ตอนที่1.ความทรงจำหล่นหาย

ห้าวันแล้วหลังจากที่นางฟื้นขึ้นมา

หญิงสาวระบายลมหายใจเบาๆ ยกมือขึ้นแตะศีรษะอย่างลืมตัวแล้วนึกได้ว่าไม่มีผ้าพันแผลรอบศีรษะอีกแล้ว ก่อนหน้านี้ นางปวดศีรษะมาก โดยเฉพาะยามที่พยายามคิดว่าตนเองเป็นใคร เหตุใดจึงจำอะไรไม่ได้เช่นนี้ ชายที่บอกว่าเป็นสามีของนาง เชิญหมอมาตรวจดูหลายครั้งแม้อาการเจ็บปวดทุเลาลง แต่นางก็จำเรื่องใดไม่ได้เลย

หลายวันมานี้นางจึงเอาแต่อยู่ในห้องนอน ครุ่นคิดและไม่อาจยอมรับว่าตนเองทำความทรงจำหล่นหายไป เมื่อยิ่งพยายามคิด นางยิ่งทรมานกับการปวดศีรษะ นางจึงเลิกคิดและยอมรับว่าตัวเองจำอะไรไม่ได้เลย

“ฮูหยิน ท่านตื่นแล้วหรือเจ้าคะ”

“ป้าหวงฝู”

หญิงสาวยิ้มให้หญิงวัยห้าสิบที่เข้ามาพร้อมอ่างใส่น้ำล้างหน้า นางตวัดเท้าลงจากเตียงลุกขึ้นเข้าไปช่วยประคองอ่างน้ำวางบนโต๊ะ

“ขาของป้าหวงฝูไม่ค่อยดี ให้ผู้อื่นยกมาไม่ดีกว่าหรือ” นางถามอย่างเป็นกังวล แต่นางหวงฝูกลับหัวเราะออกมา

“ฮูหยิน...ท่านไม่รู้อะไรเลยจริงๆ ในจวนท่านแม่ทัพไม่มีสตรี หญิงรับใช้ก็ไม่มี หากจะให้ผู้อื่นยกน้ำล้างหน้าให้ท่านก็ต้องเป็นบุรุษ ซึ่งท่านแม่ทัพไม่ยอมเป็นแน่”

“เช่นนั้น...” นางจ้องมองป้าหวงฝูอย่างงุนงง

‘อย่าบอกนะว่าป้าหวงฝูมิใช่สตรี’

ราวกับรู้ว่าความคิดของอีกฝ่าย นางหวงฝูหัวเราะออกมา นางมาดูแลฮูหยินท่านแม่ทัพได้สามสี่วันแล้ว แรกทีเดียวก็วิตกกังวลว่าหญิงชาวบ้านจะดูแลฮูหยินได้ไม่ดีนัก แต่เมื่อได้ใกล้ชิดจึงรู้ว่า ฮูหยินช่างน่าเอ็นดูนัก มิน่าเล่า ท่านแม่ทัพจึงได้ ‘หวง’ ฮูหยินดั่งประคองไว้ในอุ้งมือ

“บุตรชายข้านามหวงอี้ เป็นทหารที่ท่านแม่ทัพเมตตาให้รับใช้ข้างกาย ข้าเป็นมารดาของเขา เป็นหญิงหม้ายใช้ชีวิตโดดเดี่ยว หวงอี้มาปรึกษากับข้าว่า ฮูหยินท่านแม่ทัพเดินทางมาจากเมืองหลวง ไม่มีสาวใช้ข้างกาย ข้าจึงอาสามาดูแลท่านเอง”

“เป็นเช่นนี้เอง” นางพยักหน้ารับ ตั้งแต่ฟื้นได้สติก็ไม่เคยออกไปจากห้องนี้จึงไม่รู้ว่าด้านนอกเป็นอย่างไร “ข้าทำให้ท่านป้าลำบากแล้ว”

“พูดอะไรเช่นนั้น ได้ดูแลท่านก็นับว่าข้าได้ตอบแทนท่านแม่ทัพที่ดูแลลูกชายของข้าเช่นกัน”

นางหวงฝูหยิบหวีขึ้นมาแล้วสางผมให้นาง เส้นผมยาวสลวยนุ่มมือราวกับเส้นไหม ใบหน้าอ่อนหวานยามแย้มยิ้มชวนมอง ดวงตากลมเป็นประกายงดงาม ริมฝีปากเป็นสีแดงชาด ผิวพรรณเนียนละเอียดดุจหยกใส นางอายุห้าสิบแล้ว เพิ่งได้พบสตรีที่งดงามมากขนาดนี้

ไม่แปลกใจเลยที่ท่านแม่ทัพไม่รับอนุ ไม่สนใจหญิงใด ใครเลยจะเหลือสายตาไว้มองผู้อื่นได้เล่า ในเมื่อมีภรรยางดงามถึงเพียงนี้

“ข้าดูแลตัวเองได้ ป้าหวงฝูไม่ต้องปรนนิบัติรับใช้ข้าหรอก” นางเอ่ยจากใจจริง “วันนี้ข้าออกไปเดินเล่นข้างนอกห้องได้หรือไม่”

“ได้สิเจ้าค่ะ” หวงฝูยิ้มกว้าง “หากฮูหยินแข็งแรงดี ออกไปเดินเล่นรับแดดอ่อนๆ หน่อยก็ดีนะเจ้าค่ะ”

“ข้าแข็งแรงดีแล้ว” หรูซื่อยืนยัน “ป้าหวงไปเตรียมอาหารเช้าให้ข้าเถิด ข้าจะผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าเอง”

“ได้เจ้าค่ะ” เห็นนางร่าเริงไม่เอาแต่นั่งเหม่อลอย นางหวงฝูพลอยดีใจไปด้วย จึงรีบเดินกะโผลกกะเผลกออกไปโดยเร็ว

หญิงสาวตัดสินใจแล้วว่า จะไม่ฝืนครุ่นคิดถึงความทรงจำที่หายไป จะค่อยๆ เรียนรู้ว่าตนเป็นใครและดำเนินชีวิตต่อ ในเมื่อคนผู้นั้นเรียกนางว่า ‘หรูซื่อ’ เช่นนั้นนางก็คือ ‘หรูซื่อ’ ก็แล้วกัน

หรูซื่อล้างหน้าผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อย นางหวงฝูก็กลับเข้าพร้อมอาหารเช้า หญิงสาวหน้าเจือนไปเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าชามยาสีเข้มมาพร้อมกัน

“ข้าแข็งแรงดีแล้ว ยังต้องกินยาอีกหรือ?”

“ต้องกินเจ้าค่ะ ท่านหมอกำชับไว้”

หรูซื่อทำหน้างอแงแต่ไม่ดื้อดึง นางกินโจ๊กเห็ดหอมได้ครึ่งชามแล้วกินยา ท่าทางกินอาหารคำน้อยๆ ช่างน่ามองนัก คงเป็นคุณหนูที่ถูกอบรมมาอย่างดี กิริยามารยาทอ่อนช้อยเหลือเกิน นางหวงฝูมีบุตรชายเพียงคนเดียว สามีของนางตายไปนานแล้ว นางไม่ได้แต่งงานใหม่ ใช้ชีวิตหญิงหม้ายเงียบๆ เมื่อได้พบกับหรูซื่อที่นิสัยน่ารักจึงอดเอ็นดูมิได้ หากมีบุตรสาวน่ารักเช่นนี้ ก็คงรักและถนอมสุดหัวใจเป็นแน่