไม่ชอบเรื่องพวกนี้อยู่แล้ว ยิ่งหลังจากเลิกรากันไปเขาก็มุ่งทำงานก่อร่างสร้างตัวจนเป็นที่ยอมรับของผู้บริหารและเพื่อนร่วมงาน ปล่อยให้แอพลิเคชั่นนั้นร้าง

‘หลอกด่ากูอีกแล้ว ตอนนี้กูไม่ใช่หมาตำรวจนะครับ กูเป็นถึงทนายผู้มากความสามารถ คดีไหนที่มาถึงมือกู ขอบอกเลยว่า…’ ยังพูดไม่ทันจบก็ได้ยินปลายสายถูกเพื่อนที่อยู่ด้วยกันปรามาสเสียก่อน

‘แพ้ทุกคดี’ เขาอมยิ้มเมื่อได้ฟังเช่นนั้น

ตอนนี้เพื่อนคงรวมตัวกันสังสรรค์ตามประสาหนุ่มชอบความเฮฮา ถ้าเขามาอยู่ที่นี่ไม่พ้นโดนเรียกตัวไปร่วมวงด้วยแน่ ตอนแรกจึงคิดว่าผ่านไปสักเดือนค่อยบอกเพื่อน แต่ดูเหมือนจะไม่สามารถทำเช่นนั้นได้แล้ว

ข่าวการมาเมืองหลวงของเอื้ออังกูรแพร่สะพัดไปอย่างรวดเร็ว

‘ไอ้พวกเวร หุบปากไปเลยมึง’ มุมปากหยักยกยิ้ม คิดถึงช่วงเรียนมหาวิทยาลัยที่พวกเขามักจะมารวมตัวกันเสมอ

ห้องของเขาถูกใช้เป็นที่เลี้ยงฉลองในวาระต่างๆ ตามแต่ความอยาก ทั้งหลังสอบเสร็จ หลังรับน้อง แสดงความยินดีที่เพื่อนในกลุ่มมีแฟน หลากหลายเหตุผลที่มักนำมาอ้างเพื่อขอใช้คอนโดมิเนียมของเอื้ออังกูร

ทว่าหลังจากชายหนุ่มมีแฟนก็ไม่ยอมให้เพื่อนมาหาอีกเลย จนโดนล้อหลายปีกระทั่งเลิกรากันไป

‘วันนี้พวกกูมาดื่มที่ร้านประจำ มึงจะมาแจมด้วยไหม’ เสียงถูกเปลี่ยนเป็นเพื่อนอีกคน เขาจำได้ดีโดยไม่ต้องให้อีกฝ่ายแนะนำตัว

วรัทธร สนิทเสน่ห์ เพื่อนที่เรียนคณะเดียวกันแต่คนละภาควิชา เขาเรียนวิศวะโยธา อีกฝ่ายเลือกไฟฟ้า และตอนนี้แต่งงานมีเมียมีลูกเรียบร้อยแล้ว

“กูเพิ่งออกจากบ้าน ไปถึงห้องต้องเก็บของอีกคงไปไม่ได้ ไว้โอกาสหน้าแล้วกัน” แค่ขับรถก็เหนื่อยแล้วยังต้องไปสังสรรค์อีกคงไม่ไหว อายุเยอะขึ้นเขาก็อยู่ติดบ้านมากกว่าเดิม

การได้อยู่พร้อมหน้าครอบครัวเป็นความสุขอย่างหนึ่งของเอื้ออังกูร ชายหนุ่มยอมขับรถไปกลับวันละสี่สิบกิโลเมตรเพื่อนอนบ้าน ดีกว่าอยู่บ้านในตัวเมืองที่ใกล้บริษัท

ยิ่งเดี๋ยวนี้น้องสาวคนเล็กกลับมาอยู่บ้าน แถมยังแต่งงานมีครอบครัวพ่อแม่ก็ลุ้นอยากได้หลานทุกวัน เขามีความสุขกับชีวิตเงียบสงบ

จนวันนี้ที่เริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าอีกไม่นานอาจเจอพายุลูกใหญ่

‘มึงพูดแล้วห้ามเบี้ยวนะ’ รับปากอย่างขอไปที ครั้งหน้าค่อยหาเหตุผลใหม่มาปฏิเสธ

เขาวางสายแล้วขับรถต่อไปกระทั่งเข้าเขตเมืองหลวง แสงไฟยามค่ำคืนและรถราที่วิ่งสวนกันทำให้รู้ว่าถึงเมืองที่ผู้คนไม่ยอมหลับใหล ไม่ได้มานานจนลืมเส้นทางกลับคอนโดมิเนียมของตน ต้องเปิดระบบนำทางจนไปจอดที่ใต้อาคารซึ่งเป็นปลายทางพอดี

ขายาวก้าวลงจากรถแล้วไปเปิดฝาท้ายเพื่อหยิบกระเป๋าและของใช้จำเป็น หยิบโทรศัพท์มาดูเวลาเห็นว่าห้าทุ่มครึ่งแล้ว ดีที่มาก่อนรายงานตัวทำให้ยังมีเวลาว่างหนึ่งวันเพื่อจัดห้อง วันนี้ก็ทำความสะอาดพอให้นอนได้ก่อนแล้วกัน

อีกมุมหนึ่งก็ยังมีคนที่ไม่ได้หลับใหล เธอดำผุดดำว่ายอยู่ในสระเพื่อการถ่ายทำฉากจมน้ำอย่างสมจริง ดวงตาแดงและแสบเพราะต้องอยู่ในนั้นหลายชั่วโมง พอได้ยินเสียงผู้กำกับสั่งคัทและบอกว่าซีนนี้ผ่านเธอก็แทบกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ

ฝ่ายเสื้อผ้าเข้ามาช่วยเหลือร่างบางพาไปยังห้องเปลี่ยนชุด ปากซีดเผือด ขอบตาแดงก่ำทั้งตัวสั่นเงินงก ยอมรับในความใจสู้ของนักแสดงแถวหน้า ที่มีรางวัลการันตีและแฟนคลับคอยอยู่เคียงข้างและให้กำลังใจอีกมากมาย

พันดารา ศาสตร์สินชัย เธอเกิดมาเพื่อเป็นดาวสมชื่อ...

“กลับแล้วนะคะ ขอบคุณค่ะ” ยกมือไหว้ไปรอบกอง หญิงสาวยังคงอ่อนน้อมเหมือนวันแรกที่เจอกัน ไม่เคยถือว่าตนเป็นดารายิ่งใหญ่มาจากไหน แทบจะสนิทกับแม่ครัวเพราะไปขอข้าวกินบ่อย และต้องกลับมาออกกำลังเป็นเท่าตัวเพื่อหุ่นที่ดี

นอกจอเธอคิดว่าตนเองก็หุ่นสมส่วน แต่พอมองในจอกลับพอว่าอวบเกินไป จนตอนนี้ลดน้ำหนักได้ในเกณฑ์ที่ตนพึงพอใจแล้ว

“เฮ้อ งานวันนี้เหนื่อยจังเลยพี่พาย” ขึ้นมาบนรถตู้ก็ถอนหายใจแล้วหันไปพูดกับผู้จัดการคนสนิท ความจริงเธอมีผู้ช่วยส่วนตัวที่มาดูแลแทนพี่พายซึ่งเป็นเจ้าของโมเดลลิ่งไปแล้ว หลังปั้นหญิงสาวให้แจ้งเกิด

ทั้งสองรู้จักกันตั้งแต่เธอเรียนมัธยมต้น จนร่างบางติดต่ออีกฝ่ายให้มาเป็นผู้จัดการส่วนตัวเพราะงานเยอะเกินไปจนไม่สามารถทำคนเดียวไหว และอยากออกจากกรอบของมารดาสักที

พี่พายหรือผกาพรรณ ผ่องแสงชัย คือตัวเลือกที่ดีที่สุด เธอสามารถเป็นตัวของตัวเองได้เต็มที่ บอกเล่าเรื่องราวต่างๆ โดยไม่ต้องแสร้งใส่หน้ากาก ถือเป็นคนในครอบครัวก็ว่าได้

“บอกว่าให้ใช้แสตนอิน เราก็รั้นอยากเล่นเอง” เอ็ดไม่จริงจังนักเพราะรู้ดีว่าคนอย่างพันดาราทุ่มเต็มที่เพื่องานที่รัก ถึงขนาดซ้อมคิวบู้เองจนเข่าแตกมาแล้ว ออกข่าวใหญ่โตแฟนคลับถึงขั้นโวยวายกองถ่าย จนเจ้าตัวต้องออกมาแถลงข่าวเองว่าเป็นความผิดของตน

ได้รับเสียงชื่นชมไปมากจากคนรักดวงดาว ซึ่งเป็นชื่อแฟนคลับของหญิงสาว หลายคนติดตามตั้งแต่เธอยังไม่ดังจนอยู่ระดับท็อปของเมืองไทย

และแน่นอนว่ามีคนรักก็ต้องมีคนเกลียด หลายคนบอกว่าเธอดังจากการเกาะคู่ขวัญ มีข่าวรักเลิกหลายครั้ง มั่วผู้ชายไปทั่ว จนแฟนคลับฝ่ายชายไม่อยากให้คนของตนมายุ่งกับหล่อน

แต่ดีที่ข่าวพวกนี้เป็นแค่การพูดคุยของกลุ่มคน ไม่ใช่สำนักข่าวนำมาลง เพราะหล่อนค่อนข้างเป็นที่รักของนักข่าวพอสมควร ด้วยรอยยิ้มละมุน สงสัยหรืออยากรู้เรื่องอะไรก็ตอบตรงหมด ประนีประนอมแม้เจอคำถามหนักหน่วง

ชีวิตของพันดาราไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ เธอเดินบนเส้นทางที่มีตะปูอยู่บนพื้นดินตลอด เจ็บก็ต้องยิ้ม อยากร้องไห้ก็ต้องคุมตัวเองไว้ให้ได้

“เดี๋ยวคนตัดต่อทำงานหนัก อีกอย่างใช้แสตนอินมันไม่ได้อารมณ์นี่นา พอดาวไปเล่นฉากอื่นจะได้จำความรู้สึกนี้ เวลาเข้าบทจะได้ลื่นไหล” เหตุผลนั้นทำให้คนฟังถอนหายใจ เลิกต่อปากต่อคำกับคนที่มีเหตุผลตลอดเวลา

รถตู้ขับผ่านคอนโดมิเนียมที่หล่อนเคยมาอาศัยเมื่อหลายปีก่อน เผลอมองตามจนลับสายตาก่อนหันหน้าตรง มุมปากยกยิ้มยามนึกถึงความสุขในอดีตที่ไม่เคยจางหายไปจากใจ

ผกาพรรณเห็นเช่นนั้นก็นึกสงสารรุ่นน้อง เธอไม่อาจช่วยอะไรอีกฝ่ายได้เลยเมื่อเผชิญความทุกข์ใจแสนสาหัส เวลาผ่านไปนานแต่ดูเหมือนพันดาราจะยังไม่ลืมคนที่จำฝังใจสักที

“จ้า แม่คนอารมณ์ศิลปิน” ไม่วายกระเซ้าพอหอมปากหอมคอ

ร่างบางยิ้มเล็กน้อยจนเห็นรอยบุ๋มที่แก้ม ก่อนหลับตาเพื่อพักผ่อนระหว่างทางไปคอนโดมิเนียม ช่วงดึกรถไม่ค่อยติดแต่จากสตูดิโอมาถึงที่พักก็ไกลพอสมควร จนหญิงสาวนอนหลับแล้วตื่นอีกทีเพราะผู้จัดการปลุก

ขึ้นลิฟต์วีไอพีไปยังเพนท์เฮาส์ด้านบน หล่อนซื้อที่นี่ได้หนึ่งปีหลังจากมารดาเสียชีวิต ปล่อยบ้านที่อาศัยมาตั้งแต่เด็กให้ร้างอยู่อย่างนั้น จ้างแม่บ้านไว้ทำความสะอาดสองคนอย่างไรก็เป็นมรดกตกทอดจากรุ่นปู่ย่า

พรุ่งนี้มีงานเช้าจึงต้องรีบอาบน้ำนอน เปิดโทรศัพท์เพื่อเช็คตารางงานเดือนหน้าของตน ก่อนชะงักเมื่อพบสถานที่ถ่ายทำละคร

“บริษัทยูทีแอลที-มี คอนสตรัคชั่นเหรอ” แทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง หล่อนนิ่งอึ้งอยู่อย่างนั้นเป็นนาทีจนได้ยินเสียงลิฟต์ถึงได้สติ