หมอร้ายคลั่งรัก

"ไอหมอ"

"ว่าง...?"

ทันทีที่ผมก้าวเท้าเข้ามาในห้อง Super VIP ของ K2NY PUB เสียงเพื่อนรักทักขึ้นทันทียกเว้นอีกคนที่มันแค่เหลือบตามองผมแค่นิดเดียวนิดเดียวจริงๆ แล้วกลับไปสนใจสาวลายม้าลายนมทะลักนั่นต่อ

"เออ" ผมตอบพวกมัน สายตามองความเรียบร้อยของผับ ที่เดือนหนึ่งผมจะเข้ามาสักครั้งหรือบางเดือนก็ไม่เข้ามาเลย

"เชี้ยโย"

"เชี้ยนิคถีบกู"

"สะกิด....พ่อง"

ไอโยหรือวาโยผละจากอกขาวๆ หันมาด่าไอนิคที่ใช้เท้าถีบมันซึ่งผมก็เห็นด้วยที่ไอนิคทำเพราะผมยังไม่อยากดูหนังสดตอนนี้

"เดี๋ยวกูมา มึงเตรียมรอรับเลยเชี้ยนิค"

"กูรอ" เชี้ยนิคมึงตะโกนไปเนี่ยทำอย่างกับมันจะได้ยินนู่น ไอวาโยมันลากม้าลายขึ้นห้องไปแล้วนั่น

ผมนาคิน หรือใครๆ ก็เรียกผมว่าหมอนาคิน มีแค่คนสนิทถึงสนิทมากเท่านั้นที่จะเรียกผมว่าคิน ถึงจะสนิทแต่ถ้าผมไม่อนุญาตใครก็ห้ามเรียกชื่อเล่น ถ้าไม่เชื่อกันก็อย่ามาว่าผมใจร้ายนะ ต่อให้ใหญ่มาจากไหนผมก็ไม่เคยกลัว

ผมมีเพื่อนสนิทอยู่ 3 คน คนแรกวาโยที่พึ่งลากม้าลายขึ้นห้องไปเมื่อกี้ ประธานบริษัทโฆษณาอันดับ 1 ของประเทศถือกรรมสิทธิ์นำเข้ารถหรูรายใหญ่อีกด้วยไม่รู้มันจะรวยไปไหน คนที่สองนิครองประธานโรงแรม 10 ดาว มีสาขาทั่วประเทศ ต่างประเทศอีกไม่นับ คนที่สาม ไคโอมาเฟียมือสะอาดเปิดบ่อนถูกกฎหมาย เจ้าของธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ หมู่บ้านคอนโดหรูกลางกรุงเทพเกิน 70% ของมันทั้งนั้น ส่วนผมก็แค่หมอศัลกรรมโรงพยาบาลรัฐแห่งหนึ่งในใจกลางกรุงเทพ

พวกผม 4 คน ร่วมหุ้นกันเปิดผับจะว่าเปิดใหม่ก็ไม่ใช่เพราะผับนี้อดีตเคยเป็นของพี่ชายผม แต่เฮียมันวางมือแล้วเลยยกให้ผมรับช่วงต่อแทน ด้วยความที่ผมเรียนหมอใครๆ ก็รู้ว่าการเรียนหมอนั้นแค่เวลาจะนอนยังโคตรยากเลยยิ่งได้เป็นแพทย์ประจำโรงพยาบาลรัฐอย่างตอนนี้ไม่ต้องพูดถึงเลยยิ่งแผนกที่ผมเลือกด้วยแล้วอุบัติเหตุเกิดขึ้นได้ตลอดเวลาบ่อยไปที่โดนเรียกตัวกลางดึก ผมเลยชวนไอ้พวกเพื่อนเวร 3 คนนี้มาร่วมหุ้นด้วยกันใครว่างก็มาช่วยกันดูแล แต่หนึ่งในนั้นไม่ใช่ผม ผมมีหน้าที่แค่รอรับส่วนแบ่งผลกำไรในแต่ละเดือนเท่านั้น และชื่อผับก็มาจากชื่อพวกผม 4 คนรวมกันยังไงล่ะ ไคโอ นิค นาคิน วาโย (โย)

"ไหนมาดูหน้าหน่อยสิ กูเกือบลืมหน้ามึงไปแล้วนะไอหมอ" ไอนิคมาจับหน้าผมหันซ้ายหันขวาตาจ้องตาซะเหมือนผมเป็นเมียมันอย่างนั้นแหละ

"เชี้ยนิคกูขนลุก" ผมผลักหัวมันออกให้พ้นตัว ไอนี่มันเป็นตัวป่วนประจำกลุ่ม หรือง่ายๆ คือมันกวนตีนที่สุดนั่นเอง

โครมมมม

นิคมึงลงไปนอนทำไมวะ มันหันมามองหน้าผมอย่างแค้น กูป่าวครับ กูนั่งของกูเฉยๆ ครับเพื่อน หันมาอีกทีมึงก็ลงไปนอนบนพื้นแล้ว

"มึงถีบกู"

"เชี้ยกูทำอะไรมึงกูนั่งของกูเฉยๆ เหอะ"

"กูเอง"

ขวับ!!

ผมสองคนหันไปมองไคโอพร้อมกัน ผมแค่ยิ้มมุมปากแล้วหันมาหยิบแก้วน้ำสีเหลืองทองมาดื่มต่อ ปล่อยให้มันกัดกันต่อ ผมแค่เป็นผู้ฟังที่ดีก็พอ

"เชี้ยไคถีบกูทำไม" ไอนิคมันโวยวายใส่ไอไคโอใหญ่เลยครับ

"รำคาญโตมีเมียเป็นร้อยแล้วยังเล่นเป็นเด็ก"

หึหึ ผมขำในใจสมน้ำหน้ามัน ไคโอมันไม่ค่อยพูดเหมือนผมแต่ถ้าให้มันพูดนะยิ่งกว่าพ่ออีก แต่ละคำแม่งจุกสัส

"จะไปไหนวะไอ้หมอ" ผมกำลังเดินออกจากห้อง Super VIP ไอวาโยเดินเข้ามาพอดี ยิ้มหน้าบานมาเชียวนะมึง

"ล่า" ผมตอบมันนิ่งๆ แต่คำสั้นๆ พวกมันก็รู้แล้วว่าผมกำลังจะไปไหนทำอะไร ก็ทำอย่างไอวาโยเพื่อนรักผมไง

"คนไหนวะ" เชี้ยโยถามกูสิครับทำไมต้องหันไปถามไอนิคด้วยวะ

"ชุดดำนั้นโว้ยกูเห็นจ้องตากันมาสักพักนึงแล้ว" แต่มึงมันรู้จริงว่ะไอนิค แต่ผมชินแล้วไม่ได้สนใจอะไรต่อ สนใจแต่เหยื่อ ได้เวลาเสืออย่างผมออกล่าเหยื่อแล้วครับ

ผมไม่ได้บอกนะว่าผมเป็นคนดี พวกผมไม่ใช่คนดีแต่พวกผมเป็นคนเลวฝังในครับ เวลาไม่ค่อยมีแต่ถ้ามีเมื่อไหร่จะไม่ปล่อยโอกาสให้หลุดลอยไปเด็ดขาด

ติ้ง

พายุ : 15 นาที

เห้อ เสียงถอนหายใจเบาๆ ของฉันเองหมดกันชีวิตยามค่ำคืนแสนสบายของอิงชา ทันทีที่ได้รับข้อความฉันที่กำลังจะล้มตัวลงนอนต้องติดสปีดเร็วกว่าพายุทรอนาโดเปลี่ยนเสื้อผ้า วิ่งใส่เกียร์หมาไปโบกวินมอเตอร์ไซค์หน้าปากซอยหอพักนักศึกษาเก่าๆ มุ่งหน้าสู่คอนโดหรูที่สุดในย่านนี้ที่อยู่ไม่ไกลมากนักจากหอพักของฉัน แต่กว่าจะมาถึงก็เล่นเอาเหนื่อยหอบมาทันแบบเฉียดฉิวไปเหมือนกัน

ติ้ง......

แกร๊ก...แอด

แค่กดออดครั้งเดียวคนข้างในก็เปิดประตูทันทีเหมือนกับเขายืนรออยู่แล้ว แต่ฉันว่าไม่เหมือนหรอก เขายืนจับเวลารออยู่เลยต่างหาก เขาคอยจะเล่นงานฉันอยู่แล้วเพราะถ้าฉันมาไม่ตรงเวลาพายุจะเข้าอิงชาไม่ได้ผุดได้เกิดกันเลยทีเดียว

พรึบ

ปึก

"อะ......จ๊วบ จ๊วบ อื้ม"

"อ๊ะ อ๊ะ จุ๊บ"

ทันทีที่ก้าวท้าวเล็กเข้ามาในคอนโดหรู ฉันก็โดนมือหนาดึงเข้าสู่อ้อมกอดแล้วถือวิสาสะลุกล้ำโดยไม่ให้เวลาฉันได้ตั้งตัวหรือพักหายใจเลยสักวินาทีเดียว